Het mooie Thaise meisje en de man uit dat andere Aziatische land
Er was er eens een heel erg mooi, Thais meisje, vele mensen kregen wat nek problemen of parkeerde hun brommer in het plantsoen als het mooie Thaise meisje zich eens een enkele keer toonde aan het volk.
Meestal stapte ze in de carport in haar Europese auto om naar haar werk te gaan. Ze had een leuk optrekje in een ommuurd wooncomplex, ook wel een Moo Baan genoemd. Nee, erger nog, het was niet een lapje grond van vijftig of zeventig Talang Wa, keer vier meter, nee het dubbelen was al beperkt genoeg. De hond moest vrij kunnen lopen en zijn ding kunnen doen, het was er een die wel eens graag in mensen beet en in welk lichaamsdeel dat maakte hem niet uit. Het liefst al schuddend met zijn niet bepaald kleine mondje.
Hoewel het mooie Thaise meisje een relatie had met een buitenlandse man uit een ander land in Azië, was deze man erg weinig in beeld. Het mooie Thaise meisje werkte daarom schijnbaar erg veel om dat verdriet te camoufleren. Vaag en vragen alom in de buurt, maar och de Europese auto stond meestal in de carport, dus het zou wel niet een hardwerkend en onderbetaalt en niet eervol baantje zijn in de nachtelijke uren.
Er liep ook nog een tuinman in het complex rond die na verloop van tijd introk in een van de diverse kamers, aangezien dat makkelijker was. Het was een ook mooie jonge man van puur toevallig ongeveer haar leeftijd, een voor Thaise begrippen grote stevige moderne man die ook net als haar zelfs goed opgelet had tijdens de Engelse les op school. Niet dat de interesse in het grote boze buitenland nu enigszins doorgedrongen was tot deze man, maar hij kon flink wat oneliners.
De tuin zag er perfect uit en het mooie Thaise meisje glimlachten nog meer als dat ze normaal al deed.
De tijd die over bleef, mocht de tuinman opvullen met andere privézaken, binnen liep er regelmatig een vrouw het huis netjes te houden. Het was eigenlijk in zijn dagelijkse doen en laten, een perfecte schoonzoon, ware het niet dat die de tuinman was en moeders van het mooie Thaise meisje nog nooit was waargenomen. Bij nadere info via omslachtige wijze en door de binnenste cirkel van bekende bleken het familieleden te zijn, neefje, nichtje nummer zoveel. Het ging allemaal in de bekende sfeer van voor je familie moet je zorgen.
Plotseling was er in de buurt langs de grote weg een stukje grond gekocht door het mooie Thaise meisje.
Wie o wie betaalde dit toch allemaal, was de familie zo rijk of haar Aziatische vriendje. Het lag daar, maar te liggen en men had niet de indruk dat die lap grond van enige betekenis kon zijn langs een steeds maar drukker wordende weg met auto’s. Wie wilde daar nu wonen en winkels die waren er al genoeg.
Het mooie Thaise meisje zag het anders, de eigenlijk niet zo’n overdreven lap grond van een driehonderd A vierhonderd Talang wa, moest maar in de hoogte gebouwd worden.
Want ja, dat bleek uit de geruchtenstroom via de binnenste cirkel, deze Aziatische meneer had veel geld ter beschikking als directeur en zich door het mooie Thaise meisje laten vertellen dat daar een heleboel geld mee te verdienen was in Thailand.
Jawel zelfs een beetje belastingvrij, zo hier en daar.
Kwestie van een goede adviseur en maar genoeg heen en weer schuiven in die dagen.
Zo gezegd, zo gedaan, hij ging al heel lang met het mooie meisje om, jaren en jaren, ja, hij had nog het bedrijf in zijn eigen land en ook nog een familie vrouw kinderen en, ook in Azië, vromer dan de paus, waar niet, hoewel die soms anders heet, de paus dan.
Zij zag daar niet echt het probleem van in, veel vrouwen hebben daar wat minder moeite mee, zolang de verstandhouding, maar prettig blijft, en het leven in het algemeen en vaak in het bijzonder er beter op wordt.
Het gebouw verrees in een stevig tempo en het bleek dat ze er verstand van had gezien door het feit dat ze echt wel wist dat er meer aan een gebouw zat als beton en stenen.
Leuke winkeltjes en daarboven een woning, dat moest toch een succes worden, toch?
De tuinman die toch eigenlijk ook heel de dag liep te controleren, want die bouwvakkers uit het buitenland die hier waren deden gewoon wat hun vermeldt, werd, niet meer en niet minder.
Handig was wel dat ze ook op het bouwterrein woonde, de bouwvakkers in zelfgebouwde hutjes van blikken golfplaten en niet echt de uren telde dat ze werkte.
Ze waren wel vrijwel allemaal allround van metselaar tot elektricien schilder of wat dan ook, kom je niet vaak tegen. Wat een mazzel.
De vrouwen mochten ook meewerken, wat nu emancipatie, dan mag je ook op de ladder staan, gelijken monniken, gelijke kappen.
Heel tijdje later, toen het pand helemaal klaar was en er pico bello uitzag, was schijnbaar besloten dat niet alleen in het verleden de aankoop en bouw met de hele papierwinkel in de handen van het mooie meisje was en haar tuinman.
