Cash en Marry?
De Thaise bruidsschat Sinsot is op dit blog al een paar keer besproken met nogal wat reacties, die min of meer aantoonden, dat Farang, dus ook Nederlanders moeite hebben met deze Thaise traditie.
‘Sin sot’ is weer even een actueel onderwerp in de Thaise media nu een topfunctionaris probeert zijn ongewone rijkdom hiermee te verklaren.
Andrew Briggs schrijft er een leuk verhaal over in de Bangkok Post, dat ik (soms een beetje vrij) vertaald heb. Let ook op de titel van het artikel, een mooie woordspeling van Cash and Carry.
“Het zal een jaar of 18 jaar geleden geweest zijn, dat ik met mijn Thaise vriend Vichien in een barretje in Bang Na zat. Hij was nogal somber en we waren bezig met onze tweede fles Hong Tong whisky. Ik was zelf nog jong en twee flessen van die Hong Tong kon ik best aan. Maar dat is geweest, tegenwoordig gebruik in Hong Tong alleen nog als koperpoets en rattengif, maar dat terzijde!
Arme Vichien. De arme, smoorverliefde jonge Thaise man schudde zijn hoofd. ”Ik weet niet wat ik met Rojana aanmoet,”zei hij. ”We zijn al drie jaar bij elkaar.”
Na nog een paar slokjes uit zijn met whisky en ijsblokjes gevulde glas, kwam het hoge woord er uit: ”En ze is twee maanden zwanger.”
Ik goot mijn glas achterover en zei: ”Ik weet dat dit misschien nogal drastisch klinkt, Vichien, maar … waarom ga je in vredesnaam dan niet maar haar trouwen?”
Daar zat Vichien precies op te wachten. ”Je hebt gelijk! Kom op, laten we gaan.” Hij riep het minderjarige schepsel, dat de hele avond met een uitgestreken gezicht onze drankjes had verzorgd: ”Nong! Checkbin!”
”Waar gaan we heen?” vroeg ik.
”We gaan naar Rojana’s moeder en dan moet jij haar toestemming vragen, dat ik met Rojana kan trouwen, zo doen wij dat hier.”
En zo maak ik kennis met deze zeer Thaise gewoonte om een ”oudere”, of phuyai, te gebruiken om ouders om de hand van hun dochter te vragen in opdracht van een toekomstige bruidegom.
”Vergeet niet te vragen naar de bruidsprijs”, zei Vichien toen wij het ouderlijk huis naderden.
Bruidsprijs? Dit is een directe vertaling van het Thaise woord en dan klinkt het een stuk kouder en klinischer dan het Thaise woord “sinsot”
Vichien legde uit dat hij verplicht was om met geld over de brug te komen als hij met Rojana wilde trouwen. ”Je koopt haar?” vroeg ik ongelovig. ”Nee,”antwoordde hij. ”Ik bied geld voor haar.”
”Is dat niet hetzelfde?” ”Nee,”zei hij.
Hij keek uit het raam en schudde zijn hoofd. Ik wist wat dat betekende: ”Die domme Farang snapt het gewoon niet.”
”Goed, wat die sinsot dan precies in?” vroeg ik. ”Geld en misschien wat goud,”zei Vichien.
”Zo, en … hoeveel dan wel?”
”Ik weet het niet … 50.000 baht, misschien 100.000 baht.”
”Jij hebt helemaal geen 50.000 baht!”, en toen hij mij met open mond aanstaarde voegde ik er aan toe: ”Je vraagt het niet aan mij, hè?!”
”Ik leen het alleen maar even!”
”Nee!”
”Ik kan het je direct na de huwelijksceremonie teruggeven!”
”Onmogelijk. Hoe?”
”We overhandigen het geld tijdens de ceremonie, zodat iedereen het kan zien. Direct daarna zal Rojana’s moeder het geld teruggeven ons.”
”Dus het is allemaal alleen voor de show?”
”Ummm … niet echt. Niet helemaal. Nou ja, in zekere zin wel.”
Je moet toch al wel enkele jaren in Thailand hebben doorgebracht om deze logica van een Thai te begrijpen.
Bijna 20 jaar is er verstreken sinds die noodlottige avond, toen ik op de deur klopte en Rojana’s moeder werd geconfronteerd met een aangeschoten buitenlander, die in belabberd Thai om de hand van Rojana vroeg. Die was trouwens naar haar slaapkamer gevlucht toen zij ons zag aankomen.
