Het mooiste beroep van de wereld
Ik heb het mooiste beroep van de wereld. Lekker puh… Weet U, oh lezer, waarom? Omdat ik werk met de Toekomst. Lekker daarom…
Afgelopen vrijdag was de laatste lesdag voor de gisteren uitgebroken examenveldslag die elk klaslokaal vult met de bitterzoete geur van angst en zenuwen. De laatste lesdag, het laatste uur met 13-jarige kinderen, is voor mij elk jaar weer een dag die mij vult met gemengde gevoelens van droefheid en opluchting. Droefheid vanwege de onbarmhartige schaar die in de band gaat die in het schooljaar met de klas is ontstaan, vanwege het afscheid van de inmiddels zo vertrouwde gezichten van kinderen die een jaar eerder volstrekte vreemden waren. De binding ontbonden. Opluchting ook, omdat er altijd wel een klas tussen zit, waar de magie niet alleen ontbreekt, maar waar een aantal mini-terroristen met de regelmaat van de klok sabotageacties uitvoeren. Of een klas gevuld met de braafste braveriken (nerds, geeks), een klas zo stil dat ik tijdens het lesgeven mijn eigen cellen kan horen delen.
1/1, de klas waar ik dit jaar klassenleraar van was, viel in de laatste categorie. Een klas waar iedereen alleen maar tienen haalt voor grammatica, maar wanneer je vraagt “wat vinden jullie van….” een gestaar in het niets het enige antwoord is.
Op zich is het niet zo vreemd dat de kinderen in 1/1 niets vinden en nergens een mening over hebben. Op dertien-jarige leeftijd hebben zij niets anders gezien dan het huis waar ze geboren zijn, de achterbank van de auto van pa en de school waar ze op aansporing van hun ouders zoveel mogelijk tienen bij elkaar sprokkelen. Er zitten kinderen in 1/1 die nog nooit in de bus hebben gezeten, of een bedelaar hebben gezien. Ze hebben nergens een mening over omdat ze ook nergens een mening over kunnen hebben omdat ze nog nooit iets hebben meegemaakt. Ze zijn de dupe van een “overprotective upbringing” Het kroost van de rijke Thais. Probleem is hier dat deze kinderen later vaak in het parlement komen.
Hoe anders is 1/3. Een klas met een smoel. Tijdens de lessen wordt druk gepraat, gebaard, sommigen rollen met hun ogen wanneer ik een domme vraag stel, er is solidariteit, de klas is een uit haar voegen springend levend organisme, er wordt tijdens klasdiscussies (girls are smarter than boys -controversial statements) gewezen, handen gaan in de lucht, een leerling staat op om, met de handen in de zij, haar argumentatie kracht bij te zetten, een jongen wijst op zijn voorhoofd richting een meisje die daarop een wegwerp gebaar maakt, het leeft, het springt, het vonkt….. het is 1/3…
Een andere klas is de ‘arme’ klas, 1/6. De ouders van deze leerlingen leven in de marge van de Thaise maatschappij. Veel kinderen wonen bij een tante of hun grootouders, omdat pa en ma om wat voor reden dat ook, niet voor hun kinderen willen of kunnen zorgen. Deze tieners doen niets liever dan naar school gaan waar ze zich wentelen in een warm bad van aandacht.
Het Engels van deze schatten is doorgaans niet om over naar huis te schrijven, maar het leerplezier spat er van af. Alweer die solidariteit, dat gevoel onder de leerlingen van “wij zijn 1/6 en we zijn niet dom, we zijn alleen armlastig”.
Nee, de nerds van 1/1 hebben nog een hoop te leren. Ondanks dat woud van tienen…
Afscheidsbrief van 1/6. Ik hield het net droog.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Lezersinzending2 december 2024Integratie (lezersinzending)
Lezersinzending2 december 2024Te koop van een lezer: Ford Everest Turbo Diesel 4-Wheel Drive
Lezersinzending2 december 2024Belgium here we come! (lezerrsinzending)
Visumvraag2 december 2024Thailand Visa vraag Nr 215/24: Immigration Chonburi – Afspraak bij immigratie niet mogelijk
Mooi verhaal Cor. Het deed mij even terugdenken aan een verhaal dat ik enige jaren geleden op wat jij noemt een 1/6 klas heb afgestoken. Leerde een paar Thaise leraren en leraressen kennen bij een schoolfeest waar ik naar de voetbalwedstrijd van de leerlingen zat te kijken. Heb een paar dagen later op verzoek van het onderwijzend personeel daar toen een verhaal over Europa en met name Nederland verteld. Die natte ogen kan ik me heel goed voorstellen. Heb jouw mooie beroep nooit uitgeoefend, maar denk dat de voldoening hier veel groter is dan in Westerse landen.
