De tsunami-ramp als speelfilm
Op het International Film Festival in Tokyo werd recent een speelfilm vertoond, die angstwekkend en realistisch het vreselijke drama van de tsunami-ramp van 2004 in het zuiden van Thailand laat zien.
Op het scherm brullen de monsterlijke golven, die als vloeibare donderslagen de kust teisteren. Een jong gezin, vader, moeder en drie jonge zonen, kijken met afschuw naar dat watergeweld, dat hen dan als een titanische vuistslag treft. Zij worden weggevaagd door eindeloze waterstromen, het verbrijzelt hun vredig leventje, dat plotseling en voor altijd verandert. Het is een dramatisering van een nachtmerrie, dat dit gezin treft, waarbij de makers niet alleen de tsunami trachten te reconstrueren, zoals het werkelijk was, maar ook een eerbetoon wil zijn aan de mensheid, die in levensbedreigende situaties hoop blijft koesteren en de wil te overleven soms onoverwinnelijk is.
‘The Impossible’
De recensent in de Bangkok Post zag de film “The Impossible” (Het onmogelijke) en vond het een vreemde gewaarwording om weliswaar computergegenereerde golven op het scherm te zien, nadat hij 24 maanden geleden de echte catastrofale golven van de tsunami zag in het noordoostelijk deel van Japan, dat aan tienduizenden mensen het leven heeft gekost. Op een bepaalde manier is het vertonen van deze film een test, want om voor de hand liggende redenen, kan deze film gevoelig bij het Japanse publiek liggen. Er is dan ook (nog) geen toestemming de film in Japan te distribueren.
Om eventuele twijfels weg te nemen begint de film met de aankondiging, dat het verhaal waar gebeurd is. Natuurlijk weten wij, dat die ramp in 2004 waargebeurd is, maar concreet wil men zeggen, dat het verhaal van het vijf leden tellende gezin ook in werkelijkheid heeft plaatsgevonden. In het echte leven gaat het om een Spaans gezin en dat verklaart ook, dat de film word geregisseerd door een Spanjaard, Juan Antonio Bayona. De film ging eerder in Toronto in première, waar de Engelse hoofdrolspelers ook een ontmoeting hadden met de echte familie, die in feite geportretteerd wordt. De film volgt de Bennets – Henry, Maria en hun drie zonen Lucas, Simon en Thomas – in hun beproeving voor, tijdens en na de ramp. Het zien aankomen van het water, het overleven in dit watergeweld en de emotionele gruwelen daarna.
Kerstvakantie
De film gaat dus over een gezin, dat in een resort in Khao Lak in het zuiden van Thailand aankomt voor een mooie kerstvakantie en zich uiteraard – in tegenstelling tot de kijker – niet bewust is van de dreigende ondergang. Twee dagen na hun aankomst vermaakt het gezin zich aan het zwembad als de aarde beeft, de Andaman Zee gromt en de muur van water over hen heen stort.
Bayona reconstrueert uit getuigenissen de schrijnende verwarring van lichamen, die als in turbo-wasmachine rondgetold worden, verwond worden door rondzwervend hout en metaal en tenslotte in een groot kerkhof verandert. Je ziet de hoofdrolspeelster die op haar oudste zoon duikt, beiden worden meegesleurd door een enorme moddermassa, maar slagen er in zich aan een boomstam vast te klampen en op het met puin en modder bedekte strand te worden geslingerd. De rest van de film toont de chaos in ziekenhuizen en opvangcentra als Lucas zijn vader en twee broers probeert te vinden, terwijl Maria de noodzakelijke operatie aan haar verscheurde borst en been ondergaat.
Ik heb zelf de tsunami alleen van afstand meegemaakt. Ja, ik heb hier in Pattaya geholpen geld en goederen in te zamelen voor de slachtoffers en alle verhalen op televisie en kranten gevolgd. Ik ben ook geen liefhebber van rampenfilms, maar anderzijds kan het realisme van deze film ook een zegen zijn voor overlevenden en vrienden en kennissen van slachtoffers. Misschien ook een vloek om de ellende van toen nogmaals opgerakeld te zien. Ik weet het niet, ik heb zo mijn twijfels. Hoe dan ook, Thailand kent die twijfels kennelijk niet, want de film is vanaf 29 november in de bioscopen te zien.
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Achtergrond10 november 2024Bang Saray, waar ligt dat?
Activiteiten29 oktober 2024De Golf van Thailand rondom Koh Tao (video)
Ik heb het op en andere manier meegemaakt waar ik nog steeds twijfels over heb is het feit dat de mensen niet op tijd zijn gewaarschuwd .
Die dag moest ik voor mijn visum bij Ranong oversteken naar Myamar .
Ik sprak daar mensen uit Phuket waar het al aan de gang was volgens hun terwijl zij toch minstens 400 km hebben gereden .
Wij mochten niet de rivier oversteken omdat de verwachting was dat ook Ranong getroffen kon worden .
Inderdaad was het vreemd toen ik plots de bodem van de rivier kon zien binnen enkele seconden .
1 ingeving liet mij vlug naar mijn auto gaan en snel te vertrekken ,onderweg naar huis hoorden wij het nieuws dat ook Ranong te lijden heeft gehad .
