Met je schoonmoeder onder één dak in Thailand?
In Nederland wonen gezinnen vooral in eengezinswoningen, dat past in ons denken over een individualistisch familiesysteem. In het algemeen willen we de familie, vooral ouders, wel steunen en we willen ook wel redelijk dicht bij elkaar in de buurt wonen, maar we willen vooral niet op elkaars lip zitten.
Voorzichtig lijkt Nederland, in navolging van andere Europese landen zoals België en Duitsland, warm te lopen voor een relatief nieuwe woonvorm, waarbij men met meerdere familieleden een dubbele woning deelt. Men noemt het een meer-generatiewoning of een kangeroewoning. De kangeroewoning is een dubbele woning voorzien van een tussendeur, die de woningen met elkaar verbindt, maar wel elk een eigen opgang en een eigen postadres hebben.
Ik las daar een interessant artikel over in het Algemeen Dagblad, dat u op deze link kunt lezen: www.ad.nl/
Hoe was dat vroeger
Ik dacht over dit artikel na, want ook ik ben wat dat betreft een individualist. Ik had beste ouders en ook mijn schoonouders waren beste mensen, maar we woonden gelukkig ver van elkaar. Regelmatig – en dat regelmatig werd in de loop der tijden steeds minder – gingen mijn vrouw en ik wel op bezoek, maar na een paar dagen waren we toch weer blij als we terug op ons eigen nest waren. Een kangeroewoning? Ik moet er niet aan denken!
Nu in Thailand
In Thailand is het niet vreemd, dat hele families met hun gezinnen zeer dicht bij elkaar wonen. Mijn schoonfamilie woonde in een dorp in de Isaan en daar kent men niet zo zeer de kangeroewoning, maar toch komt het in het dorp veel voor, dat familieleden inwonen of in een eigengebouwde schuur als woning op het erf wonen.
In het begin van onze relatie heb ik de bouw van een nieuwe woning voor mijn schoonfamilie betaald en in dat huis is een aparte slaapkamer met toilet en douche gebouwd voor mijn vrouw en mij. Dat was niet mijn idee, maar mijn vrouw dacht toen, dat ik mij mogelijk wel in het dorp wilde vestigen en dan toch met wat westerse comfort wilde wonen.
Dat heb ik haar wel uit het hoofd gepraat, mij niet gezien als plattelandsbewoner en ook mijn vrouw is er nu wel van overtuigd, dat het beter is – ook met het oog op een goede schoolopleiding voor onze zoon – om in Pattaya te wonen.
Geen bezwaar
Inmiddels woont mijn schoonmoeder alleen in haar huis in het dorp. Alle drie kinderen zijn uitgevlogen en wonen nu bij elkaar in de buurt in Pattaya. Ik heb voorgesteld, dat zij nu ook naar hier komt, er is plaats genoeg voor haar in ons grote huis. Ik zou daar geen enkel bezwaar tegen hebben, maar nu is het mijn vrouw, die er niets van wil weten, omdat zij vreest nog steeds bemoederd te worden, “moeders wil is wet”, nietwaar? Ook mijn schoonmoeder is verre van enthousiast, zij heeft haar vrienden en kennissen in het dorp en het wonen in een grote stad als Pattaya zou haar vereenzamen en zij zou langzaam maar zeker wegkwijnen. Geen goed idee dus!
Lezersvraag: hoe zit dat met u? Woont u op het platteland in Thailand samen met familie van uw partner? Als dat (nog) niet het geval is, zou u dat willen of juist niet?
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Achtergrond10 november 2024Bang Saray, waar ligt dat?
Ik zal eerlijk zeggen dat ik helemaal niet blij ben, met die familie die de hele dag in je huis hangt en komt aanlopen. Als het eten klaar is moet je snel zijn want anders zijn de borden al leeg voordat je bent begonnen. Je drinken moet door iedereen geproeft worden met als resultaat een leeg glas voordat je met de ogen hebt geknipperd. Die eigen slaapkamer met airco die ziet er al niet meer uit als ik terug ben en is compleet uitgeleefd. Ik snap het allemaal best maar zoiets doe ik dus nooit meer. De volgende woonlocatie wordt ver weg van het ouderlijk dorp, huis en familie. Zo ver dat het niet even een twee drie te doen is om langs te komen. Ik ben gesteld op rust en dat is er in dat dorp totaal niet. Altijd wel een die denkt dat hoe harder de muziek (op de meest onmogelijke tijdstippen) aankan hoe meer aanzien hij heeft. En al in alle vroegte aan de wishkey zonder enige bodem in de maag….. Nee dat was 20 jaar geleden allemaal nog leuk en aardig maar nu hoeft dat voor mij echt niet meer. Heb dat ook duidelijk gemaakt aan mijn partner dat ik daar dus never nooit definitief wil wonen.
