Misspoes

(Editorial credit: sasirin pamai / Shutterstock.com)

De twee leukste wedstrijden van het WK in Qatar waren ongetwijfeld die waarin grote voetballanden zoals Duitsland en Argentinië het af moesten leggen tegen respectievelijk de voetbaldwergen Japan en Saoedi-Arabië.

Wie is er nou niet gek op ‘underdogs’, die als David tegen Goliath de wereld even op zijn kop zetten? Een ander leuk voorbeeld van een typische underdog is dat bobsleeteam uit Jamaica op de Olympische Winterspelen. En stel je eens voor dat ze dan ook nog eens zouden winnen! Humor!

Een dergelijk gevoel bekroop mij toen ik las dat de Nederlandse Solange Dekker gekroond was als ‘Miss International Queen 2023’ in Pattaya, Thailand. Pardon? Er is een schoonheidsprijs voor ladyboys te vergeven, of transgenders als je wil, in Thailand nota bene, en dan gaat er een Nederlander mee aan de haal? Het moet toch niet gekker worden! Dat voelt toch een beetje aan als een Thai die het WK schaatsen in Thialf met 2 vingers in z’n neus wint.

Na 16 jaar in Thailand ben ik volledig ‘transgender proof’. Dat wil zeggen: ik kijk er niet meer van op. Ladyboys zijn hier een alledaags verschijnsel in de maatschappij. Ze lopen rond op kantoor, bij de 7-11, ze staan achter de receptie bij hotels en ze lopen in de bediening bij restaurants. Het zijn dus net ‘normale’ mensen zeg maar. En inderdaad, sommigen verdienen hun rijst als ‘ladies’ van de nacht. Er schijnt een markt voor te zijn, al sluit ik niet uit dat een argeloze sekstoerist ook wel eens onaangenaam verrast zal worden.

Een Thaise film is niet compleet zonder een monnik, geesten, slangen én een ‘grappige ladyboy’. Naïeve toeristen willen nog wel eens beweren dat transgenders volledig geaccepteerd zijn hier, maar in Thailand is niets wat het lijkt; Thaise vrienden menen te weten dat ladyboys zo geboren zijn, omdat ze in hun vorige leven te veel vreemd zijn gegaan. Geen leuk vooruitzicht voor de schuinsmarcheerders onder ons, maar wellicht is Nederland tegen die tijd zo verschrikkelijk woke geworden dat het dan toch niks meer uitmaakt.

En net als je denkt dat het écht niet gekker kan, bewijst Nederland onmiddellijk het tegendeel. Afgelopen weekend is Rikkie Kollé tot ‘Miss Nederland 2023’ gekozen. Is er iemand die met droge ogen durft te beweren dat dit dan écht het allerbeste is wat Nederland te bieden heeft op het gebied van vrouwelijk schoon? Niet veel later kwam de aap uit de mouw; Rikkie was als jongetje geboren.

Dat zal mij verder een rotzorg zijn, maar met alle respect voor Rikkie en de drempels die zij in het leven heeft moeten overwinnen; het is natuurlijk krankzinnig dat iemand die, met matig succes naar mijn bescheiden mening, zóveel aan zichzelf heeft laten sleutelen een verkiezing voor vrouwelijk schoon wint. Plastische chirurgie bij een schoonheidswedstrijd is als doping in de Tour de France; het zou zonder aanzien des persoons tot onmiddellijke diskwalificatie moeten leiden. Daarvoor hebben ze Lance Armstrong destijds wel van zijn gele truien ontdaan. Van mij mag Rikkie de jurk met sjerp gewoon aanhouden, maar ze is wel de misspoes van het jaar.

De schrijver van dit artikel, Robert Jan Fernhout, heeft onlangs het boek ‘Gekheid op stokjes’ uitgebracht, met nog veel meer gekke verhalen. Het boek is te bestellen bij alle boekwinkels in Nederland en Vlaanderen, en via de webwinkels zoals https://www.bol.com/nl/nl/p/gekheid-op-stokjes/9300000149873451/