Frans Amsterdam in Phnom Penh, Cambodja (dag 1)

Om acht uur ging de wekker, na nog geen drie uur geslapen te hebben. Mijn tilacje pakte mijn reistas in, dat kon ze beter dan ik. Alle opladers bij elkaar, met de kabeltjes opgerold, alle papiertjes en bonnetjes in het hoesje van het power-pack, T-shirts strak opgerold, precies zoals het hoort.

Zelf flikker ik de boel er gewoon in en ga ik er zonodig even bovenop zitten, dan past het ook wel, maar dit was een vertrouwd voorbeeld van de Thaise zorgzaamheid. Meer dan 7 kilo mocht het niet zijn – waar overigens niet op werd gecontroleerd -, dus alle electronica verdween in de zakken van mijn daardoor loodzware colbertje.

Bij het douchen was er ook assistentie, deze dame doet er alles aan om niet in de vergetelheid te raken. Daar hoeft ze niet bang voor te zijn. Ontbijten deden we zoals gebruikelijk bij The Haven, waar men verrast was over het vroege uur waarop we aanschoven.

Om half tien uitchecken. Doordat ik mijn reisdatum naar Cambodja op het laatste moment met één dag had vervroegd, liet ik eigenlijk één vooruitbetaalde nacht in het hotel onbenut. Dat is dan pech, dat gaan ze niet terugbetalen. Dat wist ik wel, maar het werd mij nog een keer omstandig uitgelegd: De policy is dat er bij reeds betaalde ongebruikte nachten geen refund plaatsvindt en daar konden ze, hoe spijtig ook, beslist niet van afwijken. Maar, had de baas gezegd, omdat ik volgende maand weer terugkom, mochten ze wel het tarief voor één nacht in mindering brengen op de rekening van de mini-bar. Dan was het geen refund, want ze gaven geen geld terug, dus dan was het niet in strijd met de onverbiddelijke policy. Weer een mooi voorbeeld van Thaise logica en een aardige spontane geste, ik had er niet eens om gevraagd. Om half tien zaten we aan de koffie in de Wonderful 2 Bar, om tien uur ging tilacje naar huis en om kwart over tien kwam mijn taxi.

Ik vertrok vanaf het oude vliegveld van Bangkok, Don Muang. Dat is niet zo idioot groot als het nieuwe, en eigenlijk is er niks mis mee. Rookruimte vlakbij de gate, kom daar op Suvarnabhumi maar eens om. Een bus bracht de passagiers vanaf de gate naar het vliegtuig, bij gebrek aan voldoende pieren denk ik. De Airbus van Airasia had een opstelling die hoort bij een prijsvechtersmaatschappij. Zoveel mogelijk stoelen, dus dicht op elkaar. Dat weet je van te voren. En je krijgt geen nat doekje of krantje of hapje of drankje, je krijgt helemaal niks. Voor een vlucht die nog geen uur zou duren vind ik dat ook helemaal niet nodig.

Ja, een viertal formulieren krijg je, om in te vullen. Een arrival/departure card, een aanvraagformulier voor een visum on arrival, een medische verklaring en een formulier voor de douane. Als je dat eenmaal hebt ingevuld, wordt de landing al weer ingezet. Het vliegveld in Phnom-Penh is klein en overzichtelijk. Je wordt automatisch langs de visumafgifte geleid, waar het handig is als je een pasfoto bij je hebt en 30 US$. In de gang vlakbij de uitgang hebben alle providers een hokje waar je Simkaarten kunt kopen. Ik nam er een met 8.5Gb data voor US$10. Eenmaal buiten mag je zowaar meteen een sigaret opsteken en dan krijg je vanzelfsprekend de nodige aanbiedingen voor vervoer naar het centrum. Die sloeg ik allemaal beleefd af, om even later een officiële airport-taxi te nemen. 9 dollar zou dat kosten naar het riverfront gebied, zo had ik op internet gelezen, en men zou proberen er 12 voor te vragen. Dat gebeurde inderdaad en de man bleef daarbij, 9 dollar was de oude prijs. Ik liet me waarschijnlijk voor 3 dollar een oor aannaaien. Na een dik half uur waren we er, en kreeg ik van 15 dollar wel 3 dollar wisselgeld terug. Geen fooi gegeven natuurlijk.

De eerste dingen die me hier opvielen onderweg: Het verkeer rijdt rechts, zo anders dan in Thailand. Er zijn zo mogelijk nòg meer gemotoriseerde tweewielers, die zo te zien een behoorlijk parkeerprobleem opleveren. Een deel van de gebouwen ziet er ernstig verwaarloosd uit. Dat komt vermoedelijk niet omdat het onderhoud in Pattaya zoveel beter is, maar in Pattaya is denk ik 95% van de gebouwen nog geen 30 jaar oud, terwijl hier de tand des tijds al wat langer de kans heeft gekregen. Het meest in het oog springend is echter het grote aantal kinderen, dat op grasveldjes een balletje trapt of zich anderszins met elkaar buiten vermaakt. In Pattaya zie ik juist opvallend weinig kinderen. Dat zou kunnen komen doordat het straatbeeld daar voornamelijk wordt bepaald door toeristen en dames die er werkzaam zijn en weliswaar vaak kinderen hebben, maar die in de Isaan bij familie hebben ondergebracht.

