De Inquisiteur en “lungplujabaan” (ziekenhuis)

Hevige koorts, pijn in de onderrug, al dagenlang nauwelijks iets kunnen eten. Het gedoe escaleert in rillingen, zeer hoge koorts, spierpijn en ander ongemak. De Inquisiteur is ziek, zwaar ziek. Maar hij stelt ziekenhuisbezoek uit, hij wil eerst zijn jaarvisum in orde hebben – de onredelijkheid van een koortsig man.

Dan is het zover, vijf dagen voor het vervallen van het visum word De Inquisiteur naar Sakhun Nakon gebracht, zelf rijden kan dan al niet meer. Totaal onvoorbereid – geen pasfoto’s, geen aanvraagformulier ingevuld maar gelukkig is het kantoor hier nogal soepel. Terwijl De Inquisiteur pasfoto’s mag gaan laten maken vullen de officieren de nodige formulieren al in.

Wanneer de terugtocht kan worden aangevangen stort De Inquisiteur totaal verzwakt in elkaar. En moet hij het dichtstbijzijnde hospitaal in.

Kan hij de enige VIP-kamer krijgen, 3.500 Baht per dag. Wordt hij onmiddellijk aan de baxters gelegd en de volgende paar dagen ondergaat hij allerhande tests, bloedonderzoeken, urineonderzoek. De rest van te tijd ligt hij te ijlen en te zweten in deze vreemde ‘VIP’-room. De miertjes kruipen over de vloer in de badkamer. Het enige voedsel dat men aanbiedt is khratom, een dunne rijstsoep, alle maaltijden dezelfde. Een grote klok hangt vlak aan het bed-einde en maakt dat de tijd veel te langzaam voortschrijdt. Met een ambulance moet De Inquisiteur naar een andere instelling waar men een MIR-scan kan uitvoeren, het ziekenhuis heeft die apparatuur niet.

In de tussentijd is er al stevig gediscussieerd: met de verzekering. Die proberen er vanonder te muizen. In eerste instantie melden ze dat er voorgeschiedenis is. Ja, vijfentwintig jaar geleden, in uw polis staat dat er na twee jaar terug gedekt wordt. Vervolgens: U moet eerst alles zelf betalen, na 3 maanden betalen wij u terug indien dossier aanvaard. De Inquisiteur kan niet anders dan lachen. En belt vervolgens een zeer invloedrijk persoon op. Vier uur later is het in orde, ze dekken en betalen vanaf rekening één het ziekenhuis rechtstreeks. In Thailand is het belangrijk goeie relaties te hebben. Maar leuk is anders, je wil behandeling in plaats van financieel gedoe.

Na een viertal dagen zoeken en niksen het vonnis: “het zijn de nieren maar we hebben niet de mogelijkheid om je verder te behandelen. Het is beter om te verhuizen.” De rekening is Isaan-laag: 78.000 Baht, lekker voor de verzekering. De Inquisiteur gaat met de ambulance in richting Udon Thani. Die ambulance kost 13.000 Baht en moet De Inquisiteur zelf betalen, een clausule in de polis meldt dat ze enkel tot 2.000 Baht dekken.

De rit is enerverend. Ze leggen je tegen de rijrichting in volledig plat zodat De Inquisiteur enkel het kale plafond kan bewonderen. Het smalle bedje is veel te kort, de rit duurt meer dan twee uur zodat de aankomst een verademing is. Bangkok Hospital Udon. Zuster van dat geval in Pattaya.

Bij aankomst direct naar ICU verwezen, een verschrikking. Men legt De Inquisiteur aan allerlei apparatuur – geen mens hoeft nog langs te komen, de machines doen de job. Met veel futuristisch lawaai pompt de bloeddrukmeter zichzelf op, om de twintig minuten. Piepend lawaai meldt wanneer een van de baxters leeg is. De hartmeter piept en blubt continu, om gek van te worden. Je ligt daar maar te koortsen en weer die klok aan de muur bij het voeteneinde – verschrikkelijk. Op vraag van De Inquisiteur waarom hij hier ligt is het antwoord: “wij stabiliseren je”.

