De tijd verglijdt

Menigmaal heb ik dit jaar tijdens mijn verblijf in Hua Hin moeten denken aan het lied van Peter Koelewijn ‘Je wordt ouder papa’.

Het is waar, maar gebukt ga ik er niet echt onder. Per slot van rekening heeft het ouder worden ook heel wat voordelen. Je gaat wat later naar bed en rust wat langer uit. Je hebt heel wat minder zorgen aan je hoofd en rond een uur of vier is het al happy hour. Het pensioen en ook de AOW verschijnt maandelijks correct op tijd op je bankrekening, kortom het leven is niet zo beroerd.

Soms heb je het opeens druk met het plannen van de volgende vakantie en kijk je met enige vertwijfeling naar de koers van de euro. Druk met het vaststellen van de reisdata en het uitzoeken van een gunstig geprijsde vlucht. Boeking sites bekijken om geschikte hotels te vinden. Het moet per slot van rekening uit de lengte of uit de breedte komen, want voor een glaasje bier betaal je in Thailand momenteel toch ook een flinke slok meer. Daarbij ligt de tijd dat je voor een euro’tje ruim vijftig baht ontving alweer ver achter ons. Het leven van een gepensioneerde heeft achteraf bezien toch ook minder vrolijke kanten.

Er was eens …

Ja, er was ooit een periode in mijn leven dat ik in Thailand nog netjes met mijnheer oftewel Khun werd aangesproken. Alras werd het allemaal wat amicaler en noemde ik de meiden en jonge mannen uit mijn omgeving bij hun voornaam. Khun veranderde bij hen in oom of op z’n Thais in Loeng Joseph. Toch een kwestie van leeftijdsverschil, maar eerlijk gezegd voelde ik dat in die jaren niet zo. Het is allemaal al twintig jaar geleden en ik voel me niet minder kwiek dan in die tijd, althans dat denk ik. Maar dan … als ik naar foto’s uit die tijd kijk bespeur ik toch aanmerkelijke verschillen. Mijn haar is dunner geworden en mijn omvang tegenovergesteld. Voor dat haar heb ik een oplossing gevonden; ik laat het iets langer groeien. Gewoon iets nonchalanter en als het in mijn kraam te pas komt trek ik mijn buik ietwat in. Niet al te lang want dan komt mijn ademhaling in het gedrang.

Vaste klant

Gedurende de maand die wij in Ha Hin in een fraaie gehuurde bungalow doorbrachten kreeg ik de taak van boodschappenjongen toebedeeld. Eerlijk gezegd hou ik wel van winkelen, althans als het de inkoop van etenswaar betreft. Kan dan ongemerkt mijn stempel drukken op wat ik ’s avonds voorgeschoteld krijg. Als een beetje hobbykok is het toch ook een waar genoegen om zo nu en dan eens zelf te kunnen kokkerellen. Op de grote overdekte markt van Hua Hin kennen ze die vreemde snuiter al een beetje. Eerst even rondkijken wat er zoal aan groenten, vis en vlees wordt aangeboden om zodoende het menu al een beetje vorm te kunnen geven.

Bij een van de groentemannen en bij een bepaald visvrouwtje ben ik al een beetje ingeburgerd en ook bij het bloemenvrouwtje ben ik wat je noemt vaste klant. Allen lachen mij steeds toe als ze mij zien en spreken mij aan met – ik durf het bijna niet te verklappen – Papa. Ik weet dat het in hun beleving een eervolle en respectvolle aanspreektitel betekent, maar toch ..

Toegegeven, ik heb twee fantastische volwassen zonen en drie schatten van kleindochters en daarbij ook twee bijzonder lieve (schoon) dochters. Maar als de marktkooplieden, die in mijn gedachten ver boven de vijftig zijn, mij met papa aanspreken dan moet ik steeds aan de songtekst van Peter Koelewijn’s lied denken: “Je wordt ouder papa, geef het maar toe. Je wil er alles aan doen maar je weet niet hoe. Want je bent nog snel, maar ook eerder moe. Je wordt ouder papa, je wordt ouder papa.”