Een teleurstellende vakantie in Thailand

Eindelijk had ik ze zo ver! Tenminste, ik verbeeld mij, dat ik wel heb bijgedragen aan de beslissing van Wilma en Wim om nu eens wat langer op één plek vakantie te vieren. Dat werd Koh Samui, ze huurden een huis met zwembad voor een maand en in de aanloop er naar toe, maakten we gezamenlijk wat plannetjes. Maar het liep echter anders.

Wilma en Wim arriveerden wel op Koh Samui, maar Wilma kreeg met zodanige medische problemen te maken, dat zij na korte tijd al terug moesten keren naar Nederland. De teleurstelling was groot!

Wim en Wilma

Wim is een oud-collega uit mijn marinetijd. We zaten in dezelfde “bak” (klas) in de eerste militaire vorming in Hollandse Rading en de telegrafistenopleiding in Amsterdam. Daarna zijn we elkaar uit het oog verloren, want we hebben nooit samen op hetzelfde marineschip gewerkt. Ik ontmoette Wim pas weer in 2005 toen we beiden aan een kleine reünie van ex-telegrafisten deelnamen.

Ik was daar met mijn Thaise vrouw en we hebben toen ook Wilma leren kennen. De dames konden goed met elkaar opschieten, de samenkomst was gezellig en we haalden vele herinneringen op over de marine, het werk en de privéomstandigheden. We hielden daarna ook contact, zij het slechts per (on)regelmatige E-mail berichten.

Levensloop

Tussen onze marinetijd en de hernieuwde kennismaking op de reünie is er vanzelf heel wat gebeurd in ons privéleven. Onze ambitie lag niet bij de Marine, we gingen allebei het bedrijfsleven in. Ik begon met een eenvoudige kantoorbaan, werkte mijzelf op naar managementfuncties bij verschillende bedrijven en eindigde als directeur van een middelgrote machinefabriek. Wim deed ongeveer hetzelfde, maar iets voortvarender. Ook hij begon met een kantoorbaan en begon na verloop van tijd zijn eigen bedrijf. Hij stopte enkele jaren geleden als directeur/eigenaar van een luchtvrachtbedrijf op Schiphol.

Vakanties

Wim vertelde mij, dat hij en Wilma een time-share huis op Aruba hadden en daar eens per jaar enkele weken verbleven. Bovendien maakten zij regelmatig een cruise op een passagiersschip, dat hen veel van de wereld liet zien. Van die cruises deed hij per E-mail verslag, terwijl ik hem veel over mijn belevenissen in Thailand vertelde en hem wees op de verhalen op Thailandblog.nl.

Cruises

Wim en Wilma hielden van die cruises, een lekker luxe verblijf op een schip en ze zagen nogal wat vreemde landen. Ik herinner mij cruises naar Amerika, van Rotterdam via het Suez-kanaal naar Singapore en een keer een wereldreis van drie maanden. Die reis ging langs de oostkust van Zuid-Amerika, terug via de westkust, oversteek via Hawaii naar Australië, China en Singapore. Vele havens gezien en ook wel wat van de bezochte landen, maar het verblijf in elke haven duurde steeds kort. Er werden dan wel excursies georganiseerd, maar dat was – vond ik – altijd snel, snel, want men moest op tijd weer aan boord zijn. Het leven aan boord was – zoals ik al zei – luxueus met een ruime hut en allerlei mogelijkheden voor eten, drinken en ander vermaak.

Thailand

We spraken daarover en ik raadde ze aan eens een keer wat langer in een land te verblijven om meer te zien en te ervaren dan alleen de havenstad. Natuurlijk vond ik, dat zij dan voor Thailand moesten kiezen, niet alleen omdat het een mooi vakantieland is, maar het zou ook de mogelijkheid bieden, dat we elkaar weer zouden ontmoeten. En zo geschiedde.

Ergens in het najaar van 2016 boekten zij weer een cruise, nu van Kaapstad langs de Afrikaanse oostkust en dan via de Maldiven, Sri Lanka, Thailand (Phuket) naar Singapore. Na afloop ging de reis verder naar Koh Samui, waar zij dan een maand zouden blijven. We spraken af, dat ik dan met mijn vrouw ook naar Koh Samui zou komen voor enkele dagen. We konden dan bij hen in het grote huis logeren. Prima idee, nietwaar?