Na 3 dagen mochten wij overvaren ,uiteraard wel overstay betalen .
Toen nog 200 thb per dag nu kan je er zelfs de gevangenis voor in, bij 1 dag te laat .
Wat -voor zover ik weet, maar ik weet niet alles- nog steeds moet gebeuren is een waarschuwingssysteem opzetten. Dat was destijds het heilige voornemen van Thaksin. Dat uiteraard op internationale, althans Zuidoost Aziatische schaal, en als dat niet zou kunnen dan moest Thailand maar op de solotoer gaan, doch een automatisch waarschuwingssysteen moest en zou er komen. Hoe staat het daar nu mee? Veel landen rond de Grote Oceaan hebben zo’n systeem. Dat bestaat uit apperatuur die de beweging van de zee registreert en daaraan (aan een computer gekoppeld) kan zien of het een tsunami is of niet. Het is te gek voor woorden dat terwijl op Sumatra er al slachtoffers waren gevallen en de tsunamigolven uren nodig hadden om Phuket te bereiken (en nog aan aantal uren meer andere kusten aan de Indische oceaan) men in Puket, op Sri Lanka en zelfs in Oostelijk Afrika door deze tsunami werd overvallen.
Omdat wij Thailand minimaal 1 maal per jaar Thailand bezoeken lees Ik regelmatig het Thailandblog. Dit verhaal trok mijn aandacht omdat mijn familie, vrouw en zoon (destijds 6 jaar oud) en ik niet alleen de Tsunami daadwerkelijk hebben meegemaakt maar meer nog om de inhoud van het stuk. De schrijver stelt in het stuk min of meer de vraag of dit werkelijk gebeurd is. Ik heb de film (nog) niet gezien en ga uitsluitend af op hetgeen de schrijver aangeeft en dan vallen mij toch een aantal zaken op die sterk overeenkomen met het geen ik heb meegemaakt. Ook wij kwamen aan op 23 december 2004 in Khao Lak. Ook wij waren op de ochtend van 26 december 2004 in Khao Lak en zaten aan de rand van het zwembad bij het restaurant. Ook wij zagen de witte streep aankomen, eerst werd het stil, de zee trok zich terug en daarna het gegrom. Ook wij zijn weggerend. Ook mijn zoon en ik konden niet aan de muur van water ontsnappen. Ook ik tracht mijn zoon tegen de watermassa te beschermen. Ik raak even buiten westen en verlies mijn zoon uit mijn armen. Hij en ik werden honderden meters meegesleurd. Ook hij ziet kans zich op te trekken aan een boom. Ook ik omschrijf het gevecht in het water alsof ik in een wasmachne zit. Ook ik word door een enorme moddermassa meegesleurd en raak gewond door rondzwerfendhout en/of metaal. Ook ik ga later op zoek naar mijn zoon en kom in een soort ziekenhuis ten noorden van Khao Lak en zie daar de chaos en de meest verschrikkelijke dingen. Ook ik zie op de weg naar het ziekenhuis nabij Bang Niang de vele slachtoffers en help deze mensen te bergen.Het verhaal is voor dit gedeelte dus wel waar gebeurd echter was de familie waarschijnlijk niet Spaans.
Ik heb mijn verhaal destijds opgeschreven en dit is geloof ik, nog terug te vinden op NOS ooggetuigen verslag of als je mijn naam Googled.
Ik kan het niet bewijzen maar ik heb zo mijn twijfels over de spaanse familie die dit ook zo heeft meegemaakt. Dat zou wel heel erg toevallig zijn. en toeval bestaat niet.
Jaap van Loenen 7 november 2012
Beste Jaap,
Ik heb jouw verhaal op tisei.org gelezen en stel vast, dat het akelig dichtbij het scenario van The Impossible komt. De regisseur was Spaans, dus was het voor de promotie kennelijk wel aardig om een Spaanse familie op te voeren. Ik kon niet vinden of jouw verhaal ook in het Engels of Spaans is vertaald om die regisseur op een idee te brengen. Ik weet ook niet of je er wat aan kunt doen en nog minder wat je er mee zou bereiken.
Terugkomend op jouw verhaal, het is zeer indrukwekkend, ik hoop, dat je na al die jaren weer een “gewoon” leven hebt en dat de ramp niet al te veel nare gevolgen voor jouw en je gezin heeft veroorzaakt.
Met jouw toestemming stel ik de redactie van thailandblog.nl voor jouw verhaal van tisei.org alsnog op het blog te plaatsen.
Het ga je goed!
Goedemorgen Gringo,
Ja, het verhaal is zowel in het Engels als in het Duits vertaald en op diverse, ook buitenlandse sites, geplaatst. Ik ben het met je eens, afgezien van wat ik er aan zou kunnen doen is het ook wat ik daar mee zou kunnen bereiken.
Wij hebben ons leven na onze ervaring weer redelijk kunnen oppakken, natuurlijk was dat niet eenvoudig, in het begin zeker niet maar ook op het moment als we op 26 december bij de herdenking zijn. Maar je neemt niet alleen een negatieve ervaring in je rugzakje mee. Het leven is kort en alles is relatief gezien betrekkelijk.
Uiteraard heb ik geen bezwaar als je het verhaal op het thailandblog plaatst.
Met vriendelijke groet,
Jaap van Loenen