Kort verhaal: Familie midden op de weg

Inleiding op het volgende korte verhaal ‘Een familie op weg’

Dit is één van de dertien verhalen uit de bundel ‘Khropkhrua Klaang Thanon’, ‘De familie Midden op de Weg’(1992, vorig jaar kwam de 20e druk uit). Het is geschreven door 06, de schrijversnaam van Winai Boonchuay.

De bundel beschrijft het leven van de nieuwe middenklasse in Bangkok, hun uitdagingen en verlangens, hun teleurstellingen en dromen, hun krachten en zwakheden, hun egoïsme en goedheid.

Hij is geboren in Zuid-Thailand, was een studenten-activist op de Ramkhamhaeng Universiteit in de zeventiger jaren (als zoveel schrijvers), bracht enige jaren door in de jungle alvorens terug te keren naar Bangkok. Hij is nu een pragmatische journalist die zijn humanitaire ideeën niet heeft opgegeven.

Een familie op weg

Mijn vrouw is wonderbaarlijk goed georganiseerd. Ze denkt echt aan alles. Wanneer ik haar vertel dat ik een belangrijke afspraak heb om drie uur ‘s middags om samen met mijn baas een goede klant te ontmoeten in een hotel aan de rivier in Khlongsan antwoordt ze dat we om negen uur van huis moeten vertrekken omdat zij zelf om 12 uur een afspraak heeft in Saphan Khwai. Dankzij haar planning kunnen we die twee gelegenheden op tijd bezoeken.

Er is meer om dankbaar voor te zijn. Kijk eens naar de achterbank van de auto. Ze heeft ons voorzien van een mandje met fast food, een ijskastje vol met flessen drank, allerlei soorten koekjes en andere lekkernijen, groene tamarinde, kruisbessen, een zoutvaatje, een plastic afvalzakje en een spuwbakje (of pispot).   Aan een haakje hangt zelfs een stel kleren. Het lijkt wel alsof we gaan picknicken.

Theoretisch gesproken behoren we tot de middenklasse. Dat kun je afleiden uit waar we wonen: in een noordelijke voorstad van Bangkok, tambon Laai Mai tussen Lum Luk Ka en Bang Khen. Om naar de stad te rijden passeer je een aantal woonprojecten, de één na de ander en dan nog meer, sla je af bij Kilometer 25 op de Phahanyothin weg, rijd je de Viphavadi Rangsit snelweg op bij de Chetchuakhot Brug en zet je koers naar Bangkok.

Arme sloebers wonen in de slums in het centrum van de stad naast de condominiums waar de rijken wonen en vanwaar je de gouden zonsondergang over de rimpelingen van de rivier kunt aanschouwen.

Maar belangrijker nog is de gouden droom die hen, de middenklasse, lokt.

De hoogste klasse is goed zichtbaar maar hoe kom je er? Dat is het probleem. We werken ons te pletter en beramen allerlei plannen. Onze hoop voor de toekomst is het verkrijgen van een eigen zaak, ongetwijfeld een obsessie. Ondertussen hebben we bereikt wat we wilden bereiken: een eigen huis en een auto. Waarom hebben we een auto nodig? Ik wil niet ontkennen dat het is om onze status te verhogen. Maar belangrijker is het feit dat ons lichaam niet meer in staat is verpletterd en platgedrukt te worden in een bus. Urenlang hangen we aan een strop terwijl de bus centimeter voor centimeter voortkruipt over het brandende asfalt of stilstaat in een file. Met een auto kun je tenminste wegzakken in de koelte van de airco en naar je favoriete muziek luisteren. Dat is een oneindig beter lot, zult u moeten toegeven.

Toch raar als je daar over nadenkt. Ik ben 38 jaar oud. Ik kom rond elf uur totaal uitgeput thuis, zelfs de eenvoudige taak om naar bed te gaan vereist opperste inspanning, en dat voor iemand die destijds als middenvelder in het voelbalteam een ‘dynamo’ werd genoemd. Nu voelt het aan alsof alle pezen en spieren in mijn lichaam slap zijn geworden, hun spanning hebben verloren en waardeloos zijn geworden.

Casper1774 Studio / Shutterstock.com

Misschien wel vanwege al het overwerk. Maar volgens een radio praatje tussen alle muziek door is het vanwege de luchtverontreiniging en zijn giftige eigenschappen. En natuurlijk vreet ook alle stress in ons leven aan onze kracht.

