Verzamelen

Verzamelen zit de mensen in het bloed. Of het nu postzegels, sigarenbandjes, oude munten of KLM-huisjes zijn, als je eenmaal gegrepen bent, dan is er geen houden meer aan. Alles wat ik in Nederland verzameld heb, is achtergebleven. In Thailand begon ik een nieuw leven van verzamelen, zij het niet meer zo fanatiek. Hoewel, boeken zijn een constante factor in mijn belangstelling.

Gisteravond las ik het tweede verhaal van een detectiveomnibus van Elleston Trevor. Het is getiteld: Koningin in gevaar. Ik weet dat het geen literatuur is, maar na een zware dag is het heerlijk om je even te ontspannen. De hoofdfiguur, Hugo Raadsheer, stelt in het begin van het verhaal de volgende vraag: heeft u een hekel aan pijpen, mevrouw Tasman?

Zo’n vraag doet me onmiddellijk denken aan het feit dat ik in Thailand een aardige hobby heb ontwikkeld: pijpen, ik verzamel pijpen. Het begon met een grote waterpijp van bamboe, die ik in MaeSai kocht, vlak tegen de Birmese grens. Oorspronkelijk bedoeld voor het gebruik van opium. Nu voor hasj of gewone shag. Heel verfijnd zijn ook de zilveren of in ieder geval zilverkleurige lange pijpen, afkomstig van Hill Tribes. Ze hebben een olifantenkop met een dekseltje. De mooiste kocht ik in MaeHongSon. Ik denk dat ze van tin zijn. De ene heeft een kop in de vorm van een Garuda. De andere heeft de vorm van een krokodil. Op zijn rug een aapje, die de kop van de pijp vasthoudt.

Op het boek terugkomend, ik dacht natuurlijk onmiddellijk, hoe kan een zinnig vertaler zo naïef zijn? Het was dan ook geen vertaler. Het was mevrouw H.C.E. de Wit-Boonacker, de argeloze schat.