Om half zes mijn intrek genomen in het River 108 Boutique Hotel, vlakbij de night market. Negen nachten heb ik geboekt en dat vinden ze hier lang. ‘Oh, you stay long time sir!’, zei de vriendelijke meneer bij de receptie.

Om acht uur de directe omgeving gaan verkennen. Een tuk-tuk driver heeft mij nu al in de smiezen en aast op een ritje, of meer dan één. Ik had in Pattaya 100 euro in 100 US$ gewisseld, en dan kreeg ik er nog 300 Baht bij. Dus uiteindelijk tegen een koers van 1.076 als ik het uit mijn hoofd goed uitreken. Dat is netjes, bij een middenkoers van 1.097 en zeker als je bedenkt dat de euro’s eerst worden omgerekend in Bahts, en die vervolgens weer in dollars. 30 dollar voor het visum uitgegeven, 10 voor de Sim met data, 12 voor de taxi, inmiddels 2 voor sigaretten, dus er moest gewisseld of gepind worden. Wisselkantoortjes zoals in Pattaya kwam ik nog niet tegen, wel een ATM.

‘Toets uw 6-cijferige pincode in.’

Ja, die heb ik niet. Dan maar vier cijfers en op enter drukken. Ging allemaal goed, totdat er op het eind een foutmelding kwam, ‘ongeldige transactie’. Dan word ik nerveus. Het was al warm en de ATM zit in een glazen hokje, het zweet begint dan in straaltjes te lopen. Nog een keer opnieuw, weer geen geld. Maar verder lopen, om de hoek had ik er nog een gezien. Daar stond een groepje van zes pubers voor, die allemaal moesten pinnen en daar vooral alle tijd voor namen. Ik kreeg het steeds warmer. Eindelijk kon ik het kokende glazen hokje in. Alles ging hier nagenoeg hetzelfde, ik wist niet of ik daar blij mee moest zijn, maar er kwamen nu uiteindelijk wel twee briefjes van 100 dollar uit. Later kwam ik erachter dat de eerste ATM geen ‘Maestro’ stickertje op de deur had en deze wel. Even op letten dus.

Twee keer rechtsaf en dan kwam ik in 104 street. Een straatje van 100 meter met zo’n 20 bars. Ik kon het hele straatje doorlopen zonder ergens naar binnen te worden geschreeuwd. Dat heb ik in Pattaya nog nooit meegemaakt. Het is aan de ene kant wel rustig, aan de andere kant begin je je bijna af te vragen of je wel welkom bent.
Er is maar één manier om daar achter te komen, naar binnen. Ik koos de Air Force Bar uit. Daar was ik de enige klant, er ging een gejuich op en zes meisjes hingen meteen om mijn nek. Veel warmer kon ik het nu niet meer krijgen, hoogste tijd voor een biertje. Heineken hadden ze niet. Een ‘Cambodian’ of zo besteld, dat zat in een blikje, voor 1.75 dollar. Een flesje hadden ze ook bleek later. Een ladydrink komt op $3.50. De twee leukste meisjes kregen er één, waarna de rest afdroop. De twee meisjes voelden nattigheid en met doekjes werd het zweet overal netjes weggeveegd. Het was duidelijk nog wat aan de vroege kant, maar dat mocht de pret niet drukken. Het engels wat ze hier spreken daar begrijp ik nog weinig van, het is totaal onvergelijkbaar met het Tengels in Thailand.

Ik vertel meteen dat het mijn eerste bezoek is aan Cambodja, dat hebben ze anders toch wel in de gaten. Het ene meisje had er geen problemen mee om uitgebreid te zoenen, ik ook niet.

Toen ik een poging deed om te informeren hoeveel dollar ze voor longtime wilde hebben begreep ze me verkeerd en werd de rekening opgemaakt.

Ik wilde toch nog niet barfinen, dus vond het prima en ging tien meter verder in de 104 bar kijken. Hier ook voor twee dames een ladydrink besteld. Het leukste meisje wilde niet zoenen, en om te informeren naar de prijs moest het andere meisje bijspringen. Ze bleek de bar niet uit te gaan.

Ik was ook hier de enige klant en dan lijkt de verwelkoming bij binnenkomst meer op een georganiseerde overval door een criminele bende, dus ik besloot eerst maar wat te gaan eten. Op de hoek van 108 street en Sisowath Boulevard zit café restaurant bar ‘Fish’, waar ik geacht wordt ’s morgens te gaan ontbijten. Daar kon ik vast ook wel een stukje vlees krijgen, daar had ik trek in.

Het werden de Paprika Grilled Lamb Cutlets with Thyme Roasted Potatoes, voor $ 14.60 plus 10% VAT. Het is wat werk om het vlees los te snijden, en dan nog wat vet te verwijderen en ook de textuur maakte het tot werkvlees, maar het was een smakelijke hap.

Het was nu tien uur, ik had in 34 uur drie uur geslapen, tijd voor een dutje. Om 04.00 werd ik wakker. Dat was toch echt te laat om in deze mij totaal onbekende stad nog op pad te gaan. Ik draaide me nog maar een keer om. De eerste rustdag in 30 dagen.