Column: Petten niet toegestaan

Vanochtend telde ik aan het ontbijt in mijn hotel maar liefst vier mannen met een baseball cap op hun hoofd. Een van hen wilde nog mooier voor de dag komen en droeg een grote strohoed met daarbij een zonnebril, terwijl de zon op deze ochtend geheel verstek liet gaan.

Een hoofddeksel kan zeer nuttig zijn, maar sommige lieden hebben geen benul van fatsoen.

Geschiedenis

De baseball cap was ooit onderdeel van een sportuniform en de baseball cap bestaat veel langer dan menigeen wellicht zou vermoeden. Bij het eerste uniform dat de baseballclub ‘The New York Knickerbockers’ op 24 april 1849 introduceerde behoorde zo’n cap. Dit eerste exemplaar van stro had de functie om de ogen tegen het zonlicht te beschermen om letterlijk doelgericht te kunnen scoren.

Het eerste ontwerp had verschillende nadelen. Het eerste van stro gemaakte exemplaar was weinig elastisch, nauwelijks transpiratie absorberend en zeer windgevoelig. Het kwam in die jaren regelmatig voor dat enkele exemplaren zwierig over het speelveld dwarrelden. Al vrij spoedig volgde een verbeterde uitvoering en maakte stro plaats voor het veel elastischer materiaal wol.

De grote doorbraak

Echt populair en met een veel groter toepassingsgebied bereikte de cap in 1988. De grote Amerikaanse sportartikelenfabrikant Spalding nam in dat jaar de zogenaamde ‘Jockey Shape Cap’ in haar Baseball catalogus op. Een van de belangrijkste verbeteringen die werden doorgevoerd betrof de klep. Om dit onderdeel meer plooibaar te maken werden een aantal stiksels aangebracht; een vondst die de dragers tot op de dag van vandaag ervaren. Hoe populair dit product is geworden weten we inmiddels wel. Albert Goodwill Spalding heeft bij de oprichting van zijn zaak in 1871 nooit kunnen bevroeden welke populariteit zijn cap ooit zou bereiken.

Onfatsoen

Niets, helemaal niets heb ik tegen de baseball cap. Het kan een zeer nuttig attribuut zijn om hoofd en ogen tegen de zon te beschermen.

Soms kan ik het ding echter verwensen, wellicht beter gezegd de drager. Vraag me af wat iemand bezielt die in een restaurant, getooid met pet, zijn maal zit te verorberen of in de praktijk van de tandarts, zoals ik onlangs zag, met een cap op zijn kop in gesprek is. Moet dan denken aan een ietwat oubollig lied uit vervlogen jaren waarin de tekst voorkomt: “kom er in zet je hoed af, kom er in schuif je stoel maar bij, doe maar net of je thuis bent en zet al je zorgen opzij”.

Gedachtig dat lied voel ik me in Thailand aardig thuis en zorgen heb ik evenmin, maar aan personen die in een restaurant zitten met zo’n pet op hun hoofd kan ik niet wennen en evenmin aan lieden die met een ontbloot bovenlijf over straat lopen om nog maar te zwijgen over de figuren die bijna naakt zo trots als een pauw hun beschilderd lichaam willen tonen.

Soms denken ze nog stoerder over te komen met een hemd zonder mouwen en vooral een laag uitgesneden hals. Een singlet noem je zoiets dacht ik. De spierballen en versierde armen komen dan mooi tot hun recht. Ook tegen tatoeages heb ik niets, want dat moet iedereen maar voor zich uitmaken. Maar bezwete blote lichamen met of zonder ‘plakplaatjes’ kan ik niet in mijn omgeving dulden.

Kees zet je pet af

Zittend op het terras van een aardige uitspanning heb ik heel even heel intens mijn lach moeten inhouden. Eigenlijk had ik het willen uitproesten van het lachen. Een iets ouder echtpaar komt binnenwandelen. Kees is getooid met een fraaie pet op zijn ietwat kalende bol. Bij het binnenkomen ziet zijn vrouw een bord met de tekst “Pets not allowed” en roept haar vooruitlopende man ijlings na: ”Kees zet die pet af, want dat mag hier niet.”

Mijn afschuw van mannen met petten is opeens verdwenen en mijn dag kan niet meer stuk. Verder mijmerend kom ik tot de conclusie dat het wel aan mij zal liggen; wellicht ben ik naïef en hanteer te ouderwetse opvattingen. Het zij zo. Zal toch vaker naar de Thai moeten luisteren, want die zegt gewoon: “Up to him”.