Frans Amsterdam in Pattaya (deel 5)

Vrijdagmiddag met Cat bijgepraat en gedronken, ze had nog geen concrete plannen verder, en ging slapen bij een vriendin. Gelet op de lange dag die ik er al op had zitten besloot ik tot een avonddutje, om vervolgens het laatste uurtje met live-muziek nog in de Wonderful 2 Bar door te brengen, van 00.00 tot 01.00.

Men heeft hier sinds kort een soort ‘happy hour’ van gemaakt, ‘buy 2, get 3’. Normaal gesproken doen ze in deze bar niet aan dat soort fratsen. Het is dan ook niet uit luxe geboren. De drukte-index van de laatste dagen komt gemiddeld niet boven de 3.5 uit, terwijl voor deze periode van het jaar 4.5 tot 5.0 normaal is.

Al het eindeloze negatieve gezever in de sociale media over Thailand, en over Pattaya in het bijzonder, begint eindelijk zijn vruchten af te werpen.
Het is voor een buitenstaander even wennen hoe dat 2=3 systeem in de praktijk werkt. Stel, je wilt een flesje Heineken. Dan word je aangespoord om er vooral twee te bestellen, want dan krijg je er drie. Goed, je bestelt er twee, en dan zit je met drie flesjes voor je neus. Eén ontkroonkurkt, en twee dicht. Is flesje één op, dan wordt die opgehaald, en lever je flesje twee weer in. Inleveren? Ja, want in de tussentijd is dat flesje warm geworden, dus die wordt weer achteraan in de koelkast gezet, en omgeruild voor een koude die wel open gemaakt wordt. Zo werkt dat. Simpel en doeltreffend.
Verder hebben ze de prijzen voor de ladydrinks gelijkgetrokken. Dat was ook wel nodig. Een glaasje ranja kostte 130 Baht, maar een flesje bier als ladydrink, daar werd tot voor kort het vrij belachelijke bedrag van 180 Baht voor worden gerekend. Dat is nu ook 130. (Normale prijs 85, overdag 7AM-7PM 60).

Voorts is de voormalige zangeres vervangen door een nieuwe. Ook daar kan ik me wel iets bij voorstellen, de vorige was de laatste tijd niet altijd helemaal bij stem. Meer dan tien jaar intensief gebruik met als enige smeermiddelen whisky en cola eisen zo hun tol.
Verder is er weinig veranderd. Een meisje kwam nog wel speciaal melden dat ze van baan is veranderd, van serveerster naar bargirl. Alsof ik dat nog niet in de gaten had!

Ik was hier nu pas voor het eerst deze week ‘s avonds alleen, en dan komen de meeste bekenden wel even een praatje maken. Zit je in gezelschap, dan zullen ze dat ongevraagd beslist niet doen. De regels zijn streng hier. Zo krijgen de dames elke dag een (per dag wisselende) plek aangewezen waar ze moeten zitten, en tenzij ze gebarfined zijn mogen ze niet zomaar ergens anders gaan zitten. Je voorkomt hiermee dat de dames allemaal als strontvliegen op elke nieuwe klant afkomen en elkaar de hersens inslaan. ‘No hassle bar’, heet dat in vakjargon.

Hoewel ik mijn allerdringendste ‘sociale verplichtingen’ er nu wel op had zitten, en ik geheel vrij was om te doen en te laten wat ik wilde, liet ik me door niemand verleiden.

In drie dagen nog niet verder dan 100 meter van mijn hotel geweest, en toch aardig afgepeigerd. Veel meer dan in slaap vallen kon ik mij niet wensen.Pas zaterdagavond kreeg ik de geest om op jacht te gaan naar vers vlees. Het zat niet mee, het begon zachtjes te regenen en uit de beelden op de Thaise buienradar kon ik wel afleiden dat dit minstens enkele uren zou gaan duren. Geen nood, dan maar een avondje Wonderful 2 Bar en niet te laat naar bed.

Zondagochtend was er een met veel tam tam aangekondigde bokswedstrijd. Alle zichzelf respecterende pubs gingen extra vroeg open, sommigen al om acht uur. Heel erg gek op boksen ben ik niet, maar dit gevecht viel in de categorie Mohammed Ali tegen Joe Frazier, waarvoor ik vroeger als klein kind midden in de nacht door mijn vader uit bed werd gehaald. De moeite die ik mij nu moest getroosten om het gevecht te zien was in verhouding klein. Via een live-blog hield ik de boel in de gaten, want ik vermoedde al dat acht uur veel te vroeg zou zijn. Rond elf uur viel ik de afgeladen Sportsman Pub binnen, waar nog net een plekje vrij was. Zo’n kroeg waar het bier al een paar uur rijkelijk stroomt ruikt om elf uur ‘s ochtends een stuk ranziger dan ‘s avonds, vreemd genoeg. De beste oplossing is om er zelf ook eentje te nemen. De sfeer zat er goed in, het was een heel aardige wedstrijd, een toonbeeld van totale mediagekte, zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar.

Na afloop hier ook ontbeten, mijn dag stond schematisch toch al weer op z’n kop, en dan moest Max Verstappen nog beginnen… Die viel gelukkig snel uit en dat leverde minstens een uur tijdwinst op.

Prima gelegenheid om een motorbiketaxi te nemen. Dat is mijn favoriete vervoermiddel hier. Sowieso al niet geheel zonder gevaar, en een helm zet ik alleen op als die mij wordt aangereikt. Dat gebeurt vrijwel nooit, ik denk alleen als bekend is dat er op de route een controle is. Ik weet het, dat levert nog wat extra risico op, maar het is zoveel fijner om met je haren in de wind door Pattaya rond te toeren dan met een zweterige kop onder zo’n stukje plastic, dat ik dat maar voor lief neem. En lopen is ook gevaarlijk…

Gisteren las ik op dit blog nog een stukje over de tweewielertaxi’s waarbij iemand opmerkte dat hij zich nergens goed aan kan vasthouden. Dat moet je ook helemaal niet doen. Het koppel van de viertakt 125cc motortjes is niet zo groot dat je heel snel achterover zult kukelen, en bij een noodstop schuif je toch tegen de bestuurder aan. Vooral niet ‘meesturen’, dus eigenlijk het beste handen los, en passief blijven. Iemand die zelf wel eens een gemotoriseerde tweewieler met passagier heeft bestuurd snapt het denk ik wel.

Voor het geld hoef je het hoop ik niet te laten, voor 80 Baht rijden ze je van Soi 13/2nd Road naar Soi 3/Beach Road, 2.5 kilometer verderop. Kortere ritjes vanaf 40 Baht. Dat is vèr boven het officiële tarief, maar dat boeit me niet. Het is heerlijk en reuze praktisch. Ik geef ze wat ik het waard vind, krijg daar nooit problemen mee en hoef van te voren ook niet te informeren naar of te onderhandelen over de prijs. Die luxe gun ik mezelf, en ik weet dat het Bahtbusje goedkoper is…

Bij de mixed New Star Beer Bar in Soi 3 was het een redelijk dolle boel, met veel oude bekenden. Het verloop is hier niet zo groot en er is voor elk wat wils. Het wordt wel op prijs gesteld als er wat ladydrinks worden rondgestrooid, dat is part of the game. Anderhalf uur later weer een motorbiketaxi naar Soi 13 genomen. Twee, om precies te zijn.