Denk dat dat per familie anders is.
En ligt voor een deel ook aan jezelf.
Als je een vinger geeft, nemen ze makkelijk de……….
DAAR is het moment van DUIDELIJKHEID.
Schoonmoeder woont bij ons in in de Isaan.
GEWELDIG.
Staat 5 uur op, veegt buiten, heeft en onderhoud eigen groentetuin(tje)
Staat mensen te woord die aankomen, maar is duidelijk.
NIET naar binnen ongevraagt, ZEKER niet naar andere vertrekken !
Ik zou niet anders willen.
Zingt vroeg in de ochtend, soms maakt zij het eten en-of doet de afwas.
En soms heeft ze overdag gezellig buurvrouw om mee te kletsen, of haar zus (92)
Ik zou niet anders willen.
Mag er niet aan denken dat ze er niet meer is.
EN ze heeft het verdient !!! Net zoals vele vele lieve hardwerkende ouderen in The Isaan.
Die ‘stop je niet in een hok’
STABIEL deel van ons denken en ons gezin.
Als ik dan denk aan die laag bij de grondse nl moppen over schoonmoeders, walg er daarvan.
KhunBram.
Nee ik zou echt niet bij mijn kinderen in willen wonen.We hebben gelukkig een heel goede band maar ieder zijn vrijheid.
De familie banden die tussen de Thais heersen,zijn eigenlijk niet te vergelijken met die van de meesten van ons. Een farang heeft meestal niets tegen zijn familie,heeft ook graag af en toe contact met hun,maar zolang het om wonen gaat zijn we meestal meer Individualist. Individualist omdat de meesten van ons uit een verzorgingsstaat komen,waar de meesten het recht op zelfstandig wonen, en verzorging hebben. Mocht de farang bereffende deze samenwoning ,of eventuele verzorging een duidelijk menings verschil met zijn (iefje lief) hebben,kan het zomaar gebeuren,dat hij plotseling de grenzen van haar liefde kennen leert. Voor vele Thais komt de bloedverwante familie op de eerste plaats,hoewel vele farangs graag anders dromen.
Vorige email totaal mislukt, nogmaals,
Ieder moet zijn leven inrichten zoals zij of hij het prettig
Vindt met of zonder schoonfamilie, we zijn verantwoordelijk voor ons eigen gelul
Breek me de bek niet open, in mijn geval is het de oudste schoonzus, heeft een tijdje (voor geld) voor de kinderen van mijn vrouw gezorgd maar nu we in gezinsverband wonen, ze is ook nog de buurvrouw, bemoeit ze zich werkelijk overal mee. Op zaterdag en zondag moeten de meiden om half zes het bed uit, want zij is ook (al) op. Die eerste keer dat het gebeurde was ik overdonderd. de volgende dag heb ik haar een hele grote mond gegeven en laat ze zich niet meer zien. Zo zijn er tal van dingen. Wij aten 2 X per dag bij haar, wij deden de boodschappen en betaalden alles, mijn vrouw kookte, waste af en maakte schoon en had aan huis een eigen “gouden schaar” dus druk zat en schoonzus zat de hele dag op haar luie kont. Na een paar dagen was ik het zat, heb een rijstkoker, gasfornuis, magnetron en koelkast gekocht en gezegd wij eten voortaan thuis. Samen wonen met familie never nooit niet, mijn vrouw was het er niet helemaal mee eens maar begint langzaam van gedachten te veranderen.
Mijn schoonmoeder woonde al bij haar dochter mijn vrouw in en ik ben er bij in komen wonen, geen problemen en geen last van elkaar, altijd gezellig.
Gezamenlijke woonkamer maar eigenlijk zitten we grotendeels buiten, wel aparte slaapkamers.
Als stelregel kan men gebruiken: hoe verder weg de familie van je vrouw hoe goedkoper het wordt. Je hebt niet enkel te maken met schoonmoeder, maar ook met schoonvader. In Thailand heeft een dergelijke bejaarde een welhaast koninklijke status. Aan al zijn nukken en grollen moet worden voldaan. Herinner me een avond in een provinciestadje in de Isaan. (als voorbeeld) Feest! En Muy Thai. Iedereen wilde naar huis, inclusief schoonmamma. Schoonpappa wilde echter Muy zien! Wij maar wachten in de auto van mijn schoonzus bij een benzine pomp.
Ik mopperen en bier halen. De rest ook mopperen. Ik: bij ons zou hij zich aan de meerderheid aanpassen. Mijn schoonzus, ook mokkend, tja dit is Thailand. Ook herinner ik me uitjes. Ik betalen natuurlijk. Thuis wil de oude heer niets eten. geen honger. Na 20 km: Ik heb honger. Ik wil “leap” Piepende remmen bij het eerste restaurant dat in zicht komt. Vaders wil is wet. Wegwezen dus! Niets voor mij.
