Geen nacht in Bangkok en een nieuw paspoort

Soms is het moeilijk een beslissing te nemen. Naar Bangkok gaan voor een boekpresentatie op de ambassade of niet. En, als ik zou gaan, een nacht overblijven of niet. Dit laatste omdat heen en weer met het openbaar vervoer vermoeiend is voor een bejaarde man of misschien wel omdat die oude man niet helemaal vrij is van lustgevoelens. Wie zal het zeggen? Ik in ieder geval niet.

Paspoort

Omdat ik precies een week geleden ook in Bangkok was om een nieuw paspoort aan te vragen en dat nieuwe paspoort volgens zeggen drie weken op zich zou laten wachten, neem ik het kloeke besluit nu in één dag heen en weer te gaan en voor het ophalen van het reisdocument een nacht over te blijven. Zonder zorgen laat ik me naar de North Pattaya Road brengen. Onderweg een telefoontje. Van de ambassade. Blij dat ik nog niet in de bus zat, dacht ik aan twee mogelijkheden. De presentatie gaat niet door vanwege op handen zijnde demonstraties in Bangkok of de presentatie gaat niet door, omdat de ambassade gesloten is. We hebben hier in Thailand immers onze eigen terroristen in het zuiden.

Ambassade

Geen van deze twee mogelijkheden is waar. Uw paspoort ligt klaar, hoor ik. Dat komt mooi uit, zeg ik, vanmiddag ben ik op de ambassade voor een boekpresentatie, dan kan ik het meteen meenemen. De vrouw, die ik aan de lijn had, vindt dit een logische gedachte. Alleen is de consulaire afdeling ’s middags gesloten. Toch zal ze met haar collega’s proberen te regelen dat ik langs kan komen. Nu breng ik in stelling dat ik enigszins moeilijk loop en dat de afstanden op het ambassadeterrein mijn mobiele vermogens te boven gaan. Elk nadeel heb zijn voordeel, zei de bekendste Nederlandse filosoof. Even mijn handicap uitbuiten. Misschien kan iemand van de consulaire afdeling even naar de residentie komen, probeer ik. Uiterst vriendelijk hoor ik dat ze dit zal proberen.

Vrouw van de ambassadeur

Bij het binnenkomen in de residentie schud ik wat handen en door te vragen kom ik in contact met iemand die er werkt. Ik leg mijn probleem uit en vraag of hij kan informeren of iemand mijn nieuwe paspoort kan brengen. Ik vraag het aan de verkeerde. Hij werkt niet op de consulaire afdeling en kent daar niemand. Het is duidelijk dat hij vindt dat ik mijn eigen problemen moet oplossen. Geen probleem, ik zoek wel een andere oplossing. Tegen de vriendelijke vrouw in de ochtend maakte ik een grapje dat ze het paspoort maar aan de ambassadeur moest meegeven. Zo ver wil ik niet gaan. Ik heb iemand nodig die iedereen kent en gezag heeft en bovendien vriendelijk. Dat is natuurlijk de vrouw van de ambassadeur. Ik vertel haar hetzelfde verhaal en zij zegt dat ze dit wel even zal regelen. Na vijf minuten hoor ik dat er iemand aankomt. En dat gebeurt. Er komt iemand met het nieuwe paspoort en zij gaat met het oude en het nieuwe weer terug om het oude ongeldig te maken. Een half uurtje later, na twee haringen met uitjes en twee pilsjes heb ik voor vijf jaar weer een perfect paspoort.

Dank zij de snelle werkwijze van de ambassade en haar personeel gaat mijn nachtje in Bangkok niet door. Ik bespaar hiermee een hoop geld, daarom besluit ik mezelf te trakteren op een taxi naar Pattaya. En zo kom ik weer thuis.

Les: heb je een nieuw paspoort nodig, vraag het dan op woensdagmorgen aan. Een week later is het klaar.