10 vragen en antwoorden over geesten en bijgeloof

Dit doet me denken aan een telefoongesprek dat ik afluisterde tussen mijn partner en een vriendin. Het ging over de eigenaresse van een massage salon in surin. Een aantal malen per maand gaat zij naar de tempel om een monnik te consulteren. Die monnik spreekt en zoemt een beetje richting haar edele delen, die overigens bedekt blijven. Deze behandeling zou haar een soort macht geven over haar clientele. Zij zou daardoor meer gunsten van de (farang) klant krijgen. Doorvragend vertelde mijn partner dat ook aantallen dames in de barscene deze ” behandeling” doen, waardoor de klant een grotere bevrediging zou krijgen en meer bereid zou zijn de portemonnee te trekken. Ook zouden de monnikken een rol spelen bij het tegen gaan van overspel. De vrouw gaat naar de tempel met haar verhaal en de monnik bindt een vrouwelijk en een mannelijk poppetje met touw aan elkaar. Hierdoor zou een blokkade worden opgeworpen. Ik heb smakelijk moet lachen om dat verhaal, maar mijn partner keek me beledigd aan.

Het onderscheid tussen geloof en magisch denken is nogal troebel. Niet voor niets zijn er maar al te vaak monniken bij hocus pokus betrokken. Wie de biografie van Ajarn Mum door ajarn maha Bua heeft gelezen weet dat ook het pad van deze heilige regelmatig werd gekruist door al dan niet goedgunstig gezinde metafysische verschijnselen! Onverstoorbaar door bovennatuurlijke rimram vervolgde de monnik echter dapper zijn missie en verkondigde zijn spartaanse boodschap. Hij zij geprezen!

Beste Bram, dat je een dergelijke plek benoemt als (illegale) stortplaats heeft alles te maken met hoe wij westerlingen tegen de openbare ruimte aankijken. Dat het een verzamelplaats is lijkt maar zo, in ieder geval gaan Thai er eerbiedig mee om. Zo’n verzamelplaats is namelijk geworden tot een (semi-)religieuze plek door de intenties die men er mee heeft. Mijn vrouw claxonneerde altijd als zij langs een dergelijke plek reed waarvan zij de reden kende, dan wel als ze al rijdend een dergelijk plaats gewaar werd.
De reden is dat op die plek in het recente of verder gelegen verleden iemand tgv een verkeersongeluk is omgekomen. Om zijn/haar geest rust te gunnen, (cq vergelijkbaar met wat bij ons in het westen gangbaar is namelijk het bidden om iemands zielerust,) brengt men een geestenhuisje naar die plek.
(Dat het huisje soms wat gedateerd en al gebruikt is, heeft een pragmatische reden: een kwestie van hergebruik; en zou je een gleodnieuw huisje plaatsen, dan staat die van de weeromstuit morgen bij een ander in diens tuin! De Thai kent zijn pappenheimers.)

Heb het in de beginjaren negentig ook mogen ervaren na de dood van mijn moeder.
Nachtelijke verlammingsverschijnselen en redelijk witte bewegende gedaante aan het voeteind van het bed.
En nee had niet net toevallig van XXX genoten vlak daarvoor.
De energie van levende fysieke wezens is niet zomaar verdwenen denk ik.
Eenmalig trouwens bij mij, het ‘contact’.

In Thailand valt het mij op dat sommige mensen overleden personen waarnemen [zegt men] een oudere buurvrouw had jaren terug ’s nachts regelmatig visueel contact met een overleden man in de straat.
Is ook de vrouw die regelmatig eten in een bakje deponeert langs de kant van de straat.
En nee, niet een restant uit de pan, netjes opgediend.
De rioolrat Theo, het kan ook Thea zijn, aanvaardt dat in dank.

Goden geesten, et cetera, de mens verzint van alles vanaf het moment van bewustwording tot haar dood.
Al miljoenen jaren.
En wie weet is onze geest al miljoenen jaren aanwezig, en dient men een lichaam te hebben?

Het is volgens mij de westerse mens die heel vroeger op het idee kwam dat een god wel genoeg was en de rest dus onzin was en die symptomen, elders, maar eens snel vergeten moesten worden.
De diverse groeperingen werken er nog steeds stevig aan om dat op een lijn te krijgen.

De vragen zijn al door diverse schrijvers beantwoord.