Hua Lamphong treinstation

Ben al een paar dagen achter elkaar naar het hoofdtreinstation van Bangkok geweest. Wat ik er steeds doe ga ik vertellen. De vertrekhal en aangrenzend deel is een heerlijk oord voor hobbyfotografen. Je treft er de meest uiteenlopende figuren aan en in de grote hal is het altijd een drukte van jewelste.

Als lid van een fotoclub kan ik er mijn hart ophalen. De weg er heen is simpel want Hua Lampong is het eindpunt van de ondergrondse (MRT). Stap op Sukhumvit in en als ‘senior’ reis ik er voor slechts 14 baht naar toe. Overigens ook als je niet in fotografie geïnteresseerd bent is het een mooi uitstapje want China Town ligt op luttele minuten loopafstand.

Mijn vriend

Als ik met de roltrap boven in het voorportaal van de stationshal arriveer zie ik daar mijn ‘vriend’ die als hij mij in het vizier krijgt breed zwaaiend begroet. De eerste dag heb ik een paar foto’s van zijn markante kop gemaakt en nadat ik tot de conclusie ben gekomen dat dit plekje ook zijn woonstee is geef ik hem steeds wat geld om eten te kopen. Vandaar zijn steeds uitzonderlijk enthousiaste begroeting. Als ik echter wat dieper in zijn ogen kijk krijg ik toch de indruk dat deze vriendelijke vriend meer dorst dan honger heeft.

Werkwijze

Loop met mijn camera in de aanslag rustig rond op zoek naar aardige tafereeltjes of markante figuren. Tracht zo discreet mogelijk mensen te fotograferen, hetgeen niet altijd tot de mogelijkheden behoort. Soms richt ik mijn lens gewoon quasi een andere kant op om vervolgens snel van richting te veranderen om mijn doel vast te leggen. Toon vervolgens, als men het in de smiezen krijgt, het resultaat op de display van de camera. Bijna altijd volgt dan een instemmend lachje en in een mum van tijd willen omstanders het eveneens zien. Nog nooit enig probleem ondervonden, ergo men voelt zich veelal vereerd. Veelal wil men zelfs gaan poseren hetgeen uiteraard niet de bedoeling is. Hoewel een aanwijzing om niet recht in de lens te kijken gewoon wordt opgevolgd.

De moslim meisjes

In de grote hal ontwaar ik een grote groep in geel tenue geklede schoolkinderen; meisjes en jongens. Mijn interesse gaat voornamelijk uit naar de meisjes vanwege hun hoofddoeken die toch een extra dimensie aan de foto geven, denk ik althans. Het grut zit in een lange rij tegenover elkaar op de grond en hebben zojuist een bakje met eten gekregen. De begeleiders zitten ook bij elkaar en kijken mij glimlachend aan. Ze willen met deze farang op de foto en aldus geschiedde. Omdat ik alleen ben tracht men een 39-jarige alleenstaande onderwijzeres aan mij te koppelen. Mijn argumentatie dat ik veel te oud voor haar ben wordt snel weggewimpeld. Mijn volgende argument dat ik geen moslim ben krijgt evenmin gehoor. Krijg het e-mailadres van mijn aanstaande bruid en beloof haar een aantal foto’s te zenden.

De leerkrachten en kinderen komen uit Pattani in het uiterste zuiden van Thailand. Als ik afscheid neem krijgen de kinderen het verzoek om mij letterlijk uit te zwaaien. Als ik een kwartiertje later hen naar de gereedstaande trein zie lopen wens ik hen goede reis en steek mijn beide duimen in de lucht. Leuke plezierige groep. Laten we niet alle moslims over dezelfde kam scheren, idioten komen helaas in alle geledingen voor, ook bij niet moslims.