Fred (69) zat aan de rand van zijn bed, kijkend naar de foto’s die over de jaren waren verzameld. Foto’s van hem en Sumalee, lachend in de zon van Thailand, hun armen verstrengeld. Ze waren 12 jaar geleden getrouwd, een levenslange verbintenis waarvan hij niet kon hebben voorzien dat het zo pijnlijk zou eindigen.
Fred, een voormalig ingenieur, had zijn hart verloren aan Sumalee (52), een lieve en zorgzame vrouw uit Surin. Ze was wat jonger dan hij, maar ze hadden vanaf dag 1 een klik die hij niet kon negeren. Ze was zijn zon, zijn maan en zijn sterren. En nu, voelde hij zich alsof hij in een gitzwarte nacht zonder sterren was beland.
De eerste jaren waren geweldig. Fred hield van zijn nieuwe leven met Sumalee. Hij was onder de indruk van de Thaise cultuur, de gastvrijheid van de mensen en het serene leven dat hij daar vond. Echter, naarmate de jaren verstreken, begon Fred te realiseren dat het leven in Thailand complexer was dan hij eerst had gedacht. Sumalee’s familie begon regelmatig om financiële hulp te vragen, een verzoek dat Fred in het begin graag inwilligde uit liefde voor zijn vrouw en respect voor haar familie.
Naarmate de jaren verstreken, bleef de vraag om financiële hulp van Sumalee’s familie echter onophoudelijk, tot het punt dat het Fred’s spaargeld begon uit te putten. Fred sprak zijn zorgen uit naar Sumalee, maar zij benadrukte de noodzaak om haar familie te steunen. Dit was een deel van de Thaise cultuur waar Fred nog niet mee bekend was en hij voelde zich steeds meer onder druk gezet. Zijn eens zo vredige leven in Thailand begon steeds meer op een nachtmerrie te lijken.
De constante druk om geld te verstrekken, begon zijn tol te eisen van Fred’s mentale gezondheid. Hij voelde zich gevangen, geconfronteerd met het faillissement, en het uitzicht op een scheiding van de vrouw van wie hij nog steeds hield. Zijn hart was gebroken. Het idee om Sumalee te verlaten was pijnlijk, maar het idee om zo door te gaan was ondraaglijk.
Het begon allemaal een paar jaar na hun huwelijk, toen Sumalee’s familie in financiële problemen kwam. Eerst was het een kleine hulp hier en daar, dan werden het regelmatige overschrijvingen, en tenslotte, vroegen ze om grote sommen geld. Het spaargeld dat Fred had opgebouwd, begon te slinken. Hij wilde de familie van zijn vrouw helpen, maar hij begon de druk te voelen.
“Het is voor de familie”, zou Sumalee zeggen. “Ze hebben ons echt nodig.”
Fred hield van Sumalee, meer dan woorden konden uitdrukken. En Fred had een groot zwak voor zijn lieve vrouw, hij kon daarom moeilijk ‘nee’ zeggen. Maar de constante vraag naar geld begon hem uit te putten. Zijn saldo op zijn bankrekening werd kleiner en kleiner, en de angst om failliet te gaan werd steeds reëler. Hij had het gevoel dat hij kapitein op een zinkend schip was, niet in staat om het water uit de romp te pompen.
Hij had geprobeerd met Sumalee te praten, te pleiten voor een verandering. Maar telkens weer kwam het terug op de familie, op de plicht, op de verplichting. Hij begreep het, maar hij kon het niet meer dragen. Het was alsof hij een rugzak van 25 kilo op zijn rug droeg, een last die hij niet langer kon dragen. Dus nu, zat hij hier, in hun slaapkamer, starend naar de foto’s van gelukkigere tijden. Hij voelde verdriet en spijt. Hij wilde niet scheiden van de vrouw die hij liefhad, maar hij voelde dat hij geen andere keuze had. Het was alsof hij gevangen zat, gedwongen om een beslissing te nemen die hij nooit had willen nemen. Hij voelde zich gedwongen om de keuze te maken tussen zijn liefde voor Sumalee en zijn eigen welzijn.