Tegenslag

De eerste tegenslag dient zich aan als Wim en Wilma ergens op de Indische Oceaan in de buurt van de Maldiven dobberen. Wim vertelt in een mailtje:

Ik ben vanochtend, voor de derde keer, met vrouw naar de dokter geweest hier aan boord. Zij heeft al enige tijd problemen met één van haar ogen en heeft voordat we uit Nederland vertrokken al bezoeken gebracht o.a. aan de oogarts die allerlei zalfjes en druppels voorschreef. Echter omdat die niet hielpen toch maar de scheepsarts bezocht, die een ontsteking constateerde en weer andere druppels voorschreef. Niets lijkt te helpen en de dokter adviseerde een oogarts te bezoeken bij ons bezoek aan één van de volgende havens, Colombo of Phuket. Er gaat onderzocht worden wat de mogelijkheden zijn want ziekenhuisbezoek in het buitenland is niet eenvoudig.

Ik heb daarop nog een link gegeven van een oogkliniek in Phuket, maar er kon geen afspraak gemaakt worden. De ligtijden in zowel Colombo als in Phuket waren ook wel erg kort. Wilma besloot het nog maar even aan te zien en dan een oogarts op Koh Samui te bezoeken.

Geen Koh Samui voor ons

Van die toestand met het oog werd Wilma niet vrolijk en nogal gedeprimeerd liet zij Wim weten, dat zij onmogelijk een goede gastvrouw voor ons kon zijn. Ons bezoek aan Koh Samui kwam te vervallen, maar Wim had een nieuw idee. Hij zou, zodra op Koh Samui aangekomen, een dag of drie naar Pattaya komen. Hij was enthousiast over mijn verhalen en wilde dan wel eens kennis maken met het bruisende nachtleven hier. We hadden al wat voorbereidingen voor zijn trip naar Pattaya getroffen, maar, helaas, ook dat plan kon – zoals zou blijken – ook niet uitgevoerd worden.

Van Singapore naar Koh Samui

Wim zegt in zijn verslag: “De vlucht van Singapore naar Koh Samui verliep probleemloos. We hadden een vlucht op Bangkok Airways geboekt maar vreemd genoeg bleken we te vliegen in een Airbus van Air Berlin, een Duitse maatschappij. Nou ja, iedereen deelt alles met iedereen tegenwoordig, geloof ik. In anderhalf uur vlogen we naar Koh Samui en kwamen aan op een heel kleine luchthaven met rieten dak, heel wat anders dan de gigantische hallen in Singapore.

Volgens afspraak stond de eigenaar van het door ons gehuurde huis al voor de aankomsthal op ons te wachten en stonden we binnen een kwartiertje voor onze tijdelijke woning. Een mooi groot huis met een grote veranda en een zitje met zwembad daarnaast. Binnen een grote huiskamer met keuken een knoeper van een televisietoestel. Onder de trap naar boven een zeer moderne wasmachine met knopjes waarop Thaise tekens staan, dat wordt nog een hele toer om uit te vinden hoe dit apparaat werkt. Op de bovenverdieping twee enorme slaapkamers met airco, dus we hoeven niet bang te zijn voor de warmte.

Dezelfde avond nog maar even snel boodschappen gedaan want de keukenvoorraad bestond uit een busje peper en een zoutvaatje. Gelukkig is een “7/11” nooit ver weg. Jammer is wel dat op praktisch alle verpakkingen Thaise teksten voorkomen dus als niet uit het plaatje is af te leiden wat de inhoud is wordt het erg moeilijk. Maar goed, hoewel Europese dingen daar bijna niet te krijgen zijn hebben we water, brood, boter, eieren en iets wat op kaas lijkt weten te scoren. Van Nelle of Douwe Egberts koffie hebben ze niet, alleen wat poederkoffie die nauwelijks drinkbaar blijkt te zijn.

Aan de overkant van de straat staan twee kleine stalletjes. In de eerste verkoopt een donker kijkend vrouwtje allerlei verse groenten, voor mij nogal raadselachtig struweel. Het enige wat mij enigszins bekend voorkomt is een soort sla en een komkommerachtig uitziend groenvoer. Het stalletje ernaast verkoopt allerlei soorten fruit, papaja, mango, bananen, maar ook fruit wat ik nooit eerder hebt gezien. We kopen daar uiteraard van alles wat van de breed lachende en aardige eigenaar die zelfs een paar woorden Engels spreekt. De kosten van de aanschaf worden op een rekenmachientje gezet dus misverstanden hierover zijn er niet.