Dag drie eist De Inquisiteur om op een kamer gelegd te worden, hij vind zichzelf genoeg ‘gestabiliseerd’. En het mag. Een verademing. Prachtige, dubbele kamer. Zevenduizend bahtjes per dag, kan De Inquisiteur niks schelen, voor de verzekering. En een aansluitende soort hotelkamer – voor de familie. Jawel, die mag blijven slapen voor dezelfde prijs, enkel eten moet je bijbetalen.

De Inquisiteurs gade had hem al verrast in het vorige hospitaal door, met de dochter, lekker op de sofa te blijven slapen. Hier is het nog veel leuker: keuken met koelkast en microwave, mooie eigen badkamer, eigen televisie. Mooi ingericht met leuke, zachte kleuren. Ja, dit is goed voor het moreel.

De service, nu ja, zorg, is in dit ziekenhuis fantastisch, nog nooit meegemaakt. De verpleegsters zijn lief, meelevend. Ze brengen de pijn naar de achtergrond want hier moet de Inquisiteur veel ondergaan. Hij krijgt zelfs drie bloedtransfusies wat aanleiding geeft tot hilariteit : Thais bloed, zou ik nu bruin worden? En vloeiend Thais kunnen praten en lezen?

Kijkoperaties, scans, noem het op en hij heeft het ondergaan. Ontzettend veel pijn in de linker nier maar men blijft in het ongewisse over de oorzaak, men moet blijven zoeken. Maar de verpleegsters blijven de fratsen van De Inquisiteur verdragen. Ze grappen mee, verwisselen verbanden, steken pijnloos naalden voor de baxters en andere vloeistoffen, komen De Inquisiteur wassen met z’n tweeën, de nachtzussen komen na hun ronde op zijn kamer wat bijpraten. Kortom, ze maken het leed draaglijk. Want er is altijd pijn. Na een kleine ingreep, de nieren zijn heel gevoelig, is er een drain geplaatst in de linker nier en dat voelt dagenlang pijnlijk aan alsof er met een mes gestoken wordt.

Het gaat zelfs zover dat na bijna twee weken het woord kanker valt. Nou ja, dat geeft De Inquisiteur mentaal een ferme tik natuurlijk. Zeker wanneer hij te horen krijgt dat hij beter verhuist, naar het moederbedrijf: Bangkok Hospital in Bangkok. Daar hebben ze betere en nieuwere apparatuur. Wat moet dat moet, dus vooruit met de geit. Ambulance regelen. De Inquisiteur is de twee uur durende marteling van vorige keer nog indachtig en stelt zijn eisen: hij wil zitten, niet liggen en in de rijrichting. Hij wil ook bepalen wanneer er een ‘recup-stop’ nodig is. Allemaal geen probleem en dat mag ook wel: de rekening voor de ambulance bedraagt 48.000 Baht, zelf te betalen. Gadsammejee, De Inquisiteur had beter met het vliegtuig gegaan. De afrekening ziekenhuis hier is 300.000 Baht. Voor de verzekering.

Bangkok Hospital in Bangkok is reusachtig groot, er is zelfs een shoppingmall middenin het complex. Maar ook een beetje verouderde infrastructuur, de kamer lijkt een beetje op Fawlty Towers. De zorg is hier ook een pak minder, meer routineus zonder empathie. Veel tijd om te observeren krijgt De Inquisiteur niet want zijn toestand gaat achteruit. Elf kilo vermagerd, een enorme bloedvergiftiging en zwaar geïnfecteerde nieren maken zijn toestand op het randje af. Eerst gaan ze het vermoeden van kanker onderzoeken, hebben ze een machine voor. De PET-ST scan. Je ganse lijf wordt nagekeken op wat voor foutje dan ook. Achteraf moet De Inquisiteur nog vier spannende uren wachten op de uitslag maar die is de moeite: geen kanker, nergens. Ook blij – de longen worden mee bekeken (alle organen, alle lichaamsdelen eigenlijk), De Inquisiteur als notoire roker gedurende veertig jaar vreest voor sporen. Maar niks, nog geen vlekje.

