In zijn eentje nam hij op een wat wankele en verder ook weinig comfortabele kruk plaats aan de houten bar. Er achter stond een op de eerste blik heuse bio-vrouw, al deed de inhoud van haar luchtige shirtje sterk de inmenging van een wonderdokter uit de siliconenbranche vermoeden. Maurice grinnikte inwendig, maar gaf verder geen blijk van kritiek of waardering over de buiten proportionele kunstmatig vervaardigde voorgevel. Hij bestelde en kreeg prompt een behendig geopend flesje Singha door haar voor de neus gezet, gehuld in een ‘condom’ waarop de naam van Leo pronkte. Het maakte niks uit, ook een Leo condoom kon de warmte buiten een Singha biertje houden en de koelte erbinnen.

Hij zette het drankje gretig aan zijn lippen, maar niet zonder eerst het flesje even als een saluut naar de bardame te laten knikken, bij gebrek aan een onbekende drinkebroer die de geste waarschijnlijk ook zou negeren, als hij die middag aan de bar had gezeten.

Lekker, zo’n fris biertje, zeker in Bangkok waar de ondraaglijke temperaturen van buiten niet meteen door de ploeterende airconditioning verdreven kunnen worden uit het binnenste van een wandelaar, al was de route tussen de airco van de taxi en het verduisterende gordijn maar 20 meter lang geweest. De hitte zat in alles, in je kleren, je hoofd, je longen, je bloed en in je hart. Hoezeer je ook tegenstribbelde met koelingstechnieken en innerlijke kracht, het bleef een hardnekkig goedje dat eigenlijk nog het beste te bestrijden was met een koud biertje. Geen liters ervan, maar gewoon één flesje gehuld in een condoom van zacht kunstrubber.

Onbewust masseerde hij het isolerende en elastische hoesje zacht met zijn rechterhand. Dan wat krachtiger en de aanraking met het gewillig meedeinende hulsje voelde genotvol op zijn huid. Snel onderbrak hij het vreemdsoortige intieme ogenblik en met een iets te krachtige beweging belandde het condoom met zijn koele inhoud op de harde rug van de bar. Uit de hals van het flesje borrelde wat wit schuim op dat ondeugend over de rand kroop en vervolgens verdween in de binnenkant van het zachte vlees van het hoesje. Knipoogde Leo even naar hem? De geur van half vergaan bier dat ergens verderop vergeten in een glas al dagen vocht tegen vergankelijkheid, drong dieper in zijn neus en smoorde met gemak ieder gevoel van plezier in de kiem.

In zijn oren klonk de onhoorbare schreeuw van muggen als hun tracheeënstelsel door de altijd vlijmscherpe en genadeloze bladen van de plafondventilatoren aan gort werden geslagen en hun zielloze lichamen vervolgens naar de vloerplanken dwarrelenden, alsof ze even tevoren wel een ziel hadden bezeten. En er vervolgens geduldig lagen te wachten op de natte mop van de ochtendploeg.

Maurice kon een vermoeide glimlach naar zichzelf niet onderdrukken en keek eens voorzichtig om zich heen. Hij draaide daartoe een halve slag op zijn barkruk en schikte zijn bloemrijke jurk wat om niet de aanblik van zijn pezige, maar netjes geschoren benen te delen met de schaarse klandizie en het wulpse personeel van het obscure barretje dat hij met hun deelde.

Hij wierp een paar jaloerse blikken op een stel jonge, maar ondanks dat niet bijzonder aantrekkelijke vrouwen die opzichtig probeerden om een paar dungezaaide, maar dikbuikige farangs op sandalen over de streep te trekken met hun bezige handen, hun uitdagende kleding en hun ongetwijfeld hitsige woorden. Welke streep, vroeg hij zich af? Een te duur betaald drankje met een laag alcoholpercentage? Of een activiteit in de hogere prijsklasse waarbij na het verwijderen van overtollig textiel de ware talenten van het vrouwvolk pas worden onthuld, de farangs heel wat bahtjes lichter, maar ook met de Thaise glimlach op hun smoelen achterlatend tussen de bezwete lakens van hun budgethotel.