Een auto is een noodzaak en een vluchthaven. Je brengt er net zo veel tijd in door als in je huis en je kantoor. En als je vrouw de auto heeft gevuld met nuttige zaken is het er aangenaam en comfortabel vertoeven, en wordt het een echt huis en een mobiele kantoorruimte.

Daarom ben ik niet meer gefrustreerd in de files in Bangkok. Het maakt niet uit hoeveel miljoenen auto’s de wegen vullen en het is geheel normaal de avond achter het stuur door te brengen. Het auto-leven maakt een familie intiemer en daar houd ik van. Soms lunchen we samen als we vastzitten op de snelweg. Heel gezellig. Grappig ook. Als we voor ruim een uur stilstaan kunnen we zelfs wat speels worden.

‘Doe je ogen dicht’, beveelt mijn vrouw.

‘Waarom?’

‘Doe het nou maar’, zegt ze. Ze neemt de pispot van de achterbank, zet het op de grond, trekt haar rok omhoog en zakt achter het stuur naar beneden. Ik doe een hand voor mijn ogen maar gluur tussen mijn vingers door naar haar vlezige dijen. Van zoiets midden op de weg raak ik opgewonden.

‘Valsspeler’, zegt ze . Ze kijkt me aan met een gemaakt boze blik na te hebben gedaan wat ze moest doen en stompt me een paar keer om haar gevoelens van verlegenheid te verbergen.

We trouwden op rijpe leeftijd, zoals het Ministerie van Openbare Gezondheidszorg aanbeveelt, en we wachten met het stichten van een familie tot we er klaar voor zijn. We zijn provincialen die hebben moeten vechten om een bestaan op te bouwen in de grote stad. Ik met mijn 38 jaar en mijn vrouw met haar 35 jaar zijn nu niet direct opgewassen tegen die taak. Het is een hele opgave als je helemaal op thuiskomt en je jezelf na middernacht naar bed sleept. De begeerte is er wel maar de gevoelsband is zwak en omdat we het zo weinig doen is de kans om een familie te stichten erg klein.

Op een dag werd ik wakker met een heel bijzonder vrolijk en prettig gevoel, ik had blijkbaar voor de verandering eens goed geslapen. Ik werd blij wakker, liet de zonneschijn mijn huid strelen, ik ademde diep de frisse lucht in, maakte wat danspasjes, nam een douche, dronk een glas melk en at twee zachtgekookte eitjes. Ik voelde me bijna de middenvelder de ik vroeger was.

Er was een verkeersopstopping op de Viphavadi Rangsit weg, kondigde mijn favoriete DJ aan. Een tien-wieler had zich zojuist in een lantarenpaal geboord vlak voor het hoofdkwartier van Thai Airways. Men was druk bezig de weg weer vrij te maken…

Ik voelde me gezond en sterk.

In een auto naast ons hadden een paar pubers, of misschien twintigers, de grootste lol. Een jongen frommelde in het haar van een meisje. Zij kneep hem. Hij sloeg een arm om haar schouders en trok haar tegen zich aan. Zij elle boogde hem in zijn ribbenkast en…..

Ik kwam tot leven alsof ik er zelf bij betrokken was. Ik keek naar mijn vrouw en vond haar aantrekkelijker dan gewoonlijk. Mijn ogen dwaalden van haar gezicht naar haar zwellende boezem en toen naar haar dijen en knieën. Haar erg korte rok was gevaarlijk hoog opgetrokken om het rijden te vergemakkelijken.

‘Je hebt zulke mooie benen’, zei ik met wat trillende stem terwijl mijn hart te keer ging.

‘Doe niet zo gek’, zei ze hoewel niet erg serieus. Ze keek op van haar goed onderhouden nagels waardoor de zachte tint en mooie vorm van haar nek zichtbaar werden.

Ik slikte even en keek weg om de verontrustende gewaarwordingen in me te kalmeren. Maar het beeld bleef me verwarren en weigerde elke controle. Het dier in me was wakker geworden en zocht naar nieuwe en nog ongekende genoegens die de begeerte de vrije loop laten.

Mijn handen waren klam en kleverig terwijl ik keek naar de andere auto’s in de file. Ze hadden allemaal gekleurde ramen net als wij. Het was zo heerlijk koel en gezellig in onze wagen. Het radio piano concert vloeide als bruisend water. Mijn trillende handen trokken de schaduwgordijntjes dicht over de donkere ramen. Onze privé́ wereld zweefde op dat moment in licht en liefheid.

