Die Avond onder de Tamarindeboom
De zon zakte langzaam achter de rijstvelden, terwijl de lucht zich vulde met tinten van oranje en paars. De warmte van de dag begon af te nemen en een zachte bries ruiste door de bladeren van de tamarindeboom waaronder Boonmee en zijn vrouw Saowalak, zaten. Hun houten hutje, gebouwd met handen die nu trilden van ouderdom, stond scheef aan de rand van de velden. Het was een eenvoudige plek, maar ooit gevuld met het gelach van kinderen en het gekletter van pannen vol rijst en groenten.
Boonmee keek naar Saowalak, haar huid gegroefd door tijd en zorgen, haar ogen nog altijd helder maar zwaar van herinneringen. Hij liet zijn blikken glijden over haar gezicht, alsof hij wilde vasthouden wat er van hun gezamenlijke jaren over was.
“Het land was vruchtbaarder toen we jong waren,” begon Boonmee zacht, zijn stem als een oude melodie die hij zichzelf bleef herhalen. “Of misschien waren wij gewoon sterker.”
Saowalak glimlachte flauwtjes en leunde achterover. “Het land is hetzelfde gebleven, Boonmee. Het zijn onze lichamen die moe zijn geworden. We hebben alles gegeven wat we hadden, en het land heeft teruggegeven wat het kon.”
Een stilte viel. Het soort stilte dat enkel oude geliefden kunnen delen, rijk aan woorden die niet meer uitgesproken hoeven te worden.
De geur van de jeugd
“Ik mis de geur van de ochtenden toen je jong was,” zei Boonmee, terwijl hij een lange tak oppakte en deze met zijn knoestige handen bewerkte. “Als je op het veld stond, je haar gevlochten en je glimlach die zelfs de vogels aan het zingen kreeg. Toen dacht ik dat we voor altijd gelukkig zouden zijn.”
Saowalak lachte, een bitterzoete klank die de schemer doorbrak. “Ik herinner me hoe je je nek verbrandde toen je me probeerde te imponeren met die os die je niet onder controle kon houden. Ik dacht toen dat je de domste, maar meest charmante jongen van het dorp was.”
“En toch koos je voor mij,” antwoordde Boonmee, een vleugje trots in zijn stem.
“Ik koos voor jou, ja,” zei Saowalak zacht. “Maar wat ik niet wist, was hoeveel we zouden verliezen.”
De lucht leek zwaarder te worden met haar woorden. Ze dachten allebei aan de kinderen die ze hadden begraven, aan de veldbranden die hun gewassen hadden vernietigd, aan de jaren waarin droogte of overstromingen hen op de rand van de hongersnood brachten. Het leven was hen niet genadig geweest, en toch zaten ze hier, twee verweerde bomen die de stormen hadden doorstaan.
Over liefde en verlies
“Saowalak,” begon Boonmee aarzelend. “Denk je dat we goed hebben geleefd? Dat onze liefde… genoeg was?”
Ze keek naar hem, haar ogen vol met een diepte die hij nooit volledig had kunnen doorgronden. “Onze liefde was als deze tamarindeboom,” antwoordde ze. “Ze heeft schaduw gegeven, fruit gedragen, maar ook dor gestaan en gebarsten. Liefde is nooit alleen maar mooi, Boonmee. Soms is het gewoon… overleven.”
Hij knikte langzaam. “Maar soms vraag ik me af, heb ik je teleurgesteld? Had ik je meer moeten geven? Een beter leven, minder zorgen?”
Saowalak legde haar hand, gerimpeld maar sterk, op de zijne. “Jij gaf me alles wat je had. Zelfs toen er niets meer over was. Hoe kan ik teleurgesteld zijn in een man die altijd probeerde?”
Zijn ogen vulden zich met tranen die hij niet durfde te laten vallen. Hij wilde spreken, maar de woorden bleven steken in zijn keel.
De toekomst: een illusie of een belofte?
“En nu?” vroeg Boonmee uiteindelijk. “Nu het einde nadert, wat blijft er dan over? Wat betekent de toekomst voor mensen zoals wij?”
Saowalak zuchtte en keek naar de sterren die begonnen te verschijnen, zwak maar vastberaden. “De toekomst is niet meer van ons. Het is voor de jonge mensen die nog dromen hebben. Maar dat betekent niet dat wij niets meer hebben. We hebben deze avonden, deze gesprekken, en de herinneringen die ons leven betekenis hebben gegeven.”
Boonmee staarde naar de velden, die nu in de schaduw lagen. “Denk je dat er nog hoop is? Niet voor ons, maar… in het algemeen?”
Ze antwoordde niet meteen. Haar stilte was niet van onverschilligheid, maar van diep nadenken. “Hoop is als het zaaien van rijst,” zei ze uiteindelijk. “Je weet nooit of de regen komt, of de vogels het opeten. Maar toch zaaien we, omdat we moeten. Omdat we niet anders kunnen.”
Het lied van de tamarindeboom
De tamarindeboom boven hen begon zachtjes te ritselen in de wind. Het was alsof hij zijn eigen lied zong, een herinnering aan alle seizoenen die hij had meegemaakt.
“Herinner je je de avond dat ik je vroeg om mijn vrouw te worden?” vroeg Boonmee plotseling.
Saowalak glimlachte. “Je was zo zenuwachtig dat je de ringen had laten vallen in de modder. Je moest een uur zoeken voordat je ze terugvond.”
“Maar je zei ja,” zei Boonmee, zijn stem warm.
“Ik zei ja omdat ik wist dat jij degene was met wie ik oud wilde worden,” antwoordde ze. “Zelfs als ik wist dat het leven moeilijk zou zijn. Zelfs als ik wist dat we dingen zouden verliezen.”
Ze keek naar hem, en hij voelde zich, voor het eerst in jaren, weer de jongen die haar had gevraagd om bij hem te blijven.
Een sprankje hoop
De nacht viel volledig, en de lucht was bezaaid met sterren. Boonmee haalde diep adem en voelde de koele lucht zijn longen vullen. “Misschien is er toch nog hoop,” zei hij, meer tegen zichzelf dan tegen haar.
“Misschien,” antwoordde Saowalak zacht. “Maar als er geen hoop is, dan hebben we toch elkaar.”
Ze leunde tegen hem aan, en hij sloeg zijn arm om haar heen. Voor een moment voelden de pijn en het verlies minder zwaar. Er was alleen de rust van de nacht, de muziek van de bladeren, en de wetenschap dat ze samen waren.
“Ik hou van je, Saowalak,” fluisterde Boonmee.
“En ik van jou,” antwoordde ze.
De wereld om hen heen veranderde, maar hun liefde, hoewel verweerd, bleef als een onverzettelijke tamarindeboom staan.
Over deze blogger
- Khun Rick dateert van 1959 (momenteel 65 jaar), opgegroeid en nog steeds woonachtig in Zuid-Limburg. Na 40 jaar ambtenarij nu al bijna 5 jaar met vervroegd pensioen. Komt sinds 2001 regelmatig als toerist in Thailand, maar leerde zijn vrouw in Nederland kennen en is met haar vaak te vinden bij schoonmoeder in Udon Thani. Samen reizen is zijn passie, eten (helaas) ook en sporten een noodzaak. En natuurlijk schrijven: vroeger serieus en nu luchtiger.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur5 januari 2025Die Avond onder de Tamarindeboom
Cultuur3 januari 2025De Amulet
Cultuur30 december 2024Murphy, pech, geluk, karma? De (on-) zin van statistiek
Cultuur25 december 2024Een leven met cannabis: Een waarachtig opgetekend verhaal over pijn en hoop