Het zal Maurice een zorg zijn. Hij gunt iedereen wel een verzetje en is ruimdenkend, ook als het gaat om de betaalde variant van liefde. Nee, wat hem meer dwars zit, is dat hij niet één van die meisjes is die hij vanaf zijn verheven krukje aan het werk ziet in hun pogingen om de naar erotiek hongerende oudere jongeren te voorzien van de ultieme ontspanningstherapie, waar geen massage of yogasessie tegenop kan boksen. Het idee dat hij vervolgens ook met zo’n ouwe knakker de liefde moet bedrijven is dan weer net een brug te ver voor hem, want in feite is hij gewoon zo hetero als de pest. Alleen in de verkeerde verpakking.

Dat was al zo sinds zijn jeugd. Als kleine jongen had hij al gedroomd om een mooi meisje te zijn en later dan een jonge vrouw. Het leek hem zo leuk en praktisch allemaal, maar zijn puberende lijf vertelde een heel ander verhaal, met een beginnende baard, lange spakige benen en een kop waar zelfs een chirurg met grote passie voor en begaafdheid in zijn vak geen knappe meid van kon fabriceren, laat staan de make-up meisjes van Douglas. Een echte identiteitscrisis had hij het zelf nooit genoemd, maar waar lagen de raakvlakken tussen de twee uitersten van een pijnlijke realiteit?

De werkende meisjes leken succes te hebben en dropen met hun sokloze veroveringen af na een kleine donatie aan het rondborstige gevalletje achter de bar. Nu waren er geen klanten meer en ook geen vrouwelijk schoon om ze te behagen, als zij of hun eventuele opvolgers er wel nog geweest waren. Theoretisch gezwam, zei hij tegen zichzelf en bestelde nog een nieuw biertje dat hem zowaar met een soort van vaag glimlachje voorgezet werd, hij was nu immers de enige klant en dat moest beloond worden met een getrouwheidsbonus in de vorm van wat sympathie, al was die hoogstwaarschijnlijk geveinsd.

Hij was een tijdje geleden, maar alvast begonnen om zich te kleden als vrouw. De bijbehorende modesmaak moest hij nog wat verder ontwikkelen, omdat hij momenteel meer weg had van een carnavalist die de wereld van travestie en transseksualiteit bespot in een kille Limburgse optocht. Het waren overigens zijn eigen gedachten die opkwamen bij een blik in de spiegel van het damestoilet. Geen bespottende of vernederend bedoelde opmerkingen van mannen of vrouwen die hun aangeboren geslacht trouw bleven tot de dood hun ervan scheidde en anderen de door hun gedroomde transitie ook niet gunnen.

Nee, het klimaat was de laatste jaren net gunstig geworden om het roer om te gooien en bijvoorbeeld te kiezen voor een nieuw geslacht en nog een heleboel andere varianten van minder ingrijpende verandering, waar Maurice persoonlijk niks van moest weten. Gewoon een leuke vrouw worden wilde hij; de rest zag hij daarna wel weer.

Hoewel in dezelfde tijden levend als hij, was zijn zucht naar verandering niet geweldig goed gevallen bij zijn ex in Nederland en bij zijn bijna volwassen zoon en dochter die al zijn ‘capriolen’ met argusogen en ook enig onbegrip hadden aanschouwd. Hij had eigenlijk meer begrip kunnen opbrengen voor hun gebrek eraan dan zij voor zijn diepste verlangens. Maar wat doe je er tegen? Zeker als de inmiddels gestarte hormoonbehandelingen ook nog eens hun duit in het zakje gingen doen. Daar kan een huilende dochter of een kwade, want opeens vaderloze zoon toch niet tegenop boksen en hijzelf ook steeds minder. Hij had besloten om gewoon de ingeslagen weg te blijven volgen en daarna de scherven van zijn leven weer aan elkaar te gaan lijmen, als hij dat nog voor elkaar kreeg. Hij was een man met een missie en die missie was om geen man meer te zijn.

Hij had ook al flink wat bedenktijd gestoken in zijn nieuwe naam. Maurice, wat maak je daar het beste van zonder alle sporen van een toch mooi verleden met terugwerkende kracht te ontdoen van je waardering ervoor?

