Isaanland

De Inquisiteur heeft veel tijd en vooral, terug iets beter internet. Tenslotte moeten de stille avonden gevuld worden en televisie is niet aan hem besteed dus grasduinen op het internet is de boodschap. En hij heeft ‘Thailandblog’ ontdekt. Beter gezegd, hij is het gaan uitpluizen.

Meestal veel betere schrijfsels dan de zijne maar het deert niet, de Inquisiteur is de schaamte allang voorbij. In een vroeger leven leverde hij al vele blogs voor zijn toenmalige stamkroeg in Pattaya en de spot ging volledig aan de Inquisiteur voorbij.

Verbazing is het eerste gevoel dat opkomt, verdorie, er zijn er meer als hij die ook gekozen hebben voor het rurale leven in Thailand in plaats van de toeristische hotspots. Het tweede gevoel is een beetje gelukzaligheid: ze maken op dat blog net zoveel schrijffouten als ondergetekende. Bewondering ook, sommigen lijken wel echte Thai indien alles waar is wat ze beweren. Vrolijkheid komt ook boven, de expats lijken verdeelt in twee kampen:

1. de Pattayanen (daar kan je gemakkelijkheid halve ook de Samuiers, de Hua-Hinners, de Pukhetters, de Chang-Maiers en zelfs de Bankokezen bijrekenen).
2. tegenover de Isaaners.

Wat is dat toch met Isaan? Waarom roept deze streek zoveel controverse uit? Waarom zoveel commentaren over deze mensen?

Iedereen die Thailand bezoekt, er langdurig verblijft of er woont krijgt er mee te maken, willen of niet. Neem nu het eerste het beste koppel dat een georganiseerde rondreis maakt. Hun eerste contact, de minibus chauffeur die hem op Suvarnabhumi afhaalt, is Isaaner – zeker weten. Eentonige en slecht betaalde job, veel en lang van huis, dikwijls slaperig (hoe gevaarlijk! denkt dan de modale westerling), maar meestal vriendelijk genoeg.

Vervolgens de poetsvrouwen in de hotels – Isaans, want ze moeten maandenlang twaalf uur per dag werken, de opgespaarde maandelijkse vakantiedag nemen ze pas bij het Thaise nieuwjaar of een ander traditioneel feest, kunnen ze hun kinderen bezoeken.

De toerist ziet de bouwvakkers, in die hitte, in die zon. De straatwerkers, de afvalbehandelaars. Een nadenkend toerist kan zich zelfs een voorstelling maken van hoe het er aan toe moet gaan in de fabrieken in en rond Bangkok.

Kortom, al het lager en ongeschoold personeel komt uit het noordoosten. Vriendelijk glimlachend, diep buigend en verlegen. Toeristen vinden deze mensen uitermate aangenaam – dienstig en vriendelijk, blij met een tip van twintig baht, het moet goed zijn daar in die Isaanstreek. En toeristen vertellen vanaf nu veel goeds over Isaan.

Vervolgens een nieuwsgierig man, of een groep vrienden, die wel eens willen ontdekken of het daar in Thailand werkelijk zo losjes aan toe gaat. Ze hoorden wat van vrienden of kennissen en reizen vervolgens avontuurlijk zelfstandig richting wonderland. En geraken er meestal zonder al te veel problemen – tot ze uit de klauwen van de goed georganiseerde westerse organisaties als luchtvaartmaatschappijen en luchthavens komen.

De rit richting -vul zelf in- doch meestal Pattaya, is al iets chaotischer. De chauffeur wil toch graag net iets meer verdienen dan de schamele driehonderd bahtjes per dag. Later, in de tot zijn tijdelijk uitgeroepen stamkroeg, zal hij van de meer ervaren mannen te horen krijgen dat het een Isaaner was, die zijn tuk op geld.

Dat weten ze door de meisjes, de vrouwen. Die zijn ook erg geldlustig. En bijna zonder uitzondering afkomstig uit de Isaan-provincies. De serveuses, de kassiersters, de ronddolende schoonheden op straat, de ongelooflijk mooi en slank gebouwde go-go dansers, zelfs de mooie jongens in de bars, clubs en discotheken: negentig procent kans dat ze uit Buriram, Korat, Udon Thani, Kon Khean of een andere Isaan provincie komen.

Vanaf nu beleven deze mannen vreemde dingen. De lieve meid blijkt arm te zijn, moet werken om de familie te ondersteunen. Dus op alle mogelijke manieren geld verdienen. Vroeger, zo’n twintig of meer jaar geleden was dat nog leuk: de familiebuffel werd zonder uitzondering ziek. Nu is dat een kapotte tractor geworden. Indien dat niet werkt sukkelen hun moeders nog steeds in het ziekenhuis en jawel, geen geld. Kortom, de man begint kennis te krijgen. Isaan-mensen willen geld weet hij nu.