@Joseph,
Ach, ik weet het niet of de voldoening hier groter is. Er is overal wel voldoening uit te halen denk ik. Ik denk dat wanneer je met Nederlandse leraren rond de tafel gaat zitten, de grootste frustratie onder hen het het Ministerie van Onderwijs is en niet de leerlingen. Dat weet ik eigenlijk wel zeker en in Thailand is het al niet anders.
Wat ik wel kan stellen dat wanneer ik de lerarenkamer en het geklaag aldaar over het Thaise onderwijssysteem verlaat -geklaag waar ik zelf volop aan mee doe- en ik wandel een klas binnen, ben ik al het gezeur meteen vergeten Uiteindelijk draait alles om wat je presteert in die 50 lesminuten en of die leerlingen in die tijd iets opgestoken hebben. Het MoU is bijzaak. Gelukkig…
Schitterend verhaal, Cor! Ik zou het erg instructief vinden als je in een vervolgartikel een nadere toelichting zou willen geven op het schoolsysteem. Hoe zijn die klassen ingedeeld? Wat betekent precies 1/1 tot 1/6? Waarop is die indeling gebaseerd?
De 14 jarige dochter van mijn vriendin haalde de laatste tijd heel veel “nullen”. Wat betekent dat? Zijn haar schoolprestaties niet alleen onvoldoende, of is het erger?
Mijn vriendin woont bij mij in Pattaya. Haar dochter helaas nog steeds in Chiang Rai. Wij zouden graag willen dat zij bij aanvang van het nieuwe schooljaar bij ons zou mogen komen wonen. Maar het schijnt dat de school een verhuizing kan verbieden als de schoolprestaties onder de maat zijn. Kan dat kloppen? Heeft een school zoveel macht? Heeft de moeder niks in te brengen?
Kortom, ik zou het zeer op prijs stellen als je in een een vervolgartikel wat dieper zou kunnen en willen (en mogen) ingaan op mijn vragen. Bij voorbaat dank. Groet,
Dit verzoek om een vervolgartikel, daar geef ik met alle plezier gehoor aan. Een ding kan ik je alvast wel verklappen; een nul is niet veel, ook in Thailand niet (?).
Nee, een nul betekent: gezakt voor het desbetreffende vak. Het Thaise waarderingsysteem werkt als volgt:
Nul: gezakt. Op naar de administratie voor een re-test, daarna is het de taak van de ouder om naar de desbetreffende Thaise hoofd van het Departement om het naar een 1 te smeken, want
1 = gehaald, maar geen carriere in het betreffende vak.
Dankzij het glorierijke no-fail systeem lukt dat smeken meestal wel.
1.5. Vak gehaald, maar helaas, wederom geen carriere in het verschiet in het betreffende vak.
2.0 Gehaald. Zie boven
2.5 Gehaald, maar nog steeds…
3.0 Gehaald. We komen in de buurt van de
3.5 Now we’re talking
4.0 De top is bereikt Hoger kan niet. Leerling heeft een score van 80 procent of hoger
Cor, een leuk verhaal. Ik herken ook meteen de kinderen die jij beschrijft. Onze kennissenkring is zeer gemeleerd; van elitiair tot behoeftig (arm vind ik zo’n stigma). Opvallend is dat de eerste groep zelden of nooit een eigen mening heeft, laat staan geeft. Sterker, als wij iets vragen zijn het vaak pappa of mamma die antwoord geven. Hoe anders is dat bij de tweede groep, daar krijg je bijna altijd reacties. Volgens mij zijn zij ook veel leergieriger of in ieder geval nieuwsgieriger. Als wij met onze fotoboeken op schoot iets vertellen over de landen die wij hebben bezocht, hangt de laatste groep aan onze lippen en vragen er lustig op los, terwijl de eerste gauw verveeld raken.