Rojana’s moeder stemde meteen in en zei: ”Vichien moet geven wat zij zich kan veroorloven, toen ik de kwestie van het prijskaartje aansneed – oh, sorry, ik bedoel de sinsot.
Het hele gebeuren kan ik mij nog levendig herinneren, waarschijnlijk omdat het indruiste tegen alle gewoonten en tradities van een huwelijk in mijn geboorteland. Nu weet ik, dat huwelijkstradities over de hele wereld anders zijn. In veel landen betalen de ouders van de bruid een bruidsschat, blij, dat ze hun dochter aan een goede man hebben kunnen koppelen.
Ik had nog zoveel vragen voor Rojana’s moeder: “Eh, geeft u geld echt terug na de show?” ”Wat je ook doet, vraag haar dat niet,” siste Vichien toen wij nog bij de voordeur stonden.
Zou ik een korting kunnen krijgen als ik kan garanderen, dat Vichien tenminste vijf jaar monogaam zou blijven en er geen “mia noi”op na zou houden? Afdingen is in Thailand best aanvaardbaar, maar hoe moet ik als stuntelige Farang weten hoe ver ik kan gaan?
In de loop der jaren heb ik de rol van de sinsot beter leren kennen en ik zeg er ook geen rare dingen meer over. Net als zoveel dingen in dit land, het is gewoon een show.
Kijk maar eens als een Thaise ster of een hi-so stel gaat trouwen. Het enige waar je zeker van kunt zijn (afgezien van een scheiding binnen drie jaar dan!) is, dat er een berg geld en goud voor het gelukkige paar wordt opgestapeld.
“Kijk ons eens – we zijn jong en rijk!” Die sinsots kunnen soms in de tientallen miljoenen Bahts lopen.
Dit alles kwam weer in mij op met het nieuws van de permanente secretaris van het Ministerie van Verkeer, nieuws dat zelfs het nieuws over de overstromingen van de voorpagina’s verdrong. Deze hoge ambtenaar heet Supoj Saplom; zijn achternaam kun je, ironisch genoeg, vertalen als ”materiële bezittingen omringen me”.
In zijn huis was ingebroken terwijl hij de huwelijksplechtigheid van zijn dochter bijwoonde, maar, wacht even, je hoeft nog niet direct medelijden met hem te hebben.
De dieven zeggen dat ze honderden miljoenen baht in cash in zijn huis hebben aangetroffen, maar de heer Supoj ontkent dat. De politie vermoedt, dat er tenminste 100 miljoen Baht gestolen is.
Honderd miljoen Baht? Ik word al nerveus als ik mijn huis uitga en mij onderweg bedenk, dat ik een briefje van 1000 Baht op mijn nachtkastje heb laten liggen. Hier hebben we dus een ambtenaar, die talloze plastic zakken met briefjes van 1000 Baht heeft gevuld en die her en der in zijn woning heeft opgeslagen. Hij mag wel goed uitkijken als hij de echte vuilniszak buiten zet.
Gelukkig Supoj had een plausibel excuus voor het feit dat hij het equivalent van de reserves van een klein Afrikaans land aan cash in zijn huis had. Zijn dochter ging trouwen, weet je nog? Dat geld was de sinsot, zei hij. Waarvoor anders, vroeg hij, zou hij zo’n grote hoeveelheid contant geld in zijn Lat Phrao paleis bewaren?
In het huis van Rojana vloog er op de dag van Vichien’s huwelijk niet veel geld rond.
Vichien had gelijk. De overhandiging van de sinsot was een met vele “oohs’ ‘en ”aahs” gepaard gaande show. Rojana’s moeder stopte het geld in een plastic zak en rende er, bij wijze van grap, mee de trap op naar boven. Toen alle gasten waren vertrokken, werd het geld aan het bruidspaar terug gegeven als een huwelijkscadeau van de ouders.
Zo gebeurt dat vaak, maar ook weer niet altijd. Af en toe besluiten ouders het geld te houden en bewaren het dan ergens in het huis, zodat het door dieven kan worden gestolen.
“Gierigaards” zou Vichien zeggen.
– Herplaatst artikel –
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Steden21 november 2024Chumphon: Rust en lekker eten!
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Geweldig leuk verhaal.
Wat ook aardig is om te weten is dat als Thaise vrouwen voor een 2e keer trouwen dat de sinsot niet meer nodig is. Maar dat laten heel veelThaise gezinnen liever achterwege als de farang om de hand van de dochter vraagt.