Het moment dat Fred zijn zorgen en besluit aan Sumalee moest overbrengen, was een van de pijnlijkste van zijn leven. Ze was geschokt en gekwetst, niet in staat om te begrijpen waarom hij zo’n radicale stap zou nemen. Ondanks de pijnlijke confrontatie, bleef Fred vastberaden. Hij wist dat hij geen andere keuze had.
Het perspectief van een leven zonder Sumalee en de financiële rampspoed die hem boven het hoofd hing, stuurde Fred in een spiraal van wanhoop. Hij voelde zich verloren, alleen, en zag geen uitweg meer. Hij dacht er zelfs even aan uit het leven te stappen. Het was een donkere en eenzame plaats waar hij zich bevond, een plek waar hoop en vreugde vervaagd waren tot verre herinneringen. Hij hield nog steeds van Sumalee, hield van haar met heel zijn hart. Maar de druk, de constante vraag naar geld, het was te veel. Hij voelde zich uitgeput, uitgeput en ten einde raad. Hij wist niet waar hij heen moest, wist niet wat hij moest doen.
Met tranen die over zijn gezicht liepen, keek Fred naar de foto van hem en Sumalee, genomen op hun trouwdag. Ze zagen er zo gelukkig uit, zo vol hoop en belofte. Het was een tijd die hij nooit zou vergeten, een tijd waarin ze beide geloofden dat niets hun liefde in de weg zou staan. Maar de realiteit was hard en meedogenloos geweest. Zijn hart voelde alsof het uit zijn borst werd gerukt terwijl hij naar het beeld van hun gelukkigere zelf staarde.
Hij miste haar, zelfs als ze in de kamer naast hem was. Hij miste hun liefde, de manier waarop ze vroeger naar hem keek, alsof hij haar hele wereld was. Maar nu, zagen haar ogen hem niet meer als de man van wie ze hield, maar als een bron van financiële steun voor haar familie. De tranen bleven stromen, ongecontroleerd en zonder einde. Het was een verdriet dat zo diep ging dat het zijn ziel leek te raken. Maar hij wist wat hij moest doen. Hij wist dat hij een beslissing moest nemen die hun levens voor altijd zou veranderen.
Met trillende handen nam hij zijn pen en begon hij de moeilijkste brief te schrijven die hij ooit had moeten schrijven. Woorden van afscheid, woorden van verdriet, woorden van verlies. Hij vertelde Sumalee dat hij van haar hield, dat hij altijd van haar zou houden, maar dat hij niet langer kon doorgaan zoals ze deden. Fred keek nog een laatste keer naar de foto’s voordat hij de kamer verliet, de brief achterlatend op het bed waar ze samen zoveel nachten hadden doorgebracht. Hij nam een diepe adem en verliet het huis, met niets anders dan de kleren aan zijn lijf en een gebroken hart.
Zijn weg naar de toekomst, maar hij wist dat hij de juiste keuze had gemaakt, voor hemzelf en voor Sumalee. Ondanks de tranen, was hij vastbesloten om vooruit te gaan, in de hoop dat ze beide uiteindelijk vrede zouden vinden. Toen hij klaar was, vouwde hij de brief op en legde hem op het bed. Hij keek nog een laatste keer naar de foto’s, de herinneringen aan een gelukkiger tijd, voordat hij de kamer verliet.
Met een zwaar hart verliet hij het huis, de herinneringen, de liefde die hij nog steeds koesterde. Fred keek naar de zon die onderging, een symbool van het einde van hun huwelijk. Zijn hart was gebroken, maar hij wist dat dit het juiste was om te doen. Hij kon niet langer de last van de financiële druk dragen, kon niet langer de man zijn die hij ooit was. Met tranen in zijn ogen, nam hij een laatste adem en stapte in zijn auto. Terwijl hij weg reed, keek hij in de achteruitkijkspiegel naar het huis, de vrouw en het leven dat hij achterliet. Het was pijnlijk, het was hartverscheurend, maar het was noodzakelijk.
