Frans Amsterdam in Pattaya (deel 3)

Nadat ik met mijn reisverslag weer bij was ben ik ook ingedommeld. Het plan om later op de avond nog naar de Wonderful 2 Bar te gaan lieten we varen. We lagen lekker en vonden het wel best zo. Nog voordat de band in de bar stopte waren we helemaal vertrokken om pas wakker te worden toen de zon weer op kwam.

Tijd voor de volgende aflevering van de soap/massage. Ja, zo wil een mens elke dag wel wakker worden! Het verschil tussen de soap en de massage was dat de soap eindigde met een cliffhanger en de massage met een happy end. Zo hoort het ook.

Ze vroeg of ze mocht bellen om haar zoontje te bevelen op te staan en naar school te gaan, anders zou hij de verleiding wellicht niet kunnen weerstaan zich te verslapen. Dat mocht natuurlijk. Een leuk kereltje, als ik op de foto’s af mag gaan, en ik kreeg een beetje spijt dat ik hem zich niet had laten verslapen.

Nu begon ze met wat onvermijdelijk was, het gezeur of ze niet toch nog een nachtje mocht blijven. Ik was blij dat ik haar op messenger mijn eerdere duidelijke berichten kon voorschotelen, en ik bleef onverbiddelijk. Ze begreep het, een beetje beteuterd.
Over voorschotelen gesproken, er moest wel ontbeten worden, vanzelfsprekend. Bij dat idee klaarde haar gezicht weer op. Meteen begon ze haar spulletjes bij elkaar te rapen en nog voor negen uur, erg vroeg voor mijn doen, staken we Soi 13 al over, naar het ontbijtbuffet van het Lek Hotel. Ik kocht een boekje met 10 coupons voor 1200 Baht. Daar kun je je geen bult aan vallen.

Uitzoeken wat je lekker vindt en daarvan net zoveel opscheppen als je wilt. Ik ga niet alles vermelden wat je hier kunt krijgen, maar de keuze is zeer uitgebreid, zowel Thais als Westers, en ter illustratie: Alleen al in de categorie ‘ei’ zijn er spiegeleieren, gekookte eieren hard en zacht, gescramblede eieren en geomeletteerde eieren. Er zitten wel dingen tussen waar ik niet heel erg enthousiast van word, maar die neem je gewoon niet en dan blijft er nog meer dan genoeg over. Voor € 3.- is de prijs/kwaliteit verhouding dik in orde. Over het algemeen zitten de Thaise dames hier ook heerlijk te smikkelen en doet u ze hier een groter plezier mee dan met een bediend restaurant waar meestal één gerecht van de kaart moet worden uitgezocht. De Chayapoonse was geen uitzondering, na het eerste bord werd een tweede opgeschept en weggewerkt, om vervolgens te laten weten dat ze op moest passen om niet dik te worden. Ja, zo lust ik er nog wel een paar…

We verkasten naar de Wonderful 2 Bar. Nog een kopje koffie, en dan ging ze richting het busstation. Voor de tweede achtereenvolgende dag 7 uur onderweg. Het bedrag dat ik haar normaal betaalde verhoogde ik met een ruime reiskostenvergoeding, anders zou ze niet veel overhouden. Het was kennelijk genoeg, want ze probeerde meteen of ik voor volgende week, of voor over twee weken, weer een afspraak wilde maken. Dat deed ik niet, dat zien we dan wel weer, maar als ik nu ‘ja’ zou zeggen en ik kom mijn belofte niet na dan heb je gedonder in de glazen, en terecht, en dat wil ik niet. Dat snapte ze. Net op dat moment kwam er een berichtje binnen van Cat.

‘Hi, how are you? I am in Bangkok now, waiting for bus. About 1 PM in Pattaya. Ok?’
Ik had de Chayapoonse al verteld dat ik in de middag een andere date had, en kon haar nu dit berichtje laten zien ten bewijze van het feit dat dat geen smoesje was.
En zo konden we dit ‘bliksembezoek’ denk ik alletwee met een goed gevoel afsluiten.

Cat, ik noem haar ook wel eens Katja, is geen onbekende voor de vaste lezers hier. Misschien is een korte herintroductie op z’n plaats:
Ze heeft haar halve leven als bar girl in Pattaya gewerkt, maar sinds de geboorte van haar dochter enige jaren geleden verbleef ze meestal in de Isaan.

Ze is vanaf mijn eerste bezoek aan Pattaya lange tijd mijn steun en toeverlaat geweest, vraagbaak, gids, tolk, ziekenverzorgster enzovoort. We zijn geen broer en zus, maar zo leven we wel een beetje. Af en toe stop ik haar wat toe. Twee jaar geleden heb ik haar voor een paar dagen naar Pattaya laten overvliegen en dat heeft er feitelijk toe geleid dat ze haar oude baantje weer had opgepikt. Haar dochtertje ging naar school en werd verder door de familie opgevangen. Het viel toch weer niet mee in Pattaya, en inmiddels zat ze weer regelmatig thuis. Daar verkoopt ze wel eens kleding in haar ‘winkel’, verkoopt ze wel eens eten in haar ‘restaurant’, geeft ze wel eens engelse les in haar ‘klaslokaal’, helpt ze op de rijstvelden, kortom ze doet van alles, maar de revenuen blijven altijd achter bij de verwachtingen en zo ploegt ook zij zich door het leven. We hebben regelmatig maar geen overdreven contact via messenger en ik zal altijd wel een zwak voor haar blijven houden.

Eind mei werd ik opgeschrikt door het volgende bericht.
‘I looking for money now because I want to go work somewhere out Thailand. For massage.’
Die verhalen kende ik.
‘Somewehere out Thailand? Massage means boom boom.’
‘No, massage only.’
‘People who promise you massage job and good salary all lie. You know! You not stupid!’
‘I try to work. No work, no money now.’
‘They know you need money. Don’t believe them.’
‘Yes.’
Het bleef een week stil en toen volgden er foto’s van het werk op het land, van de kleine, en van een feestje met vriendinnen en whisky. Ze was haar verstand nog niet kwijt. Eind juni een bericht dat ze het maar weer eens tijdje in Pattaya had geprobeerd, bij haar zus in Bangkok was geweest, en vanwege een festival op weg was naar Ubon.
Enige tijd later de foto’s van het festival en de vraag of ik alweer reisplannen had, maar ik moest wachten tot de tickets in prijs zouden dalen.
16 juli weer berichten.
‘Hi! How are you? Very bad life… ‘.
‘Whats wrong?’
‘Don’t be angry please. Yesterday I come to Bahrain.’
‘Manama?’
‘Yes, I want work for money.’
Een bemiddelende ‘mamasan’ in Ubon had het geld voor het vliegticket voorgeschoten, en ze was nu net naar een hotel gebracht. Hoe dat heette moest ze aan haar kamergenote vragen. Haar paspoort had ze zelf mogen houden en er was ook voor een visum gezorgd. Dat stelde enigszins gerust.
“All Arab men here”, was haar opgevallen.
“Yes, of course. Better stay in Thailand with no money than in Bahrein with Arab men…”
Maar ze had nu echt geld nodig.
‘I not have good feelings about what you are doing now.’
‘I know my fault. I just want to have back land.’
‘What happened?’
‘My dad take money from somebody long time ago and this year my dad have to give money back to him 400,000 baht. Sorry to give u hear bad story about me. ‘
‘I see…’

Voorlopig zou ze drie maanden in Manama blijven. Ik vroeg haar om in ieder om de paar dagen wat van zich te laten horen, en dat beloofde ze plechtig.