Volgens mij vallen er van de laatste groep veel naast de studieboot. Ondanks hun capaciteiten wordt een studie al gauw afgebroken en ingeruild voor werken; waarschijnlijk omdat pappa en mamma dat ook hebben gedaan, maar toch meestal uit nood. Soms helpen onze aanmoedigingen, maar meestal is het praten tegen dovemansoren. Volgens mij gaat hiermee ook een hoop kennis verloren.
Verder lijkt mij jouw beroep prachtig. Mocht reincarnatie bestaan word ik in een volgend leven ook leraar.
@Bachus,
Papa en mama die antwoord geven op een vraag die aan hun kinderen gesteld wordt. Daar krijg ik een rilling van. Waar ben je dan, als ouder, in godsnaam mee bezig?
Wat die reincarnatie betreft, ik hoop dat we elkaar in een volgend leven in de lerarenkamer de hand mogen schudden met de mededeling; “Ik ben je collega, Cor Verhoef. hoe heet jij?? Bachus? Volgens mij ken ik jou ergens van..;-)
Bacchus, Je slaat de spijker op zijn kop, me vriendin is echt hartstikke intelligent, of ik ben zo dom, kan natuurlijk ook, sta vaak zelf met een mond vol tanden op haar weerwoord.
Zij heeft ook niet de mogelijkheid gehad na haar 14e verder te leren, om de eenvoudige reden dat daar geen geld voor was en is. Inderdaad veel talent gaat verloren, dood en doodzonde.
Erger is dan nog dat de niet begaafden danwel die mogelijkheid wel hebben en later de mooie baantjes krijgen, door het ons kent ons systeem.
Tja als je voor een dubbeltje word geboren……..
Hans, Zeker binnen de overheid, en die is hier ernstig groot, komt het voor dat de leuke baantjes onder het kroost van de heersende eleite wordt verdeeld. Kennis maakt niet uit, maar wel het gezag van pappa of mamma binnen het ambtelijk apparaat of de poen die zij hebben. Binnen mijn familie lopen nogal wat ambtenaren rond met een hoge positie. Met regelmaat heb ik megemaakt dat voor een van de neven of nichten een leuk baantje werd geregeld. Onlangs is er nog een baan gekocht. Een neef van ons werd tegen betaling van 400.000 baht (door pappa) benoemd tot juridisch medewerker bij een of ander overheidsorgaan. De jongen heeft een technische opleiding, maar dat maakt in dit geval dus niet uit. Door het bedrag dat door zijn vader is betaald geniet hij al meteen aanzien bij zijn collega’s. Het gaat er niet om wat je weet, maar wie je kent of bent.
Bacchus, inderdaad het juiste spreekwoord, ik wilde hem zelf eerst nog gebruiken.
Het gaat er niet om wie je bent, maar om wie je kent..
We moeten naturrlijk ook wel in het oog houden dat het 30 jaar terug in Nederland net zo was c.q. is.
Dat er zelfs bij de overheid, en het bedrijfsleven baantjes werden gecreërd om de wederzijdse famileden aan het werk te helpen. Het systeem Old boys network functioneert ook nu nog naar hartelust. Tja zoals ik al zei , als je voor een duppie..
Old boys network draait in Nederland als nooit tevoren. Je moet het boek eens lezen van Jeroen Smit over de teloorgang van de ABN AMRO. Ook in Nederland weten we wat dat betreft van wanten. Wat te denken van allerlei leuke baantjes bij NGO via ontwikkelingswerk. Ik zal mijn familie hier dan ook nooit aanspreken, want dan heb ik als Nederlander boter op mijn kop.
ik herken het volledig ! Cor mooi verhaal !
ik was involved in een week ontsnappen uit Zuid Thailand ; de 3 geplaagde zuidelijkste provincies.
we organiseerden met Thai Orient , Hotels , Cinema’ s, Bus ondernemingen ,filmsterren ,etc.
een week weg van aanslagen en stress.
dus deze groep moslim kinderen , wezen ,geen ouders door het islam/boedhisties geweld , vlogen van Yala naar BKK en na cinema bezoek en luxe hotel overnacting de vlucht naar Chiang Mai
mijn job was de schildersklas in de Chiang Mai Zoo, waar toen net een Panda beertje was geboren.