Hij hield nog steeds van Sumalee, dat zou hij altijd doen. Maar soms betekent liefde ook loslaten. En terwijl hij in de schemering wegreed, wist hij dat dit het einde was, maar ook een nieuw begin. Het was tijd om te scheiden, tijd om verder te gaan, tijd om te helen.
Over deze blogger
-
Mijn leeftijd valt officieel onder de categorie ‘bejaard’. Ik woon al 28 jaar in Thailand – probeer dat maar eens na te doen. Nederland was ooit het paradijs, maar het raakte in verval. Dus ging ik op zoek naar een nieuw paradijs en vond Siam. Of was het andersom en vond Siam mij? Hoe dan ook, we waren elkaar goed gezind.
De ICT zorgde voor een regelmatig inkomen, iets wat jullie ‘werk’ noemen, maar voor mij was het vooral een tijdverdrijf. Schrijven, dat is de echte hobby. Voor Thailandblog pak ik die oude liefde weer op, want na 15 jaar zwoegen verdienen jullie wel wat leesvoer.
Ik begon op Phuket, verhuisde naar Ubon Ratchathani, en na een tussenstop in Pattaya woon ik nu ergens in het noorden, midden in de natuur. Rust roest niet, zeg ik altijd, en dat blijkt te kloppen. Hier, omgeven door het groen, lijkt de tijd stil te staan, maar dat doet het leven gelukkig niet.
Eten, vooral veel – dat is mijn passie. En wat maakt een avond compleet? Een goed glas whisky en een sigaar. Dan heb je het wel zo’n beetje, vind ik. Proost!
Foto’s, daar doe ik niet aan. Ik sta er altijd lelijk op, terwijl ik toch weet dat Brad Pitt erbij verbleekt. Het zal wel aan de fotograaf liggen, denk ik dan maar.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur30 december 2024‘Geen feestdagen voor Thanawat’
Cultuur28 december 2024‘Chiang Mai laat je adem stokken in schoonheid en kwetsbaarheid’
Cultuur27 december 2024‘Drie weken Hua Hin veranderde Herman’s perspectief en zijn toekomst’
Cultuur25 december 2024‘Een onverwachte hereniging’
Farang Kee Nok (vrij vertaald Farang vogel poep),
Er goed geschreven artikel.
Wij hebben zelfs een zelfmoord van een Farang in onze kenissen kring gehad.
Hij hield zo veel van zijn vrouw, waar hij niet meer aan haar verwachtingen kon voldoen dat hij zich opgehangen heeft.
Ik herinner me een spreekwoord: de familie is de basis, de andere zijn voor diverse fases.
Dat geldt zeker in thailand.
En zo zijn er spijtig genoeg duizenden en duizenden “droevige” verhalen en telkens of meestal draait het om “sponsoring” van de familie.
Het siert eenieder die het kan, om, wanneer het noodlot toeslaat, zijn familie financieel te ondersteunen en zeker de kinderen en/of kleinkinderen, maar zomaar familie verwanten financieel steunen op basis van zogenaamde cultuur gaat er bij mij niet in.
Toegegeven ik ken de Thaise cultuur niet maar in mijn westerse wereld leunt dit “verplicht steunen” dicht bij benamingen die men terugvindt in onze “onderwereld”.
Heeft Fred fouten begaan ? ja en neen … ja, door te zeggen dat hij een bepaald vermogen heeft of had en dat hij is blijven sponsoren, en neen omdat hij als goed mens zijn hart / gevoelens heeft gevolgd en daar kan men niks tegen beginnen.
In dit verhaal zijn er geen winnaars (buiten de familie van Sumalee, tot voor kort), dus droevig verhaal .. maar bij mijn weten, en dat weet ik zeker, zijn niet alle Thaise partners of meisjes / dames zo.
Wat cultuur betreft denk ik toch dat het een onderdeel van de Thaise cultuur is en dit verschijnsel in de meeste arme landen voorkomt.
De meeste immigranten in nederland sturen geld naar huis.
Dat dit fenomeen in het rijke westen niet voorkomt of onbekend is , is iets anders.
Ik zag vorige week een programma over illegale vluchtelingen uit afrika die lopend door de bossen , blijkbaar via de italie route , de grens illegaal probeerde over te steken.
