The Bue Elephant vertoont roestplekjes

Nee hoor; het gaat in dit geval niet over het mooie restaurant in Bangkok met de naam The Blue Elephant maar over een doodgewone metalen geluksbrenger. Sinds een van mijn eerste bezoeken aan Thailand, nu alweer zo’n 25 jaar geleden, heb ik een zwak voor olifanten.

Destijds is het allemaal begonnen met de kennismaking met mevrouw Soraida Salwala, de drijvende kracht achter het welzijn van de Thaise olifant en oprichtster van het eerste olifanten ziekenhuis ter wereld in Lampang. Het was haar ter ore gekomen dat in Diergaarde Blijdorp te Rotterdam een ‘olifantenkantelaar’ in gebruik was genomen.

Op haar uitnodiging volgde alras een bezoek aan Lampang en een gesprek met olifantendokter Dr. Preecha Phaunkum. Blijdorp nam eind 1998 een hydraulisch beweegbare kantelaar in gebruik waarin een olifant onbeweeglijk kon worden vastgezet om zo nodig de zwaargewicht op haar zij te kunnen draaien. Een narcose is voor een ‘gewichtig’ dier niet van gevaar ontbloot en met behulp van deze kantelaar kan met een prik en daaropvolgend roesje worden volstaan.

In Rotterdam volgde een oriënterend gesprek met Willem Schaftenaar, de dierenarts van Blijdorp, en een demonstratie met de olifantenkantelaar. Het destijds 270 duizend gulden kostende en 9.5 ton wegende elektronisch aangestuurde gevaarte was voor Lampang geen haalbare kaart. Maar dit nu allemaal terzijde.

Mijn vriendin

Na een huwelijk van bijna 65 jaar kwam Alice, een oudere dame die ik in de loop der jaren goed heb leren kennen, alleen te staan. Ondanks haar hoge leeftijd woonde ze nog op zichzelf en was wat je noemt goed bij de tijd.

Als ik even niet bij haar op bezoek was geweest belde ze om te vragen hoe het met mij ging. In feite een versluierd verzoek om weer eens snel op bezoek te komen. Na het standaard kopje thee met schijfje citroen en bonbon kwam altijd de vraag: “Een borreltje?” Dagelijks dronk ze één jonge borrel want dat is gezond, zo beweerde ze. Alice had een grote verzameling miniatuur olifantjes die in twee vitrines stonden opgesteld. Van mijn vakanties terugkerend bracht ik altijd een exemplaartje voor haar mee, dat dan weer een plaatsje kreeg in de overvolle vitrine. Voor haar 100^ste verjaardag kocht ik een wat grotere metalen blauwe olifant. Helaas sliep ze een week voor haar memorabele verjaardag aan haar eettafel vredig in. De blauwe olifant staat bij mij thuis als een dierbare herinnering aan haar en als symbool voor geluk en optimisme.

Roestplekjes

Verleden jaar heeft de blauwe olifant een ander onderkomen gekregen en staat ze buiten op het balkon enigszins beschut in een nis. Vanuit mijn keukenraam kijk ik bijna dagelijks naar deze geluksbrenger en dwalen mijn gedachten zo nu en dan af naar Alice. Een dezer dagen heb ik Jumbo verplaatst en heeft ze een ereplaats gekregen op de balkontafel. Ze staat daar in het zonnetje te pronken want het is volop zomer. Toch heeft haar uiterlijk ietwat geleden want kleine roestplekjes komen door haar blauwe huid te voorschijn. Zelfs een metalen olifant vertoont menselijke trekjes en is vergankelijk.

Voorlopig verban ik de vergankelijkheid uit mijn gedachten, geniet van de zomer en mis Thailand geenszins tot dat straks de herfst haar intrede doet, de wind aanwakkert, grauwe luchten verschijnen en de verwarming een graadje hoger moet. Maar eerst nog genieten van de in volle bloei staande natuur, de gezellige terrasjes en vrolijke mensen. Wellicht schenk ik straks ook nog één jonge borrel in want dat is gezond en onderdrukt eventueel langzaam opkomende menselijke roestplekjes. Mijn bijna honderdjarige vriendin wist het uit eigen ervaring.