Kronkel over het Letterkundig Museum

Ik trof Simon aan terwijl hij een haring zat te snoepen bij Ons Moeder. “Dat is een van de weinige dingen die ik hier mis”, zei hij tussen twee happen door, “een lekkere haring! Gelukkig voorziet Ons Moeder daarin.”

Ik vertelde hem dat ik binnenkort naar Amsterdam vlieg en dat ik op mijn eerste wandeling daar een broodje haring ga eten op het Spui, en daarna een kopje koffie drinken op het terras van Luxembourg en even grasduinen in de boekwinkel daar, maar hij gaf geen krimp.

“Jij hebt nog geen heimwee naar Holland, pardon, Amsterdam?” informeerde ik maar rechtstreeks. “Welnee, en nog steeds minder ook!” antwoordde hij en hij barstte los in een tirade die ik hier zo goed mogelijk en ongekuist probeer weer te geven. “Nu en dan richt ik de Verrekijk in de vorm van BVN maar weer eens op ons kikkerlandje. Dat is wel heel klein, van hieruit gezien.

Wist je trouwens dat Nederland het enige land ter wereld is dat meent niet één maar twee nationale borreltafels nodig te hebben om de verveling te verdrijven? Je hebt die turbofiguur met zijn De Wereld Draait Dol, waar de behandeling van een onderwerp beslist niet meer dan veertig seconden mag duren en dat wordt opgeleukt met allerlei aandachtzoekers die allemaal zo guitig mogelijk uit de hoek proberen te komen.

Als ik daarnaar kijk, ga ik altijd na verloop van tijd plaatsvervangend hyperventileren. Ze brengen ook steevast iets van muziek in de vorm van een bandje dat acht maten mag spelen en daarmee hoe dan ook steevast stormachtig applaus oogst. Dat hele programma is gebaseerd op het misverstand dat als je niks te melden hebt, je dat dan maar heel snel moet doen, dan lijkt het toch nog wat. Ach, misschien word ik wel te oud voor die dingen….

Nee, dan Pauw en Witteman: die wekken graag de indruk serieus om te gaan met hun onderwerpen en hun gasten. Dat ze dat dan weer grandioos teniet doen door alles belachelijk te maken met hun zapservice, vind ik persoonlijk een misser van de eerste orde. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Ze trekken in elk geval voor elk onderwerp toch wel zo’n tien minuten uit, dus dat is in vergelijking met DWDD alsof je een emmer leeggooit. Ik hoor trouwens dat die twee er mee gaan stoppen. 

Nou hadden ze in een van die twee programma’s (ik haal ze altijd door elkaar!) vorige week ene Heleen van Royen te gast. En waarom dan wel? Deze Heleen heeft in het verleden een paar boekjes gepubliceerd weten te krijgen over haar stoute seksleven en staat sindsdien bekend als schrijfster van fictie. Haar reputatie heeft ze verder te danken aan een serie naaktfoto’s van haar en haar toenmalige echtgenoot (mijnheer Van Royen) in een of ander softpornoperiodiek.

Waarom zat ze nu bij P&W? Wel, ze vertelde met haar stem van een gebarsten trekpot dat ze de laatste tijd de onbedwingbare neiging had gevoeld om heel veel selfies te maken, wat natuurlijk niet zo vreemd is voor iemand die een pathologische behoefte aan aandacht heeft. Als je het niet van anderen krijgt, dan maar van jezelf. Ze heeft zichzelf eindeloos gefotografeerd en wel bij voorkeur naakt, inzoomend op allerlei onderdelen van haar anatomie en daar vervolgens een boekje mee gevuld.

Allemaal tot je dienst, maar wat wil het geval? Het Letterkundig Museum in Den Haag heeft gemeend daar een tentoonstelling aan te moeten wijden. De anatomie van deze dame is in honderdvoud te bewonderen in het Letterkundig Museum! Ja, waarom ook niet? Het Museum pronkt met de onderbroek van Belcampo, de vlinderstrik van Kelk, het kunstgebit van Van Vriesland, de rotting van Couperus, het corset van Corsari, de zonnebril van Brill, wat niet al! Met literatuur heeft het allemaal niks te maken. Literatuur gaat volgens mij over teksten, manuscripten, boeken, maar niet over naaktfoto van overrijpe damesen dat soort onzin!

Nu dus de selfies van deze dame, waarvan het absolute topstuk ook even op tv werd getoond: een close-up van haar vagina op het moment dat daar een tampon uit getrokken wordt. Kan het ranziger?? Waarom is dit zo’n belangrijk werk? Omdat de tampon bebloed is! Begrijp je wel? Het betekent dat onze Heleen, hoewel ze al op jaren raakt (negenenveertig, meen ik) nog steeds menstrueert. Halleluja! Tsjakka! Ze doet nog volop mee! Nog steeds niet in de overgang!

We kunnen nog veel van haar verwachten! Hou haar in de gaten! Daarover moet natuurlijk het hele Nederlandse volk kond worden gedaan in het Letterkundig Museum, waarvan ik bij deze voorstel de naam te wijzigen, en wel door slechts één letter te veranderen, in het Leuterkundig Museum.”

Simon verorberde het laatste stukje van zijn haring en ik spoedde me naar huis om u zo letterlijk mogelijk verslag te doen van zijn gedenkwaardige woorden.