Te mooi om waar te zijn…. nee!

In een reactie op de Blog artikelen “Huwelijks migratie” laat Paul Schiphol ons met zijn verhaal weten hoe hij zijn man ontmoet heeft, en hoe er na veel jaren een huwelijk in Nederland tot stand gekomen is. Hiermee wil hij een ander en positief geluid te laten horen, dan de regelmatig ook via dit Blog vertelde verhalen over minder geslaagde ontmoetingen.

Het is januari 2001, zoals wel vaker, werd er op Jomtien Beach geflyerd, het A5 blaadje papier gaf in krom Engels aan dat er die avond een “white” party werd gegeven. Het bleek te gaan om een nu niet meer bestaand hotel/restaurant langs de verbindingsweg tussen Jomtien en Pattaya. Nieuwsgierig en ook om eens ergens anders te eten ging ik die avond naar het bewuste restaurant.

Aan de rand van het zwembad speelde een bandje en tot mijn verbazing was er geen buffet, maar werd er a lá-card geserveerd. Het was een drukke en gezellige boel, al snel viel mijn oog op een van de obers aan de andere zijde van het zwembad, niet zo moeilijk omdat hij opviel doordat het voor Thaise begrippen een ongewoon lange vent was. Een guitige frisse kop met kort haar, kortom het type waar ik op val. Maar ja, onbereikbaar voor mijn blikken met zijn “wijk” aan de andere zijde van de zwembad. De party was geenszins wat ik me bij een party voorstel, dus na het verorberen van het overigens uitstekende eten, wilde ik afrekenen om in Pattaya Boys-town, verder mijn heil te zoeken. Echter toen gebeurde het onvoorstelbare.

De ober die mij de rekening kwam brengen, kwam ook met een vraag; “my friend like to talk with you, can?” Terwijl hij mij dit vroeg wees hij in de richting van de lange ober, die op zijn beurt belangstellend onze richting uit keek. Oeps, wat gebeurd hier? Ik zei ja en voldeed mijn rekening, mijn ober maakte wat arm gebaren en terwijl ik naar de uitgang liep, ging de lange ober aan de andere zijde van het zwembad in dezelfde richting. We hadden een kort gesprekje en spraken ruim na zijn werktijd om 02:00 uur af, in een nu eveneens niet meer bestaande bar.

Zonder al te veel verwachtingen van mijn kant kwam hij inderdaad om exact de afgesproken tijd, fris gedoucht en omgekleed de bar binnen. Het werd vroeg in de ochtend voordat wij besloten samen naar mijn hotel te gaan. Helaas restte mij nog slechts enkele dagen van mijn vakantie, die wij dan ook steevast na zijn werktijd samen doorbrachten.

Nee, een “barfine” betalen om meer tijd samen door te brengen stond, bijzonder genoeg, bij dit restaurant niet op het menu.

Het lukte ons om per post contact te houden en bij mijn volgende vakantie kon hij een week vrij krijgen, die wij in 2002 op het toen nog veel rustiger, Koh Samui doorbrachten. Enfin, om een lang verhaal, etc. etc. Wij zagen elkaar jaarlijks en hij kwam vier maal voor 3 maanden naar Nederland. Startte toen het inburgeringstraject en sinds 2008 woont hij met mij in Nederland en zijn wij in 2010 getrouwd. Inmiddels heeft hij al weer jaren een leuke baan in de Aalsmeerse bloemen industrie.

Waarom dit verhaal? Regelmatig hoor ik verhalen van mannen die tot over hun oren verliefd uit Thailand terugkomen, veelal gaan ze nog binnen het jaar terug en maken dan afspraken met verstrekkende gevolgen. Vaak met na korte tijd al een teleurstellende en kostbare scheiding als resultaat.
Geenszins bewerende dat wij met onze lange weg de waarheid in pacht hebben, maar door mijn kennismaken met-, en meerdere bezoeken aan, zijn familie in de Isaan en hij met de mijne in Nederland, groeit er kalm een beeld van mogelijkheden en ook onmogelijkheden.

Irreële verwachtingen worden met dit kalme proces grotendeels voorkomen. Hierbij zijn ook zijn financiële verwachtingen en mijn (nu onze) mogelijkheden om de familie te ondersteunen goed doorgesproken.

Thailand kent geen sociale wetgeving zoals wij die in Nederland kennen, daar is de familie nog het vangnet. Zeker in de Isaan waar rijstboeren echt de kans niet krijgen een oudedagsvoorziening bij elkaar te sparen, daar zijn de kinderen hun pensioen. Wij geven de familie dan ook een vaste maandelijkse toelage en worden nooit geconfronteerd met zieke buffels, kapotte tractors, naasten die met de meest vreselijkste ziekten urgent zijn opgenomen. Mijn vriend noemt dit dan ook hun “salaris” net als echt loon, is dit een vast bedrag wat ook niet hoger word als er zich calamiteiten voordoen.

Mijn schoonmoeder blijkt een goede boekhouder, zij beheerd de pot en legt reserves aan voor het geval “van”. Daarnaast wordt tevens het huis jaarlijks verder opgeknapt. Eerst werden de houten palen waarop het staat vervangen door betonpalen, waarbij het huis ook gelijk hoger kwam te staan. Het jaar erop is er een nieuw dak op het huis gekomen.

Weer een jaar later is ook de zandvloer op de begane grond vervangen door een nette vlakke betonvloer en werd er uitgebouwd. Inmiddels weer een jaar later zijn de oude half vergane houten wanden van de 1^e etage vervangen door een soort van weerbestendige kunstplanken (Trespa?) met nu nog raamloze kozijnen. Ook de elektra is aangepakt de gevaarlijke warboel aan losse door-geluste verlengsnoeren brei, is vervangen door degelijke en professioneel aangelegde huisinstallatie.

Kortom, elk jaar kijk ik met verbazing en respect wat er nu weer aan verbeteringen aan het huis zijn doorgevoerd.

Er verschijnen op het blog genoeg verhalen met minder prettige ervaringen, hiermee wilde ik eens een ander geluid laten horen. Kortom het is niet altijd kommer en kwel met een Thaise partner of de familie hiervan.