Frans Amsterdam in Pattaya (deel 14): ‘Ik ga vissen!’
Frans Amsterdam is weer neergestreken in Pattaya en vermaakt ons, tot er geen ‘vind ik leuk’ waarderingen meer zijn, met zijn belevenissen in een vervolgverhaal.
Eén van de meisjes uit de Wonderful 2 Bar die ik al jaren ken, had ik deze vakantie nog niet gezien. Ze was voor zeven weken naar Australië afgereisd, en zou één dezer dagen terugkomen, zo begreep ik van de collega’s.
Wan, zo noem ik haar, is een beetje een einzelgänger. Correct Duits zal wel ‘Einzelgängster’ zijn, maar dat roept door het vele Engels dat we consumeren snel verkeerde associaties op. Ze heeft geen ouders meer en ook geen broers of zussen. In die zin zitten we in hetzelfde schuitje. Dat schept een band. Wan heeft op haar telefoon alleen maar Line, geen Facebook. Sinds ik mijn nieuwe tablet heb krijg ik Line niet meer aan de praat, dus we hebben verder ook nooit contact. Vinden we niet erg, elke dag dat ‘Good morning, how are you?’ missen we niet zo. Ik wist nu toch dat ze eraan zat te komen, en zij wist ook dat ik er was. Maandag om 19.00 was het zover en konden we elkaar weer in de armen sluiten.
Een heer op leeftijd, in de zeventig, voormalig Pattayaganger, had haar uitgenodigd om naar Australië te komen. Zijn gezondheid liet steeds ernstiger te wensen over en Wan had voor ziekenverzorgster/huishoudster gespeeld. Een paar keer had ze ook een ziekenwagen moeten bellen, als de man helemaal op apengapen lag. Haar engels was daar goed genoeg voor, vertelde ze trots. Met gillende sirenes werd de man dan opgehaald en zij mocht mee in de ambulance. Ze moest dan ook de dochter van de man bellen, die het nieuws telkens voor kennisgeving aannam.
Ze verbleef in een mooie villa, van alle luxe voorzien, vlakbij een leuke stad, waar ze met de auto de dagelijkse boodschappen kon doen. Voor zichzelf wat winkelen kon ook, de financiële vergoeding was ruim, en ze maakte verder toch geen cent op. Behalve dan de 2000 Baht die ze aan een vriendin in Pattaya had betaald om voor haar sugar glider te zorgen, want die mocht niet mee naar Australië. Een sugar glider? Dat zei me even niks. Na wat uitleg dacht ik dat het een vleermuis was. Dat klopte niet helemaal. Uiteindelijk bleek het gewoon een suikereekhoorn te zijn. Dat is dan weer geen eekhoorn, maar een buideldier. Dus een buideldier dat vliegt. Nee, vliegen is het ook niet, ook geen fladderen, meer naar beneden zweven. Een soort vallen, maar dan anders. Of vliegen zonder te blijven zweven. Het doet denken aan een mislukt evolutionair concept, maar schattig zijn ze wel. Het was één van haar laatste aanwinsten en ze was er erg blij mee: Nu was ze thuis nooit meer alleen. Tsja, daar is geen speld tussen te krijgen.
We besloten het ijzer te smeden als het heet is en niet te lang in de bar te blijven hangen. We konden beter later op de avond teruggaan en dan nog een paar borrels nemen. En eigenlijk wilde ze nu toch het liefst bij Mr. Humphries – zo heet het diertje, vrij vertaald – slapen, want ze had hem erg gemist. Dat kon ik me voorstellen en zo moesten we het dan maar doen.
Conform de planning raakten we – na gedane arbeid – tijdens het happy hour van 12 tot 1 lekker goedkoop licht beneveld en gingen wij daarna elk ons weegs, naar ons eigen bed.
Ik kreeg al gauw spijt van mijn ruimhartige grootmoedigheid. Het zat me niet lekker, èn ik lag niet lekker: Zij op haar eigen vertrouwde kamertje, gezellig samen met Mr. Humphries aan het warme voeteneind, en ik moederziel alleen op een hotelkamer, ver van huis. Het was niet eerlijk. Ach, ik moest niet zo zeuren, ik ging heus wel in slaap vallen. Nou, mooi niet dus. Om drie uur lag ik nog suikereekhoornkeuteltjes te tellen… Dat ging niet goed zo.
