Geldt code Rood ook als je naar Thailand gaat?

Het KNMI-mannetje was al bijna door zijn stapel codes oranje heen, toen het nog erger werd. Hij werd teruggeroepen om codes rood op te halen en rond te gaan brengen. Het advies is dan om alleen voor noodzakelijke kwesties de deur uit te gaan. Ach ja, wat is noodzakelijk? Ik had een ticket van Brussel naar Bangkok voor de volgende dag. Viel dat onder noodzakelijk?

Zou ik het überhaupt halen onder deze weersomstandigheden, nog afgezien van mijn zwaar aangetaste conditie. Het lopen viel mij zwaar, na drie weken in een ziekenhuisbed te hebben gelegen, waarvan twaalf dagen op de intensive care, met als hoofdmoot een verwaarloosde dubbele longontsteking met zo’n acht liter bijbehorend vocht, en nog wat aanverwante zaken. De tien dagen zelf-revalidatie waren weliswaar redelijk goed gegaan, maar helemaal op krachten was ik nog lang niet.

Blijven kwakkelen in deze Hollandse winter stond me ook niet echt aan. De gedachte aan de zwoele warmte die in Thailand meteen als een deken over je heen valt was niet te weerstaan. Ik moest het er maar op wagen. Gewoon richting Brussel vertrekken, zodra ik in de buurt kwam kon ik wel voor één nacht een hotel vlakbij het vliegveld boeken, zo zou ik het in twee etappes vast moeten kunnen redden.

Terwijl ik op internet zag dat het weg- trein- en vliegverkeer volkomen vastliep reed de trein naar Brussel geheel probleemloos en zonder vertraging. Inmiddels was duidelijk dat ook op Zaventem problemen waren, waardoor een aantal hotels ineens niet meer beschikbaar was. De hoogste tijd om toe te slaan, het werd het Van der Valk Hotel bij Zaventem, een paar kilometer van het vliegveld, goed te doen met een taxi. Daar moest wel even op gewacht worden, er stond een enorme rij. Veertig minuten wachten in zo’n langzaam voortschuifelende rij, dat was wel het laatste waar ik zin in had, maar er zat niks anders op.

Dan in drie minuten naar het hotel (€ 12) in de verwachting heel snel op bed te kunnen neerploffen. Maar dat was buiten de waard gerekend. Hier kon ik aanschuiven in de rijen voor de incheckbalies. Juist op het moment dat ik aan de beurt was gaf het meisje dat mijn rij incheckte er de brui aan. Ze zag het niet meer zitten. Een vervangster kwam er niet, de dame en heer die de overige twee rijen onder hun hoede hadden deden alsof ze gek waren, dus sloten we na enige tijd maar weer achteraan in één van die rijen. De overgebleven personeelsleden moesten ondertussen ook steeds de telefoon, die roodgloeiend stond, beantwoorden. Heel ingewikkeld was dat niet, vol is vol, maar het schiet niet op natuurlijk. Zo kwam de wachttijd voordat ik mijn kamersleutel had ook op veertig minuten.

Ik had kamer 2011, in de nieuwe vleugel. Ondanks de uitgebreide routebeschrijving die ik mondeling gekregen had, kon ik hem onmogelijk vinden. Dus weer terug naar de receptie, alwaar de jongeman de wachtenden in zijn rij alleen moest laten om mij mijn kamer te wijzen. Als labyrinten je hobby niet zijn kun je deze vleugel beter mijden.

Inmiddels was ik wel aan een sigaretje toe. Op de kamers is roken verboden. Een open raam kan uitkomst bieden, maar daarin was niet voorzien. Een rookruimte kent het hotel ook niet, dus na het labyrint op eigen kracht in omgekeerde richting te hebben opgelost kon ik in de sneeuwstorm van het eerste rokertje sinds uren genieten. Vervolgens toch op bed geploft. Na een uurtje knorde de maag. Dat kon geen probleem zijn, Van der Valk heeft een zekere reputatie op dat gebied.

Ik koos in het restaurant ‘Catharina’ voor de Rib-eye, met pecorino gratin, frieten, ovengebakken kriel aardappelen en zoete aardappelen. Misschien geïnspireerd door één van de meesterwerken van Van Gogh. Op z’n Frans heette het Rib-eye, gratin pecorino, frites, pommes de terre au four en patates douces.

Toen ik het gerecht bestelde vroeg de ober of ik er geen patat bij moest.

‘Die zitten er toch bij?’ zei ik.

‘Nee, die moet u apart bestellen.’

‘Eh, ja, nou, doe dan maar.’

En weg was de ober. Met de menukaart. Dat zat me toch niet lekker. Ik was toch niet gek? Ik ritselde ergens een menukaart vandaan en bekeek het nog eens. ‘Frieten’, ‘frites’, het stond er toch echt.

Dus ik roep die ober erbij en wijs hem erop dat er geen enkele reden is om ze apart te bestellen. Ik kreeg geen gelijk. Met de ‘frieten’ werden niet de frieten bedoeld die ik bedoelde. Uitgeluld.

