Hans, de 62-jarige cijfertovenaar die zijn leven heeft doorgebracht achter een muffe stapel belastingaangiftes, heeft al jaren een niet-zo-stiekeme obsessie met Thailand.
In de verborgen uurtjes dwaalt hij door de steegjes van Bangkok, althans virtueel, surfend langs beelden van zonovergoten stranden, neonverlichte kroegen, en die verleidelijke glimlachjes van vrouwen die ‘ja’ zeggen tegen elke man die bereid is een paar baht te betalen. In zijn dagdromen is Hans een soort Casanova van de derde leeftijd, gekleed in een te kleurrijke Hawaiiaanse blouse, zwoel kijkend over de rand van zijn cocktailglas terwijl hij de aandacht trekt van dames die net zo jong zijn als de auto’s waar hij vroeger van droomde.
In werkelijkheid is Hans echter meer een type dat elke avond een diepvriesmaaltijd opwarmt en niet verder komt dan een biertje van de supermarkt. Hij zit gevangen in de grijze routine van zijn kantoorleven, waar de grootste adrenalinekick van de dag komt als het printerpapier vastloopt. Hij telt af naar zijn pensioen alsof dat zijn redding zal zijn, maar zelfs dan weet hij dondersgoed dat hij zich waarschijnlijk zal blijven wentelen in die eeuwige middelmatigheid. De waarheid is dat Hans net zo veel ballen heeft om zijn droom waar te maken als hij haar heeft op zijn steeds verder terugtrekkende haarlijn. Elke keer als hij zelfs maar denkt aan het kopen van een vliegticket, slaat de paniek toe: wat als hij zich vergist? Wat als het daar niet is zoals hij zich had voorgesteld? Wat als hij gewoon eindigt als een eenzame farang die wat over de hill is, in een goedkope pensionkamer met de geur van bedorven hoop en een plafondventilator die net zo vermoeid is als hijzelf?
Hans zou dan een van die clichéfiguren worden waar hij zelf zo graag om lacht: de oude man die naar Thailand is verhuisd om zijn verloren jeugd te hervinden, alleen om te ontdekken dat die jeugd nooit meer terugkomt, hoe diep hij ook in zijn portemonnee graait. En hoewel Hans geen moeite heeft met rekenwerk, heeft hij toch moeite om deze simpele som te maken: de waarde van een leven dat nooit écht is geleefd, vergeleken met de prijs van een sprong in het diepe. En zo blijft hij maar malen, nacht na nacht, tot zelfs zijn dromen zich gaan vervelen en hem verlaten.
De ironie wil dat Hans uiteindelijk op een zondagmorgen in zijn ondergoed voor de spiegel staat, starend naar zijn uitgezakte buik en grijze stoppels, zich afvragend of dit werkelijk de bedoeling was van al die jaren hard werken. Hij glimlacht wrang – een grimas die meer weg heeft van een nerveuze tic – en mompelt tegen zichzelf dat het leven vast nog wel een verrassing in petto heeft. Maar die verrassing blijft uit, net als de moed die nodig is om die laatste stap te zetten. Dus draait hij zich om en loopt terug naar zijn vertrouwde leventje van Excel-sheets en diepvriespizza’s. Het enige verschil is dat hij nu zijn fantasieën over Thailand heeft gedegradeerd tot een bitterzoet vermaak voor die momenten dat hij zich realiseert dat hij de meest veilige keuzes altijd boven het avontuur heeft gesteld.
En daar zit hij dan, Hans, de held van zijn eigen drama, met zijn onbetaalde dromen en zijn onvervulde verlangens. Zijn grote avontuur blijft eeuwig uitgesteld, en zijn bestaan als boekhouder is misschien wel net zo grijs als de regenachtige straat waar zijn flat aan ligt. Uiteindelijk is de enige reis die hij maakt die van zijn bed naar zijn bureau en weer terug – een wereldreis van maar liefst zeven meter. Want het enige wat Hans echt heeft bewezen, is dat hij prima is in het bijhouden van cijfers, maar hopeloos faalt in het bijhouden van zijn eigen leven.
Over deze blogger
- De Expat (66) woont al 17 jaar in Pattaya en geniet van elke dag in het land van melk en honing! Vroeger werkzaam in de wegen en waterbouw, maar het grillige weer in Nederland ontvlucht. Woont hier met zijn Thaise vriendin en twee honden net buiten Pattaya, op 3 minuten loopafstand van het strand. Hobby's: genieten, uitgaan, sporten en met vrienden filosoferen over voetbal, Formule 1 en politiek.
Lees hier de laatste artikelen
Column23 december 2024Column – Kerst in Thailand: Boeddha op een slee
Column22 december 2024Column – Sleur in het paradijs
Column21 december 2024Column – Decibel Dystopie: De Bars van Pattaya
De Expat19 december 2024Column – TikTok als valstrik om kwetsbare meisjes de prostitutie in te lokken
Haha, de Expat gaat helemaal los nu. ik hou daar wel van lekkere rauwe cynische en zwarte humor. Ga zo door.