Probleem met heup

Op Koh Samui werd voor het oogprobleem van Wilma contact opgenomen met een ziekenhuis, maar dat ziekenhuis bleek geen oogarts in dienst te hebben . en verwees naar een ander ziekenhuis, dat niet reageerde op telefoon of E-mail. Het oogprobleem leek minder ernstig te worden en zei Wim: “misschien kunnen we dat uitzingen tot terugkomst in Nederland”.

De tweede tegenvaller, waarover Wim bericht: “Maar nu doet zich plotseling weer een ander probleem voor, ze kan nauwelijks meer lopen, zitten of liggen door pijn in haar heup. Hebben een massage geprobeerd maar dat heeft helaas niet geholpen. Vanochtend had ze zoveel pijn dat ze acuut terug wilde gaan naar huis. Ik heb haar dat maar uit het hoofd gepraat want als je niet kunt zitten of liggen lijkt me een lange vliegreis naar NL helemaal ondoenlijk. Gelukkig heeft ze nog wat pijnstillers over die door de scheepsarts waren verstrekt. Die lijken te helpen en hopelijk gaat het met rust op korte termijn beter worden. Is dat niet het geval dan maar proberen een eerdere vlucht te boeken en eerder naar huis te gaan dan we van plan waren. Je zult begrijpen dat ik onder deze omstandigheden het niet kan maken om naar Pattaya te komen, hoe graag ik dat ook zou willen”.

Vakantieleven op Koh Samui

Uit een volgend verslag: “Omdat we toch ook wel wat eetbaars willen kopen waar wij als verwende Europeanen mee bekend zijn wordt ons geadviseerd om in het dorp verderop te gaan winkelen in een grote supermarkt, waar naast de Thaise producten ook allerlei Europese zaken te koop zijn. Lek, onze huisbazin, heeft op een papiertje het adres waar wij nu even wonen gezet (in het Thais) want anders komen we geheid nooit meer hier terug. De meeste Thai spreken geen woord Engels. Lek brengt ons naar de straat en houdt daar een soort openbaar busje aan, een open pick-up met een bankje aan beide zijden. Lek vertelt de chauffeur dat ie ons moet afzetten bij de Tops supermarkt en nadat we hem 50 baht (ongeveer 1,40 euro) per persoon hebben gegeven gaan we op weg. En ja hoor, na enige tijd laat de man weten dat we moeten uitstappen en komen we inderdaad in een enorm grote supermarkt terecht waar we echte gemalen koffie kunnen krijgen maar ook kaas, melk, ham, bacon tot sushi en Bon Maman jam aan toe.

Met een volgeladen koffertje lijkt het ons geen goed idee om langs de kant van de weg te gaan staan wachten op een vervoermiddel wat lijkt op het vehikel wat ons heengebracht heeft dus nemen we maar een taxi. Die kost uiteraard nogal wat meer en de chauffeur is niet bereid ook maar iets van de prijs af te doen, misschien weet ie maar al te goed hoe hij toeristen moet aanpakken die met bederfelijke waar in de volle zon staan. Gelukkig kan de chauffeur het door Lek opgeschreven adres lezen en we worden letterlijk voor de achterdeur van ons huis afgezet. De rest van de dag brengen we door in de schaduw op de veranda waar een lekker windje verkoeling brengt.”

Van de straat eten

“Lek vraagt ons of zij misschien iets van de barbecue voor ons moet meenemen voor het avondeten. Die staat ’s avonds opgesteld langs de straat en daar haalt zijzelf regelmatig eten. Voor de kosten (200 baht, circa 5,5 euro) hoeven we het niet te laten. Wij vinden dat een prima idee dus wordt er even later een, in zoutkorst gewikkelde, geroosterde vis (een soort red snapper) gebracht, samen met diverse soorten groenig spul waarvan Lek beweert dat het lekkere verse groenten zijn. Één en ander moet wel worden gegeten samen met dunne noodles en een loeihete saus die wat op sambal lijkt maar vele malen heter is. De vis smaakt fantastisch, de groenten (gewoon rauw) is een ander verhaal, hier moet ik wel even aan wennen, hoor!”

Fysieke malheur

Ik schrijf Wim, dat ik het heel naar voor ze vind, dat door de problemen van Wilma hun vakantie minder aangenaam verloopt. Wim schrijft terug: ”Inderdaad, heel vervelend wat er met de fysiek van Wilma gebeurt maar dat zijn zaken die zich kennelijk van het ene op het andere moment kunnen voordoen. Ik ben er uiteraard ook niet blij mee, had me toch wel verheugd op een weerzien en ook met het kennismaken met een geheel andere cultuur. 