Er werd een jongen van een jaar of 25 voor de camera gehaald en hij zei: mijn familie is arm en iemand moet zich opofferen om de familie te steunen. Ik ben diegene.
Dat was zijn reden om de gevaarlijke overtocht per bootje te maken, dagenlang te lopen en wellicht opgepakt te worden.
De Thaise vrouwen die ik in de afgelopen 40 jaar ontmoet heb, zijn voor het merendeel sponsor voor hun familie in Thailand.
Vaak werken ze in nederland in een restaurant of als poetsvrouw en hun salaris gaat naar de familie.
Natuurlijk ideaal wanneer de Farang echtgenoot een huis in Thailand gaat bouwen, de ouders onderhoud, de kinderen naar school stuurt.
Niets mis mee zolang het financieel op te brengen is.
Dit fenomeen om je hele familie te ondersteunen komt in het westen alleen niet voor omdat wij een goed sociaal vangnet hebben georganiseerd. Als dat er hier niet zou zijn dan zouden wij ook onze werkeloze brodeloze broer onderhouden.
Dat sprookje van cultuur gaat er bij mij niet in. Ik heb in de uitgebreide familie ook een paar zwagers die het redelijk goed hebben en die betalen ook hun deel aan hun oude moedertje die de ontvangen gelden weer verdeelt aan bedelende neven en nichten.
Ik ken ook enkele farangs die juist om reden van familie niet in het dorp van de Thaise echtgenote wonen. Die kunnen dan iets gemakkelijker de hand op de knip houden. Verder is het naar mijn mening vooral zaak om je rug recht te houden en keiharde grenzen te stellen. Ja, ik help als oma of zus niet het eten kan betalen, maar nee, als iemand een auto niet kan veroorloven en die toch op afbetaling heeft gekocht dan heeft hij pech gehad. Daar moet je kei- en keihard in zijn.
Ik kan niet anders zeggen dat dit zo’n typisch verhaal is van iemand die verwacht romantiek in Thailand te vinden. Hij heeft zich totaal laten uitzuigen door zijn “grote liefde”. Dat is iets dat men in Thailand niet kent. In de meeste gevallen: hoe groter de geldstroom hoe groter “de liefde”.
Het is in mijn ogen het domste wat je kunt doen, om je zo gek te laten maken om je spaargeld aan de familie uit te geven.
Hij had meteen vanaf het begin een budget moeten opstellen. En als zijn grote liefde dat niet kon accepteren, dan was het ook niet de juiste liefde.
Wij mannen met onze Don Quichotte gevoelens kunnen toch zulke idioten zijn. Zichzelf ophangen of in een financiële afgrond storten door het toedoen van een ander, laat alleen je eigen domheid zien.
Wij zijn geen Thai. Als een vrouw vindt dat je moet buigen voor de Thaise cultuur, is het niet een vrouw waar je bij moet blijven. Hoe leuk ze verder ook mag zijn, een eindje verderop staat er een te wachten die dat dan wel accepteert.
De problemen van de familie van mijn vrouw zijn niet mijn problemen. Haar familie, haar problemen.
Veel mannen die hier in Thailand een nieuwe partner vinden, hebben al een huwelijk achter de rug. Zijn ze gescheiden en hebben ze schulden daardoor, komt de Thaise familie ook niet vragen om hen te helpen.
Sjaak,
Helemaal met je eens , hoewel het mij ook niet bepaald gunstig verlopen is.
Natuurlijk zijn sommige Thaise dames ook niet dom en wordt het verkrijgen van de geldstroom langzaam opgebouwd.
Hier kunnen jaren overheen gaan tot de relatie stevig genoeg is.
Eerst geld voor de ouders, later voor de zus, nog later reparaties aan het oude huis, vervolgens een nieuw huis , een brommer , een auto.
En de farang heeft ondertussen zijn huis in nederland al verkocht, genietend van het mooie klimaat in Thailand, het goedkope eten en de jongere vriendin die o zo zorgzaam is.
Het zijn vaak niet de domme nederlanders , maar de normale tot goed opgeleide Farangs die deze weg bewandelen.