De meerderheid van de commentatoren blijkt geen voorstander om ouderlingen te verzorgen, in casu in huis te laten wonen. Kommer en kwel, kost geld. Thaise bemoeienissen.
Ik wil wel eens zien wanneer zij op hun beurt oud geworden zijn.
Lekker op zijn Europees in een ouderlingen tehuis, dat is de oplossing!
Karige maaltijden, afgewogen op kostprijs. Minimale verzorging wegens te duur. Vervelen tot en met, wachten op je dood. Totaal vereenzaamd want wat heb je aan dat eenmalige maandelijks zondagsbezoekje van je nakomelingen … .
Ouderen moet je koesteren, verzorgen. Die hebben dat verdient.
Mijn lief zei ooit tegen mij: je krijgt wat je geeft. Van mij mag het.
Inderdaad.
Als ze ooit alleen overblijven en ze worden hulpbehoevend, en de kinderen beslissen dan ook om maar liefst zover mogelijk van hem/haar vandaan te gaan wonen zodat ze niet met de last van de verzorging worden opgescheept.
En de familie zal waarschijnlijk ook wel eens nadenken als ze zien hoeveel ze nu over hebben voor hun ouderlingen.
Benieuwd hoe ze dan gaan reageren.
.
Worden alvast lange dagen alleen in het ziekenhuis, of in stoel op het terras waar ze ‘smorgens door de betaalde hulp worden in neergedropt en hopelijk ‘savonds weer tijdig worden uitgehaald.
‘Ouderen moet je koesteren, verzorgen. Die hebben dat verdient.
Mijn lief zei ooit tegen mij: je krijgt wat je geeft. Van mij mag het.’
Zo is het maar net.
Laat ik iets over Nederland zeggen. Van de tachtig-jarigen en ouder woont nog 85 procent thuis, de helft zonder enige hulp en de andere helft met enige tot veel hulp. Veel hulp van kinderen, buren en vrijwilligers, naast professionele krachten. En natuurlijk zijn er ook kinderen die niet meer omkijken naar hun ouders, maar weinig. Meestal probeert men de ouderen juist niet in een bejaardenhuis op te sluiten, uitzonderingen daargelaten.
In Thailand is het beeld echt niet zo heel veel anders. Ik ken gezinnen die door hun kinderen in de steek zijn gelaten of gezien hun werk, woonplaats en inkomen niet in staat zijn veel te doen. Ik ken veel ouderen die door de gemeenschap worden verzorgd. Gezondheidsvrijwilligers bezoeken ouderen thuis om te zien of ze meer hulp behoeven. Maar inderdaad wonen ouderen vaker samen met hun kinderen in een huis.
Ook in Nederland zijn er pogingen gemeenschappen te stichten waar ouder en kinderen apart maar wel naast elkaar wonen.
Klopt allemaal! Voor de oudjes moet gezorgd worden. Punt is natuurlijk dat ik niet geloof dat de kinderen van mijn vrouw, ik ben niet hun vader, voor mij gaan zorgen als ik oud ben. Zeker niet wanneer ik weduwnaar zou zijn. Hooguit als ik mijn pensioen daar voor beschikbaar stel als compensatie. En dit ondanks alles wat ik in de loop der jaren aan hun besteed heb.
Paar jaar geleden liet ik mijn (nu overleden) schoonmoeder bij mij intrekken. Na ong 14 dgn was zij ineens verdwenen, foetsie, weg. Na wat rond bellen was zij bij de zuster van mijn vrouw, in Si Racha, ingetrokken. Heb daar haar hebben en houden heengebracht en de dag daarop vertrok zij terug naar haar schuur in Bangkok. De reden was dat al haar kennissen daar woonden en die miste zij. Ze had niemand om mee te praten bij mij was haar verklaring.
Wij hebben ook bewust afstand gehouden.
Het is iets meer dan een uur rijden en bevalt prima.
In de stad – waar de familie woont – is helemaal niets te doen (voor mij dan) dus de keuze voor Hat Yai was makkelijk en bevalt uitstekend.
Ik ben bij mijn vrouw en haar ouders in het dorpje komen wonen .
Schoonvader ( 80 + ) is de hele dag in de tuin aan het werken ,
schoonmoeder ( 75 + ) is bezig met kleding wassen en groente schoonmaken
zo als ook mijn vrouw , en ik ben bezig met de banaanplanten .
Hebben we weer banaan geoogst , mijn vrouw en ik ,
dan gaat schoonmoeder met een handkarretje langs het dorpje
en het volgende dorpje om de banaan te verkopen –
soms ook ander groente en fruit – wat we even net hebben .