Hier op Koh Samui heet het ook Thailand maar is natuurlijk niet te vergelijken met Pattaya wat, naar ik zo lees op Thailandblog, een bruisende stad is met veel uitgaansmogelijkheden. Hier zijn we voorlopig beperkt tot het verblijf in en om ons gehuurde huis. Eigenaar is een Rus die blijkbaar een Thais dametje heeft ontmoet in Bangkok en die hier samen zijn terechtgekomen. Ik heb de indruk dat er meerdere Russen hier wonen en dat onze huisbaas meerdere woningen in bezit heeft.

Lek, de huisbazin

Zijn vriendin is een niet zo mooie maar wel intelligente Thaise die behoorlijk goed Engels spreekt. Bovendien is ze erg aardig en behulpzaam. Nu Wilma zich moeilijk kan bewegen had ze gisteren bedacht dat ze maar eens voor ons moest gaan koken en kwam vervolgens aanzetten met twee borden overheerlijke nasi met een soort gehaktballetjes en wat sla en komkommer. Ze had vast rekening gehouden met onze Europese afkomst en het eten bepaald niet heet gemaakt, ik moest er zelfs nog wat roodachtige chilisaus bijdoen. Had ik gekocht bij 7-Eleven maar had niet gezien dat er “very hot” op bleek te staan, dus een klein beetje was voldoende. Zal wel aan mij liggen maar zelden zo lekkere nasi gegeten. We hadden de borden nog niet leeg of Lek verscheen alweer met een schaaltje verse vruchten, ovaal, wit met kleine zwarte pitjes, ken de naam niet. Een schatje dus……die Rus is zo stom nog niet!

De omgeving

“We zitten niet ver van de airport af hier, denk een kwartiertje met de auto. Het huis staat aan een zijweggetje van de “hoofdweg” die over het eiland loopt, een rustige locatie gelukkig. In de vroege ochtend beginnen de lokale hanen al te kraaien en hoor ik de meest vreemde geluiden van vogels die ik niet eerder heb gezien of gehoord. Ik zou hier eigenlijk liever willen wonen dan op Aruba, het door Wilma zo aanbeden eiland. Ik heb daar niet zoveel mee, mij te toeristisch en bovendien veel duurder dan hier op Samui. Koh Samui zal ook wel toeristisch zijn, zeker op bepaalde plaatsen op het eiland maar hier merk ik daar weinig van. Alleen de taal lijkt mij moeilijk te leren, alleen de schrijfwijze al!” lees ik in een volgend verslag.

Massage

De massage waar Thailand om bekend staat is nu niet altijd geschikt om medische problemen op te lossen, maar ik gaf Wilma en Wim de raad om het toch maar eens te proberen. Wim doet verslag: “We zijn, mede op aanraden van onze huisbaas, inmiddels naar een (uiterst nette, no way “happy ending”) massagesalon hier op Koh Samui geweest. Ikzelf nam een eenvoudige Thai Massage. Niet dat ik ook maar enige fysieke klacht heb of spierpijn, maar zo’n massage door die kleine (maar toch sterke) vrouwenhandjes is altijd prettig. 

Wilma kreeg een ander soort massage, niet zo duwend en trekkend maar met olie, hete stenen en weet ik veel wat nog meer. Helaas heeft dit totaal geen enkel effect gehad op haar heupprobleem, sterker nog, de pijn werd alleen maar erger. Schiet dus allemaal niet op en ik houd er nu sterk rekening mee dat we eerder naar Nederland zullen terugkeren”

Restaurant

“In een restaurant hebben we nog niet gegeten. Er schijnt vlakbij een goed lokaal restaurant te zijn, echter met de snelheid die Wilma momenteel ontwikkelt moeten we al voor de middag op pad om tegen het avondeten daar te arriveren. Het lopen van haar gaat nog niet echt, dus blijven we maar wat in en om het huis, ligbedje, zwembad enz.

Onze gastvrouw Lek is gisteravond op haar motorbike gestapt en heeft eten voor ons gehaald op een marktje hier in de buurt. “Fried rice” met garnalen, goed te eten en, zoals je wel weet, voor een habbekrats, voor ons althans.

