Frans Amsterdam in Pattaya (deel 2)

Halverwege deze eerste avond werd ik wakker. Er was een berichtje van Nuk, zo noem ik haar maar. Hoe het met darling ging. Dat vraagt ze ongeveer 365 keer per jaar, en soms weet ik even niks meer te verzinnen, maar nu kon ik haar verrassen.

“Tuk-Tuk (mijn alter alias) in Pattaya now!”
Het bleef even stil, tot er druk getikt werd.
Een heel verhaal, I go Korat soon, can not take care of you, so sorry, so sad, bla bla bla, en dat allemaal in nauwelijks te begrijpen engels.
‘When you go Korat’, vroeg ik, ‘Tomorrow?’
‘No. Tomollow tomollow.’
‘You work tomorrow?’
‘No.’
‘You want go with me tonight?’
‘Please darling!’
‘Ok, see you 11 PM Wonderful 2 Bar.’

Tsja, die kon ik toch niet ongezien naar huis laten gaan. Ik ken haar tenslotte alweer een aantal jaren. Eerst werkte ze in de Tim Bar Agogo, later in verschillende winkeltjes in Mike’s Shopping Mall. Ze is nogal eigenwijs en heeft zo haar nukjes, waardoor ze het vroeg of laat overal met de manager aan de stok krijgt, terwijl het nooit haar schuld is. Achtentwintig is ze nu, dochtertje van een jaar of acht, papa en mama komen net niet om in de rijst en haar wat oudere zus zit 24/7 met haar vriend aan de Yaba.

Een paar maanden geleden hadden die laatste twee ruzie gekregen en had Nuk haar zus meegenomen naar Pattaya om te kijken of er voor haar hier wat emplooi was. Mede in dat kader werd ik toen aan haar voorgesteld, maar ik heb vriendelijk bedankt voor de eer. Het zag er wel leuk uit, maar zo’n brok totale desinteresse en apathische lamlendigheid ben ik nog maar zelden tegengekomen. Twee dagen later ging ze het weer goedmaken met haar vriend.

Van de 10.000 Baht die Nuk als verkoopster maandelijks verdient gaan er 4000 op aan kamerhuur, 1000 aan water en elektra. Dan moet er nog gegeten en gedronken en gebeld worden. Veel kan er niet naar huis gestuurd worden. Free-lancen naast een baan van 6 dagen van 10 uur per week is ook niet realistisch, dus als ik in het land ben wordt de enige vrije dag wekelijks goed besteed. Ik moet mijn agenda dan wel aan die van haar aanpassen en dat wordt als vanzelfsprekend beschouwd. Een dametje met gebruiksaanwijzing, maar zo vertederend dat je onmogelijk langer dan vijf minuten boos kan blijven.

En dan nu nog de pech dat mijn planning niet uitkomt. Eén keer per jaar slechts gaat ze een maand naar huis. Dan kan ze de verjaardag van haar dochter vieren, en dit jaar wordt ook nog van haar verwacht dat ze als een soort getuige optreedt in een proces tegen haar zus over een beweerdelijk niet terugbetaalde lening van 35.000 Baht. Of zoiets. Erg veel touw kan ik er niet aan vast knopen. Kommer en kwel in ieder geval. Desondanks hebben we een leuke avond gehad. Rond het middaguur samen ontbeten bij The Sportsman. Op weg daar naartoe, bij het verlaten van het hotel, moet ik haar er dan wel aan herinneren dat ze haar ID-kaart bij de receptie op moet halen. Met tegenzin doet ze dat dan, al sputtert ze nog wat: “We not go back to your room?” “No darling, sorry. Tuk-Tuk too busy.” Soms moet je hard zijn, dat doet pijn, maar anders is ze echt niet weg te slaan.

Na het ontbijt een afscheidsdrankje, water, in de Wonderful 2 Bar. Ik gaf haar 1600 Baht. Ze zat te rekenen, en zei: “Ik heb 8000 gespaard, dus dan heb ik nu 9600. Bijna 10.000.” Ik snapte de hint, vroeg 600 Baht terug en wisselde die voor een briefje van 1000. Ze heeft het niet makkelijk. Ik heb het daar ook wel eens moeilijk mee. Een klein traantje, een omhelzing, en daar ging ze weer, verder in een onzekere toekomst.

De volgende die zich aandiende was een dame uit Chayapoon. Die had ‘s ochtends al laten weten dat ze de bus ging nemen, ruim 400 kilometer. Ik heb nog eens extra duidelijk gemaakt dat Tuk-Tuk butterfly is, dat ze echt maar één nacht kan blijven en dat het misschien niet zo zinvol is om nou alleen voor mij naar Pattaya te komen. Dat had ze begrepen, om 5 PM in de Wonderful 2 Bar dus. Nou, vooruit dan maar weer. Deze dame heb ik de vorige keer via Thaifriendly leren kennen. Erg trouw met berichtjes via Facebook sturen, inclusief foto’s van het echte boerenleven. Niet knap, wel altijd vrolijk en het liefste wat ze doet is tegelijkertijd TV kijken en massage geven. Dat gaat heel goed en ik heb er geen last van. Om vier uur was ze er al en ik kreeg nauwelijks kans om mijn eerste biertje op te drinken. Er was vast iets op de TV…

Na anderhalf uur Thaise soap deelde ze mede dat ze honger had. Ik ook, we togen voor het gemak naar de Sportsman Pub. Aan deze zaak is qua ambiance net zoveel Thais als aan De Hut van Ome Henne, maar de keuken is westers en aziatisch, dus da’s handig.

In dit geval koos ze toch voor Italiaans, een Spaghetti Carbonara. Ik liet me verleiden tot een zalmmoot met gekookte aardappelen en spinazie. De zalm was goed, de saus ook, alleen de spinazie was nauwelijks lauw en de aardappelschijfjes daar kon je een tunnel mee bouwen en ze waren vrijwel koud. Spijtig, meestal is het hier beter. Ik heb er niks van gezegd, daarvoor is het dan al te laat, en mij werd ook niets gevraagd. Zoals u van de TV-koks kunt leren: Een kok moet alles proeven wat doorgaat. Dat was in dit geval duidelijk niet gebeurd. Bovendien zag ik de eigenaar niet, maar die kom ik vandaag of morgen nog wel tegen. Het Thaise personeel, daar heb je toch niks aan. Ik had al geprobeerd ze kenbaar te maken dat de website alleen maar blanco pagina’s toonde. Het resultaat: Ze staan je wat schaapachtig aan te gapen, verder niets. Min of meer demonstratief had ik mijn mes rechtop in een van de niet opgegeten aardappelschijfjes gezet, maar ook dit werd niet begrepen. Hij komt nog wel aan de beurt!

Nu ligt mijn boerinnetje even uit te buiken terwijl ik dankbaar de gelegenheid te baat heb genomen om u weer deelgenoot van de wederwaardigheden hier te maken. Bij voldoende belangstelling binnenkort deel 3, ijs en weder dienende.