Mijn vrouw vertelde gisteren the talk of the town.
Een rijke ondernemer van ongeveer 60 trouwt binnenkort voor de 6e maal, nu met een actrice. De sinsod zal 100 miljoen thai baht zijn en ik denk dat de familie het mag houden want de man heeft echt meer dan genoeg pecunia.
De actrice is 28 en bekend van de tv. Ze heeft een zeer mooi figuurtje trouwens.
In hogere kringen kan een sinsod ook een groot huis zijn of een setje autosleutels van een duur Duits merk. Als de bruidegom het kan lijden dan mag de familie dat gewoon houden, zo niet dan wordt het teruggegeven.
Trouwens een bruilofsfeestje in een 4-5 sterren hotel voor 4-500 man kost ook een behoorlijk centje. Ik heb er al verschillende mogen meemaken. Gelukkig wordt het menu tegenwoordig steeds vrijer en niet meer de 10 gangen chinees eten. Laatste keer was er volop europees eten. Er stond een kok verse rosbief te snijden, eentje een beenham, eentje pad thai, en nog zeker 20 andere koks die iets stonden te bereiden. Daarnaast stonden er in de zaal enorme buffetten met de lekkerste hapjes en kleine hapjes. Er liep een team van 8 pro fotografen rond en we moesten allemaal vele malen op de foto.
Voor de rijkere families is het zeer belangrijk om op deze manier een bruiloft te vieren. De ellende is dat deze hotels rondom Sukhumvit liggen en er enorme files staan om er te komen. Sommige gasten waren meer dan een uur te laat wegens de files.
Ik las gisteren ergens dat een Thais bruidspaar het wereldrecord heeft verbroken met het aantal bruidsmeisjes. Het waren er iets van bijna 100.
Leuke cultuur hier in Thailand, je verbaast je elke dag weer…
Zelf een kleine 6 maandjes terug ook een “Sinsot-story” meegemaakt, (er werd nergens anders over gesproken)
Mijn vriendin komt uit een klein dorpje bij Buriram, en uit dat zelfde dorpje komt ook een vriendin/buurmeisje, die als hoofdact werkt in een grote nightclub op Walking Street, Pattaya (gem. 1,5 miljoen bath omzet per nacht)
Met een salaris voor haar van 20.000 bath per maand, Wat rijkelijk veel is voor een nightclub medewerkster, (gemiddeld 6-7000 bath per maand) Maar als 17-jarige (sorry, volgens Taaise begrippen 18 jaar) had ze duidelijk vooraan gestaan bij het uitdelen van schoonheid door Budda, en was ze voorzien van een aardige, stevige boezem, wat een hoger loon deed verklaren.. Logisch voor Taaise begrippen..
Zelf vond ik het raar dat ze met zo’n salaris, toch regelmatig geld wilde lenen van mijn vriendin, maarja de Taaise geldwegen zijn ondoorgrondelijk, en mijn waarschuwingen van “nooit geld aan vrienden lenen” ?! “dat zie je niet meer terug” !? werd vriendelijk weggewuifd. Later bij een bezoek aan haar dorp begon ik die geld-lenerij wat beter te snappen, en ook Taaise dorp-leefgemeenschappen…
Er werd nog bijverteld dat ze niet meeging met klanten, er was een vaste vriend.
Zag die vriendin regelmatig op overdag-feestjes, en leerde ook haar ‘boyfriend’ kennen, een aardige bourgondiër van dik in de 40. Half-Thai, sprak vloeiend Thais, werkte en woonde al jaren in Thailand, en kreeg ook elke keer zijn telefoonnummer, voor als ik ooit in de problemen mocht komen.
In aanloop naar de trouwerij werd mijn vriendin steeds zenuwachtiger, geen zorgen over het verloop van deze dag, maar of het met de “Sinsot” wel goed zou gaan.?
Op de heugelijke dag zelf werd er voortdurend door alle dorpelingen uitgekeken naar het ronddragen van de schaal met 2,5 miljoen bath in hoofdzakelijk 500 biljetten. (that ‘looked’ more)
Een Toyota landcruiser hoorde er ook bij maar paste niet op de schaal, en stond met een strik eromheen, voor de deur van de ouderlijke woning.
Of de autosleutels in de schaal lagen hem ik niet gezien.
De monniken, bewakers, politie, de muziek en taxi chauffeurs, hadden alleen interesse in drank en het eten.
