Ooh, ooh it’s party time

Ning is 46 jaar geleden geboren in de Isaan, een plattelandsregio die het Noordoosten van Thailand omvat. De meeste bargirls komen hier vandaan. Men leeft er voornamelijk van de landbouw, terwijl de grond daar juist minder geschikt voor is. Met armoede tot gevolg en dan lonken steden als Bangkok en Pattaya.

Oorspronkelijk zijn het eigenlijk geen Thai. Er is meer verwantschap met de Laotianen. Ze zijn (nog) wat kleiner dan de Thai, spreken – naast Thais – ook een eigen taal en zijn veelal wat donkerder getint. Ze worden nog altijd niet helemaal voor vol aangezien, maar ze mogen meedoen.

Ning heeft ermee leren leven

De geboorte van Ning was geen onverdeeld vreugdevolle gebeurtenis. Niet dat het zo’n zware bevalling was, maar ze zag er een beetje vreemd uit. Er zat geen enkel haartje op haar bolletje. En dat zou zo blijven. Pas op haar dertiende was er geld, 500 baht destijds, voor een pruik. Sindsdien gaat Ning dan ook getooid door het leven.

Of er hier op de scholen anti-pest-programma’s zijn weet ik niet, maar het zal niet altijd even gemakkelijk zijn geweest. Ning heeft ermee leren leven. Ze zit er niet meer mee en is happy met haar pruik. Als die er tenminste netjes uit ziet.

En daar schortte het een beetje aan. Hij was alweer een jaar of drie oud en vertoonde wat gebruikssporen. Vandaar dat er een nieuwe in de maak was die ze afgelopen week kon gaan ophalen. Zelfde model als de vorige, maar nu liep ze er weer onberispelijk bij. Kosten alles bij elkaar een slordige 17.000 baht (€ 420). En op waren haar spaarcentjes weer.

Eergisteren had ze een vrije dag genomen. Ze was naar Bangkok geweest om te kijken voor kleding, waar ze wat in rommelt. De bedoeling is om in Bangkok een winkeltje te openen. Dat kan natuurlijk pas ná het hoogseizoen, zeg maar in april, want nu zijn er geen centjes.

De 1500 bath die ze de laatste keer van mij gekregen had waren voor het grootste deel gebruikt om water en electriciteit te betalen, 800 baht; een deel, 500, was naar familie gegaan en 200 baht had ze zelf gehouden.

Ning heeft het wel eens beter gehad

Ze heeft het wel eens beter gehad, toen ze nog gelukkig getrouwd was met haar man. Hij had een aardige baan, ze hadden een leuk huisje en zelfs een auto. Aan dit geluk kwam een paar jaar geleden een einde toen manlief ziek werd en na een ziekbed van enkele maanden overleed. Er waren geen inkomsten meer. Ning bleef alleen achter met ziekenhuisrekeningen ten bedrage van 180.000 baht, waar ze nu nog elke maand 3000 baht op afbetaalt. En ook wel eens een maandje niet.

De kledingzaak in Bangkok zal voorlopig wel een droom blijven en met haar 46 jaar wordt het werk er in Pattaya ook niet makkelijker op. Haar humeur en enthousiasme hebben hier evenwel niet merkbaar onder te lijden en aangezien haar massage deze reis nog door niemand is geëvenaard ging ik gisteren rond een uur of vijf naar Soi 7 om haar andermaal te barfinen.

Groot feest in de Happiness bar 1 en 2

Van een afstand zag ik het al: ballonnen. De Happiness bar 1 en 2 waren rijkelijk versierd met ballonnen, er was een podiumpje in elkaar geknutseld voor live-muziek en er stonden twee grote tafels opgesteld. Dat betekende dat er iemand jarig was. Niet één van de meisjes, niet de Mamasan, maar het grote opperhoofd, de eigenaresse van de bars. Groot feest dus. Om acht uur zou het beginnen, begreep ik van Ning.

Zo laat was het nog lang niet. De meisjes waren vast begonnen om zichzelf en elkaar voor deze gelegenheid extra mooi te maken. Het leek meer op een beautysalon dan op een beer bar. Ning verontschuldigde zich, ze moest naar haar nabijgelegen kamer om zich om te kleden, te douchen en ook feestelijk voor de dag te komen. Dat zou een half uur gaan duren, ik moest blijven zitten en mocht beslist niet weggaan. Dat beloofde ik.