Schoonvader is happy met zijn tabak en schoonmoeder met haar betelnoot .
Het is mij nog nooit om geld gevraagd , maar since ik hier ben ,
betaal ik de stroom rekening van rond 300 baht per maand .
We leven gezellig in harmonie samen , ik respecteer hun
alsof ze mijn eigen ouders waren en ik krijg van hun het gevoel ,
dat ze mij volledig als schoonzon akceptieren .
Ik denk , dat ik well met mijn schoonouders mazzel heb ,
van wat ik zo hier van andere reacties lees .
De beslissing van (schoon)ouders en (schoon)zoon/dochter om samen te gaan en blijven wonen is natuurlijk heel persoonlijk.
Voorwaarde is volgens mij dat men elkaar op alle gebied respecteert en de ruimte geeft. Dan nóg kunnen er “botsingen” zijn en is het zaak om grenzen te stellen, overeen te komen en te accepteren.
Ik moet er niet aan denken om samen te (moeten) wonen met mensen waarmee ik letterlijk en figuurlijk niet door een deur kan.
Verder ben ik van mening dat de ouders de (dure) plicht hebben hun kind de best mogelijke sociale en intellectuele vaardigheden te geven/leren voor het leven als volwassene. Het kind heeft niet gevraagd om geboren te worden en is daarom mijns inziens tot de volwassenheid niets verschuldigd voor de genoten opvoeding.
Ervan uitgaan dat mensen iets verdienen omdat ze oud zijn vind ik onzin.
Als je kind niets om je geeft is de kans groot dat je je kind zo hebt opgevoed.
Ik ben vorig jaar bij mijn vrouw, haar twee kinderen (12 en 14) en haar moeder van begin 70 ingetrokken. Moet zeggen dat ik er aan moest wennen. Zo zat ik in eerste instantie alleen boven op het bed met een bak koffie te internetten.
Nu echter zit ik buiten bij de rest. Hardstikke gezellig. En hoe meer zielen, hoe meer vreugd. We hebben een groot huis en als er eens familie over is dan liggen die ergens op de grond te slapen op een mat. En het stoort me werkelijk totaal niet.
Schoonmoeder houdt de boel schoon. En ze is een buitengewoon goede kok. Niemand hier drinkt mijn bier op. Goed, als ik wel eens eieren haal dan is de kans groot dat ze op zijn en ik misgrijp. Maar aan de andere kant pak ik gewoon eieren die ik niet zelf gekocht heb als die er liggen.
Ik draag uiteraard gewoon mijn steentje bij, maar niemand verwacht van mij dat ik alles maar betaal. Niemand vraagt me ooit om geld. Ik denk dat het veel te kort door de bocht is om te stellen dat je als farang opdraait voor de hele familie. In mijn geval klopt er in ieder geval niets van dat praatje.
Interessant is natuurlijk ook dat het in het veranderende Thailand steeds moeilijker wordt om je schoonmoeder in huis te nemen. Bekijk ik bijvoorbeeld de situatie binnen mijn schoonfamilie dan zie ik dat bijna alle vogels zijn uitgevlogen. Vroeger betrok de oudste dochter met echtgenoot de ouderlijke boeren nering en nam dan pa en ma in huis. Nu wonen pa en ma er nog steeds, al rond de 80 inmiddels, op boeren bedoening in de Isaan. Kinderen zijn allemaal gemigreerd naar ofwel Bangkok ofwel naar toeristische locaties. Niemand ziet toekomst in de boerderij in de Isaan hoewel er 44 rai grond bij is. Pa en ma willen daar niet weg. In Bangkok of Koh Samet kwijnen ze weg. Na twee dagen willen ze al terug naar de Isaan. Geld voor de oudjes wordt er genoeg gegeven, maar dat is niet voldoende. Iedere keer dat je daar komt is de boel vervuild en verwaarloosd. 1 zoon, een nakomer en een ietsje achterlijk maar wel handig, is daar nu vrijwel permanent. Echter dat ontneemt hem ook mogelijkheden meer te verdienen. Hij was in het verleden barkeeper en ving heel redelijk. Nu heeft hij niets in de Isaan en moet zich om vader en moeder bekommeren omdat de rest te ver weg woont. Ik heb de rest van de familie al gezegd: feitelijk horen wij allemaal de jongen financieel te compenseren omdat hij zich opoffert in dat boerengat. Sommige vrouwen in de Isaan lossen dit zorgprobleem als volgt op: Ze zoeken een farang. Die halen ze over om zich te vestigen in het dorp bij pa en ma. Probleem opgelost: ze hoeven niet meer ver weg in Pattaya te werken en kunnen voor hun ouders zorgen.