De moeder van de bruidegom, ook een Thaise, vond het te heet om aanwezig te zijn, en de vader was in het buitenland ?!
Op mijn vraag “van hoe lang denk je dat ze bij elkaar blijven” ? was het antwoord kort “one year”
Nu een half jaar verder zit het kersverse echtpaar niet meer zo te “flikvlooien” Zijn de beide woningen van haar (gescheiden) ouders volledig opgeknapt en uitgebreid met aparte toiletten, douchruimtes, slaapkamers en airco’s. Zijn er 2 aanrijdingen geweest, wat handje contantje moest worden betaald. (aanrijdingen in haar dorp of omstreken)
Werkt de mooie Thaise dame weer in de nachtclub ! ! (Om wat extra geld te verdienen, en bezig te zijn)
Zijn er voorzichtig al problemen gemeld met de schoonmoeder ! Wil het ook niet zo lukken met een baby…! wat werd verklaart door mijn vriendin met “ze is niet gek” (of Hij niet dacht ik) En ik begreep (achterdochtig) dat er misschien nog wel een volgende “Sinsot” mogelijk was !
Verder worden haar 2 jongere zusjes, ook plaatjes om te zien, al klaar gestoomd voor het grotere werk in Pattaya. (achter de rug om van mijn vriendin werd er al 1 aangeboden, maar vriendelijk afgewezen)
In gesprekken met mijn vriendin over trouwen en “Sinsot” (2,5 miljoen was toch wel erg veel) heb ik haar duidelijk gemaakt dat in ‘mijn’ land dit ‘niet’ gebruikelijk is, en bij een gemengd huwelijk zij zich ook moet aanpassen aan de gebruiken en cultuur van mijn land….. En met een knipoog “you’re used and second hand”
Wat tot mijn verbazing ook een item kon zijn bij de onderhandelingen met haar ouders, vertelde ze zonder blikken of blozen.
Tja, een vage vriendin van mijn Thaise vriendin leef met haar familie van deze bruidsschatten !! Ze trouwt met een buitenlander, en na een paar maanden is de scheiding alweer en feit, en het volgende slachtoffer is meestal alweer binnen gehaald…. big business ….. en de “sinsod” blijft nooit achterwegen en wordt ook nooit terug gegeven . Maar ja uitzonderingen bevestigen de regel.
Toen ik 12,5 jaar geleden mijn vrouw trouwde in isan hadden wij ook besloten de sinsot op een mooie schaal uit te stallen. Mijn schoonouders wilden deze echter perse na onze huwelijksdag teruggeven. Aangezien ik al zoveel verhalen had gehoord over opportunistische schoonfamilie hebben wij diezelfde week nog besloten om schoonpa en schoonpa een vakantie europa aan te bieden. Nu 12,5 jaar verder heb ik niog steeds een geweldige schoonfamilie (en vrouw!) die nog nooit om een stuiver hebben gevraagd. het kan dus wel!
Ik heb meteen mijn standpunt duidelijk gemaakt wat betreft het betalen van een Sinsot en was dus zeker niet van plan te betalen of te bieden (het is maar hoe je het bekijkt) voor of op mijn vrouw.
Mijn schoonzuster , die de ceremonie organiseerde, maakte daar geen probleem van.
Ze vroeg wel om een Sinsot te schenken tijdens de ceremonie omdat het er nu eenmaal bij hoort, maar beloofde me om het bedrag nadien terug te geven. Liefst in Euro voegde ze eraan toe want dat oogt mooier.
Ik heb dat dus gedaan. Het geld werd netjes in een goudkleurige schaal uitgespreid en door mij aangeboden aan mijn schoonvader. Mijn schoonzuster nam nadien de schaal en het geld terug van hem in ontvangst en wikkelde het geld in een soort zijden gaasdoek en verdween ermee.
Even was ik wel ongerust toen het geld uit mijn zicht verdween maar dat was onterecht .
Na de ceremonie heeft ze zoals belooft het volledige bedrag terug aan mij gegeven.
Ik heb dus in theorie een Sinsot betaald maar in de praktijk alles teruggekregen.
Sta open voor andere gebruiken echter hoe veel ik ook van mijn vriendin houd, nooit maar dan ook nooit zal ik aan een totstandkoming van een bruidsschat meewerken bij een evt. toekomstig huwelijk want in mijn beleving blijft het gevoelsmatig strikt genomen het kopen van een vrouw alsof ze een soort van handelswaar is.
