Van reizen word je een gelukkig mens, of niet!
Ik had een verhaaltje willen schrijven over hoe reizen, al dan niet voor een vakantie, bijdraagt aan iemands gevoel van gelukkig zijn. De aanleiding voor deze gedachte las ik in een artikel over een onderzoek van een Amerikaanse psycholoog, die beweerde, dat reizen meer bijdraagt aan je geluksgevoel dan materiële zaken.
Hij noemde als voorbeeld een nieuwe auto, een nieuwe smartphone of nieuwe kleren. Je kunt je verheugen op de aankoop er van en die vreugde duurt ook nog wel even nadat je het gewenste in bezit hebt genomen, Je kunt je geluk niet op. Maar na een betrekkelijke korte tijd raak je aan de aankoop gewend en je brein denkt al weer aan andere nieuwe zaken, die je graag zou willen hebben.
Bij reizen is dat evenwel anders. Het geluksgevoel treedt al op in de voorbereiding, zet door in de beleving van die reis en blijft na afloop “eeuwig” in je geheugen gegrift. Op een gegeven moment kun je je niet veel herinneren van de vorige smartphone, die je kocht, maar van een vakantiereis kun je gemakkelijk de leuke dingen navertellen of er over dromen hoe gelukkig je was.
In zekere zin was ik het wel eens met die psycholoog. Ik heb ook veel gereisd in mijn leven, hetzij privé of zakelijk, en ik kan mij ook van vele reizen veel leuke belevenissen herinneren. Waar naar toe, maakt niets uit, een weekendje Ameland, een vakantie in Portugal, drie weken rondreizen in het Midden Oosten, mijn eerste voetstappen in Thailand en nog vele andere bestemmingen. Ik zou er veel over kunnen vertellen en eigenlijk was ik dat dus ook van plan, maar iets weerhield mij.
Ik moest namelijk denken aan die mensen, die door welke oorzaak dan ook, in de moeilijkheden komen tijdens hun reis. Als die ellende dan weer in het (wereld)nieuws komt, denk ik vaak hoe gelukkig ik mij mag prijzen, dat mij nooit iets ernstigs onderweg is overkomen. Tegelijkertijd gaan mijn gedachten ook uit naar de mensen, die dat geluk niet hebben. Hoe vaak lezen we niet over verkeersongevallen in het buitenland, waarbij dodelijke slachtoffers vallen en anderen gewond raken. Je kent de slachtoffers niet en de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat die voorvallen ook snel weer vergeten worden.
Anders wordt het als er familie, vrienden of kennissen bij betrokken is. Dat overkwam namelijk een goede vriend van mij, wiens kleindochter zwaar gewond werd bij een auto-ongeval in Australië. We kennen elkaar al jaren, de eerste kennismaking ging via Thailandblog.nl, we weten veel van elkaar en als hij weer in Pattaya is, hebben we veel plezier tijdens een goede maaltijd en een biertje erna. Dan kan het lekker laat worden!
Ik wist, dat zijn kleindochter een jaar in Australië was, want hij had mij verteld hoe leuk het zou zijn als hij haar in dat land zou bezoeken. Dat bezoek ging toen niet door, maar na het zware verkeersongeval, waarbij twee vrienden van de kleindochter om het leven kwamen, reisde hij er alsnog spoorslags naar toe om haar zo veel mogelijk bij te staan.
Zij is zwaar gewond en heeft inmiddels meerdere operaties ondergaan en volgens de berichten gaat het de goede kant op, maar volledig herstel zal nog lang duren. De gedachte aan dat jonge meisje laat mij niet los en ook heb ik te doen met de zorg en het verdriet van haar ouders en grootvader. Natuurlijk hoop je, dat zij lichamelijk zal herstellen, maar een vakantie voor haar zal nooit meer hetzelfde zijn. In plaats van dromen hoe mooi het was, zal zij eerder het ongeval vele malen opnieuw beleven in nachtmerries.
Geluksgevoel van reizen? Het is maar zeer betrekkelijk!
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Eten en drinken25 december 2024Khai Khao (kuikenembryo) in Thailand
Eten en drinken23 december 2024Glenmorangie in Thailand
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Als je datgene koopt waar je zolang naar uitgekeken hebt, dan ben je gelukkig. Maar als het een miskoop blijkt te zijn, dan heb je pech!
Als je een droomreis maakt, dan ben je zeer gelukkig. Tenzij het anders afloopt.
Het komt erop neer dat je zeer gelukkig bent als je even weg bent uit de dagelijkse sleur of als je eens iets anders kunt doen. Maar elke medaille heeft een keerzijde.
Maar in beide gevallen is het geluk meestal van korte duur. Nadien is het ‘nieuwe’ er van af of ben je terug thuis.
