Frans Amsterdam: Bobby de kroeghond van Wonderful 2 Bar

Bobby is de hond van de Wonderful 2 Bar. Hij is al behoorlijk op leeftijd, 20 jaar. Meestal ligt hij te slapen, of volgt hij de taferelen in Soi 13.

In de jaren dat ik hem ken is hij heel wat dikker geworden en heeft hij steeds meer moeite gekregen met opstaan, lopen, en weer gaan liggen. Hij weet zelf ook dat het allemaal niet meer zo makkelijk gaat. Als hij vanaf de straat de twee treden naar de bar moet bedwingen, gaat hij eerst stilstaan, spreekt zichzelf wat moed in en waagt dan de sprong omhoog. Steeds vaker haalt hij de eerste trede zelfs niet helemaal en moet hij met alle vier z’n poten wild spartelen om niet terug te glijden naar beneden. Uiteindelijk komt hij er wel, met pijn en moeite. Dan kijkt hij nog even om naar de twee treden alsof hij wil zeggen: ‘Kuttrapje!’

Zorgvuldig zoekt hij een geschikt plekje, want als hij zich eenmaal door z’n poten heeft laten zakken, is het weer een hele toer om overeind te komen. Als hij opzij moet, laat hij zich het liefst wegslepen. Dat gaat vrij soepel, over de gladde tegels.

Een echt baasje heeft Bobby niet. Dat heeft als voordeel dat hij naar niemand hoeft te luisteren. Hij doet geen kunstjes, voor niemand niet. Ik denk ook niet dat iemand hem ooit kunstjes geleerd heeft. Wel is hem op de één of andere manier bijgebracht wanneer hij in actie moet komen en zijn territorium moet gaan verdedigen. Natuurlijk moet hij klanten en personeel dulden, en straatverkopers ook, maar sjofel geklede zwerverstypen, die zijn ongewenst. Hoe hij het onderscheid maakt is mij een volkomen raadsel, maar hij doet het feilloos.

Als er eentje aan komt lopen richt hij zich, ondanks zijn lichamelijke ongemakken, direct op en rent al blaffend in de richting van de ongewenste persoon. Hij blijft netjes op het terrein van de bar, maar loopt tegelijkertijd samen op met het ongure type, net zolang totdat die helemaal voorbij is. Soms durft iemand niet verder te lopen en blijft stilstaan. Het personeel moet dan duidelijk maken dat doorlopen de enige oplossing is. Bobby wordt pas weer stil als de bewuste persoon minstens vijftig meter van de bar verwijderd is. Dan loopt hij hoofdschuddend terug naar waar hij lag, of zakt ergens anders in elkaar, tevreden.

Gisterenavond laat, eigenlijk vanochtend vroeg, kwam er zo’n geval aanlopen. Stoffige slippers, een rafelige ongewassen broek, een te groot overhemd, half open, en een ongeschoren kop met een pet. Plus een plastic zak aan de riem van de broek. Dat is zo ongeveer zijn doelgroep. Hij bedenkt zich dan geen moment en de aanwezige gasten verbazen zich over de felheid waarmee hij tekeer gaat.

De man raakte behoorlijk geïrriteerd door het optreden van Bobby. In plaats van door te lopen liep hij op Bobby af en gaf hem een ferme schop tegen zijn kop. Het blaffen vermengde zich met een ijselijk gejank, Bobby liep nu wél de straat op maar na nog een schop was hij uitgeschakeld en moesten de meisjes hem terug dragen.

De man meende zijn ongenoegen nu ook nog verbaal kracht bij te moeten zetten en toen was de maat vol. Een mannelijk lid van de bedrijfsleiding van de bar, atletisch type en nog in de kracht van zijn leven, ging zich ermee bemoeien. Pratend kwamen ze er niet uit, de barman ging zich bewapenen met een bezemsteel, uit belendende etablissementen stroomden geallieerde troepen toe en de man kreeg een ongenadig pak slaag, inclusief stokslagen zoals ik ze alleen op filmpjes uit de Arabische wereld heb gezien.

Het ging allemaal razendsnel en ik was te laat om er een filmpje van te maken, hoewel dat ook kwam doordat ik me even afvroeg of het wel verstandig was om dit tafereel vast te leggen. Na enige tijd was het kennelijk genoeg geweest en werd de man weer op de been geholpen. De barman bleef nog wel een kwartier met hem in gesprek, waarna de man terug strompelde in de richting waar hij vandaan was gekomen.

Het duurde nog geruime tijd alvorens Bobby ontwaakte uit zijn coma en zich een paar meter verplaatste. Onder luid gejuich en applaus van de aanwezigen. Zijn waterbak werd onder de pooltafel vandaan gehaald, hij hoefde niet verder te lopen. Zijn halsband had het niet overleefd en zijn hals en kaak waren opgezwollen. Drie barbecuestokjes met vlees werden hem liefdevol gevoerd. Een pilletje, ik denk tegen infectie, want er liep ook wat bloed uit een poot, kostte wat meer moeite, maar veel weerstand bood Bobby niet.

Kort na één uur verscheen de man weer ten tonele. Zwaaiend met een vishengel en een halveliterfles bier. Er vormde zich weer een overmacht. Deze keer bleef het bij praten. Hij verdween weer, maar de kou was nog niet uit de lucht. Inmiddels hadden de autoriteiten kennelijk toch lucht gekregen van het incident. De betrokken geallieerde troepen werden discreet uitgenodigd zich aan de overkant van Second Road te verzamelen, alwaar een langdurige vergadering werd gehouden. Het slachtoffer verscheen voor de derde keer deze avond, hij had zich nu omgekleed in schone rode sportkleding, liet zich vergezellen door een vriend en had de werphengel weer bij zich. Zij namen ook deel aan de vergadering, er kwam geen eind aan. Het was kwart over drie voordat iedereen werd heengezonden.

Bobby stond op, nam de twee treden naar beneden, stak de straat over en verdween richting Soi 13/1. Dat is een beetje een vast loopje van hem, rond deze tijd. Ik vermoed dat hij daar een vriendinnetje heeft…

– Herplaatst bericht ter nagedachtenis aan Frans Amsterdam –