Mooi verhaal,ik heb in het verleden wel eens zo’n Hans over de streep getrokken.
Zo zijn er duizenden mensen die hun dromen uitstellen en vergeten te leven.
Mooi verhaal, Ik heb precies zo’n collega gehad, overal bang voor, vooral voor Thailand.
Het is te warm, het is gevaarlijk, te lang vliegen, het eten is niet lekker enz enz.
Hij zit nog steeds alleen op zijn flatje.
Ja Roelof,
Zo ken ik er ook heel veel, van die zg waaghalzen die bang zijn om iets anders dan Euri uit te geven.
Wél ‘n oordeel over mij klaar hebben, wanneer ik met verhalen over 25 jr Thailand thuiskom in ‘t Brabantse.
Maar zie wél ‘n wolk van jalouzie opstijgen!
Toen ik nog een jongeman van rond de twintig was en nog steeds geen vast werk had, zei mijn moeder altijd dat ik bij het belastingkantoor moest solliciteren (jawel, in Heerlen). Ze zeiden dat ze daar nog mensen zochten en dat ik er een goede baan zou hebben.
‘Mam,’ zei ik, ‘ik ga daar dood. Dat is niet het leven dat ik wil leiden.’
Ik werkte parttime bij V&D in Heerlen, op de foto-afdeling. Fotografie was mijn hobby, dus dat werk lag me wel. Maar het was voor mij vooral een manier om geld te verdienen en genoeg te sparen voor een wereldreis.
Op mijn tweeëntwintigste was het zover: ik had genoeg gespaard om een paar maanden naar Azië te gaan. Op het programma stonden Indonesië, Singapore en Zuid-Korea.
Over die reis ga ik nu niets zeggen, maar ik bleef uiteindelijk een half jaar in Azië.
Toen ik terugkwam, was de vraag: wat ga ik doen? Ik wilde een beroep vinden waarbij ik naar Azië kon reizen en ervoor betaald worden. Ik vond een opleiding, en mijn lieve ouders leenden me het geld ervoor, dat ik later tot op de laatste cent heb terugbetaald.
Die opleiding was slechts een springplank. Op aanbeveling van een van mijn docenten solliciteerde ik bij diverse luchtvaartmaatschappijen. Uiteindelijk werd ik door Lufthansa uitgenodigd en aangenomen. Wat bedoeld was als twee jaar ervaring opdoen, werden er dertig. En met 55 jaar kon ik met een soort vervroegd pensioen. Dat is nu alweer twaalf jaar geleden.
De dag nadat ik mijn uniform had ingeleverd, vloog ik met een van mijn laatste koffers naar Thailand.
Dat naar aanleiding van het verhaal hierboven: ik moet er niet aan denken om jarenlang weg te kwijnen in een stoffig kantoor zoals dat van de Belastingdienst, terwijl de jaren voorbijvliegen. De dertig jaar die ik als steward over de wereld heb gereisd, waren geweldig. Fotografie was altijd mijn hobby, en al vóór de opkomst van digitale fotografie had ik duizenden dia’s gemaakt. Een herinnering aan vroeger die ik nog steeds opvul, hier in Thailand en omliggende landen.
Geweldig Sjaak S., ik ben gezond jalours . het ga je goed en blijf gezond en genieten.
Goedzo Sjaak,
Dán heb je van je leven wat gemaakt, en volop herinneringen om van te verhalen en te genieten.
Veel collega’s gehad die het reizen, wat van de wereld zien, uitstelden tot na het pensioen, want ja, dan zouden ze die droom gaan vervullen…….. Maar zelden kwam daar iets van terecht: als puntje bij paaltje kwam was er altijd wel weer een excuus om toch maar niet te gaan. ‘Nee, nu niet, misschien volgend jaar…….’
Op mijn 53e vond ik het wel genoeg.
Gestopt met werken en heerlijk in TH gaan wonen.
Mijn oude dag is op betrekkelijk jonge leeftijd begonnen.
Geweldig laat dit verhaal duidelijk zijn voor degene die de stap niet of nog niet durven nemen. Heb ik en anderen met succes wel gedaan .
Geniet van het leven de dag van heden is je leven.
De Expat heeft geluk gehad omdat hij kennelijk de juiste vrouw tegen is gekomen. Velen zijn niet zo gelukkig zoals uit andere artikelen op deze blog blijkt.
https://www.thailandblog.nl/cultuur/cultuur-en-relatieproblemen-farang-thaise/
Omdat relaties complicaties kunnen brengen zullen de gelukkigste expats degenen zijn die het kunnen laten bij genieten van natuur, cultuur, strand en de Zon.
Dit verhaal doet denken aan een lied van Wim Sonnveld: “Water bij de wijn”.
Gaat over idealen die steeds verder vervagen door steeds maar weer opnieuw een beetje water bij de wijn te doen.