Van lotje getikt

Dacht het een moment echt; Joseph je bent van lotje getikt. Welke stommiteit had ik nu weer uitgehaald? Dat ga ik aan het einde van het verhaal duidelijk maken, maar waar komt die uitdrukking eigenlijk vandaan?

We leven -corona even buiten beschouwing gelaten- in een fantastische tijd waarin je alles op internet kunt opzoeken. En daar lees ik tot mijn geruststelling dat lotje niet op een persoon duidt maar volgens taalkundigen vermoedelijk een afkorting van lorretje, een kleine papegaai, is. Wie van lotje getikt is was door lorretje in zijn hoofd gepikt en had dus een gaatje in zijn brein. Dus die persoon was hartstikke gek, krankjorum, kierewiet, kortom niet helemaal lekker.

Een pak van mijn hart want mijn huis herbergt geen papegaai, maar wat was dan wel het geval? Gebukt onder de corona maatregelen zijn mijn reiskriebels tot nul gereduceerd en wat veel erger is; ik zie die niet op korte termijn terugkeren. Een gedachte om kriebels van te krijgen, maar helaas wel de verkeerde!

Mijn vaste reismaand september is al in duigen gevallen en zoals de vlag er momenteel bij hangt zal ik weer moeten wennen aan de komende winter. Geen tropische zonnestralen, noch strand en zee. Koude, gure wind, stormvlagen en misschien sneeuw en vorst gaan mij wellicht ten deel vallen. Enkele warme truien heb ik al uit de kast tevoorschijn getoverd en mismoedig de vakantiekleding ver naar achter geschoven.

Nee 2020 zal niet de geschiedenis ingaan als een florissant jaar. Mijn door KLM op 3 april geannuleerde terugvlucht Bangkok – Amsterdam gepaard aan de ergernis omtrent het feit dat ik nog steeds wacht op de financiële verrekening. Taal noch teken krijg ik op mijn ingediende claim bij Vliegwinkel.nl alwaar ik mijn tickets had gekocht. Ronduit schandelijk. Heb de vordering maar uit handen gegeven. Leergeld betalen noem je dat.

Toch maar positief blijven denken. Op de site van een veilinghuis ontdekte ik een aangeboden 3-delige Birmaanse zilveren betelnoot set versierd met een floraal decor. Via de reacties op een artikeltje op Thailandblog werd het mij duidelijk waarvoor de drie verschillende onderdelen dienst doen. Blijkbaar door vakantieherinneringen en het betelnoot verhaal enthousiast geworden plaatste ik meteen een openingsbod op de internetveiling. Driemaal werd ik echter overboden en tweemaal liet ik dat niet op mij zitten. De twijfel sloeg echter toe want wat moet ik er eigenlijk mee vroeg ik me toch in alle gemoede af. Opbergen in een of andere la, of huppakee naar de zolder? Conclusie: de betelnoot set kwam niet in mijn bezit.

Onwillekeurig moest ik even terugdenken aan een voorval in het uiterste zuiden van Thailand waar ik jaren geleden in Hat Yai een heel aparte kleine aankoop deed. Op de stoep in het centrum van de stad zat een man op een krukje achter een tapijtje waarop allerhande prullaria. Tussen al het spul lag een stuk vervormd hout, zijnde een vergroeiing van een tak. Zelf zag ik er een corpus in en betaalde, tegen mijn gewoonte in en zonder handjeklap, het gevraagde kleine prijsje. De gezichtsuitdrukking van enkele omstanders spraken boekdelen: ‘die farang is van lotje getikt’ kon ik van hun hoofden aflezen.

Op een blokje graniet bevestigd staat Caesar, zoals ik hem heb vernoemd, met een trotse uitstraling al jaren op een dressoir in mijn kamer. Het lijkt alsof hij mij toefluistert “Kop op, de wintertijd is fantastisch en daarna komt alras een mooie lente.”