Vlakbij aan de hoofdweg staat een fruitstalletje waar ook vis wordt geroosterd op de barbecue. Ook staat er een grote stenen pot die af en toe wordt opgestookt en waarin “pork” wordt geroosterd. Dus verhongeren zullen we vast niet, en, gewapend met mijn in het Thais geschreven adres kom ik ook wel weer thuis na boodschappen te hebben gedaan in het dorp verderop”

Reisbureau

Uit het verslag van Wim: “Wat een tegenvaller, Wilma is naast het oogprobleem wat ze al weken heeft ook nog eens getroffen door een acute pijnaanval in rechterheup en bovenbeen. Ze kan daardoor nauwelijks een stap verzetten maar ook zitten en liggen is een probleem. Liggend op kussens op een ligbed op haar linkerzij ligt ze als een dood vogeltje op het terras. Gelukkig had ze nog wat pijnstillers over van de door de scheepsarts verstrekte pillen maar het is niet mogelijk om uitstapjes te gaan maken, elke beweging doet haar pijn. Dan maar hopen dat het met rust overgaat of in elk geval wat beter wordt. 

Niet dus, de pijn wordt alleen maar erger en verbetering zit er niet in. Een aantal dagen geleden was ze het echt zat en wilde naar huis terug. Tja, omboeken van de tickets gaat niet zomaar, als je geen flexibel ticket hebt ben je het haasje en kun je fluiten naar je centen en moet een nieuw ticket worden gekocht. Na contact met het reisbureau bleek een enkele-reis business class ticket op KLM (opgevouwen in de economy wordt niks) omstreeks 5500 euro te gaan kosten + een ticket voor mijzelf want haar alleen laten reizen onder deze omstandigheden gaat natuurlijk niet. Het reisbureau stelde voor contact op te nemen met de verzekeraarsalarmcentrale, tenslotte hebben we een uitgebreide reisverzekering afgesloten. Dat gedaan, maar ja, zo eenvoudig is dat niet, eerst moet een bezoek gebracht worden aan een ziekenhuis en daar moet dan vastgesteld worden of eerdere terugkeer wel echt noodzakelijk is”

Medisch onderzoek

“Op dus naar het ziekenhuis voor een onderzoek door een orthopedisch specialist. Wij dringen aan op een advies wat leidt tot eerdere terugkeer naar Nederland. Hij zegt wel dat ie het begrijpt en daaraan zal meewerken maar wij hebben onze twijfels…. Enfin, er werd een röntgenfoto gemaakt waaruit bleek dat er misschien een zenuw bekneld zit tussen de ruggenwervels. Maar alleen een uitgebreide scan zou dit zichtbaar maken, op een röntgenfoto is dat niet te zien. Er werd wel direct een therapeutische behandeling gedaan met een soort elektroshock therapie en warmtebehandeling. Ook werd een pijnstillende injectie toegediend en een elastische steunband voor om het middel aangemeten.

Alarmcentrale

Daarna volgt de administratieve afhandeling, van loketje links naar loketje rechts, nee, eerst naar de afdeling waar eerst verzekeraars toestemming moeten geven om de kosten te betalen. Duurt wel even, er zitten meer patiënten die met soortgelijke problemen zitten, want alles moet per email bevestigd worden. Dan (weer) zelf bellen met de alarmcentrale en uitleggen wat de problemen zijn en dat we zo snel mogelijk terug willen naar Nederland. Hier wordt begripvol naar geluisterd, maar er wordt pas na bestudering van de rapporten van het ziekenhuis door een Nederlandse arts beslist of eerdere terugkeer wel echt nodig is. Dat zit er volgens mij niet in, het oogprobleem is al weken oud en het heupprobleem lijkt met dagelijkse therapie en stapels pijnstillers bestreden te gaan worden.

De alarmcentrale zou gisteren terugbellen maar kreeg in plaats daarvan vannacht een SMS-je dat er wel een rapport over het oogprobleem binnen was gekomen maar dat nog werd gewacht op het rapport van de orthopeed. Wij kregen zelf gisteren al een rapport van die orthopeed waaruit bleek dat er, op wat kleine afwijkingen na, geen ernstige problemen werden geconstateerd dus die “medewerking aan een eerdere terugkeer” kunnen we waarschijnlijk wel vergeten. Wel willen ze het liefst dat we elke dag terugkomen voor controle en verdere behandelingen maar daar hebben wij geen trek in. Kost bakken met geld gezien de rekeningen, die ze produceren, maar goed dat ik geweigerd heb die eerst zelf te betalen, ik heb ze direct naar de verzekeraar in Nederland verwezen, dat blijkt zowaar te kunnen.”