Met respect en hou mij ten goede want een ieder moet natuurlijk gewoon doen wat hij wil en hoor nu al gauw zeggen, ja maar dat is nou eenmaal de cultuur en vaak is het voor de schijn of voor show en wordt er nadien alles of een gedeelte teruggegeven, dat zal dan allemaal wel zo zijn maar óók dan blijft het onveranderd in mijn standpunt en niet anders.
Ondanks ze van eenvoudige komaf is zodat de familie best wel wat extra bahtjes kan gebruiken begrijpt ze dat ik uit een andere cultuur kom en aanvaardde ze mijn argument volmondig zonder enige weerstand of teleurstelling te bieden.
Niet dat ik het haar zo kenbaar heb gemaakt maar durf zelfs met stellige zekerheid te beweren dat wanneer ze dat wel deed ik zondermeer de relatie op den duur had willen verbreken.
We zijn dan ook niet getrouwd -niet zozeer alleen vanwege mijn standpunt- want we achten het gewoon niet nodig het te doen doch voelen het in al die jaren wel als zijnde getrouwd, we zijn gelukkig en vinden het wel goed zo.
Zo kan het toch ook.
Ja zo kan het ook, eigenlijk kan alles in Thailand als je maar blijft glimlachen. Toch begrijp ik niet goed wat je probleem is als je zeker weet dat je de sinsod terugkrijgt. Het hoort bij de thaise cultuur en voor het huwelijk mag je niet samen slapen…..tenminste als de dame en familie geen gezichtsverlies wil lijden.
Sinsod heeft ook als funktie dat je de zorgverplichting van het kind naar de ouders toe afkoopt. Voor de ouders is het dus inkomsten maar ook een stukje status naar de andere dorpelingen/familieleden zo van mijn dochter was geld waard omdat wij haar goed hebben opgevoed..
Vergeet niet dat indien je een thaise zoon hebt ook hij ooit zal trouwen en er dan betaald moet worden. Indien je een dochter hebt ontvang je dus en de hoogte ervan hangt af van de status en looks van de dochter.
Het is zoals het is, wens gewoonweg niet aan die sinsod-poppenkast mee te werken omdat het volkomen indruist tegen mijn grondbeginselen. Zo simpel kan het zijn.
Is als kopen van een slavin. Gelijk hoe je het draait of keert, het is als kopen van mensen, want verboden is door de UVRM en EVRM.
Ieder moet zich aanpassen. En voor de show … ik leef voor mezelf en niet voor het oog van de anderen.
@ Sir Charles, ik ben het met je eens en het zal mij wel minnetjes opleveren maar dat interesseert mij niet. Ik ben in november 2011 getrouwd met mijn Thaise vrouw die in Bangkok geboren is. Nooit, maar ook nooit is er gesproken over een bruidsschat, niet door mijn huidige vrouw noch door haar familie. Ik had al twee echtscheidingen achter de rug en stond financieel niet sterk. Ik heb haar dat ook duidelijkheid gemaakt. Dat we haar vader helpen met een klein bedrag is voor mij geen probleem maar een bruidsschat heb ik nooit betaald, ook niet aan mijn vorige Vietnamese ex. Gelukkig nooit problemen over gehad en onze relatie is goed en alles wordt besproken. Ze werkt zelf en ik hoop dat onze relatie tot in de eeuwigheid mag duren. Ook ik respecteer andere culturen maar een bruidsschat hoeft niet verplicht te zijn mijns inziens. Is in onze cultuur niet gebruikelijk en de Nederlandse cultuur mag in dit soort gevallen toch ook meetellen? Er kan toch een compromis gesloten worden? Bepaalde gevoelens, misschien onterecht, komen toch bij mij naar voren bij zo’n bruidsschat.
Sir Charles,
Persoonlijk heb jk een beetje een wrang gevoel bij het lezen van je tekst maar misschien ligt dat wel aan mij en begrijp ik je tekst verkeerd.
Meestal kan ik mij wel vinden in je commentaren, maar nu weet ik eigenlijk niet goed wat ik van je commentaar moet denken.
Ik ben zelfs enigszins teleurgesteld maar goed, ieder is vrij van te denken wat hij wil natuurlijk en heeft recht op zijn eigen standpunt.
Je schrijft hoe gelukkig jullie zijn,(wat ik jullie van harte toewens) maar ik heb het gevoel dat het “wij” en “ons” geluk vooral daar is wanneer er aan jouw standpunten wordt voldaan.
