Ning houdt van Holland. En ik ook

Ik schreef een blog of wat geleden dat Nederland een land is waar ik nog niet dood aangetroffen zou willen worden. Niet waar natuurlijk. Zwaar overdreven. Ik zal U, lieve lezer, vertellen waarom.

Vijf jaar geleden moesten, Ning, mijn vrouw, en ik, ineens halsoverkop naar Nederland wegens een familiedrama. Ik was al vijf jaar niet meer in Nederland geweest en had Ning een nogal angstaanjagend en grauw beeld gegeven van Nederland: mensen zijn vaak bot, luidruchtig. Zelfzuchtig. Overal betaal je teveel. Het regent er altijd en de zomers duren vaak niet langer dan vier dagen. Politieagenten zeggen altijd ‘wat zijn we hier aan het doen meneertje?” en een proces verbaal zit altijd vol met taalfouten. Steden stinken naar hondenstront en op elke straathoek hangen hangjongeren rond die je schunnigheden toesissen bij oogcontact…

Het is dan ook niet verwonderlijk dat Ning enigszins ongemakkelijk uit de auto stapte voor het appartement van mijn moeder waar we de daaropvolgende dagen zouden logeren. Het was eind maart en de temperatuur laag genoeg om waterdampwolkjes te doen ontstaan bij elke uitademing. Tot grote verwondering van Ning.

“Cor, look, Harry Potter trees!!” Ning wees op een aantal stokoude, grillige platanen die bladerloos de parkeerplaats trachten op te luisteren. Ik realiseerde mij ineens dat dit soort observaties de ultieme vorm is van exotisme. Ning’s verwondering en de openbaring die dit kikkerland voor haar betekende, was voor haar hetzelfde als wanneer wij voor het eerst een strand zien bezaaid met overhellende kokospalmen.

Mijn moeder had een nieuwe keuken aangeschaft die ik nog nooit eerder bewonderd had. Inductie kookplaten op een kookeiland. Ning staarde niet-begrijpend naar de glanzende zwarte tegels, die na een aanraking van een tiptoets, binnen luttele seconden een pan met water doen koken. “How does this work?” vroeg Ning. “No idea, ask mom”, mompelde ik terwijl ik nadacht over de term “kookeiland”. De bedenker van deze marketing gimmick moet ongetwijfeld ooit eens op het kookeiland geweest zijn waar ik ook veelvuldig rondhing, te weten Caye Caulker, een piepklein eiland in de Caribische zee voor de kust van Belize. Vijf dollar voor een gram.

Nadat mijn moeder had aangekondigd om mijn lievelingsgerecht te koken, krootjes met een speklapje, bloemige aardappelen en vette jus, was het voor Ning tijd om de plaatselijke Chinees te gaan ontdekken voor een aantal afhaalgerechten. De aanblik van de krootjes, rode bloederige lappen, deden haar ineenkrimpen, terwijl je haar voor een soep, met klonten geronnen bloed, middenin de nacht kan wakker maken.

De wandeling naar de plaatselijke Chinees was voor Ning een wandeling op de maan. Ze verwonderde zich over de keurige huizen met griezelig goed onderhouden tuintjes. Ze bukte zelfs even om na te gaan of een steentje in het kiezelpad dat een van de bewoners van het slaapdorp aangelegd had, niet vastgelijmd zat. Zelfs de bordjes met de huisnummers waren kraakhelder, de vitragegordijnen hingen onberispelijk in hun verleidelijke pose en de straten waren waterpas gelegd. Ning genoot. Ik rilde.

De Chinees was een echte Chinees, in die zin dat geen van de gerechten ooit de bedoeling geweest konden zijn van elke rechtgeaarde Chinees. De rode lampionnen en de draken op het behang waren een indicatie dat ik die avond niet alleen krootjes zou eten, maar dat Ning en ik ons de daaropvolgende dag tegoed zouden doen aan platte witte bami met pindasaus, babi pangang en andere Hollands-Chinese gerechten.

“Wat is het pittigste gerecht op de kaart?” vroeg ik de minuscule Chinese dame met het trieste, uitgegroeide permanentje. “Sambal bij?” was haar begripvolle wedervraag.

Een paar dagen later liepen Ning en ik rond op de Voorstraat in de goede stad Dordrecht. We hadden die vragende blikken in onze ogen die voor de goede medestraatbewandelaar betekenen; ‘die zijn verdwaald’ Een man met een hond aan de lijn liep op ons af en vroeg: “Volgens mij zijn jullie verdwaald. Waar moeten jullie zijn?” Hij had iets weg van de leraar Duits uit de onnavolgbare Van Kooten en de Bie zondagavondserie “Keek op de Week”, compleet met ringbaard en geruite overjas. “Eh, we willen naar de markt” antwoordde ik, terwijl Ning de hond aaide. “Volg mij, jongelui, ik moet die richting uit. Niets is erger dan rondlopen in cirkels, geloof mij!” Terwijl we deze man volgden die met ferme tred door de straat beende, keek Ning mij enigszins verwijtend aan: wat nou ‘zelfzuchtig?’

De volgende dag liepen we doelloos rond op het winkelcentrum van mijn groeikern toen we tot onze grote opluchting een ‘Deli France’ vestiging onwaarden. Ning is dol op croissants en ik ook. We duwden de loodzware glazen deur open en werden verwelkomd door een blozende blonde tiener met een hartelijk “hallo, hebben jullie trek. Koffie?” Weer die verwijtende blik van Ning. We bestelden cappuccino met croissants en ik vertelde de jonge spring-in-het-veld, dat er ook vestigingen van Deli France in Bangkok waren. “Niet te geloven. In Bangkok. Nou, daar zou ik wel willen werken. Altijd lekker weer. Volgend jaar ga ik naar de full moon party op dat eiland. Wat waanzinnig dat jullie helemaal hier zijn!”

We hoefden niets af te rekenen van Carina. Van het huis. Er waren geen barsten gekomen in het plaatje wat ik van Nederland geschetst had, dit waren scheuren. Er klopte volgens Ning helemaal niets van wat ik Ning had doen geloven. De vriendelijke flatgenoten van mijn moeder, de aandacht van mijn vrienden die ze had genoten, het ontbreken van de hangjongeren op de Nieuwe Binnenweg in Rotterdam. De stoere tieners in overalls achter de werkbank op de Technische school die we na een barre fietstocht (13 graden) bezochten op uitnodiging van de buurman van mijn moeder… Ning hield van Nederland. En ik, bij nader inzien, ook.