Fysiotherapie

“Voor de zekerheid  toch nog maar een keer naar het ziekenhuis gegaan voor nog een fysiotherapeutische behandeling. Die bestond uit een combinatie van electro- en tractie- behandeling. Er wordt een aantal elektroden op de pijnlijke plek geplakt, de bovenkant van de patiënt wordt vastgesjord  met twee banden op de bovenkant van een tweedelige behandeltafel, toegedekt met warme dekens en vervolgens worden elektrische prikkels naar de elektroden gestuurd terwijl tegelijkertijd een apparaat aan een koord trekt wat aan de onderkant van de patiënt vast zit.  Met andere woorden, de patiënt wordt langzaam uit elkaar getrokken. Volgens mij gebruikten ze vroeger ook dit soort methoden, alleen wat rigoureuzer en dat werd radbraken genoemd”.

Eurocross

Wim wordt dan gebeld door Eurocross, de alarmcentrale van de Nederlandse verzekeraar. Men wil nader medisch onderzoek, maar Wim en Wilma hebben er genoeg van. Wim reageert richting Eurocross met: “Als er dan toch geld uitgegeven moet worden aan dure buitenlandse ziekenhuizen, Eurocross beter wat Euro’s kan besteden aan het omboeken van onze tickets en ons eerder naar huis laten gaan”.

Er worden lange telefoongesprekken gevoerd en de Eurocross medewerkster toont alle begrip. Dankzij haar vasthoudendheid geeft de verzekeraar uiteindelijk “uit coulance” toestemming voor eerdere terugkeer, waarbij zij de meerkosten voor een omboeking zullen betalen. Wat nu nog noodzakelijk is, is een “fit-to-fly” verklaring van een internist in het ziekenhuis. Dus, aldus Wim, “.morgen weer op naar weer een nieuwe snoeshaan in het hospitaal en proberen deze verklaring te bemachtigen”. 

Over het gesprek met de internist zegt Wim: “Het was een aangenaam gesprek en de benodigde verklaring werd na enig geprik in rug, bovenbeen en knie probleemloos afgegeven. Grappig is wel dat deze “Medical declaration” vermeldt, dat de patiënt (Wilma dus) EN de begeleider (ik dus) gezien haar medische conditie wel Business Class moeten reizen. Aardige dokter wel, nietwaar?”.

Terugreis

Alles is inmiddels voor de terugreis geregeld. Zij worden naar het vliegveld van Koh Samui gebracht waar bij het inchecken een rolstoel met begeleider klaarstaat om Wilma naar de gate te brengen. Dan begint het voordeel van Business Class reizen merkbaar te worden, want Wim en Wilma kunnen door een aparte ingang het vliegtuig in en zitten al achter een drankje als de rest van de passagiers binnenkomt. In het verslag: “De vlucht naar Bangkok is maar kort, een uurtje. Toch ziet Bangkok Airways kans ons een heerlijk ontbijtje te serveren. Onder aan de vliegtuigtrap worden we opgewacht door een busje wat ons  naar het stationsgebouw brengt. Vandaar weer een rolstoel met begeleider, nu worden we naar de lounge van Air France/KLM gebracht waar we kunnen wachten totdat we kunnen boarden voor de KLM vlucht naar Schiphol.

Ook op de KLM vlucht zitten we prima, een heel verschil met de comfort class stoelen, die we hadden geboekt. En als je bijna 12 uur moet vliegen is het reizen in zo’n business class stoel toch wel erg relaxt. Na aankomst op Schiphol worden we weer opgewacht door iemand met een rolstoel, dat is toch allemaal netjes geregeld. Zelfs een taxi staat klaar nadat we onze koffers van de band hebben gehaald en door de douane zijn gelopen”.

Slotwoord van Wim

Dan zit onze trip er weer op en kunnen we terugkijken op een heel bijzondere reis. We hebben weer veel gezien en beleefd, geweldig!

Maar jammer genoeg hebben we onze plannen voor Thailand moeten bijstellen door steeds groter wordende fysieke problemen van Wilma en dat heeft helaas een schaduw geworpen over deze bijzondere reis.

Ten slotte

Ik heb Wim zo veel mogelijk aan het woord gelaten en daarvoor delen uit zijn bijna dagelijkse reisverslagen gebruikt. Nu maar hopen, dat Wilma snel herstelt en dat er weer over reisplannen kan worden gesproken. Wim en Wilma hebben dan wel iets van Koh Samui gezien, maar de herinnering zal voorlopig wel teleurstelling zijn. Thailand heeft nog veel meer te bieden voor ze, dus wie weet komen ze gauw nog een keer!

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
• Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
• Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
• Bezienswaardigheden2 december 202424 uur in Bangkok (video)