Columnisten over Bangkok Shutdown

Bangkok Shutdown heeft vele gezichten. Twee columnisten laten hun licht schijnen op de gebeurtenissen van vandaag.

Berichten uit het zicht van de barricades

Echtgenote vertrok vanmorgen vroeg zwaar gewapend met handtas, fles water en mobieltje naar Bangkok. ‘To fight against Thaksin’, zei ze.

Tegen het middaguur hing ze aan de telefoon.  ‘Alles goed? Eet je wel goed? Hier is het geweldig. Allemaal aardige mensen, heel veel. En op het podium mijn geliefde star singer.’

‘Kom je nog naar huis, was de wat ongeruste vraag?’  ‘Ja, vanavond heel laat, maar maak je geen zorgen, er wordt nier niet gevochten, daar zorg ik wel voor.’

Expat vraagt bij telefoonwinkel waarom hij van zijn nieuwe provider True geen sms-jes op zijn mobiele telefoon ontvangt.  ‘Wat had u dan vroeger’, vraagt de verkoopster. 1,2 Call, zegt hij. De verkoopster: ‘Oh, dat is AIS, die doen dat, True niet. AIS is van Thaksin, die man kun je nu eenmaal niet vertrouwen.’

Bevriende leraar Engels had de effecten van de shutdown kennelijk onderschat. In zijn klas aangekomen had hij uitzicht op lege banken. Slechts één ijverige leerling was er in geslaagd de blokkades te omzeilen en de school te bereiken. Maar een aanspreekpunt was deze scholier allerminst. Hij maakte van de gelegenheid gebruik om ijverig zijn huiswerk te maken. ‘Hoe lang gaat dit nog duren’, verzucht de leraar op zijn Facebook-pagina. Een smeekbede die ongetwijfeld ook te beluisteren valt in de vertrekken van Yingluck. Wie weet kan de leraar morgen thuisblijven. Yingluck op zeker niet.

Busines as usual

Het is om schizofreen van te worden. Ik had de eerste hand gelegd aan de Breaking News-posting op Thailandblog, die ik de hele dag bijhoud. Want vandaag begint Bangkok Shutdown, de laatste machtsstrijd tussen anti-regerings demonstranten en regering. Om half acht ging ik naar de 7-Eleven. De motortaxi mannen stonden net als elke andere dag te wachten op klanten. Ik kwam weer de buurman tegen die elke dag in het zwart gekleed is. In de 7-Eleven kocht ik twee croissantjes. Toen ik terugliep, werd ik bijna omver gereden door een fietser met een stapel eiertrays op zijn bagagedrager. Ik deed een stapje opzij. Hij zei ‘Thank you’. De motormannen waren inmiddels weg.

Berichten uit het zicht van de barricades (2)

Mijn favoriete 7-Eleven had vanmorgen mijn noodgedwongen favoriete stinkstokken niet. ‘No have’, zei de verkoopster. Ik schrok een beetje. Woon op grote afstand van de barricades. Crises kondigen zich altijd aan met stokkende bevoorrading van mijn 7-Eleven.

Maar ik ga niet zoals de NOS in een glazen bol kijken. Wie weet zijn de sigarettenschappen morgen weer volledig gevuld. Anders stop ik met dank aan Suthep gewoon met roken. Bij de kleine Tesco trouwens nog wel saffies. Maar die is een stuk verder weg, dus het leven wordt duurder en inspannender.

Van één ding kun je bij tumult in Thailand zeker zijn: de vaderlandse pers kijkt even op de wereldkaart en zegt: oh, weer daar en maakt een berichtje. De Volkskrant-lezers kregen vanmorgen de crisis handzaam voorgeschoteld: het gaat om een strijd van de arme boeren in het Noorden tegen de rijke(re) boeren uit het Zuiden.

Van die arme exemplaren zijn er veel meer dan de rijke, dus willen die laatsten geen verkiezingen en demonstreren. Helemaal goed, jongens en meisjes, zo leer je nog eens wat. Stuur maar snel je correspondent.

Facebook blijft inspireren tot leuk nieuws. Kennelijk wanhopige partner van demonstrante meldt aan FB-vrienden: ‘Mijn partner demonstreert. Ik bewonder haar moed, ik respecteer haar overtuiging, maar haar politieke standpunten slechts voor een deel. Was ze maar thuisgebleven.’

Daar worden we niet veel wijzer van

Tegen de achtergrond van het protest wordt er in binnen- en buitenlandse media flink gespeculeerd over de vraag of en wanneer het leger ingrijpt. Legerbevelhebber Prayuth stuurde, niet geheel onverwacht, iedereen met een vaag kluitje de rijstvelden in: geen coup, maar als het protest uit de hand loopt is een coup niet uit te sluiten.

De New York Times echter weet meer dankzij een gesprek met Sonthi Boonyaratglin, leider van de coup tegen Thaksin in 2006. ‘Dit keer niet’, verzekerde hij, ‘want een coup is onmogelijk. Het volk is diep verdeeld en massa’s mensen, gesteund door dissidente militaire groepen, zouden in opstand komen bij een staatsgreep.’

De bekende blogger Bangkok Pundit is het niet met Sonthi eens. ‘Van de afgelopen zeven jaar is de kans op een staatsgreep volgende week op zijn hoogst vanwege de waarschijnlijkheid van bloedvergieten op grote schaal.’ Helaas weet Bangkok Pundit geen antwoord te geven op de vraag wat precies de militairen gaan doen indien zij ingrijpen. Daar worden we dus niet veel wijzer van.

Infiltreren

In het ’Breaking news’ een deurtje verder op dit blog stuitte ik op een protest tegen het protest. Opvallende naam was een groepering in Chiang Rai met de intrigerende naam ‘Laotiaanse moeders houden van democratie’. Ze willen verkiezingen. Ik ben wel nieuwsgierig naar deze moekes. Overwoog een moment om in hun rijen te infiltreren. Verwierp die gedachte meteen. Geen passende vermomming beschikbaar en een beetje erg ver van m’n bed.

Uit het zicht van de barricades (3)

M’n steun en toeverlaat is heelhuids, schor maar geheel haar radpratende oude terug van het strijdtoneel. Ze was op station Asoke uit de Skytrain gestapt om eerst Suthep te horen. Klein foutje. Haar vriendin was bij het podium op Silom. ‘Ik kon niet meer voor of achteruit, bij het station was er geen doorkomen aan’, klaagde ze. Van het sarcastische antwoord ‘We hebben allemaal van zo’n bezetting te lijden’ werd ze niet vrolijk.

Een paar seconden later ratelde ze weer enthousiast door en gooide een cadeautje naar me toe: een wit T-shirt, aan voor- en achterkant bedrukt met ‘Occupy Bangkok 13-1-2014’. Compleet met ban de bom-teken, zag ik en maar 500 baht, vertelde zij. Vast niet door een Thaise patriot gemaakt, grinnikte ik heel stilletjes, een dankbare glimlach veinzend. Het shirt bleek een maatje of twee te klein. Of onderweg gekrompen. Occupy Bangkok ligt straks in m’n armen. De lap textiel viel wat ruim om haar schouders. Dat geeft niet bij een leuk nachthemd, zei ze.