‘De onmogelijke redding van een vrouw die niet gered wil worden’
Het neonlicht van de bar flikkerde als een belofte die op instorten stond, een schemerige gloed over de halflege ruimte werpend. Lek leunde tegen de bar, haar lange zwarte haar hing als een sluier over haar gezicht, dat ergens tussen tijdloos en onaangetast in hing. De rode lipstick was een beetje vervaagd aan de randen, een teken van een lange nacht. Ze ademde rustig uit, terwijl de rook van haar sigaret in slome cirkels omhoog kringelde.
Naast haar zat Sam, nerveus aan zijn glas te draaien. Hij kwam hier al weken, altijd op dezelfde plek, altijd met dezelfde halve glimlach. Altijd op zoek naar Lek. Een whisky blend voor zich, waar hij nooit echt van dronk. Zijn stropdas hing losjes om zijn nek, zijn overhemd gekreukt. Hij keek naar Lek alsof ze een mysterie was dat hij moest ontrafelen, alsof er iets was wat hij kon repareren, een soort gebroken stuk dat hij kon redden.
“Listen, you don’t have to be here,” begon hij, zijn stem onzeker en nauwelijks meer dan een gefluister, bijna verloren in de achtergrondmuziek.
Lek lachte wat, althans daar leek het op, maar het klonk vooral donker en scherp. “And where should I be then?” Haar gebroken Engels was kortaf, maar duidelijk.
“Somewhere… I don’t know, safe. I could take care of you. You don’t have to do this,” zei hij, met een bijna smekende blik in zijn ogen.
Lek nam nog een trek van haar sigaret en keek hem indringend aan, haar ogen even scherp als het mes van een slager. “And you think I’m not safe here?” Haar wenkbrauw ging licht omhoog, uitdagend. “Sam, you come here. You sit, you watch. You think you know me? You think I need saving?”
Sam zuchtte en verschoof ongemakkelijk op zijn kruk. “I just… I want to help. You don’t have to do this. I could get you a place, a job.”
Nu lachte ze harder, de scherpe tonen van haar lach trokken enkele nieuwsgierige blikken van andere gasten. “You think I want a boring job in a boring place?” Haar ogen twinkelden met een sarcastische glans. “I like my life, Sam. I don’t need your pity.”
“It’s not pity,” zei hij snel, enigszins geschrokken. “I care about you. I see something in you… something more.” Sam voelde een harde scherpe scheut in zijn borst alsof iemand een priem in zijn hart stak, dit ging de verkeerde kant op. Hoe kon hij haar overtuigen? Voor hem was ze inmiddels meer dan een vrouw voor een uurtje vermaak.
Voor een ogenblik verzachtte haar ogen, een flinterdunne glimp van iets dieps, iets wat ze niet snel liet zien. Maar net zo snel was het weer verdwenen. Ze boog zich dichter naar hem toe, haar stem laag en bijna zacht. “Something more?” herhaalde ze spottend. “Sam, ik ben precies waar ik wil zijn. Jij bent degene die wil dromen. Jij bent degene die gelooft in mooie sprookjes, niet ik.”
Hij staarde naar haar, woordeloos, alsof hij geen idee had hoe hij verder moest. Hij voelde zich opgelaten en begon nog meer te zweten dan hij al deed. Zijn redderscomplex leek ineens wat klungelig. Ze keek naar zijn hand die langzaam zijn glas losliet en een flauwe glimlach trok over haar gezicht.
“Why can’t you let me help you?” vroeg hij bijna smekend als een soort laatste poging.
Ze keek hem lang aan, zonder enige zachtheid in haar blik. “Because, Sam, not everyone wants to be saved.” Ze boog zich weer terug en nam een slok van haar eigen drankje. “Ik ben vrij hier. En dat begrijp jij niet.”
Hij slikte, zijn mond geopend alsof hij nog iets wilde zeggen. Maar in plaats daarvan knikte hij enkel, alsof hij eindelijk het laatste stukje van de puzzel begreep. Ze keek hem aan, een glimp van medelijden, maar niet met zichzelf.
Hij schudt zijn hoofd, wanhopig, alsof hij met haar wil redeneren. Het wordt stil tussen hen, een geladen stilte waarin niets gezegd hoeft te worden. Ze legt haar hand kort op de zijne, een gebaar vol begrip, maar ook vol afscheid. “Wees geen redder in andermans verhaal, vriend,” zegt ze zacht. “Soms willen mensen gewoon gezien worden, niets meer.”