Ze hebben wel een hoop ‘wild vlees’ ontdekt aan de buikwand. En daarachter zit de obstructie die de linker nier blokkeert -waarschijnlijk al meer dan een jaar, klopt ook wel want regelmatig pijn en ontstekingen gehad. Dus kijkoperatie en wegschrapen dat ding. Wanneer De Inquisiteur vroeger dan men verwacht wakker wordt hoort hij dat ze nu nog iets anders gezien hebben en hij moet weer onder een of andere machine. Die ontdekt een niersteen van 5 mm, die was onzichtbaar tot men die obstructie weghaalde (een poliep). Hup, onder de niersteen verbrijzelaar, eindelijk eens een pijnloos makkie.

Vanaf dan gaat het vooruit met De Inquisiteur. Hij wordt een lastige patiënt. Het kan niet snel genoeg gaan nu. En hij vergeet dat hij fysiek zowat nergens is, maar dat merkt hij wanneer hij op wandel gaat – na 20 meter is hij uitgeput.

Eten in Thaise hospitalen is leuk. Je mag hier kiezen uit een menu (dat was ook het geval in Udon Thani) en het eten zelf is meestal te pruimen. Maar het leuke: de bedlegerige dagen stuur je je liefste naar de MC Donalds voor een cheeseburger. Of naar een Bon Pain voor een lekker broodje. Een dagelijks gebakje. Veel beter dan dat Europees ‘veiligheidsgedoe’ van dieet!

Na enkele dagen aansterken gaat De Inquisiteur helemaal op stap. De straat op, naar de markt aan de overzijde die hij zo wanhopig bekeek toen hij nog zo slecht was. Om een kwartier later het snel op te geven, door de liefste in een rolstoel geduwd te worden en naar de kamer waar hij direct in slaap valt.

Tsjonge, dat gaat weken duren voor hij gerecupereerd is beseft De Inquisiteur.

Een goed gevoel geeft het wanneer de twee artsen komen melden dat hij ‘volledig genezen’ is. Geen pijn, geen koorts, zuiver bloed. Geen lusteloos gevoel meer. De nieren werken terug normaal. De rekening hier in Bangkok: 600.000 Baht. Het zal De Inquisiteur een zorg wezen. En eenendertig dagen in het ziekenhuis liggen is ook niet alles.

De reis huiswaarts doen we in horden: eerst 3 dagen genieten in Bangkok, Ambassador hotel. Massages en eten, veel eten, maakt niet uit wat het kost. De Inquisiteur moet elf kilo aankomen.

Dan vliegtuig op naar Udon Thani, Centara hotel en zelfde verhaal als in Bangkok: genieten. En de verpleegsters daar gaan bedanken.

En uiteindelijk huiswaarts, naar m’n dorpje dat ik echt begon te missen. Die o zo vriendelijke en behulpzame mensen. Omdat wij vertrokken zonder dat we wisten dat we meer dan een maand zouden wegblijven vreesde De Inquisiteur voor het ergste. Twee poezen dood in huis, twee dolle honden door eenzaamheid, de tuin tot een jungle verworden. Maar neen hoor. De buren hebben de tuin onder handen genomen, enkel nog wat klein onkruid. De honden hebben dagelijks eten en aandacht gekregen, net als de poezen en de overvolle kattenbak hebben ze dagelijks gereinigd en buiten geplaatst.

Deze mensen zijn zo meelevend dat het een zegen is: Met zeven kwamen ze mij bezoeken in Sakhun Nakon. Met tienen kwamen ze mij bezoeken in Udon Thani, heen en weer is dat zo’n 300 km! Een elfde presteerde dat zelfs te doen met het brommertje.

De tweede dag na thuiskomst kwam het halve dorp langs. Voor een soort zegening: ondergetekende moest een ei en wat kleefrijst de hand vooruit steken, de andere hand rechtop houden, de mensen namen een touwtje, prevelden een gebed en bonden het touwtje rond mijn pols. En iedereen gaf daarbovenop nog eens 100 Baht. Wat De Inquisiteur onmiddellijk investeerde in enkele kartons bier en wat flessen Lao Kao. Zonder zelf een druppel alcohol te mogen drinken, dat is voor na 10 oktober.

Ik wil hier nooit meer weg!