ik deed de tour met de kinderen en ja dan komt de vraag ; wat was het meest byzondere wat jullie vandaag gezien hebben ?
natuurlijk de piepkleine Panda !
nou dan gaan we daar mooi een schilderij voor thuis van maken …
dat gebeurde , en het was een ontroerende ervaring , grote Pandas zonder ogen ,kleine Pandas met veel te veel omgeving, Pandas zonder benen en oren ..invalide Pandas … kortom je kunt zien waar deze kinderen mee bezig zijn .
en waarom was een Farang benaderd ? de kinderen vertrouwden amper nog een Thai !
het afscheid was dan ook iets wat ik nog nooit had meegemaakt na de 3 dagen samen werken en zijn .
afscheid op het vliegveld was best emotioneel ; kinderen van 10 /13 jaar zonder ouders ….
jhet deed mij een nieuwe kijk geven op moslims , die ik sinds ik in Djibouti de moord op Theo van Gogh op tv zag , erg naar beneden is/was bijgesteld…
zo leer je iedere dag weer bij …
thailand altijd een verassing positief of negatief , net als mijn leven in NL, Italy,France, Usa en nu ….. Chiang Mai
Prachtig ( en ontroerend ) om te lezen Guyido. Werken met kinderen werkt heel vaak louterend. Konden we ze er maar vanaf brengen om op iets latere leeftijd volwassenen te gaan immiteren 😉
ja Cor , maar om naar een kinder beleving af te dalen was voor mij niet eenvoudig .
het was wennen , en mijn vriendin hielp erg veel , om de onuitspreekbare ruimte tussen mij en deze wezen te effenen.
even voor de duidelijkheid ; ik werd in 1996 door mijn american ex wife ,beschuldigd voor pedofilie , dus ook al is dit nonsens , het legt een zware hypotheek op de / je omgang met kinderen .
vandaar mijn reserves ….
het werd een fantastiese ervaring voor hen , /nog steeds kontakt/ en voor mij .
wat wel triest was dat geld dat we verzameld hadden , om de kinderen een mooie reis naar hun opvang te bezorgen , werd ingepikt door 2 leidsters , ze kochten candy en zetten de kids op de bus naar huis ..droevig einde toch noch…
@Guyido,
Dat is ook zoiets, voor pedofiel uitgemaakt worden omdat je het leuk vindt om met kinderen of jongeren te werken. Dat is net zoiets als een gyneacoloog uitmaken voor een perverseling die gefixeerd is op kutten. Zo lust ik er nog wel een paar…
Ik heb ooit een blog gehad op het Volkskrantblog, waarin iemand die me niet mocht omdat ik regelmatig mijn afkeer van Nederlandse onderbuikgevoelens prijs gaf, en er dus gemakshalve maar vanuit ging dat ik een pedofiel zou zijn die zijn snoepwinkel in Thailand gevonden had. Dat suggereerde hij in zijn reacties.
Ik ben er nooit inhoudelijk op in gegaan, op die reacties. Ik schreef alleen een keer; “Onderzoek heeft uitgewezen dat 70 procent van de potenrammers zelf latent homo is”
Ik hoorde daarna niets meer van de man.
Cor, eerste wat me zussie zei, dat loeder, toen ik zei weer is op vakantie te gaan naar thailand.
Ik heb het wel gezien op tv en gehoord van mijn schoondochter, die vieze oude mannen lopen zelfs met kinderen hand in hand op straat, uiteraard met opgeheven vingertje.
Als je dan nog is probeert uit te leggen dat het waarschijnlijk zo is dat dat mannetje zijn dochter of zoon naar school brengt of samen ergens naar toe gaan, begint ze te knipperen met haar ogen.
Van je familie moet je het maar hebben ha ha, diepdroevig..
Cor: het is een mooi verhaal en in alles voel ik hoeveel jij om lesgeven aan kinderen geeft.
Mijn vrouw zaliger was lerares op wat ooit een Huishoudschool werd genoemd en ik kan je vele verhalen vertellen hoe zij dat in postieve zin heeft beleefd.
We gaan dat nog eens heel uitvoerig met elkaar bespreken, want ook voor haar was het het mooiste beroep van de wereld.