Monika? Maudje? Marga? Marie-José? Het was één van die aspecten die hem behoorlijk dwars zaten in zijn besluitvorming. Een ogenschijnlijk klein detail van een rigoureus toekomstscenario en zelfs daar had hij al geen pasklaar antwoord op voor zichzelf en voor niemand anders.

Hij trok zijn telefoon uit zijn handtasje. Op het startscherm de foto van zijn twee kinderen. Zijn ex was al een paar jaar geleden gewist. De grinnik van zojuist veranderende voor even in een snik, maar hij zette de negatieve emoties snel uit zijn hoofd. Er was geen tijd meer voor twijfel.

Hij opende zijn agenda voor de komende dagen. Overmorgen. Dan was het zover. Dan moest, nee wilde hij weer terug naar die kleine kliniek, waar je budget een grote invloed had op de kwaliteit van de geleverde diensten, maar waar je gelukkig ook met weinig geld in de beurs kon rekenen op een adequate en zeer definitieve vervreemding van je geboorte identiteit. Zo’n transitie vond plaats in etappes, de één nog bloediger dan de andere en zijn grootste angst was niet zozeer het verlies van de tot vandaag gekoesterde lichaamsdelen, maar de mate van hygiëne waarmee deze verwijdering gepaard ging. Juist boven of juist beneden het daarvoor doorgaans als gunstig beschouwde niveau.

Niet dat hij lichtzinnig had beslist over het lot van zijn kroonjuwelen, integendeel. Maar die kogel was al lang door de kerk gevlogen en nu waren het nog slechts de bijkomende risico’s die hem zorgen baarden. Ook de financiële.

Ja, en nog iets anders. Overmorgen stap één van de transitie en meteen ook maar de meest ingrijpende. Ondanks hormonen hier en hormonen daar werkte zijn mannelijk gereedschap nog volledig. Niet alleen in zijn broek maar ook in zijn hoofd. DAT zou hij gaan missen. Het gevoel, de trots om als man een vrouw liefde te kunnen schenken en haar lichamelijk in extase te brengen en ‘en passant’ zichzelf ook. Overmorgen was dat feest voorgoed voorbij en hij wist zichzelf niet te vertellen wat ervoor in de plaats kwam.

Hij duwde het tweede biertje van zich af. Morgen was ook een belangrijke dag. Daarvoor wilde hij topfit zijn. Geen kater, geen hoofdpijn, geen door alcohol lam gelegd libido. Dat wist hij nog van vroeger. Waar twee drankjes zijn vrouw tot een engel maakten hadden ze op hem altijd het tegenovergestelde effect gehad. Verlammend daar waar fiere hardheid een vereiste was.

Vandaag geen risico’s nemen. Voor morgen stond immers zijn laatste nummertje op de agenda. Het laatste als man dan. Het perspectief wond hem op, ondanks de anderhalve fles bier. Wat erna kwam? Onzekerheid, onbekendheid, angst ook. Maar geen twijfel.

De jongelui op zijn telefoon keken hem indringend aan. Doe je wel het juiste, pa?

En wij dan? Straks twee moeders? Was je rol als vader wel al compleet uitgespeeld?

Snel duwde hij de foto en de telefoon weg. Hij legde 200 baht op de toog en steeg omlaag van zijn gammele houten troontje op de muffe vloer, die hij verder met niemand meer moest delen.

Uit de luidsprekers aan het plafond klonk nog net de Thaise versie van de Bowie-song: ‘All Boys want to be Girls sometimes’. David had dan ook makkelijk praten. Hij hield het bij wat klef geschuifel met mannen, met de nodige lagen make-up op zijn androgene smoelwerk, maar wel steeds met zijn jongeheer stevig in het zadel. Maurice schudde gedecideerd zijn hoofd, stak zijn hand op naar niemand in het bijzonder en duwde de loodzware gordijnen voor een tweede keer vandaag opzij. Ze weken opnieuw gedwee voor hem en namen voor een laatste keer deemoedig afscheid van de man die hij vandaag nog was.

Over deze blogger

khun Rick

Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur8 december 2024De lange weg naar een nieuwe identiteit
• Cultuur2 december 2024Een postume ode aan de man die ik zelf nooit heb gekend
• Cultuur29 november 2024Premiere: Naar het ziekenhuis in Bangkok
• Cultuur27 november 2024De lange weg naar het geluk dat Thailand heet