Na een half uur kwam één van de andere meisjes naar me toe met een mobieltje in haar hand. Telefoon. Voor Poepie. Voor mij dus. Het was Ning. Nog een kwartiertje, twintig minuten. Niet weggaan please. Nee hoor. Ondertussen bedacht ik dat het voor Ning misschien wel erg belangrijk was om dit feest mee te maken en dat het niet leuk was als ik haar nu zou barfinen. Het idee om hier de hele avond te blijven zitten stond me echter ook niet zo aan.

Het was bijna zes uur toen Ning in een feestelijk jurkje, op nieuwe schoenen en met lange krullen in haar maagdelijke pruik, opnieuw haar opwachting maakte.

– ‘Jij moet vanavond lekker feest vieren, ik ga je nu niet barfinen hoor’, zei ik tegen haar, nadat ik mijn bewondering voor haar verschijning had laten blijken.
– ‘We kunnen ook nu gaan, en later terugkomen’, zei ze, om me niet helemaal teleur te stellen.
Dat was ook maar een halve oplossing, die ik niet zag zitten.
– ‘Ik heb een beter idee: Ik ga zometeen wat eten, dan ga ik een paar uurtjes slapen. Daarna kom ik terug om te kijken of het een leuk feestje is, en dan zien we wel weer verder.’
Ze keek me aangenaam verrast aan, sprong een gaatje in de lucht en ik was de liefste Poepie van de hele wereld.

Bij het Lek-hotel liet ik mij het buffet-diner goed smaken. Twee borden vol, een stevige bodem. Lekker uitbuiken op bed en met BVN op de televisie dommelde ik al gauw weg. Toen ik wakker werd was het tien uur. Tijd om te ontbijten? Nee, het was donker buiten. Dus zou het wel avond zijn. Langzaam vielen de stukjes weer op hun plek. Er zat nog een feestje aan te komen, ik moest tòch uit de veren.

De langste korte broek uitgezocht, een beetje decent T-shirt. Of zou ik een overhemd met lange mouwen aantrekken? Dat vond ik toch wat overdreven, ik liet het bij een niet al te lubberend T-shirt in een donkere kleur, zonder schreeuwerige opdruk. En nog even extra scheren en de haartjes netjes kammen. Enig respect voor een oudere jarige leek me niet ongepast.

Slinger van bankbiljetten

Om half elf was het feest, zoals ik al vermoedde, in volle gang. Er was flink uitgepakt. Een echte zanger, een professionele fotograaf, een tafel helemaal gevuld met grote schalen lekkernijen – genoeg voor een half weeshuis – en emmers vol met mixdrank voor de meisjes. Die dansten er vrolijk op los. Alleen, met klanten of met elkaar, dat maakte allemaal niet uit. Als ze bevangen dreigden te raken door de hitte gingen ze voor één van de grote ventilatoren staan om uit te waaien.

Een tweede tafel was voor de helft gevuld met cadeaus en twee verjaardagstaarten. Zo te zien één ‘officiële’ en één minder officiële, maar vast en zeker goed bedoelde. Aan de andere helft waren zitplaatsen gecreëerd voor de jarige en de rest van de familie, die van jong tot oud aanwezig was. Een enkel meisje liet zich ondanks dit alles toch barfinen, maar veruit de meesten leken voornemens het feest tot het einde mee te gaan maken.

Ning moest natuurlijk uitgebreid op de foto. Alleen, samen met mij, met haar collega’s, met de Mamasans en met het Grote Opperhoofd. Ik vond het prima, klikte er lustig op los, at wat van de lekkere hapjes en doneerde twee biljetten van 100 baht om de gebruikelijke slinger van bankbiljetten – die om de hals van het feestvarken hing – nog langer te maken. Ning gaf ik een handjevol biljetten van 20 baht, die voor hetzelfde doel werden aangewend. De tijd vloog, het was een ongedwongen, plezierige wanorde.