Dit weet ik: wij mensen hebben de natuur in en buiten ons vernietigd en nu zijn we verstrikt en verstikt in stedelijk-leven, in stinkend verkeer; het heeft huisgehouden in het ritme en het tempo van normale familie activiteiten; het heeft de muziek van het leven plotseling uitgezet of misschien al gedwarsboomd vanaf het begin.

Misschien door die lange onthouding, of het moederlijk instinct, of om andere redenen hebben we onze tegenwerpingen ‘Je vernielt mijn kleren!’ van ons afgezet om tegemoet te komen aan onze brandende wens voort te brengen en te genieten van ons bruidsbed hier midden op de weg.

Samenzijn was altijd een kenmerk van ons huwelijk: de kruiswoord puzzel, scrabble, en al die andere spelletjes die we kenden. Nu kenden we ze opnieuw en we waren als toen we verliefd werden. De radio rapporteerde dat het verkeer volkomen vast zat op Sukhumvit, Phahonyothin, Ramkhamhaeng en Rama IV. Overal hetzelfde , niets bewoog.

Wat mij betreft was het alsof ik in mijn eigen woonkamer lag op mijn favoriete bank.

*******************************************

Één van mijn plannen gaat over mijn auto. Ik wil een grotere met meer ruimte om te eten, te spelen, te slapen en onze behoefte te doen. En waarom niet?

Deze dagen maak ik belangrijke contacten met mensen die ook vast zitten in het verkeer. Als de auto’s stilstaan zijn er passagiers die even de benen willen strekken. Ik doe hetzelfde. We groeten elkaar en praten over ditjes en datje, beklagen de aandelenmarkt, bespreken de politiek, bediscussiëren de economie, het zakenleven, sport evenementen en wat niet al.

Mijn buren op de weg: Khun Wichai, marketing directeur van een firma die maandverbanden maakt, Khun Pratchaya, eigenaar van een zeevoedsel conserven fabriek, Khun Phanu, fabrikant van een oplossing om het strijken te vergemakkelijken. Ik kan met hen allen een gesprek aangaan want ik werk op een reclamebureau die mij toegang verschaft tot allerlei gegevens over consumenten gedrag en dergelijke. Ik heb een flink aantal klanten overgehouden aan deze weg relaties.

Mijn baas weet een harde werker als ondergetekende zeer te waarderen. Hij beschouwt mij als zijn rechterhand. Vandaag bezoeken we de eigenaar van een nieuw merk soft drink, ‘Sato-can’ genaamd. We gaan samen zijn product promoten, met een naam die lekker in het gehoor ligt, makkelijk weg leest en melodieus over de lippen komt. We maken een alles omvattend, uitgebreid en nauwkeurig uitgewerkt plan voor een reclame campagne. Met een jaar budget van 10 miljoen baht kunnen we de media verzadigen, aan beeldvorming doen enzovoort enzovoort. Samen met mijn baas zal ik onze briljante voorstellen op een effectieve en overtuigende manier aan onze klant voorleggen.

***************************************************

Het is pas kwart over elf. De afspraak is om 3 uur. Ik heb tijd om na te denken over mijn werk, en te dromen over de nieuwe auto die zoveel gerieflijker en bruikbaarder zal zijn. Ik stel mezelf gerust dat het geen onmogelijke droom is.

Het verkeer stokt weer…precies op de plek waar we op die gedenkwaardige dag ons bruidsbedje hebben gespreid in de zon achter de schaduw schermen en de donkere ramen.

Ik leun achterover en doe mijn ogen dicht. Ik probeer te denken aan de komende afspraak maar ik heb hartkloppingen.

Het is alsof de betovering van de hartstocht nog steeds over dit wegvak zweeft. Wat er die dag gebeurde, het gevoel dat we iets onwelvoeglijks deden, iets te verbergen hadden, iets snel moesten beëindigen. Daar was dan het moeilijke gemanoeuvreer van lichamen in een beperkte ruimte. Het was gedurfd en opwindend als het klimmen over een muur om mangosteen te stelen in de tempel toen je nog een kind was….

……Haar keurige kledij was aardig verkreukeld en niet alleen maar door mijn aanval. Want haar reactie had de wagen heter gemaakt ook omdat we het onderhoud van de airco hadden verwaarloosd. Haar handen hadden de mijne in een wurggreep gehouden en daarna had ze met haar nagels mijn schouders geweld aangedaan.

