Hoe het afliep met de lening aan de bargirl

Een paar weken geleden had Cat 5.000 Baht van mij ontvangen: 2.000 als gift en 3.000 als lening. De reacties op het verhaal dat ik over deze transactie schreef waren talrijk. De teneur was dat ik er maar niet op moest rekenen die 3.000 Baht terug te krijgen (www.thailandblog.nl/column/geld-uitlenen-aan-een-bargirl-hoe-gaat-dat-aflopen/).

Een betrekkelijk groot aantal mensen was van mening dat ik haar die 5000 Baht, gelet op onze goede relatie, gewoon had moeten geven, waarbij een aantal malen werd opgemerkt dat het natuurlijk geen gewoonte moet worden.

Ik wil hier nog over opmerken dat ik haar het gehele bedrag wellicht zou hebben gegeven, als ze niet zèlf had gevraagd om het juist te lenen. Ze vroeg 5000 Baht te leen, en als ik dan meteen reageer met: ‘O, hier heb je 5000 Baht, ik hoef het niet terug hoor!’, dan is waarschijnlijk het hek van de dam.

Cat is inderdaad een paar dagen naar huis geweest, om bij haar zoon te kunnen zijn in verband met de knieoperatie. Foto’s van de jongen in het ziekenhuis heb ik toegestuurd gekregen, en ook foto’s van de luxe touringcar waarmee ze naar Ubon Ratchathani heen en weer was gereisd. Niet dat ik daar nou ’ter controle’ om gevraagd had hoor, we sturen elkaar wel vaker foto’s en berichten toe.

Ik ben vele malen in Soi 7 geweest deze maand en heb moeten constateren dat de Happiness Corner Bar, waar ze werkt, een slecht lopende zaak is. Een dag of tien geleden vroeg Cat mij zelfs wat ik ervan zou vinden als ze in een andere bar zou gaan werken. Ik vond dat best een goed idee. De concurrentie is in Soi 7 toch al moordend en als je dan niet de jongste meer bent en ook nog eens in één van de minder goed lopende bars werkt is zo ongeveer alles beter dan dat.

Ze heeft inmiddels bij twee andere bars gesolliciteerd, maar daar hadden ze haar niet nodig.

En zo werd het 20 april, de dag waarop de lening zou worden terugbetaald.

Al om tien uur ’s ochtends ontving ik een bericht:

‘Good morning brother. Vandaag moet ik je het geleende geld terugbetalen. Maar dat lukt nu niet. Ik heb het niet. Maar je krijgt het terug hoor. Dat beloof ik. Zodra ik het heb krijg je het terug. Het spijt me. Ik voel me er naar bij. Ik heb nog 135 Baht.’

‘I am not surprised sister. Als je me het vandaag had teruggegeven zou ik gedacht hebben dat je er niet eerlijk aan gekomen zou zijn. I am not angry. Don’t worry.’

‘Ik heb ook nog bij de Nid bar in Soi 14 geïnformeerd, maar die willen me ook niet. Dus ik zit nog in dezelfde bar. Ik wil het geld zo snel mogelijk bij elkaar zien te krijgen. Ik werk nu elke dag van 10 AM tot 8 PM. Ik kan daarna wel ergens (lees: op Beach Road) als freelancer gaan werken.

‘Je mag me het geld best terugbetalen als je het hebt, maar ik wil beslist niet dat je voor mij als freelancer gaat werken. Maak je nou maar geen zorgen, ik ben in de laatste week van Mei ook nog in Pattaya, dan zien we wel weer verder.’

‘Thank you brother, I could not sleep. I feel so sad about it.’

‘Don’t worry, be happy. Tomorrow I come to Soi 7, then we can have a drink. Don’t talk about it then, we already did now. OK?’

‘Ok, thanks. See you. Take care.’

Gisterenavond om zeven uur ben ik een drankje gaan doen in haar bar. Zes meisjes zaten aan het geïmproviseerde barretje pal aan de straatkant, en aan de tafeltjes in het midden zaten twee echtparen van middelbare leeftijd een kopje koffie te drinken. Daar word je niet vrolijk van. Cat was er ook, ze kreeg een Jack-Coke. We praatten elkaar bij over de dagelijkse beslommeringen en bespraken de toestand op het noordelijk halfrond. We werden het er over eens dat het nog wel even zal duren voordat de wereldvrede uitbreekt.

Voor het geval ik nog op zoek was naar een leuke dame: Cat wist een heel aardig meisje te zitten, een paar barretjes verderop, dat bij mij beslist in de smaak zou vallen. Cat had al contact met haar gehad en een paar foto’s van mij laten zien. Dat had geen overwegende bezwaren opgeleverd en Cat had ook al een nette prijs bedongen. We konden samen wel even gaan kijken.

Het was inderdaad een schot in de roos en binnen vijf minuten kon er gebarfined worden.

Ik stopte Cat 500 Baht toe.

‘Fee for good research’, ik moest wàt verzinnen.

‘Thank you.’

‘Give me back 500 Baht.’

Ze gaf me het briefje weer terug.

‘Thank you sister. Now you owe me only 2500 Baht.’

‘You are good man.’

En zo denk ik dat ze er de komende maand wel in zal slagen het restant verder af te betalen. Volgende keer verzin ik wel weer wat anders. Ik ga haar natuurlijk niet met een schuld aan mij achterlaten. Maar ik zeg ook niet: ‘Laat maar zitten.’

Zo makkelijk hoeft het niet te gaan. En zolang het nog niet helemaal is afbetaald, is de kans ook kleiner dat ik weer met een nieuw financieel probleem word benaderd.

– Herplaatst ter nagedachtenis aan Frans Amsterdam (Frans Goedhart ) † april 2018 –