Hua Lamphong treinstation
Ben al een paar dagen achter elkaar naar het hoofdtreinstation van Bangkok geweest. Wat ik er steeds doe ga ik vertellen. De vertrekhal en aangrenzend deel is een heerlijk oord voor hobbyfotografen. Je treft er de meest uiteenlopende figuren aan en in de grote hal is het altijd een drukte van jewelste.
Als lid van een fotoclub kan ik er mijn hart ophalen. De weg er heen is simpel want Hua Lampong is het eindpunt van de ondergrondse (MRT). Stap op Sukhumvit in en als ‘senior’ reis ik er voor slechts 14 baht naar toe. Overigens ook als je niet in fotografie geïnteresseerd bent is het een mooi uitstapje want China Town ligt op luttele minuten loopafstand.
Mijn vriend
Als ik met de roltrap boven in het voorportaal van de stationshal arriveer zie ik daar mijn ‘vriend’ die als hij mij in het vizier krijgt breed zwaaiend begroet. De eerste dag heb ik een paar foto’s van zijn markante kop gemaakt en nadat ik tot de conclusie ben gekomen dat dit plekje ook zijn woonstee is geef ik hem steeds wat geld om eten te kopen. Vandaar zijn steeds uitzonderlijk enthousiaste begroeting. Als ik echter wat dieper in zijn ogen kijk krijg ik toch de indruk dat deze vriendelijke vriend meer dorst dan honger heeft.
Werkwijze
Loop met mijn camera in de aanslag rustig rond op zoek naar aardige tafereeltjes of markante figuren. Tracht zo discreet mogelijk mensen te fotograferen, hetgeen niet altijd tot de mogelijkheden behoort. Soms richt ik mijn lens gewoon quasi een andere kant op om vervolgens snel van richting te veranderen om mijn doel vast te leggen. Toon vervolgens, als men het in de smiezen krijgt, het resultaat op de display van de camera. Bijna altijd volgt dan een instemmend lachje en in een mum van tijd willen omstanders het eveneens zien. Nog nooit enig probleem ondervonden, ergo men voelt zich veelal vereerd. Veelal wil men zelfs gaan poseren hetgeen uiteraard niet de bedoeling is. Hoewel een aanwijzing om niet recht in de lens te kijken gewoon wordt opgevolgd.
De moslim meisjes
In de grote hal ontwaar ik een grote groep in geel tenue geklede schoolkinderen; meisjes en jongens. Mijn interesse gaat voornamelijk uit naar de meisjes vanwege hun hoofddoeken die toch een extra dimensie aan de foto geven, denk ik althans. Het grut zit in een lange rij tegenover elkaar op de grond en hebben zojuist een bakje met eten gekregen. De begeleiders zitten ook bij elkaar en kijken mij glimlachend aan. Ze willen met deze farang op de foto en aldus geschiedde. Omdat ik alleen ben tracht men een 39-jarige alleenstaande onderwijzeres aan mij te koppelen. Mijn argumentatie dat ik veel te oud voor haar ben wordt snel weggewimpeld. Mijn volgende argument dat ik geen moslim ben krijgt evenmin gehoor. Krijg het e-mailadres van mijn aanstaande bruid en beloof haar een aantal foto’s te zenden.
De leerkrachten en kinderen komen uit Pattani in het uiterste zuiden van Thailand. Als ik afscheid neem krijgen de kinderen het verzoek om mij letterlijk uit te zwaaien. Als ik een kwartiertje later hen naar de gereedstaande trein zie lopen wens ik hen goede reis en steek mijn beide duimen in de lucht. Leuke plezierige groep. Laten we niet alle moslims over dezelfde kam scheren, idioten komen helaas in alle geledingen voor, ook bij niet moslims.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Thailand tips23 december 2024Mae Hong Son
Steden27 november 2024Pak Khlong, de bloemen- en groentemarkt van Bangkok
Thailand tips10 november 2024Thaton – Chiangrai; geen gemakkelijke keuze
Thailand tips1 november 2024Bang Krachao, de groene long van Bangkok
Aangrijpend en leuk verhaal, vooral de laatste zin, daar sta ik volledig achter
Yep…
Wie goed doet, goed ontmoet zeggen ze weleens.
En jawel je moet je eigen plezier maken,ze komen het niet brengen..
Nog vele jaren met “Lots of fun”!!
Vermeld dat er in het station en op de trein geen alcoholische dranken te verkrijgen zijn en er strenge controle is. De toeristen steken buiten het station de straat over en daar is het wel mogelijk. Tenslotte ben je toch op vakantie.
Goodbye !!!
roepen de serveersters van een van de terrasjes aan het verkeerspleintje aan de zijkant van station Hua Lampong. Nu komen daar dagelijks tientallen backpackers voorbij, die ze niet zo begroeten, anders had ik dat wel gezien. In elk geval zien ze dat ik vertrek: bruin, bepakt en met een voldane uitstraling. Zouden ze me herkennen van gister of eergister, toen ik daar (maar aan een ander terrasje dan van die serveersters) een pilsje dronk? Of zou mijn uitstraling hen inspireren? Ach, wat maakt het uit, ik vind het lief. En dat in hartje hoofdstad.
Let me take you by the hand, and lead you through the streets of Bangkok, I’ll show you something, that makes you change your mind.
En ook de zwerver uit het lied zit daar op de stoep van 7/11, en houdt zijn hand naar me op. Maar hij is niet oud, en ik zeg: ga jij maar werken. Krent die ik ben. Dan zie ik een zakje met zes eieren en een loempia naast hem, de kraampjesmensen houden hem wel in leven. Maar ja, zes eieren, hoe krijg je die weg? En, zouden ze gekookt zijn? Zo nee, dan kan hij er helemaal niets mee. Ik heb nog een kookapparaat bij me, dus ik waag de gok, hier valt alleen winst te halen. Dus ik biedt hem 15 bath, en ja hij gaat akkoord.
Ze waren gekookt, en smaakten prima op Suvannabhuma.
En hij heeft geld voor een broodje, of iets anders, maar dat ziet ie zelf maar.
Goodbye Bangkok, tot het najaar, ik mis jullie nu al (zegt een echte grotestadshater).
Rob van iren.
Het is trouwens de voorkant, realiseer ik me nu.