Hij knikt zwijgend, zijn ogen vermoeid, alsof hij voor het eerst iets nieuws begrijpt. Langzaam laat hij haar los, het beeld van een redder in hem aan stukken geslagen. Ze kijkt hem na, een flits van sympathie in haar ogen, maar ook de voldoening van iemand die weet wie ze is, waar ze hoort.
Het neonlicht knippert, de nacht slokt hen allebei op, ieder op hun eigen manier.
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur21 december 2024‘Een liefde sterker dan elke uitdaging’
Cultuur19 december 2024‘Van droom naar realiteit’
Cultuur17 december 2024‘Harde woorden over liefde, macht en geld’
Cultuur15 december 2024‘De adem van de Chao Phraya’
Heerlijk, dit soort verhalen waar zij op snel geld uit is en dus meer vrijheid in het leven, en de ander worstelt met een vreemd gevoel in de onderbuik en een te zwaar kruisje om zijn nek.
Henri Hoogemuts zal het niet worden, of misschien toch wel.
https://www.youtube.com/watch?v=ru7BofbYRAU
Heel herkenbaar.
Ik was Sam, een jaar of 15 geleden toen ik vers in Thailand begon te werken.
In een kroeg met een live band en een pool tafel waar ik regelmatig kwam leerde ik mijn Lek kennen.
Aantrekkelijk, vlot in de omgang, slim, niet wereldvreemd.
We praatten vaak en veel onder het genot van een hapje en een drankje.
De gesprekken gingen ook over het hoe en waarom van haar keuze om te leven zoals ze deed.
Zoals was te verwachten was de drijfveer oorspronkelijk financieel.
Echter, de grote stad is duur en ook voor die meisjes vol verleidingen.
Noodgedwongen had ze zich verkocht aan de kroegbaas.
40.000 Baht in ruil voor een soort van exclusiviteitsovereenkomst tussen haar en de kroeg(baas).
Na terugbetaling van die som zou ze weer een vrij mensje zijn.
Omdat ik, net als Sam, iets in haar zag (geen liefde maar gewoon iets) heb ik een gesprek geregeld met haar en de kroegbaas, gevraagd aan de kroegbaas hoe de vork precies in de steel zit.
Ik heb de 40,000 Baht betaald en haar vrijgekocht. Zonder bijbedoelingen en zonder er iets voor terug te vragen. Ik was niet op zoek naar een relatie.
Sam bleef Lek regelmatig ontmoeten voor een hapje en een drankje, maar enigszins teleurgesteld mertkte Sam wel dat Lek haar nieuw verworven vrijheid niet benutte om een geschikte partner te vinden voor een relatie.
Haar vrijheid van de kroegbaas stelde haar in staat met vriendinnen op stap te gaan wanneer ze wilde, niet wanneer ze een avondje vrij kon krijgen. Ze kon gaan freelancen als ze geld nodig had en ze kon zelf beslissen wie ze wel en wie ze niet wilde.
Toen ik zei dat ik had verwacht dat ze “dat leven” snel zou verlaten zei ze dat ze te lang butterfly was geweest om nog te kunnen wennen aan een monogame relatie en liever echt vrij was..
Inmiddels is ze 47, we zijn nog steeds in contact, zij nog steeds “vrij” maar ze heeft wel het kroeg/bar leven achter zich gelaten en verdient de kost als masseuse in een drukbezochte massage keten, en doet wat freelance werk als er finaciele droogte dreigt.
Ze is nog steeds aantrekkelijk en werelds, en haar keuze voor vrijheid is volledig de hare.
Voor mij ook na al die jaren nog moeilijk te bevatten, maar ja, TIT (This Is Thailand) 🙂
Een typisch geval van: “Je kunt het meisje wel uit de bar halen, maar de bar niet uit het meisje.”
Wat een mooie verhalen. Bedankt hiervoor en de openheid in het tweede verhaal. De redders rol werkt vaak niet als er geen vraag naar is. Vaak zit er iets ouds in deze rol. Een kind dat zijn moeder wil redden, iets wat regelmatig terug kan komen in het leven en wat we onbewust doen. Ooit geleerd dat ongevraagde hulp lang niet altijd
gewaardeerd wordt.
Succes beste reddende vrienden.
Wat een goed verhaal.
Wat een prachtige sfeertekening.