Velen stellen van te voren ook een budget op , wat na verloop van tijd niet meer voldoet en aangepast wordt om hun leventje in Thailand te kunnen voortzetten.
Leuk en droevig geschreven roman, en in realiteit zullen er best wel wat ‘roze bril’ buitenlanders hier lopen.
Zeker in de eerste jaren een enkeling, maar als je die na vele jaren nog steeds heb de ‘roze bril’, is er maar een schuldig en dat ben je zelf.
Wat Khun Moo betreft stond het krukje toevallig niet netjes in de hoek toen ze hem vonden.
Het is niet zo eenvoudig om de moraal van het verhaal eruit te halen.
Heeft Fred gelijk dat hij niet al zijn spaarcentjes geeft aan zijn Thaise familie via zijn vrouw? Denkt hij (nog steeds) te westers?
Of; denkt Fred niet Thais genoeg? Als de spaarcentjes echt op raken (en dat kan zijn vrouw naar de familie bevestigen), dan is het gevolg dat de familie niets meer krijgt en dat Fred en/of Sumalee weer zal moeten gaan werken voor de kost. Zou de (goede) Thaise familie ook voor hen zorgen als zij geld nodig hebben?
Mooi herkenbaar verhaal.
Ik blijf het echter steeds herhalen. Dergelijke drama’s kunnen perfect vermeden worden door vanaf de eerste dag duidelijke afspraken te maken. Als vrouwlief er niet mee akkoord gaat dan is het helaas einde verhaal.
Zich laten meeslepen in een neerwaartse spiraal is iets waar menig farang mee geconfronteerd worden. Het begint met kleine bedragen maar de familie eist alsmaar meer. Een buitenlander heeft zijn ‘fortuin’ ook niet cadeau gekregen, hij heeft er hard voor gewerkt. En zijn fortuin is niet onuitputtelijk. Hij heeft alle recht om zijn verdiende centen te beschermen tegen zijn inhalige schoonfamilie.
Je kan je vrouw nog zo graag zien maar vrijgevigheid heeft grenzen. Eenmaal de grens overschreven stopt het voor mij. Mijn echtgenote heeft helemaal niets tekort. Haar toekomst is veilig maar ik ben er niet om de ganse familie te steunen. En dat weet ze maar al te goed.
ik kan alleen maar beamen wat je zegt.Ik heb dit van het begin duidelijk afgesproken met mijn vrouw, wij zijn nu 11 jaar samen.Ik heb haar vanaf het begin gezegd, ik heb voor jou gekozen en heb haar gevraagd om te stoppen met werken en had geen probleem om haar te vergoeden voor het loonverlies.Maar ik heb haar ook heel duidelijk gezegd dat ik begrijp dat het ook een beetje een opportuniteit is ,maar ik heb haar ook heel duidelijk gezegd dat de moment dat ik voel dat het alleen een oppurtiniteit is , ik gewoon wegwandel en zonder discussie een einde maak aan onze relatie.Ik heb nooit geld gegeven voor haar familie, dat wil niet zeggen dat indien wij haar familie bezoeken en wij samen uit eten gaan dat ik de rekening betaal en graag zelfs .Maar het verhaaltje van de os is ziek werkt bij niet 🙂
Bij mij gaat het zelfs een stap verder Herman.
Mijn schoonouders hebben helemaal niets tekort, integendeel. Ze bezitten 5 woningen, 26 appartementen en 2 mooie wagens. Naar Thaise norm mogen ze welstellend genoemd worden.
Tijdens ons huwelijk liep mijn schoonmoeder trots als een pauw rond omdat haar dochter een Farang aan de haak had.
Toen ze na enige tijd begon te beseffen dat ze van ‘ons’ geen geld kon lospeuteren is ze in de lokale gemeenschap beginnen vertellen dat we gierig zijn. Wegens hun relatief rijke status worden ze hoog aangezien bij de buren en vele anderen in het dorp. Haar geroddel wordt gretig opgepakt en naar hartenlust verder verspreid (roddelen hé …).
