Over koetjes, kalfjes en honden

Zwart-witte en roodbonte koetjes en kalfjes zoals we die in Nederland kennen kom je in Thailand zeer sporadisch tegen. Reizend door het land zul je menigmaal iemand zien rondslenteren met een aantal buffalo’s in zijn kielzog op zoek naar schaars aanwezig voer voor zijn veestapeltje.

De inkomsten zijn matig, zeer matig. Het gedurende drie jaar opfokken van een jong kalfje levert volgens Westerse maatstaven slechts weinig op. Drie tot vijfduizend baht lijkt heel wat, maar voor dat bedrag sjouw je dan drie jaar lang met zo’n beest langs ’s Heeren wegen. Boeddha’s wegen in dit geval.

Honden

Honden zijn een heel ander fenomeen. Denk dat er weinig landen zijn waar je meer loslopende honden tegenkomt dan in het land van de glimlach. Met name de vele straathonden vormen een probleem. Veel beesten zijn ondervoed en hebben schurft en andere ziekten onder de leden. De loslopende honden vermeerderen zich in rap tempo en zijn vaak een plaag. Daarbij vormen deze honden een gevaar voor het verkeer en kom je zeer frequent aangereden dode honden op het wegdek tegen.

Met tientallen kom je honden in elk woonwijkje tegen. Het hanengekraai gepaard met het geblaf van de honden zal menig toerist als grappig en landelijk ervaren. Als resident zul je, als je bij het vroege ochtendgloren wreed uit de slaap wordt gehaald, de beesten wel willen verwensen. Toch is de gemiddelde Thai niet dieronvriendelijk te noemen.

Rage

Bij jonge Thaise dames lijkt het wel een rage om met een soort moederinstinct een klein hondje als haar eigen kindje te willen vertroetelen. Jasje om het lijfje dat het beestje moet vrijwaren voor een kouderilling en ook te onderscheiden van een gewone straathond. Een halsbandje met versierseltjes moet de liefdevolle band van de eigenaresse met haar schatteboutje aantonen. Het meest extravagante dat ik onlangs zag was een wit poedeltje getooid met vier schoentjes.

Moest even terugdenken aan mijn lieve moeder die ooit zei: “Je wordt niet gek als je het zelf niet wilt.”