Els van Wijlen woont al meer dan 30 jaar samen met haar man ‘de Kuuk’ in een klein dorpje in Brabant. In 2006 bezochten ze Thailand voor het eerst. Als het even kan, gaan ze er twee keer per jaar op vakantie. Hun favoriete eiland is Koh Phangan, dat voelt als thuiskomen. Haar zoon Robin heeft een coffee cafe geopend op Koh Phangan.
Zelfmoord of niet?
Op Thailandblog zie ik 26 juni deze kop: Nederlandse vrouw (26) dood na sprong uit parkeergarage hotel in Chiang Mai
Waaatttt?? Schuldbewust van mijn sensatielust, lees ik snel het verhaal.
De berichtgeving roept veel vragen op en hierdoor denk ik aan die avond dat Hook een mysterieus verhaal vertelde. Hook is een Fransman en hij heeft een nogal avontuurlijk leven geleid voordat hij 10 jaar geleden als barman tot rust kwam op een resort op Koh Phangan. Daar serveert hij traag zijn cocktails en ice cold Singha in de door termieten aangevreten beachbar. Meestal zegt hij niet veel, hij luistert liever naar zijn muziek en de klanten die op wiebelende barkrukken aan de ongemakkelijke, te hoge toog hangen.
Hij vertelt in het Engels met dat typisch Franse accent, één van zijn verhalen uit de tijd dat hij samen met een vriend in een ouwe Peugeot vanuit Frankrijk naar Afrika reed. Natuurlijk strandden ze in de woestijn en slechts door hulp van de nomaden leeft hij nog.
Zo niet die Engelse arts die, zoals Hook vertelt, zeer geliefd was bij zijn patiënten in Afrika en die samen met 2 zakenpartners een nieuwe kliniek liet bouwen. Trots als een pauw loopt de arts dagelijks, voordat de bouwactiviteiten beginnen, het hoge gebouw op om in alle rust de vorderingen te bekijken. Daarna belt hij zijn vrouw om haar bij te praten over het verloop van de bouw.
Tot die dag dat hij van het dak naar beneden valt. Hij is morsdood.
De politie gaat uit van zelfmoord en licht zijn in Engeland wonende vrouw in. Zij gelooft niet dat haar enthousiaste en levenslustige man zelfmoord heeft gepleegd.
Kapot van verdriet maar vastberaden om de zaak zelf uit te zoeken, vliegt ze naar Afrika. Van de politie wordt ze niet veel wijzer maar via via via via hoort zij over een voodoo priester. Een zeer moeilijk te benaderen man met erg veel aanzien en een angstwekkende reputatie, die, zo fluistert men, de waarheid spreekt.
De Engelse weduwe maakt via via via via een afspraak bij de voodoo priester. Na de nodige rituelen waar niemand iets over los durft te laten, vertelt hij de waarheid:
Dat de twee zakenpartners van de arts aan het einde van de bouwperiode besloten hebben zich van de arts te ontdoen, het pand te verkopen en de winst te delen.
Dat de armlastige zwarte bewaker van het gebouw zwicht onder de druk van de zakenpartners en een aanzienlijk geldbedrag en belooft de klus te klaren. Hij zal de arts tijdens zijn dagelijkse ronde van het dak af duwen.
De weduwe is verbijsterd. Maar de voodoo priester weet haar nog meer te vertellen. Hij zegt dat de moordenaar zich binnen 2 dagen zelf bij de politie zal aangeven en dat de zakenpartners binnen een half jaar allebei dood zijn.
De volgende dag bezoekt ze deze armlastige zwarte bewaker die haar man van het dak heeft geduwd. Als ze zegt dat ze bij de Voodoo priester is geweest en dat ze de waarheid weet, trekt hij wit weg, loopt meteen naar het politiebureau en geeft zichzelf aan.
Een paar maanden later leest de vrouw in de krant dat er twee doden zijn gevallen bij een eenzijdig, raadselachtig ongeluk. De twee slachtoffers reden in een auto op een rechte weg en de auto is uit het niets over de kop geslagen. De twee mannen blijken de voormalige zakenpartners van haar vermoorde man te zijn……..
Yeaaaa, zegt Hook, zis is e troeoeoeoe steurrie, Africa is e strrrrrrreeenzj keuntrrie.
Ik weet nog goed dat dit verhaal indruk op me maakte en dat we er nog maar ééntje gedronken hebben om het leven te vieren terwijl we samen met Hook naar Voodoo Lounge van de Rolling Stones luisterden.
Vandaag lees ik nog eens het verhaal van de gevallen vrouw in Chiang Mai. Op internet zoek ik naar meer informatie. Het trieste verhaal laat een diepe indruk achter en ik wil bij deze de nabestaanden veel sterkte toewensen.
Over deze blogger
- Ik ben Els (1963) en sinds 2015 woon ik deels in Nederland en deels op Koh Phangan. Ik heb een vriend in Nederland en ik ben (reserve) moeder voor mijn kinderen. Ik werk regelmatig nog een paar uurtjes als VA voor de financiële administratie. Op Koh Phangan begint mijn dag met een lekker ontbijtje en goede koffie bij Bubba’s in Baantai, een van de koffie- en brunch zaken van mijn zoon. Ik hou van eenvoudig leven, luieren in de hangmat, kleurrijke mensen, de natuur, scooterrijder, zwemmen en dansen.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand4 november 2024Het pak
Leven in Thailand12 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: Nog een keer ff bellen
Leven in Thailand3 oktober 2024Geland op een tropisch eiland: ff bellen
Leven in Thailand21 september 2024Geland op een tropisch eiland: Tijd over
Gedachtengang die ik onderschrijf. Zo triest en zo jong. Ook twijfel: zelfmoord, ongeluk? Mooi verhaal, Els!
Els,
Ik maak me ook telkens bedenkingen wanneer ik deze verhalen over ”zelfmoord” lees. De story van Hook vind ik heel bijzonder.
Zeer benieuwd of je opzoekingen ivm de ”zelfmoord” in Chiamg Mai iets zullen opleveren??