Kronkel in De Kring

Er zijn in Amsterdam twee etablissementen waar de artistieke (of wat daar voor door wil gaan) goegemeente zich verzamelt: Arti et Amicitia op het Rokin en De Kring op het Kleine Gartmannplantsoen bij het Leidseplein.

Arti is van de beeldende kunstenaars, De Kring van de schrijvers en acteurs. Arti heeft een beeldschoon interieur, geheel ontworpen door, dus nog uit de tijd van, Berlage; De Kring heeft een interieur waarin een blind paard flink zijn best zou moeten doen om toch nog iets te beschadigen aan het aftandse meubilair. Beide etablissementen zijn alleen toegankelijk voor leden en hun introducé(e)s en van beide was ik lid totdat ik naar Thailand vertrok.

Ik had mijn goede vriend Hans lid gemaakt van De Kring om daar t.z.t. toch een introductie te hebben en direct daarop zelf onmiddellijk bedankt als lid met de verklaring dat ik geen dag langer lid wilde zijn van een club die mensen als Hans als lid accepteert (met dank aan Groucho Marx, die een nog veel leukere grap maakte).

Onlangs zit ik in het restaurant van De Kring met Hans genoeglijk te kouten aan de ledenaanschuiftafel en wie komt daar binnen? “Simon! Jij hier! Wat een verrassing! Schuif aan!” Simon zijgt neer op de stoel naast mij en voordat ik ernaar kan vragen verklaart hij: “De pillen waren op, dus ik moest wel hierheen. Wat schaft de pot?”

Terwijl hij het menu bestudeert, zwaai ik even naar een oude vriend die even verderop aan een tweepersoons tafeltje in druk gesprek is gewikkeld met een dame. “Ken jij hem?” vraagt Simon, die deze actie kennelijk niet ontgaan is. “Ja, dat is Robert, een oude vriend van mij die ook een deel van het jaar in Pattaya woont.” “Ja, dat weet ik,” zegt Simon, “ik kwam een paar maanden geleden met hem aan de praat bij Ons Moeder. Een aardige man, maar wat hij me hier vorige week flikte! Ik zat hier met een paar vrienden te eten, komt hij naar me toe en zegt:“Simon, wil je me een groot plezier doen? Ik zit daar te eten met een leuke vrouw die ik wil versieren. Ze is een groot bewonderaarster van jouw werk. Zou je zometeen even naar ons tafeltje willen komen en net doen alsof wij dikke vrienden zijn? Dat zou ongelooflijk helpen!” Nou, ik stem toe; waarom niet? Ik zeg hem dat ik over vijf minuten even langskom.

Dus vijf minuten later loop ik naar zijn tafeltje en zeg: “Robert! Wat leuk je hier te zien! Hoe gaat het met je?” Springt hij op en snauwt me toe: “Ja, nu even niet, ja! Je ziet toch dat ik gezelschap heb?!” Ik was verbijsterd, had de impuls hem een hengst te geven, maar begreep gelukkig in een flits dat hij meende nog meer indruk op haar te maken door mij op m’n nummer te zetten dan door alleen door mij begroet te worden. De boef! Ik zei “Laat ik jullie vooral niet storen!” en verwijderde me waardig. Een mooi portret, die Robert! Maar ik heb het hem vergeven. A la guerre…..”

Hans en ik lagen onder de tafel van het lachen en nadat we waren bijgekomen, werd het een heel gezellige avond aan de aanschuiftafel en later in de bar van De Kring met Simon, Hans, mijzelf en Robert en zijn nieuwe vriendin, die zich later bij ons voegden. We dronken op Pattaya maar kozen ervoor om vanwege die vriendin verder niet in details te treden.