Vaak worden deze mannen vaste Thailand-reizigers. En worden ze ervaren in het behandelen van hun Isaan-problemen. Er komt meer eelt op hart en ziel, de portefeuille blijft vaker achter slot en grendel – want ze krijgen ook te maken met slimme Isaan-sters die al jaren in de horeca werken. Die meer welstellend geworden zijn, die slimmer dan hen zijn. En gaan hun verhalen rond, meestal niet meer zo erg positief wat deze streek betreft.

Dan zijn er de gevorderden, de ‘long-stayers’. Sommigen houden vast aan het vrijgezellenleven maar de meesten worden verliefd op, jawel, negentig procent kans, een Isaanvrouw. De impulsieven gaan direct samenwonen. Willen dat vakantiegevoel gedurende drie-vier maanden per jaar en komen zodoende in de problemen met hun geliefde. Want ze vergaten dat die familie en kinderen heeft waarnaar ze verlangt. In plaats van lekker sexy te wezen, te doen wat de farang graag heeft, begint ze een eigen planning te verkondigen – wil hij niet naar haar geboortedorp versassen?

De nadenkende maken eerst een barre verkenningstocht richting platteland, overleven gedurende enkele dagen het vreemde eten, de minder hygiënische omstandigheden, de hitte, de insecten, de familie. En besluiten om wel langdurig in Thailand te gaan leven doch niet in Isaan. Ze gaan met hun trofee in een westerse enclave wonen zodat ze hun eigen gewoontes aangaande cultuur, eten, farang-vrienden, op stap gaan en andere kunnen behouden. De gade moet maar blijven, of ze nu heimwee naar kinderen, familie of streek heeft of niet. Tenslotte betaald hij toch alles zeker. Uit goedheid zal hij jaarlijks wel eens keertje heen-en-weer rijden. Die vlotte, sexy meid begint te veranderen, ze begint te zeuren, ze is minder toegevend geworden als voorheen. En nu komen er meer slechte dan goede verhalen los over Isaan.

Er zijn ook echte Isaan-kenners. De expats. Mensen die echt integreren, zelfs die fonetische taal willen aanleren, zo anders dan het beetje koeterwaals-Thai dat ze onder de knie kregen.

Die willen werken op de rijstvelden zonder te beseffen dat hun ondernemingslust door de overheid als illegale arbeid beschouwd wordt. Die verhuizen naar dat geheimzinnige gebied en er een zodoende huis bouwen, meestal niet ingedekt door een goed samenlevingscontract of wat dan ook. Ze ondergaan morrend het familiegedoe van de broers en zussen, de moeders, de vaders en de verre verwanten die plotseling allemaal in zijn huis wonen, er eten en slapen en hem links laten liggen. Tachtig procent zal na een half jaar terugkeren naar de meer farang-vriendelijke streken.

Deze mensen zijn de ware specialisten, de kenners. Met veel cynische verhalen over Isaan, al dan niet positief.

En zijn er mensen zoals de Inquisiteur. Vijfentwintig jaar Thailand, waarvan vijftien jaar lang langdurend rondreizend van noord naar zuid, van oost naar west. De laatste tien jaar er wonend, waarvan de eerste negen jaar in de enclave Pattaya-aan-zee. Oneindig ervaren in Thailand, de cultuur, de Thai.

En nu in, jawel, Isaanland gaan wonen. En jawel, met een trofee, zo’n twintig jaar jonger. En jawel, een huis gebouwd. Die zich nog steeds voortdurend ligt te verbazen over cultuur, taal en andere Thaise, nu ja, Isaanse dingen. Die een eigen taaltje heeft ontwikkeld waar geen buitenstaander iets van snapt, enkel zijn naasten begrijpen hem goed.

Die nog steeds dikwijls zware en emotie volle discussies heeft met de geliefde over hoe samenleven. Die het budget na een eenmalige proeftijd van een maand of drie terug in eigen handen moest nemen om niet failliet te gaan. Die beseft dat hij altijd een vreemdeling zal blijven, hoe vriendelijk en meelevend het er ook aan toe gaat – tot het menens wordt. Die zich ergert aan familiedingen waar hij kop noch staart aan krijgt. Die beseft dat hij hier niet enkel voor eigen plezier kan leven, maar dat er een jongere partner is die aan eigen en haar dochters toekomst denkt en verwacht dat hij daaraan meewerkt.

Maar die gevonden heeft wat hij zocht: plezier in het leven, in zijn partner, in zijn omgeving. Iemand die veel krijgt voor wat hij geeft, iemand die niet steeds wil oordelen of veroordelen.

Mensen uit Isaan zijn gewone mensen – alleen is er een erg groot cultuurverschil. Ze hebben hun gevoelens, ze willen een goed leven net als iedereen. Ze zijn lief, ze zijn wreed. Ze zijn vriendelijk, ze zijn ergerlijk. Ze zijn werklustig, ze zijn lui. Er zijn drinkers, er zijn geheelonthouders. Er zijn hier slimme mensen, er zijn domme mensen.

Net zoals in België en in Nederland. Zoals over de hele wereld.

De Inquisiteur

– Herplaatst bericht –