Kronkel schraapt zijn keel en mijmert over kerstmis

Ik trof Simon aan in een onooglijk barretje, kennelijk geveld door een overdadig met alcohol besproeid kerstdiner. Hij zag er zeer verfomfaaid uit, zowel qua kleding als qua gelaatsuitdrukking. Het verlies aan decorum oogde deerniswekkend maar hij sloeg zich er manmoedig doorheen.

Op zijn hoofd prijkte een rode, met wit omzoomde puntmuts die zich op gezette tijden verhief tot een geërigeerde toestand en dan allerlei lichtsignalen uitzond benevens een speeldoos versie van Jingle Bells, kennelijk ter verhoging van de kerstsfeer.

Simon deed verwoede pogingen zijn beide ogen simultaan op mij te focussen en viel met de deur in huis: “Weet jij wel wat een br***** is?”

Op de plaats van de sterretjes produceerde hij een geluid dat veel weg had van iemand die krachtig zijn keel schraapt alvorens een ernstige mededeling te doen. Ik keek hem verbijsterd aan en stootte uit: “Wat zeg je??” Einstein merkte eens op dat het een onomstotelijk bewijs van domheid is om iets twee keer hetzelfde te doen en dan de tweede keer een geheel andere uitkomst te verwachten dan de eerste keer heeft opgeleverd. Simon trapte deze keer met beide voeten in die val, ongetwijfeld vanwege zijn beneveling, en voegde mij op ietwat verhoogde en versterkte toon toe: “Weet jij wel wat een br***** is?”.

Ik kon er geen chocola van maken en stelde Simon voor dat woord op te schrijven, waarna het resultaat mij werd aangereikt op een bierviltje: brougham. “Laat me even nadenken,” zei ik op halve snelheid om tijd te winnen, “het is niet de klassieke herenschoen met gaatjes want dat is een brogue….” “Jaja, dat weet ik ook wel,” onderbrak Simon mij ongeduldig, “maar wat is het dan wél, hè?” Ik gaf het op en vroeg hem of hij het zelf eigenlijk wel wist en hoe hij aan dat woord kwam. Hij vertelde verontwaardigd dat dit woord dat ooit voorkwam in het Nationale Dictee en dat niemand het goed had: niemand kende het woord en niemand kon het verstaan. De betekenis werd overigens meteen in het dictee erbij gegeven: het is een gesloten koets, getrokken door één paard.

“Als kind placht ik ’s zondags ter kerke te worden vervoerd in een tilbury, een half-open koets, getrokken door één paard, maar een drougham, daar heb ik nog nooit van gehoord.” Nu was het de beurt van Simon om paf te staan: “Wat? Heb jij in een koets gereden? En ben jij kerks??” Ik besloot alleen op de laatste vraag in te gaan en vertelde hem dat ik uit een rooms nest kwam, maar afscheid had genomen van het geloof toen ik de jaren des onderscheids bereikt had. Simon drong aan en uitte het vermoeden dat ik vast een heel braaf en vroom jongetje was, vóór mijn geloofsafval, en ik kon dat alleen maar beamen. Toen zoomde hij in op kerstmis en vroeg hoe dat voor mij was in mijn jeugd. Nou, dat was wel even anders dan wat we nu hier in Thailand beleven!

Ik vertelde hem dat voor ons, roomsen, toen de geboorte van het kindeke Jezus centraal stond, verbeeld in de kerststal met het kind in een kribbe, Maria en Jozef ernaast, de os en de ezel bliezen hun warme adem over de baby, de herders kwamen opzetten met hun schaapjes (waaronder merkwaardigerwijze ook altijd een zwart exemplaar), een engel met een banderol zweefde boven de ingang en op 6 januari kwamen daar de drie wijzen of koningen nog bij, op een kameel, met wierook, mirre en goud. Een ontroerend tafereel.

“En de kerstboom?” wilde Simon weten. “O nee, die kwam er niet in! Dat was iets van de heidenen! En dan naar de nachtmis met mijn ouders, kerstliedjes zingen In een bomvolle kerk. Niet dat Angelsaksisch gejingeljengel van jouw puntmuts, maar serieuze continentale liederen, prachtig!” “En als je dan thuiskwam, lagen de kadootjes zeker onder de ….. oh nee, die hadden jullie niet.” “Geen kadootjes, ben je mal! Die hadden we al van Sinterklaas gekregen. Geen kerstboom, geen kerstman, geen kerstkadootjes, alleen het kindeke Jezus, en worstebroodjes.” “Weet je zeker dat je van je geloof bent gevallen? Je praat er nog wel heel smakelijk over….”

Ik overtuigde hem ervan dat het nu voor mij nog slechts pure nostalgie was en dat ik geen enkele realiteitswaarde meer toekende aan het verhaal. Ik besloot mijn betoog met het Italiaanse gezegde si non e vero, e ben trovato: als het niet waar is, 8 is het toch mooi gevonden. Simon zuchtte en sprak: “Je hebt gelijk, het is een mooi verhaal. Wat is er hier nog van over behalve lichtgevende gigakegels als kerstbomen, zwetende kerstmannen, glinsterende ballen, eindeloos muzikaal gejengel en een vreetfestijn?” Hij zette zijn puntmuts af en oogde ineens weer heel vertrouwd. We wensten elkaar Zalig Kerstmis.

Terug in mijn condo realiseerde ik me geschokt dat ik helemaal niet naar zijn kerstherinneringen had gevraagd en eigenlijk niet eens wist van welke denominatie hij was. Daar moest ik het beslist nog eens met hem over hebben. Volgend jaar.

– Herplaatst bericht –