De Bermudaman
Met een bonkende kater en droge mond wordt hij wakker. Een lichte schrikreactie als hij een meisje, met lang zwart zijdeglans haar, naast zich ziet liggen. Hij hijst zich omhoog om haar beter te kunnen zien. Ze kijkt hem met koolzwarte ogen aan vanonder een spierwit laken. Haar vuistjes omklemmen de rand. Een fan boven zijn hoofd draait zacht rondjes. Twee groene gekko’s zitten op het plafond vastgeplakt. Hun bekjes een beetje open. Hij gooit het laken van zich af en spurt naar de badkamer. Even later hangt hij boven de toiletpot. “You okay?”, vraagt een zachte stem. Reinout veegt zijn mond af en kijkt haar langs de deurpost aan. Met een glimlach kijkt ze terug. Haar hoofd een beetje scheef. Haar borstjes komen half onder het laken vandaan. Hij heeft geen idee waar ze vandaan komt en slikt wat speeksel weg.
De misselijkheid komt nu met golven. Zijn blik glijdt naar zijn zwartleren portemonnee op het grenen nachtkastje naast de rode schemerlamp met een gebogen kapje. “Khun tong pai”, you must go’, zegt hij. Hij slaat een handdoek om en loopt de badkamer uit. Op de rand van het bed pakt hij de portemonnee en geeft haar een bankbiljet. Met een wai-gebaar neemt ze het aan en stopt het in haar handtasje dat naast het bed staat. Dan trekt ze het laken weg van het bed en drapeert het om haar lichaam. Ze staat op en loopt naar de badkamer. Reinout voelt een golf van een onverteerbaar iets omhoogkomen. Hij trekt snel een korte broek en T-shirt aan en rent naar buiten.
Bij de ontbijthoek van het guesthouse staat barman Mister Joe de dageraad van de dag voor te bereiden. “Goodmorning. You sick?” Reinout knikt ja. “Have lady?”, vraagt Mister Joe. De hoge koelkastdeur achter de bar gaat even open. Koude lucht vlucht naar buiten en raakt zijn gezicht even aan. Ondanks het vroege uur stijgt de temperatuur in een rap tempo. Blaffende honden roepen in de verte. Hij houdt zijn hand voor de mond als oprispingen de kop opsteken. Herinneringen vechten om voorrang. Hij probeert uit te vinden wat er de vorige avond gebeurd is. Uit de speakers klinkt zachte Isaan-muziek. You want omelet, vraagt Mister Joe. Een deur gaat ergens dicht. Het meisje loopt achter hem langs. Aait hem even vluchtig over de rug. “I Noi. see tonight?” Dan verdwijnt ze door de poort.
Hij weet echt niet meer hoe zij in zijn bed is beland. Hij probeert flarden terug te halen van zijn avond in Sunflower. Waar Mamma San Sue zich ontfermt over de jonge vrouwen. Gelokt, met verhalen over veel geld verdienen en niet meer onder de genadeloze zon op de rijstvelden werken voor een mager inkomen.
Hij zat er graag, voor de ingang van de bar, op een barkruk met een fles Chang in zijn hand. Thai oefenend met het personeel en gesprekken voeren met wie zich ook maar meldde in zijn tijdelijke residentie.
Reinout nam zich steeds voor om te stoppen met zich te laven aan de aandacht van verleidingen die zich elke avond aandienden in de open bierbarretjes in Soi Bintabaht. Maar steeds weer deed hij het. Ja, ze waren leuk, ja het was toch wel gezellig, ja, de hormonen gierden door zijn lichaam. De hamer, die zijn hoofd daarna geselde, was niet het ergste. Steeds hetzelfde scenario. Spijt met de naam loser groot op zijn voorhoofd geschreven, als hij weer eens een biljet van 1000 baht in zo’n vrouwenhand legde.
Hij moest ervoor waken niet te eindigen als John, die hij ooit eens in Sunflower ontmoette. Een markante tachtiger die de winter van zijn leven in Hua Hin wilde beleven. De oude Engelsman die de barretjes van Hua Hin frequenteerde nam de ene na de andere dame mee naar zijn woning om de dood van zijn vrouw te verwerken en de eenzaamheid in het paradijs te verdrijven. Maar als zijn dame voor de nacht op de brommertaxi stapte en hij weer alleen in de riante huurwoning was, waar hij zijn ochtendrondjes zwom in het tuinzwembad keerde de eenzaamheid even hard weer terug. Op een ochtend trof een bedgenote de oude man dood aan. Zijn kunstgebit lag naast zijn hoofd. Een foto van zijn overleden vrouw stond op het nachtkastje.
Hij zag ze vaak op het ontbijtterras. Zo’n roodverbrande kerel met buikje. Vaak in bermudahemd, korte kakhi-broek, met lompe zijvakken en bruine sandalen aan blote voeten. Met tegenover zich een superslanke mooie vrouw met lang zwart haar. Haar leeftijd moeilijk in te schatten, rood topje, strakke blote buik staat en een korte rode rok. Aan haar voetjes zilverkleurige schoentjes, kindermaat in hoge hakken. De mond roodgeverfd. Op de stoel naast haar een groene nep-gucci tas.
In haar hand een mobiel waar ze om de paar minuten op kijkt. Geen woord wordt er gewisseld. Ze bestellen bij een minzaam kijkende ober terwijl Reinout ze over de voorpagina van de Bangkok Post bespiedt. Zo nu en dan glimlachen ze naar elkaar als de blikken elkaar kort ontmoeten. Daarna kijkt ze weer verveeld op haar mobiel, haar tafelgenoot leest nog een keer wat op de menukaart staat.
Reinout is ervan overtuigd dat de man zich geneert en bespiedt voelt. De ober brengt een Engels ontbijt en een Som Tham salade. Ze schuift een paar happen naar binnen, haar kaken malen het voedsel weg. Hij zet zijn mes en vork in de omelet.
Ineens schuift ze de stoel. krassend. naar achter en loopt weg zonder iets tegen de man te zeggen of hem aan te kijken. Ze wenkt naar de overkant van de straat, een brommer rijdt voor. De Bermuda-man kijkt haar na, ontspant zijn schouders en vraagt stoïcijns om een tweede koffie. De ober haalt het andere bord weg en legt de rekening op de tafel.
Het schermpje van zijn mobiel licht op. Het is Noi. Dat ze hem mist en dat ze geld nodig heeft, medicijnen voor haar oude moeder in de Isaan. ‘I no have money’, schrijft ze. Reinout glimlacht, drukt het bericht weg, vouwt de krant op, rekent af, pakt zijn strandtas. Het wordt een mooie dag vandaag, denkt hij tevreden en wandelt weg.
Over deze blogger
- Bert Vos, geboren 1958. Woonachtig in Amersfoort. Gewerkt als woonbegeleider in de GGZ en een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Opleiding HBO-maatschappelijk werk en op latere leeftijd HBO-journalistiek. Na zijn werkzame leven in de zorg was hij werkzaam als freelance journalist en fotograaf voor de lokale media en een reistijdschrift. Beheerder van de website Aziatische Tijger van 2009 tot 2019. Schrijver van onder meer reisverhalen en wie weet een boek dat zich in Thailand afspeelt. Komt sinds 1997 in Thailand met uitstapjes naar Laos en Cambodja.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur4 december 2024De Bermudaman
Leven in Thailand21 november 2024Vreemde kostgangers in Thailand
Leven in Thailand30 september 2024De bloemenkinderen
Leven in Thailand11 augustus 2024Backpackers doen dat niet