Nadat het gerecht geserveerd was, inclusief de side dish ‘patat’, kwam hij mij er nog fijntjes op wijzen wat de ‘frieten’ waren, dat waren de twee minuscule wafelachtige chipjes die ik na enig zoeken kon ontwaren. Wellicht dat onze Vlaamse vrienden hier wat helderheid in kunnen brengen, ik voelde me behoorlijk genaaid, volgens mij zijn frieten, ook in België, gewoon frieten.

Het vlees was met veel vet doorregen, maar dat mocht de pret niet drukken, smullen op het hoogste niveau.

De huiswijn, daar kan ik me weinig van herinneren, dus dat is precies zoals huiswijn behoort te zijn.

Na afloop bestelde ik aan de bar nog een Irish Coffee, althans ik deed een poging. Die liep aanvankelijk op niets uit, de bartender liet weten dat hij nog niet geleerd had hoe hij die moest maken en dat ik me daarvoor beter tot een collega van hem kon wenden, die er bij doorvragen net even niet bleek te zijn. Nou ja, wachten was ik inmiddels wel gewend.

Voordat ik ging slapen bij de receptie een wake-up call om tien uur gevraagd.

Dat was geen probleem, als ik in ieder geval zelf ook maar de wekker op mijn telefoon zette, want een aantal kamers was nog niet aangesloten op het systeem en moesten handmatig worden gebeld, wat zeker als het zo druk was makkelijk vergeten kon worden. Ik verbaas me nergens meer over.

Het slapen ging goed en ik was ruim op tijd wakker voor het matige ontbijtbuffet van € 18. Het is onbegrijpelijk dat een viersterrenhotel van dit concern er niet in slaagt om bijvoorbeeld een schaal champignons enigszins op temperatuur te houden. Dat is koud echt oneetbaar en die grote zilverkleurige warmhoudbakken met schuifdeur zijn daar toch speciaal voor? De cappuccino had drie klontjes suiker nodig voordat ie drinkbaar werd.

Om half elf uitgecheckt en afgerekend. € 199.- inclusief het ontbijt. Voor de aardigheid geprobeerd om met een briefje van € 500.- te betalen. Ze raakten meteen in paniek, daar hadden ze niet van terug. Tsja, en ik had mijn pasje pas net voor het buitenland geactiveerd, en het duurt vaak even voordat dat effectief wordt, maar dat wilde ik dan wel proberen. Ging goed natuurlijk, stond al lang op buitenland, maar dat wisten zij niet.

Om elf uur had ik gereserveerd voor het (gratis) shuttle-busje naar het vliegveld. Dit busje vertrok om tien voor elf, gelukkig was ik buiten aan het roken.

Op Zaventem stond de ruimte voor de veiligheidscontrole compleet vol, er werd door diverse personeelsleden druk geportofoneerd en even later werd het ook omgeroepen: “Door een uitzonderlijke omstandigheid kan de wachttijd voor de veiligheidscontrole oplopen.” Wat die omstandigheid was werd niet vermeld, maar voor de verandering duurde het veertig minuten. Vervolgens werd de gate nog een keer gewijzigd en bij het boarden hebben we twintig minuten in de loopbrug staan wachten. Eindelijk aan boord werden er drie namen omgeroepen, met het verzoek aan betrokkenen om zich bij het cabinepersoneel te melden. Uiteindelijk bleef er één ontbreken, zodat we even moesten wachten tot de bagage van die persoon was uitgeladen. Twintig minuten duurde dat ongeveer. Om zes uur in de ochtend op Suvarnabhumi geland, waar het een drukte van belang was en de wachttijd bij Immigratie zo’n veertig minuten bedroeg. Buiten nog even in de rij staan wachten bij de automaten die de taxibonnetjes uitgeven, dat paste mooi in het patroon.

Vanaf dat moment zag de wereld er gelukkig heel anders uit, de taxirit verliep voorspoedig, in de Wonderful 2 Bar werd ik hartelijk welkom geheten. Even later naar het Dynasty Inn Hotel, schuin aan de overkant. Ik had ze twee dagen eerder een mailtje gestuurd met de vraag of ze voor de door mij gewenste periode nog een kamer beschikbaar hadden. Dat was geen probleem, en men had er geheel eigener beweging al een leuke offerte bij gedaan met wat korting. Ik had enig voorbehoud gemaakt gelet op de persoonlijke en weersomstandigheden. Ook dat was geen punt. Eén van de bellboys had mij inmiddels bij de Wonderful 2 Bar zien zitten, men had mijn incheckformulier al helemaal ingevuld, ik hoefde alleen mijn handtekening maar te zetten, betalen kwam later wel, mijn bagage werd mij direct uit handen genomen, en voordat ik bij de lift was werd de deur al opengehouden.

Dan is het kleine leed van zo’n afpeigerende reis snel vergeten, kan de winterjas voor 29 dagen de kast in, is de vermoeidheid opeens verdwenen, voel je je thuis en op je gemak, lach je iedereen uit die zeurt over jet-lags en beginnen de eerste verbaasde maar enthousiaste berichtjes binnen te komen van bekenden die op Facebook hebben gezien dat je opeens niet meer op 9500 kilometer afstand zit, maar ‘nearby’ bent. Laat het maar LOS gaan!