Van zodra de Thaise standpunten eraan komen is blijkbaar dat geluk bijkomstig en van van geen waarden meer. Meer zelfs, je zou zelfs meteen de relatie verbreken.
Om een relatie te beëindigen omwille van een standpunt over de Sinsot , lijkt mij dat het “we zijn een gelukkig gezinnetje” gevoel niet erg diep te zitten.
Wat me zeker verbaasde is het gedeelte waar je schrijft dat ze begrijpen dat je uit een andere cultuur komt en dat ze volmondig en zonder weerstand of teleurstelling je argument over een Sinsot aanvaarden.
Hallo, ben ik even van de wereld geweest of ben je ondertussen verhuist naar een ander Thailand ?
Wij zijn dan ook niet getrouwd schrijf je.
Is het omdat jullie het niet nodig achten of zitten de standpunten over de Sinsot hier toch voor iets tussen ?
Zo kan het inderdaad ook….
Ach beste Ronny, de tomyam-soep behoeft niet altijd zo heet gegeten te worden ook Thailand veranderd gestaag in gewoontes en gebruiken.
Gewoon met elkaar om gaan en voor elkaar zorgen zoals een relatie betaamt in voor- en tegenspoed daar is een huwelijk niet noodzakelijk voor.
Het leven kan zo heerlijk eenvoudig zijn. 🙂
Inderdaad en het is natuurlijk niet zo dat het geluk afhankelijk is van het al dan niet getrouwd zijn.
Elkaar aanvoelen, wederzijds respect en steun in vooral tegenspoed zal bepalen hoe een relatie zich ontwikkeld. Een huwelijk of de hoogte van een sinsod is daarbij van ondergeschikt of zelfs geen belang.
We vergeten inderdaad te dikwijls dat het leven heerlijk eenvoudig kan zijn.
@Ronny,
Om een relatie te beeindigen omwille standpunt sinsod, durf jij te beweren dat het gevoel niet diep zit.??
Ik denk meer dat dan de persoon in kwestie het gevoel krijgt zijn vrouw/vriendin te kopen en je weet dat is al jaren geleden afgeschaft.
En wat is jouw mening dan dat de schoonpuders niet tevreden zijn met het geboden bedrag voor de “koopwaar” en dus even zo makkelijk het huwelijk niet door laten gaan??
Soms ook met 2-3 kinderen reeds bij de koop inbegrepen?
LOUISE
Lees misschien alle reacties eens….
Misschien zijn je vragen dan beantwoord
@ Ronny,
Zoals jij gereageerd hebt op de reacties van “Sir” Charles, had ik niet beter kunnen verwoorden.
Jouw opvattingen zijn mij uit het hard gegrepen.
En “Sir” Charles zou ik willen aanraden om te proberen om zijn mijns inziens zeer egoistische standpunt ten aanzien vann de sinsod te herzien, waardoor hij wat meer respect toont voor de opvattingen van zijn vrouw en de cultuur waaruit zij voort komt.
Ik weet zeker dat zij zich er niet gelukkig bij voelt, maar zal zich zoals een fatsoenlijke Thaiswe vrouw betaamt daar nooit over uitlaten.
Leo Bosch.
.
Vooropgesteld zijn er geen standaardregels m.b.t de sinsod en geachte Leo Bosch maak je over mijn vriendin maar geen zorgen die ken je niet en is mondig genoeg want die laat zich daar juist wél overuit tegen haar familie en in het dorp. Óók dat is Thailand.
Inderdaad zoals het een fatsoenlijke vrouw betaamt heeft ze dat eerlijk en zonder omwegen kenbaar gemaakt tegen haar familie en dorpsgenoten wat zondermeer gerespecteerd wordt. Óók zo kan dat in Thailand.
Wij zijn op onze manier gelukkig en ach ook voor geluk en bestaan er geen standaardregels.
Zo simpel kan het zijn, óók in Thailand.
Zou bijna zo’n oubollig tegeltje willen ophangen ‘van het concert des levens krijgt niemand een program’. 🙂
Overigens mag ik je er ook opwijzen dat het bijna 2013 is, óók in Thailand.
Inderdaad Charles, als ik het zo lees zjjn jouw vrouw en jij er samen uit gekomen op oa dit gebied. Maar blijkbaar wordt door sommige hier afzien van sinsod per definitie gezien als egoitisch (farang drukt zijn wil door zonder respect voor de Thaise cultuur). Als je nou zou weigeren terwijl jouw partner er heel zwaar aan zou tillen en je tot geen enkel compromis bereid zou zijn dan zou het wat anders worden (je eigen wil doordrammen ongeacht de gevoelens van de partner) maar hier is duidelijk geen sprake van als ik jouw tekst zo lees.