Mijn vrouw heeft me al eens verteld dat, als ze dit geweten had, ze nooit zou terug gekeerd zijn naar haar geboorteland. Dan was ze beter in België gebleven. We doen hier niets verkeerd en toch horen we telkens, via via, hoe men over ons spreekt.
Zo zie ja maar, zelfs welstellende mensen zien een Farang als een levende ATM en veronderstellen dat we hen zonder blozen financieel ondersteunen. Ik heb een goed pensioen maar gebruik dit liever om de toekomst van mijn echtgenote veilig te stellen. Sommigen hebben nooit genoeg!
Dat is waarom ik ook altijd zeg , ga ver genoeg van je schoonouders wonen. mijn vrouw is afkomstig van Angthong, zij heeft daar een huis en een groot stuk grond, en wij leven in Mae rim. Zo vermijd je zowieso al veel problemen en teveel inmenging van je vrouw haar familie.
Wat niet zo duidelijk wordt in het verhaal is of Sumalee zelf geen inkomen had. Een 52-jarige vrouw die vrijgezel is kan toch niet van de lucht leven. En als zij een inkomen had, ook al was het maar klein, had zij haar werk kunnen behouden en daarvan ook de familie financieel helpen.
Ik weet dat vele Thaise vrouwen met werken willen stoppen als zij een man hebben gevonden die alle rekeningen kan betalen maar voor Fred zou dat een waarschuwing moeten zijn als Sumalee dat gedaan had.
Het verhaal is overigens kenmerkend voor de buitenlanders die met een vrouw uit een arm gezin trouwen. En dat arm zijn is betrekkelijk. Men heeft vaak huzien en grond in bezit maar geen cash geld, maar is niet bereid om land te verkopen, vaak om emotionale redenen. De werkelijkheid is dat meer en meer buitenlanders trouwen met vrouwen uit de middenklasse.
Weer zo’n trieste afloop van vriendschap en relatie van een farang met een Thai, en dat allemaal om geld. Uiteindelijk blijkt dat dit soort falen altijd maar weer draait om geld. De relatie is niet geënt op liefde en samen blij en gelukkig op fijne wijze oud worden: neen, de relatie is gestoeld op het gegeven dat de farang toestaat dat zijn Thaise partner meent haar farang te huwen uiteindelijk met het oog op sponsoring van de familie. En dan wordt door velen dit soort praktijken goed gepraat door te refereren aan iets vaags: de Thaise cultuur. Ook in het verhaal van Fred. Hij was “nog niet bekend met dit deel van de Thaise cultuur en hij voelde zich steeds meer onder druk gezet.” Hallo zeg! Hij was nota bene 12 jaar getrouwd met z’n Sumalee. De eerste jaren ging het goed, werd gezegd. En toen begon het. Zij trok hem helemaal leeg. “Sumalee benadrukte de noodzaak om haar familie te steunen.” Hoezo? Wat noodzaak? Wie definieert dat? Juist, de Thaise cultuur! Schiet op, zeg! Fred had 6 jaar geleden al zijn eigen gedrag kritisch onder ogen moeten nemen.
Het ligt niet aan die Thaise cultuur, als die al bestaat. Het is het feit niet in staat te zijn of bij machte of bekwaam (dit laatste vooral!) op dermate manier met de Thaise partner te communiceren dat zij er niet op voorhand mag vanuit gaan dat de schoonfamilie financieel uit de wind wordt gehouden. En dat de partner absoluut niet bij voorbaat beloftes doet aan haar familieleden. Praat hierover, en als je al een ATM bent: stop ermee. Zeg: neen! Maar dat laatste valt toch zo moeilijk want ……… ! Legio excuses volgen.
