Walking Street, Pattaya: het moderne Walhalla voor iedereen die zich graag onderdompelt in decadentie en moreel verval, zonder dat iemand er moeilijk over doet. Hier kun je elke avond een live-uitvoering van ‘De Laatste Dagen van Rome’ aanschouwen, maar dan met meer neon en minder beschaving.
Overal waar je kijkt, zie je hordes toeristen die denken dat ze op zoek zijn naar avontuur, maar eigenlijk gewoon op de vlucht zijn voor hun eigen saaie leven. En het zijn vooral de Russen en Indiase mannen die de show stelen, elk met hun eigen unieke bijdrage aan het circus.
De Russen komen binnen zoals ze dat altijd doen: met een frons waar je U tegen zegt. Alsof ze een persoonlijke weddenschap hebben afgesloten om te kijken wie het langst chagrijnig kan blijven, terwijl hij zich in een bar vol halfnaakte vrouwen en goedkope drank bevindt. Het lijkt wel een nationale sport. Hoe mopperiger, hoe beter. Je vraagt je soms af of ze überhaupt in staat zijn om te genieten, of dat ze denken dat lachen alleen voor zwakkelingen is. Of misschien zijn ze gewoon geïrriteerd dat de wodka hier niet koud genoeg is en het personeel hen niet behandelt alsof ze nog steeds de almachtige Sovjet-Unie vertegenwoordigen.
Het is fascinerend hoe ze door de straten struinen, met hun blikken die alles en iedereen lijken te veroordelen. Je zou bijna vergeten dat ze zelf vrijwillig naar dit oord van verderf zijn gekomen. Maar ja, misschien zijn ze hier gewoon om zich te herinneren hoe ellendig het leven ook alweer is, zodat ze straks weer met volle overtuiging naar hun grauwe appartement in Vladivostok kunnen terugkeren. Ze kunnen in ieder geval met een gerust hart zeggen dat ze geen plezier hebben gehad. Godzijdank.
En dan heb je de Indiase mannen, die binnenkomen als een stel verwarde pelgrims in de verboden stad van Sodom en Gomorra. Met ogen zo groot als schoteltjes en portemonnees die ze met trots trekken, alsof ze denken dat hun baht hen magische krachten verleent. Ze komen in groepen van vijftien tegelijk aanzwermen, alsof ze een groepskorting hebben gekregen bij een gids die hen heeft wijsgemaakt dat Pattaya de sleutel tot eeuwig geluk bevat. Elke stap die ze zetten, is een stap die verder leidt in hun filmische illusie van zonde en sensatie. Het zou ontroerend zijn, als het niet zo tragisch was.
Ze storten zich op de barmeisjes zoals een kleuter op een nieuw speeltje, in de veronderstelling dat elk vriendelijk gebaar oprecht is. Maar ja, wat verwacht je anders? Ze zijn hier om een ervaring te kopen, en in Pattaya is alles te koop, zelfs het idee dat je geliefd bent. Zolang ze maar kunnen opscheppen dat ze in het beloofde land van de losbandigheid zijn geweest, maakt het eigenlijk niet uit dat ze in werkelijkheid gewoon een andere toeristenval binnenstappen. Maar dat is nu eenmaal de essentie van Walking Street: het is een speeltuin voor volwassenen die vergeten zijn dat ze allang volwassen zijn.
En wij, de cynici, zitten op de eerste rij. We kijken naar de Russische monolieten die nors blijven staren naar alles wat beweegt en de Indiase zwermen die zich verliezen in een overdaad aan fluorescerende illusies. Het is een fascinerend contrast tussen koude onverschilligheid en warme naïviteit, tussen mensen die weten dat er niets te lachen valt en mensen die wanhopig proberen te lachen, al was het maar om zichzelf ervan te overtuigen dat het leven toch iets beters te bieden heeft dan wat ze thuis hebben achtergelaten.
Dus ja, hier op Walking Street is het allemaal te vinden. Van de melancholische Russen die elk glas leegdrinken alsof het hun laatste is, tot de uitzinnige Indiërs die rondrennen alsof ze een geheime schat op het spoor zijn. Beide groepen zoeken hetzelfde, maar vinden waarschijnlijk niets. En dat is misschien wel het enige eerlijke aan deze plek: Pattaya belooft niets wat het niet kan waarmaken. Want als je hier op zoek bent naar geluk, ben je waarschijnlijk al te laat.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column17 december 2024Column – Farang, een wandelende zak geld op slippers
Column15 december 2024Column – Over Thaise tienermeisjes die moeder worden
Column14 december 2024Column – Over geluk gesproken: een nummertje trekken in Thailand
Column12 december 2024Column – De Nederlander met een Thaise partner: liefde of wandelend cliché?
Voor het ogenblik vertoeven wij in Pattaya en helaas is het verhaal van Wallking street nagel op de kop gelukkig komen we daar niet we gays zijn maar je kan het verhaal doortrekken naar andere plaatsen verleden naar naar Phuket geweest nooit weer ! Wat een afgang, Alsof alles van hun is , ook de prachtige eilanden rond Phuket worden verneukt deed me denken aan Venetië Ook al gepraat met de thai’s zelf ( in het Engels) daaruit blijk dat de thai ook niet gelukkig zijn met dat al gedoe van de los los geslagen indiërs en norse onvriendelijke Russen … toch wil ik benadrukken dat niet alle Russen of Indiërs zwijnen zijn integendeel met zwoele groetjes vanuit Thailand jean pierre Brugge België
Walking Street was eens. Is allang niet meer wat het eens is geweest.
Ik heb best wel goede ervaringen met Russen.
In het appartement waar ik een jaar woonde was de helft Rus. Maar als je normaal met hun praat. Dan zijn ze eigenlijk niet zoveel verschillend dan wij.
Paar jaar geleden waren het de Duitsers en toen de Engelse. Maar ik kom eigenlijk niet op de walking street. Dus weet ik niet hoe ze zich daar gedragen.
En als je aan de Thais vraagt heb je problemen met Russen zullen velen zeggen ja. Maar als je vraagt of de Russen leuke mensen zijn zeggen ze ook ja.
In Pattaya hebben ze niets met Chinezen. Want die geven zeker op walking street niets uit
Fijn dat je ons weer verblijdt met je leuk geschreven verhalen.
groet Peter