Geniet van het leven zou ik zeggen, en wees samen gelukkig. 😀
@LEO,
Een huwelijk bestaat uit 2 personen, beiden met een eigen mening, afkomst. geloof.
Deze dienen samen te komen en niet 1 persoon de ander zijn/haar wetten op te leggen zoals jij doet.
LOUISE
Tsja mijn vriendin begint langzamerhand ook over Sinsot.
Zij heeft geen moeder meer en alleen een vader. Voor een schoonmoeder hoef ik dus niet zo bang te zijn maar zij is zelf een deel van haar sinsot aan het onderhandelen. Dus mocht je denken dat alleen je toekomstige schoonouders daar over beslissen, think again…. En omdat ze goed wil zijn voor haar vader en deels omdat het voor haar een statusitem is. Ik ben al een aantal malen in haar dorpje geweest en het hele dorp heeft het er over dat ze met een farang gaat en ze wil dus goed voor de dag komen.
Het is dus echt niet zo dat het alleen van de schoonheid en leeftijd van de dame afhangt, ook wie de tegenpartij is. Als er een hoger sinsot bedrag betaald word dan betekend dat een betere wederhelft en dat willen ze graag showen. Een hogere sinsot van een farang is dus niet in alle gevallen hebberigheid maar ook vaak voor de show.
Ik sprak toevallig 2 dagen geleden een nicht van haar die binnenkort met een engelsman gaat trouwen en daar zijn de roddels over de sinsot ook niet van de lucht. Maar die wist al exact hoe oud ik was, wat voor werk ik doe en dat dat naar europese maatstaven toch wel een good job is (uiteraard nagevraagd bij haar aanstaande uit de UK) dus dan merk je zelfs als farang al dat daar ook weer het nodige geroddeld word.
Tsja wat moet je er van zeggen this is Thailand. Er is geen standaard manier van doen het is elke keer anders 🙂
Ik heb Thaise vrouwen gekend, die er een industrie van maakten. Konden met Engels redelijk uit de voeten en bemiddelden. Zelfs Thaise stellen kwamen op consult, om een farang te strikken.
Maakte een aantal jaren geleden een bruiloft mee, georganiseerd door de zogenaamde onderwijzeres van de bruid, geeft status en vertrouwen, maar leefde van de percentages sinsod. Op het oog een mooie bruiloft, bandje, 400 mensen, duitse man in mooi pak, zij in het wit en verder alles erop en eraan.
Dat was tevens de laatste avond, dat ik hem ooit gezien heb. Een jaar later werd er een nieuw huis gebouwd naast dat van de bruid voor haar zoon. Ja, je kunt ervan denken wat je wilt. Mijn ervaring is, dat ook sommige Nederlanders niet vies zijn van dat soort bemiddeling, onder aanvoering van hun Thaise lief, een procentje of 40 van de bruidschat, of ook meegemaakt 20, 000 thb vast tarief. Ook weer een andere kant van het verhaal.
Ik ben 37 jaar geleden met een meisje uit Isaan getrouwd. Wel alleen voor de wet. Ik ben geen Budhist dus aan dat Budha-gedoe doe ik niet mee. Toen mijn vrouw sprak over sinsod was mijn antwoord; ik trouw met jouw en niet met je familie. Geen sinsod dus, heb haar wel direkt mee naar Belgie gebracht. We wonen ondertussen al 12 jaar in Thailand en ik kom zeer goed overeen met mijn schoonfamilie, ook zonder sinsod.
Ik heb ook niets betaald. Maar andere farangs hebben wel betaald en ik heb er tot heden nog geen gesproken die zijn geld na de bruiloft terug kreeg al zullen die er ongetwijfeld wel zijn. Een farang die wel fors had betaald dacht dat daarmee de “schuld” aan zijn schoonfamilie was vereffend. Een misrekening. Het gezeur om geld bleef gewoon aanhouden. Voor verbouwingen, een in de prak gereden auto enz.
De hele sinsod traditie maakt voor een thai familie dan zin, als haar familie haar financieel geholpen heeft een goede schoolopleiding te volgen.
