Een lekker stuk kaas uit de werkplaats

Met alle religies is het zo gesteld dat de gelovigen een aantal zaken wordt verboden die ze leuk of lekker vinden en waar ze eigenlijk geen vlieg kwaad mee doen. Aan die onzinnige verboden kunnen de beminde gelovigen zich uiteraard toch niet houden en zodoende wordt bewerkstelligd dat ze zich altijd zondig en schuldig voelen en bij de priesterkaste permanent in het krijt staan.

Zo zijn er bijvoorbeeld godsdiensten die het drinken van kruidenthee of witbier verbieden, of het heffen van rente op leningen, dobbelen of kaarten, meedoen aan een loterij, eten van varkens- of juist rundvlees, of vis op vrijdag, of knoflook, onder een ladder doorlopen, dragen van pruiken of bedrijven van seks om andere redenen dan om je voort te planten.

In Thailand, dat is algemeen bekend, zijn om godsdienstige redenen kaasshops taboe. Je zult dan ook nergens in dit land een kaasshop aantreffen tenzij een illegale. Je mag daar wel kaas eten maar alleen als je het zelf maakt of van iemand krijgt. Toen ik onlangs na een verblijf van meer dan een jaar in Thailand weer eens met vakantie in Amsterdam was, zag ik daar een kaasshop en ik stapte meteen naar binnen. Ik had onderhand wel weer eens zin in een lekker stuk! Ik keek op m’n gemak rond in de winkel en zag wat er allemaal te koop was.

Allerlei voorwerpen die met kaas te maken hebben, zoals kaasplankjes, kaasstolpen, kaasmessen, kaasschaven, kaasemmers, fonduepannen, kaasdoek enz. enz. Ze hadden ook boeken met foto’s van allerlei soorten kazen in vele kleuren (wit, geel, bruin, zwart, blauw-dooraderd) en van alle leeftijden: van heel jong tot overjarig. Ook allerlei materiaal om kaas in te verpakken, van stevig, stug, zwart spul tot flinterdunne, bijna eetbare papiertjes. Je kon er zelfs films kopen van mensen die met z’n tweeën of met z’n drieën allerlei soorten kaas consumeerden met veel gesmak en gekreun van genot. Maar een lekker stukje echte kaas om op te eten was er in de hele winkel niet te bekennen! Toen ik de zwaar getatoeëerde man achter de kassa daarop aansprak, bromde hij dat dit bij hem niet te koop was en dat ik daar zelf maar voor moest zorgen. Wat kregen we nu?! Diep teleurgesteld verliet ik de kaasshop.

Wat is dat nou? Mensen een beetje lekker maken en dan niet thuis geven. Ja, zo kan ik het ook. Alsof je met lekkere trek een restaurant binnen wordt gelokt en dan wordt afgescheept met een verzameling kookboeken en menukaarten, borden en bestek, plus een paar films van mensen die uitbundig zitten te schransen. Buiten gekomen staarde ik peinzend naar de etalage. Naast de kaasshop was een seksshop, maar ik bedacht bijtijds dat ik daar maar beter niet naar binnen kon gaan, want dat zou wel hetzelfde verhaal zijn.

Ik begreep ineens dat een shop eigenlijk een gereedschapswinkel is en niet een plek waar je het product kunt kopen. Ik zag nu ook helder het verband met de oude betekenis van het Engelse woord shop, namelijk werkplaats. Hoewel, een werkplaats is natuurlijk wel de plek waar je gereedschap gebruikt, dus het klopt ook weer niet helemaal. Ach, het is eigenlijk wel goed zo, te moeten leven met zaken die niet helemaal kloppen: dat nodigt uit tot nadenken. Voor dat lekkere stuk moet ik maar even wachten tot ik weer in Thailand ben, want kaasshops zijn daar weliswaar verboden, maar ik weet uit eigen waarneming dat het spul zelf overal tamelijk gemakkelijk te krijgen is, in alle soorten en maten.

Aan de andere kant van de kaasshop zat een zogenaamde klomperette (of was het nou een klomp-o-theek?). Toen ik die passeerde en de uitstalling in de etalage in ogenschouw nam, werd mij plotseling geopenbaard waarom ik in Jomtien mijn mango’s altijd in tweetallen koop: nooit een, nooit drie, altijd twee. Mijn dag was weer goed.