Het toont aan dat een mens af en toe eens moet afwisselen. Het heeft volgens mij te maken met mentaliteit. Wat is het nut van een langdurig eentonig leven waaraan niets te beleven valt? Als het te saai wordt, dan halen de dromen de bovenhand.
Maar alles kan meevallen of tegenvallen. Gelukkig valt het meestal wel mee.
Heel jammer voor de pechvogels en daarom wens ik ze allemaal veel sterkte toe om de draad van het leven weer op te nemen.
Het bezit van de zaak is het einde van het vermaak
Een mens kan zich moeilijk wapenen tegen dergelijk onheil. Daar kunnen we helaas overal en in allerlei vormen en gradaties mee geconfronteerd worden. Dat zou mensen er niet van moeten weerhouden om te reizen als ze daartoe de gelegenheid hebben. Evenmin zou het jou ervan moeten weerhouden om in deze donkere wereld die mooie ervaringen te delen met diegenen die het lezen willen, zoals ondergetekende. Ook het lezen van boeiende reisverhalen stemt een mens positief. Heroverweeg het dus nog maar eens, dit doet wat mij betreft geen afbreuk aan oprecht medeleven aan de onfortuinlijken.
iets waar ik nooit geen spijt van gehad heb is dat ik de jaren van mijn 23e tot globaal mijn 30e over de aardkloot heb gezworven. Liftend, slapend langs de weg, soms iets comfortabeler……..Zo wordt het nooit weer. Ben nu 60 plusser en reis nog regelmatig, maar zoals toen wordt het niet meer. Hele nachten in Zuid Amerikaanse kroegen en dancings. Vechtpartijen, vastgezeten enz. Die energie die ik had! Maar de mooie jonge vrouwen waren toen nog gratis. Heel gewoon omdat ik toen van hun leeftijd was.
Reizen is gewoon mooi. De ervaring, meestal mooi, soms minder mooi, soms traumatisch, die vergeet je nooit. Kamperen met mijn ouders, de eerste reizen alleen, backpacken, later samen met mijn lief. Alle prachtige herinneringen. En dat het noodlot kan toeslaan weet ik helaas maar al te goed. Sindsdien heb ik nog weinig reisjes en uitstapjes gemaakt. Niet omdat ik niet wil -er stond en staat van alles op het wensen lijstje- maar omdat het incompleet voelt.
Kan ik beamen. Van mijn 16e tot mijn 60e de wereld rond gezworven en vrienden gemaakt in alle wereld delen en thuis bij hun geweest. Prachtige tijd en denk er nog met weemoed aan terug. Meeste contact verloren daar er toen geen sociale media en celphones waren, jammer.
Natuurlijk word je van reizen gelukkig, net zoals van lekker eten, een goede gezondheid, lekker slapen, een goede relatie, leuke kinderen en genoeg geld. Kijk er de statistieken en onderzoeken maar op na.
Natuurlijk geldt dat niet voor iedereen en altijd. Ongelukken, berovingen, voedselvergiftiging, nachtmerries, geslachtsziekte, verslaafde kinderen en oplichting. Maar dat is een grote minderheid.
Steeds nieuwe indrukken, steeds de prikkeling van zintuigen…. Het voortdurend improviseren (een echte reiziger walgt van een georganiseerde tour) Steeds nieuwe mensen. De mogelijkheid te vluchten als de opgedane sociale contacten gecompliceerd worden. Nergens aan gebonden zijn. Belangrijk: vertrekken met zo weinig mogelijk reisgenoten. Desnoods doet men onderweg iemand op, Die zijn gemakkelijker te lozen wanneer het onaangenaam wordt. Hoe groter de groep, hoe meer vertragingen, meningsverschillen over allerlei praktische zaken enz.
Alleen is vaak het beste.
Niets voorbereiden behalve de visa. Gewoon aanrommelen. Paul Theroux schrijft hier prachtig over. Vooral zoals hij zijn reis beschrijft van Noord naar Zuid over land en rivier door Afrika (op zijn oude dag en natuurlijk nam hij zijn vrouw niet mee. Die zeuren voortdurend.)
Verder: wat zijn nu eigenlijk de pre’s van een sedenterend leven? U kunt een mooi huis hebben in Thailand. Maar zoals de filosoof zegt: Zelfs het mooiste uitzicht verveelt op den duur. (overdrachtelijk: Ook de mooiste vrouw?) Iedere dag op dezelfde tijd ontbijt, koffie. De belangrijkste variatie: het weer. Het is koud in de Isaan of heet. Meetal heet. Reist men, dan lijkt de tijd te vertragen. Steeds nieuwe indrukken doen de dag, de tijd zelf als bij een kind (hoe lang duurden die eerste jaren van ons leven!) uitrekken. Twee dagen lijken een week. Een week een maand enz. Bij de sleur mens integendeel: Is er nu alweer een week om, een jaar? Door het gebrek aan nieuwe indrukken sijpelt het leven als water door uw handen! Reis! Leef!