De Telefoon Coup
Het ‘mobieltje’ is niet meer uit onze samenleving weg te denken. Waar je ook komt, in Thailand, Nederland, België en noem verder nog maar wat landen op, overal zie je overwegend jonge mensen met een telefoontje bezig. Zittend in Bangkok’s skytrain zag ik, op een enkele uitzondering na, iedereen met zo’n speeltje in de weer.
Heb in de verste verte geen besef waar men mee bezig is. Een spelletje, berichten lezen of verzenden, of wellicht het laatste nieuws aan het bestuderen? Wie zal het zeggen.
Generatiekloof
Ouderen hebben hieromtrent zo hun eigen gedachten. Ze vinden het maar belachelijk dat gedoe met dat ding. De jeugd heeft geen aandacht meer voor elkaar. Het is een vorm van terreur; telefoonterreur en niets anders dan dat. Flauwekul allemaal, want zo’n ding is immers om te telefoneren. Heeft dat jong grut nu echt niets anders om handen?
Afgrijselijk dat zelfs in gezelschap de jeugd meer aandacht heeft voor het speeltje dan voor elkaar. Meisjes en jongens die verliefd in elkanders ogen kijken is er niet meer bij.
Ooit had de Thaise regering een lumineus idee. Er zou geld, heel veel geld beschikbaar worden gesteld om scholen te voorzien van computers om de leerlingen daar meer bekend mee te maken. Het is allemaal achterhaald en mobiele telefoons zijn verworden tot bijna èchte computers.
Terug in de tijd
De tijd ligt niet zover achter ons dat de allereerste autotelefoon een installatie van jewelste was waar je maar liefst een paar duizend gulden voor moest neertellen. Menigeen zal zich het ‘piepertje’ nog herinneren waarbij je na de ‘piep’ een bepaald nummer moest terugbellen. Uiteraard gebruikmakend van een vaste telefoonlijn. Daarna kwam ‘greenpoint’ om de hoek kijken waarbij je alleen van het mobieltje gebruik kon maken als je bij een tankstation in de nabijheid van een zendmast ging staan. Het waren in die tijd geen speeltjes voor de jeugd, daar was het allemaal nog te duur voor. In feite hebben de ouderen van nu de aanzet gegeven tot de grote vlucht van de mobiele telefoon. En laten we eerlijk zijn de verdere technische mogelijkheden heeft de jeugd beter opgepakt en is daarin de oudere generatie voorbijgestreefd. Vreemd genoeg was Thailand zoveel jaren geleden de tijd ver vooruit en zag je daar destijds al heel wat meer mensen met een mobieltje dan in Nederland.
Zelf ook niet meer de allerjongste, ben ik toch, althans naar mijn eigen mening, heel modern want ik ben in het bezit van een zeer unieke John’s Phone. Een Nederlands ontwerp van het Amsterdamse ontwerpbureau John Doe. Het is een strak rechthoekig toestel met grote cijfertoetsen aan de voorkant en verkrijgbaar in de kleuren wit, zwart, groen, bruin, roze en zelfs in goudkleur. Alle mogelijkheden die je van een telefoon mag verwachten zijn volledig aanwezig. Kortom: je kunt er mee bellen en gebeld worden. Met elk willekeurig abonnement of simkaart kan gebeld worden. En zeg nu zelf wat wil een mens nog meer?
Aan de bovenkant van het toestel zit een klein schermpje waarop je de status van de batterij en sterkte van het netwerk kunt aflezen. Bovendien kan het als een minuscuul lampje worden gebruikt. Gesprek- en beltoonvolume, toetsblokkering en een laatje voor de simkaart het is allemaal aanwezig. Aan de achterzijde zelfs een klein adresboekje om de telefoonnummers van jouw adressenbestand te noteren. Geen pen bij de hand? Geen nood, zelfs een pennetje is in dit geavanceerde apparaat aanwezig. Sms, spelletjes, berichten en wat dies meer zei, daar heb je thuis immers een computer voor. En de batterij hoef je heel wat minder vaak op te laden dan al die andere apparaatjes met ingebouwde poespas.
Rood en geel verzoend
En als de Thaise autoriteiten in plaats van het toch verwaterde computerproject dit oerdegelijk Nederlands ontwerp aan alle scholieren ter beschikking gaan stellen dan gaat ook de jeugd weer met elkaar in gesprek. En wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Begrip voor elkaar tonen en in gesprek gaan. Niet per telefoon maar gewoon praten en elkaar aankijken. De John’s Phone geeft de oplossing voor vrede en begrip maar is NIET verkrijgbaar in de kleuren rood en geel. De gouden uitvoering is voorbehouden aan de toekomstige minister-president.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
- Thailand tips23 december 2024Mae Hong Son
- Steden27 november 2024Pak Khlong, de bloemen- en groentemarkt van Bangkok
- Thailand tips10 november 2024Thaton – Chiangrai; geen gemakkelijke keuze
- Thailand tips1 november 2024Bang Krachao, de groene long van Bangkok
Wat ik wel heel triest vind is dit: een gezelschap aan tafel in een restaurant, allemaal met hun gezicht op de telefoon gericht en geen aandacht voor elkaar of voor het eten. Ik zie het regelmatig. Of communiceren ze dan via Whatsapp en Facebook?
Het is de Face-down generatie.
Vroeger…. vroeger gingen de mensen te voet of te paard omdat er geen andere mogelijkheden waren… De wereld verandert en vaak niet ten goede. Maar zo’n opmerking is niet altijd goed gefundeerd ~ al zeg ik het zelf.
We storen ons vaak aan de uitwassen. De schrijver geeft zelf aan dat hij ook een mobiele telefoon heeft…. misschien ook wel een auto.
Ik heb geen van beide en vind (als ik het even over het gebruik van een auto mag hebben) zelf dat zo’n auto ook niet bevorderend is voor het contact tussen mensen onderling.
Ik ben voorstander van openbaar vervoer….. beter ook voor de saamhorigheid.
Toch stoor ik me niet zo aan jongelui die met zo’n apparaat contact lijken te maken of te hebben. Ik hoop alleen dat ze er ook wijzer van worden… hoop heb ik altijd. 🙂
Ja Joseph, nog niet zo lang geleden werd er volop geflirt in de Skytrain, zelfs ik had regelmatig oogcontact en gelukkig gemaakt met een glimlach. Nu zit een ieder met zijn snufferd in het schermpje van het nieuwe statussymbool, de smartphone en is contact met je medereiziger zo goed als uitgesloten. En helaas zitten ook hele volksstammen in restaurants naar het scherm van hun telefoon of tablet te turen i.p.v. aandacht voor elkaar en de gerechten te hebben. De vooruitgang gaat soms gepaard met nadelen en daar kunnen wij helemaal niets aan veranderen.
Vergeet vooral niet foto’s te maken en te verzenden naar al je vrienden van het eten wat je opgediend krijgt in een restaurant. We willen alles aan onze vrienden laten zien. Is dat niet een beetje digitaal opscheppen om je status te verhogen? Kijk mij eens met die joekel van een kreeft die ik en niet jij mag gaan opeten in Thailand?