Vaak wordt door lezers betoogd dat het meer dan normaal is dat farang hun Thaise schoonfamilie sponsoren. Maar de vraag is waar dergelijke overtuiging vandaan komt? Hebben al die farang in eigen land eigen familie ook ondersteund? Dat denk ik niet, maar wat ik wel denk is dat Thai mensen graag geld uitgeven, en lenen dat het hen een lieve lust is, desnoods via illegale circuits, ze maken enorme schulden, graven gaten om bestaande te dichten, en weten dondersgoed dat farang rijker zijn dan de modale Thai. Nog wat druk zetten en een worst case scenario uittekenen: ziedaar, de noodzaak is geboren.
https://www.thailandblog.nl/achtergrond/analyse-veel-thai-zitten-tot-over-hun-oren-in-de-schulden/
Mij lijkt dat partner en/of schoonfamilie op ordentelijke wijze hun al dan niet hun probleem voorleggen, dat de farang stevig doorvraagt naar de achtergronden van de financiële hulpvraag, en op zakelijke wijze zelf bepaalt hoe hij die vraag afhandelt. Nooit spaarvarken, ATM, Sinterklaas of de Kerstman spelen, ook nooit carte blanche met een creditcard met de hele schoonfamilie naar Lotus’s, BigC of de Makro. Hand op de knip houden. Ook als je zogenaamd geld zat hebt, vermogend, en wat dies meer zij. Handel uit redelijkheid, nooit om toegeeflijkheid. Want uiteindelijk creëer je zelf de verkeerde verwachtingen, en zijn teleurstellingen jouw deel. Bespaar je een aftocht zoals die van Fred of de galg zoals @khun moo opmerkt.
Het bekende verhaal die veel Isaan farangs al jaren aan de lijve moeten ondergaan. Veel van die Isaan Thai zijn regelrechte profiteurs met weinig respect. Ik heb aan de lijve ondervonden de meesten wel niet beschaamd zijn je geld te vragen maar soms na jaren niet eens je voornaam kennen terwijl je niet zelden ze iets had toegestopt.
En in dit verhaal heeft de man nog wat geluk gehad bij zijn ongeluk. In veel gevallen blijft het niet bij de ondersteuning van de oneindige familie maar moet het ganse dorp worden voorzien van extra geld. En iedereen geeft wel met plezier af en toe een briefje van 100 Baht maar als het tienduizenden wordt voor speciale velgen voor de pick-up wordt het een ander verhaaltje.
En het ergste van al is dat het geld dan nog niet eens dient om te voorzien in levensonderhoud maar dient om te verbrassen…..drank met sloten…gokken en schulden bordeel bezoekjes patserige overbodige pick-ups alsook absurde gouden kettingen en ringen. Steeds draait het allemaal om geld maar zelden of nooit om opvoeding scholing en of hard werken.
Ik mag te hopen dat er steeds minder farang zullen zijn die zich aan deze scenario’s laten vangen. Ik hou al wel langer de vinger op de knip terwijl mijn medelijden voor veel van die individu’s daar al lang verdwenen is.
Eindelijk verstandige praat,je kent het gezegde,als het kalf verdronken is dempt men de put,hierbij mij in de Esaan,is het een gaan en komen met relaties,er leven heel veel fralangs op het randje,klein zetje nog maar voordat ze alles kwijt zijn.
“Ik mag te hopen dat er steeds minder farang zullen zijn die zich aan deze scenario’s laten vangen.”
Ik mag eerlijk gezegd hopen dat er steeds meer farang zullen zijn die zich wat meer verdiepen in Thailand voordat ze zo’n belangrijke stap wagen. Veel negatieve ervaringen concentreren zich op de Isaan. Het is nu toch wel al vele jaren bekend dat dat het meest problematische deel van Thailand is? Hoe treurig dat ook is.
Er is ook nog een heel ander Thailand, van beter opgeleide, meer welvarende en minder of geen gok/dranklustige mensen die niet per se willen parasiteren op andere mensen. Maar helaas lijkt het alsof veel farang daar niet of nauwelijks mee in aanraking komen. Zal waarschijnlijk komen omdat deze Thai geen buitenlanders in hun leven nodig hebben.
Een groot compliment aan de auteur. Ik vind dit een heel goed geschreven verhaal, en dat zeg ik niet vaak. En het eindigt niet dramatisch, het eindigt juist heel positief, hoopgevend. Verplichte kost voor mannen die hun geluk zoeken in een land als Thailand.
Moderator: Te veel generalisaties.
Het financieel uitkleden van de farang door Isaners heeft natuurlijk niets met cultuur te maken, maar alles met mentaliteit en gebrek aan trots en moraal.