Een dure schoolopleiding waarvan de Familie,anders als in de westerse wereld dacht, hier later zelf ook financieel van te profiteren ,moet na een huwelijk opeens gedeeld worden met een huwelijkspartner die financieel zelf niets heeft bijgedragen.
Mocht iemand geen of weinig onderwijs genoten hebben,en bovendien ook nog de kans krijgt om een financieel beter gestelde (Farang) te huwen,dan wordt in mijn ogen de sinsod traditie totaal overbodig.
In zo’n geval de familie meteen klare wijn in schenken waarvoor hun, en de eventuele bruid de grenzen liggen zodat ze geen utopische financiële dromen krijgen.
Mocht zowel de familie als ook de toekomstige bruid nog steeds van mening zijn dat een sinsod betaald dient te worden,dan weet je precies wat je later bij deze vrouw en haar familie te wachten staat.
Ik ben nu al bijna 20 jaar getrouwd en sinsod is nooit ten sprake gekomen. Sterker nog wij hebben 3 rai land in de stad Nakhon Ratchasima gekregen van haar moeder als huwelijks geschenk. Zo ken het dus ook. En mijn vrouw was nooit getrouwd en had ook geen kinderen.
Mvg. Ben korat
Is al weer een tijd geleden dat ik op het huwelijk was van mijn engelse vriend , een geweldige bruiloft met veel drank en eten en een koets waar het echt paar in werd rond gereden.
Ik stote mijn nederlandse vriend aan die bij me was aan ik zeg kijk wat een geld en goud hier over de tafel gaat, ja had begrepen het was de sinsod .
Na wat jaren voorbij!!!was het echtpaar gescheiden en mijn engelse vriend dacht he dat goed dat goud in de kluis dat ga ik eens inleveren in de goudshop.
Zo gezegd en zo gedaan hij naar de goudshop begint die man te lachen en zegt wat moet ik hier mee dat is allemaal NEP goud , had zijn ex alles omgewisseld voor nep goud en was intussen met een duitser vandoor en woont lang en breed in duitsland.
Dus zint eer ge begint met die sinsod 55555 het kan ook verkeerd aflopen!!
Ook bij mijn schoonfamilie geen enkel probleem. Ik was zelf verrast voor ons trouwen, had er nog nooit iets over vernomen. Ze vroegen geen groot bedrag, mijn vrouw had ook al een dochter van toen 12 jaar. Nadat alle gasten verdwenen waren kreeg mijn vrouw het volledige bedrag terug en het goud (in de vorm van een ketting) hangt tot op de dag van vandaag nog regelmatig om mijn hals. Inmiddels bijna 15 jaar. Uiteraard was het feest wel volledig op mijn kosten maar dat is natuurlijk logisch.
Het hele sinsod gedoe is zo seksistisch als het maar kan, met betrekking tot dochters wordt er aangevoerd dat “je betaald voor de opvoeding en kosten die de ouders gehad hebben”. Maar als het een zoon betreft hoor je daar niets over.
Daarbij is het nemen van een kind een keuze van de ouders en moeten die natuurlijk, zoals overal elders ter wereld, de kinderen opbrengen en voorzien van alle benodigdheden.
De familie van je Thaise vriendin was in leven en relatieve welzijn voor ze jou ontmoet had, voel je beslist niet verplicht om wat dan ook aan familie te geven en zeker geen enorm bedrag aan sinsod. Persoonlijk betaal ik bij een eventueel huwelijk het feest en een kado voor mijn vrouw, maar daar blijft het dan bij.
Allez, ik heb het hele verhaal en alle reacties gelezen…
En mij lijkt het erop dat een sinsod zoiets als een bar fine is.
Jij betaalt de baas van de ladybar een bar fine, een boete,
omdat je haar meeneemt uit de bar
en de baas dus geen profijt meer van haar heeft.
Zoiets toch?
In die redenering koop je je toekomstige dus niet door een sinsod,
maar leen je haar van de baas, in casu de schoonouders.
Is dat niet goed gevonden?
Ben het met Charles eens, waarom trouwen? Het gaat erom dat je het samen goed heb.
Trouwen, zo’n onzin. Scheiding ratio 1:2 ? Het is een akte, welke de regels dicteren bij een scheiding.
Vraag me eigenlijk af, wat de beloftes waard zijn, zitten eigenlijk in het contract en worden verbroken.
Had ik misschien eerder aan moeten denken bij mijn scheiding, de vrouw voor het gerecht slepen voor breken van geloftes en dan schadeloos stelling vragen. OK, voorbij.