Maar ook besloten had om de verkoop zelf te doen, het was beter om die kosten in eigen beheer te houden, zoals dat wel meer in Thailand gebeurt.
Waarom zou je als het om geld gaat iets uitbesteden als je het zelf kan doen, nietwaar, gezond portie wantrouwen, naar een ander kan geen kwaad en als het dan fout gaat kan je altijd nog zeggen dat het jouw schuld niet was.
Zo gezegd, zo gedaan, het mooie meisje dacht trouwens dat haar uitstraling ook een positief puntje was, dus ze was niet zuinig met het prijskaartje, niet alleen dat haar vriendje de man die wat centjes meegebracht had, moest er beter van worden, maar ook het eigen pand op borg, moest weer volledig op haar naam komen bij de bank, en jezelf niet vergeten natuurlijk, er was lang en hard gewerkt, ook door haar.
De vele familieleden begonnen ook een beetje druk uit te oefenen dat het boek ‘alleen op de wereld’ al lang uitgelezen was en geen succes was voor hun.
Als voorlopige dank mochten ze een winkel met woning beheren, totdat die of in eigen beheer bleef of ook verkocht werd.
Zo gezegd, zo gedaan, het waren aardige mensen, altijd feest, flesje bier hier, flesje whiskey daar en tussen door had men het druk met een straatkraampje voor de winkel.
Het pand zelf was opgedeeld in diverse privéruimtes, en een keuken, men was gelukkig.
Een jaartje later was er zeggen en schrijven een pand verkocht van de vijf en dat viel een beetje tegen, niet in de correcte prijs nee, daar laag het probleem juist een beetje.
Het mooie Thaise meisje had daar niet het allerslechtste prijskaartje achter geplakt, voor deze winkels met woning.
De familie leefde prettig door en maakte zich geen zorgen, het mooie meisje daarentegen begon langzaam tegen de muur aan gezet te worden, wat te doen aldaar.
Er moest een oplossing komen, prijs verlagen dat was geheel tegen de regels in, verhuren kon, maar ook daar dacht men als verkoper niet aan, kleingeld dat was niet de bedoeling.
Plotseling, O plotseling was daar haar vriendje uit het Aziatische land op bezoek, met wat juridische bijstand, het was boekhoudkundig niet helemaal goed gegaan in het thuisland, of beter gezegd de niet helemaal legale trukendoos met het financieren van het pand was aan het imploderen.
Of er nog wat te redden was, wanneer kwamen de centen, nou dat was schijnbaar al een tijdje tegen het zere been van het mooie meisje.
De al heel lange relatie van deze twee liep aardig wat negatieven schade op met dit dwangmatige gedram, het had tijd nodig, meer niet.
De juridische bijstand zag het anders en een rechtszaak was een beter plan, eigenlijk tegen de stroom inzwemmen in het geliefde Thailand.
Want ja zulk soort verhalen liggen niet als een abc op tafel voor het Thaise rechtssysteem, en zolang het niet verkocht is valt er ook weinig te halen, geïnvesteerd geld zeg maar.
De ‘happy family’ van het mooie meisje vertrok, de hele winkelinventaris meenemend, weer naar de binnenlanden naar hun oude pandje, dat soort problematiek moet je bij uit de buurt blijven, veronderstel dat men ook jouw verantwoordelijk gaat stellen, was de gedachtegang.
Uiteindelijk kon de Aziatische man weer naar huis met uitslag onbekend, het mooie meisje is weer op zoek naar een andere vriend.
Na jaren is het complex gedeeltelijk verkocht en verhuurd zo af en aan, en hangt er nog steeds een schemerige donkere wolk over het geheel.
Wie O wie trekt er aan het langste touwtje, ik heb zo een vermoeden.
Over deze blogger
-
Men heeft mij gevraagd om wat info te vermelden over het wel en wee van mijn aanwezigheid hier. Laat ik voorop stellen dat ik mijzelf op zijn hoogst als part-time journalist zie. Schrijver mag ook, wie had dat ooit gedacht.
Ik ben op mijn 54ste jaar naar Thailand vertrokken nadat ik al een jaar of acht verliefd verloofd getrouwd was met mijn Thaise liefde.
De grijze wolken in Nederland werden te donker, de recessie, werkgever had het veel, erg veel over polen. De geest was al een tijdje uit de fles, en niet altijd de meest vriendelijkste.
Appartement uit 1928 verkocht voor een vette winst na twintig jaar wonen. En ons inmiddels al jaren gekochte Thaise huis betrokken. Wij spreken over het jaartal 2008.
Gelijk de golven van de zee in een rusteloze dag in Thailand zijn wij inmiddels al een paar jaar voorzien van mijn pensioen in rustig vaarwater terechtgekomen.
Hobby's van alles en nog wat binnen de grenzen van ons bestaan, na lezen is af en toe schrijven erbij gekomen.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur2 december 2024Het mooie Thaise meisje en de man uit dat andere Aziatische land
Cultuur29 november 2024De rauwe realiteit van Andy’s leven in Thailand
Lezersinzending26 november 2024Hoe een piepkleine stroomonderbreking grote frustraties kan veroorzaken
Achtergrond24 november 2024Waar komen Thaise pepers vandaan?
Mooi verhaal William en ik denk dat het mooie meisje het spul gaat verhuren voor de broodnodige kosten die ze moet maken nu haar rijke vriend er niet meer is