Open brief aan Mevrouw Yingluck Shinawatra

Zeer Geachte Prime Minister,

Heel goed dat u zich persoonlijk op de hoogte gaat stellen omtrent de maatregelen die tot nu toe zijn genomen om in de toekomst een dergelijke ramp te kunnen voorkomen. Voordat het regenseizoen over vijf of zes maanden weer aanbreekt moeten bepaalde maatregelen zijn uitgevoerd. Of in een dergelijk korte tijd dit allemaal in voldoende mate gerealiseerd kan worden betwijfel ik ten zeerste, maar u bent verstandig genoeg om dat eveneens te beseffen. Het zal u ongetwijfeld niet onbekend voorkomen dat bij dergelijke bezoeken, met name de plaatselijke autoriteiten vaak de neiging hebben om de gang van zaken te rooskleurig voor te willen spiegelen. Vergeet bij uw bezoeken niet om ook uw oor eens te luisteren te leggen bij gewone mensen die het allemaal aan den lijve hebben ondervonden.

De beloften van het kabinet

Als regelmatige bezoeker van Thailand volg ik met veel belangstelling het wel en wee van uw land. Politiek bezien verschillen mijn land en het uwe in bepaalde opzichten niet zo veel van elkaar. Tijdens de verkiezingsperiode worden in ons beider landen vaak beloften gedaan die in de praktijk nauwelijks of niet uitvoerbaar zijn.

Een van de beloften van uw partij was onder meer de verhoging van het dagloon. Voor heel veel mensen zou dat fantastisch zijn. Als toerist schaam ik me soms om een glaasje bier of nog erger om een glas wijn ergens te bestellen. Voor de prijs die ik achteloos voor twee glaasjes betaal moet menigeen in uw land meer dan een dag werken.

Uitnodiging

Zou u graag eens willen uitnodigen om met mij gewoon incognito eens een avondje op stap te gaan naar enkele uitgaansgelegenheden in uw hoofdstad. Kwam op dit idee omdat ik gisteravond bij toeval verzeild raakte in een, laat ik het maar zeggen, ‘bierlokaal’.

Het was er druk en u mag het geloven of niet er waren net zo veel Thaise dames als buitenlandse heren aanwezig. In eerste instantie dacht ik dat de aanwezige dames zeer geëmancipeerd moesten zijn, maar ik vergiste me deerlijk. Ik ga het u allemaal uitleggen.

Heel toevallig raakte ik in gesprek met een alleraardigste dame die daar aan de bar zat. Thong is haar naam en ze werkt als verkoopster aan de rand van de stad in een van de kleine verkoopstalletjes bij een Big C . Zeven dagen per week van 10.00 tot 18.00 uur is ze daar present voor een maandsalaris van, u zult het wellicht niet geloven, 4000 baht. De helft van haar inkomen moet ze uitgeven voor een simpele kamer. Met de bus komt ze voor 30 baht naar Bangkok. De combinatie BTS en bus is veel sneller maar bedraagt meer dan het dubbele en dat kan en wil ze niet uitgeven. Waarom Thong en ook al die andere dames, enkele malen per week naar Bangkok komt laat zich raden. Ze is dertig jaar oud en heeft zoals veel van de daar aanwezige dames een kind.

De vader is gevlogen en zal her of der wel met zijn vrienden achter een fles Thaise whisky zitten. Dat soort mannen zou uw regering eens harder moeten aanpakken. Alimentatie betalen noemt men dat in mijn land. De koningin van mijn land is incognito en in het gezelschap van een zeer gerespecteerde dame van het Leger des Heils ooit ook eens op stap gegaan. Een avond toeven tussen burgers die op een heel wat minder florissante wijze door het leven moeten gaan kan heel verhelderend werken.

Zullen we?