Iedereen klapte en zong mee ‘Happy Birthday’

De hoge hakken van de nieuwe schoenen van Ning haalden het einde van de avond niet. Er werd overgestapt op een reservepaar. Een paar meisjes zaten of lagen erbij alsof ze zèlf het einde van de avond niet zouden halen. Er zat in de mixdrank kennelijk meer alcohol dan in de ladydrinks.

Tegen middernacht veranderde het licht chaotische tafereel als vanzelf in een wat meer gestructureerd beeld. De meisjes stelden zich netjes op in bloemkoolformatie om zo alvast het zangkoor te vormen. De verlichting doofde, de kaarsjes op de officiële taart – waarschijnlijk van de familie – werden ontstoken.

De letters die de woorden ‘Happy Birthday’ vormden en rechtop in een halve cirkel op de taart stonden, bleken tevens de kaarsjes te zijn. Ergens jammer, want ze zagen er erg lekker uit. Ook de kaarsjes op de goedbedoelde taart – van het personeel vermoed ik – moesten er aan geloven. Een feeëriek schijnsel was het resultaat. De jarige had met haar familie plaatsgenomen achter de taarten. Iedereen klapte en zong mee met de inmiddels ingezette, deels Thaise, versie van het ook hier bekende ‘Happy Birthday’.

Aan het eind van het liedje was het klokslag twaalf uur geworden. De jarige blies de kaarsjes in twee keer uit en nam allereerst de felicitaties van de familieleden in ontvangst. De meisjes stoven uiteen om de honderden ballonnen te lijf te gaan. Zo was het pas een heus knalfeest! De taarten werden aangesneden. Nu waren de meisjes aan de beurt om te feliciteren. Ning sleepte me mee, ik hoorde er ook bij.

Hierna was ook het formele gedeelte van de avond ten einde en hernam alles langzamerhand zijn gewone loop. Ik ging weer aan de bar zitten, bijkomen van de geringe inspanningen. Ik bekeek de foto’s en filmpjes die ik gemaakt had en was redelijk tevreden. De meisjes die over mijn schouder meekeken – aan de reacties te horen – ook.

Ik werd op mijn schouder getikt en keek op. Het was de eigenaresse zèlf die mij een stuk van de officiële feesttaart aanbood! Dat kon ik uiteraard niet weigeren. Zó groot was die taart nou ook weer niet, nauwelijks genoeg voor alle familie, dus ik voelde mij zeer vereerd. Hoewel ik daar in het algemeen niet zo snel toe over ga – bang om hem verkeerd te gebruiken – durfde ik mij nu wel een wai met de handen hoog voor mijn gezicht te permitteren. Het ging goed. De halve letter die op de taart lag heb ik, hoe verleidelijk ook, maar niet opgegeten. Ning kwam naast me zitten. Het feest was afgelopen. Ze had het naar haar zin gehad.

Ning moest bekaf zijn

– ‘Now time to take care of you’, zei ze lachend.
We vertrokken samen achterop een motobike naar de Wonderful 2 bar om onder het genot van de muziek wat na te praten. Om half twee gingen we naar mijn kamer.
– ‘You take shower first?’, vroeg ik.
Dat was goed. Ze moest bekaf zijn. Vanaf acht uur vanochtend tot zes uur vanmiddag haar reguliere werktijd, en dan nog de hele feestavond er achter aan. Toen ik ook gedoucht had, lag ze op bed. Ik ging naast haar liggen.
– ‘Are you tired?’, vroeg ik.
Ja, dat was ze.
– ‘Little bit.’
– ‘You want massage?’, vroeg ik.
Dat wilde ze wel. Ik deed goed mijn best en van top tot teen was ik toch wel een half uur zoet. Ze haalde diep adem en kwam overeind.
– ‘Now you want massage?’
– ‘No, it’s okay. You better go sleep now’, zei ik.
– ‘No boom-boom?’
– ‘We can do tomorrow. Now latiswat nolafandee (goedenacht).’
– ‘Ok, latiswat nolafandee.’
Ik kreeg een dikke kus. Ze schurkte zich tegen me aan, trok mijn armen om haar middel heen en viel geluidloos in slaap.

– Herplaatst ter nagedachtenis aan Frans Amsterdam (Frans Goedhart ) † april 2018 –