Ik wil de schaduwgordijnen weer naar beneden trekken.

‘Nee’, roept ze en ze kijkt me aan. ‘Ik weet niet wat er met me is. Ik voel me erg duizelig’.

Ik zucht, wend me af en beheers me. Ik neem een sandwich uit het etensmandje alsof ik daarmee mijn echte honger kan bevredigen. Mijn vrouw die er niet goed uitziet kauwt op een tamarinde en knapt snel op.

Omdat ik me verveel na de sandwich stap ik uit de auto en glimlach wat vreugdeloos naar mijn medereizigers die met hun armen zwaaien, buigingen maken en heen en weer lopen. Het lijkt een beetje op een buurt waar de bewoners naar buiten komen voor wat lichaamsbeweging. Ik heb het gevoel dat dit mijn buren zijn.

Een man van middelbare leeftijd is bezig in het stukje grond in de middenberm van de weg een gat te graven. Wat bizar zo vroeg op de morgen maar wel intrigerend. Ik ga naar hem toe en vraag wat hij aan het doen is.

‘Ik plant een bananenboom’, zegt hij tegen zijn schop. Pas als het karweitje klaar is wendt hij zich tot mij en zegt met een glimlach: ‘Bladeren van een bananenboom zijn lang en breed en vangen veel van die giftige stoffen uit de atmosfeer op’. Hij praat als een milieuactivist. ‘Ik doe dat altijd als er een verkeersopstopping is. Hé, wil je het ook eens doen? We blijven hier nog wel een tijdje. De radio zegt dat er een twee ongelukken zijn met zeven of acht auto’s. Eentje aan de voet van de Lad Phrao brug en de ander voor het Mo Chit busstation’.

Hij reikt mij de schop aan. ‘Okay’, zeg ik, ‘binnenkort hebben we hier een bananenplantage’.

Ik ken dit werk. Ik deed het vroeger als dorpsjongen in mijn oude provincie. De schop en de aarde en de bananenboom verlichten mijn verveling en nemen me ook mee terug naar die lang-vergeten tijd. Ik voel me dankbaar.

‘Als deze plek vol bomen staat’, zegt hij, ‘dan is het net alsof we door een bos rijden’.

Wanneer we klaar zijn met ons werk en naamkaartjes hebben uitgewisseld nodigt hij me uit voor een kop koffie in zijn auto. Ik bedank hem maar verontschuldig me want ik ben nu lang genoeg weg geweest en moet weer terug naar de auto.

**************************************************

‘Ik kan het niet meer. Zou jij alsjeblieft willen rijden?’

Haar gezicht is grauw en bedekt met zweetdruppels. Ze houdt een plastic zakje voor haar mond.

‘Wat is er met je?’ vraag ik, verbaasd haar in zo’n toestand te zien.

‘Duizelig, misselijk en ziek’.

‘Moeten we naar een dokter?’

‘Nu nog niet’. Ze kijkt me even aan. ‘Ik heb de laatste twee maanden mijn menstruatie gemist. Ik denk dat ik zwanger ben’.

Ik snak naar adem, voel me rillerig en koud worden voordat ik ‘Hoera’ roep van binnen ’Chaiyo! Chaiyo!’. Ze geeft over in het plastic zakje. De zurige stank stoort me in het geheel niet. Ik wil alleen maar uit de auto springen en roepen:

‘Mijn vrouw is zwanger. Hoor je dat? Ze is zwanger! We deden het midden op de weg!’.

Ik neem het stuur over als het verkeer langzaam weer op gang komt en ik droom van de baby die ons leven compleet zal maken, en van de grotere auto met ruimte voor het hele gezin en voor al die zaken die een familie nodig heeft voor alle dagelijkse beslommeringen.

Een grotere auto is een noodzaak. We moeten er zo spoedig mogelijk één aanschaffen willen we voor altijd gelukkig blijven leven midden op de weg.

Over deze blogger

Tino Kuis

Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur17 november 2024Schemering op de waterweg
• Lezersvraag4 november 2024Uw mening over integreren in de Thaise samenleving
• Opinie30 oktober 2024Hervorming van het monnikendom of anders komen er steeds nieuwe schandalen
• Maatschappij28 oktober 2024Straffeloosheid na de Tak Bai massamoord op 25 oktober 2004