Ik kroop mijn bed uit, kleedde me enigszins aan, en ging naar de receptie.
‘Sawadee krab, khang tungkhan plathong.’
De receptioniste keek me vreemd aan.
Ik had het toch netjes door Google laten vertalen en een paar keer de uitspraak geoefend. Nog een keer: ‘Khang tungkhan plathong krab’.
Nee hoor, ze schudde alleen maar met haar hoofd: ‘Nee’, of meewarig.
Engels dan: ‘I want goldfish.’
Geen reactie. Ik wist niet of ze het niet begreep of niet wilde begrijpen. Plaatje op Google opgezocht en laten zien. Dat maakte het nog erger.
‘No, kitchen closed now.’
Dan zie je weer wat voor wreed en primitief volk het is, die Thai. Dan denken ze dat ik een goudvis zou willen opeten. Barbaren! Zouden ze wel beseffen hoe zielig dat is? Een vis eten, dat doe je toch niet?
Plaatje van goudvis in kom opgezocht en de bedoeling uitgelegd:‘No, not for eat! For company!’
‘No have.’
Krijgen we dat weer. Het eeuwige ‘No have… ‘.
Ok, het is geen vijfsterrenhotel, maar zodra je iets anders wilt hebben dan chicken with rice is het al gauw ‘No have… ‘. Op dat irritante toontje, want ze spreken het engels ook uit alsof het een toontaal is. Stelletje koekenbakkers! Maar een simpele goudvis in een kommetje? Ho maar! Dat is te ingewikkeld hoor…
‘You drink too much sir? Are you ok? You need doctor? I can call for you.’
Ook dat nog. Ik kreeg al visioenen van mannen in witte jassen.
‘No no. Everything ok. Thank you, I go sleep again.’
In het meest ordinaire hotel in Belgiëland, toch niet bepaald het toppunt van innovatie en verrassende vernieuwingen, is het geen enkel probleem om voor de gezelligheid een goudvis op je kamer te krijgen, maar in het bruisend hart van het op de kwaliteitstoerist gerichte Zuid-Oost Azië word je mooi aan je lot overgelaten. Ik snap best dat de mensen hier allemaal steen en been klagen. Viel mee dat de receptioniste niet nog zo’n zogenaamd goedbedoeld advies had meegegeven, daar hebben ze hier ook zo’n handje van. ‘Oh, maybe you can do chak wauw, sir’. Van dat soort Oosterse wijsheden. Bah!
Ik was teruggelopen naar mijn kamer en haalde mijn tablet uit mijn broekzak. Per ongeluk raakte ik het scherm ergens aan en de pagina van Thaifriendly werd geladen, pagina één. Veertig leuke koppies op een schermpje van nog geen 20 bij 15 centimeter. Met een beetje fantasie was het net alsof ik naar een rijk gevulde vissenkom zat te kijken. Met allemaal visjes om rauw in te bijten.
Ik wist het: Ik ging vissen!
Nieuwsbericht: www.businessinsider.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Column8 november 2021Frans Amsterdam: Hotelboekingsperikelen
Column7 november 2021Frans Amsterdam in Pattaya: ‘De BVN kwelling’
Taal6 november 2021Tellen in het Thais
Leven in Thailand5 november 2021Falang leest bargirl de les
Je verhalen blijven spannend Frans.
Misschien een idee om ze samen te bundelen in boekvorm?
Leuk verhaal Frans,maar je mag Wan een Einzelgänger blijven noemen,het van jou vertaalde einzelgängster is een soort Nederlandse fantasie vertaling,die je in de z.g.n. Deutsche Duden,(woordenboek) nergens zult vinden. Niet alleen in het Engels ook in het Duits heeft het woord ,,gängster” zo je het uitspreekt,de zelfde betekenis.
Het moet natuurlijk Einzelgängerin zijn, maar dan kon ik het grapje niet kwijt.
Hallo,
Even reageren op een detail van de inhoud van dit stuk van Frans Amsterdam.
Sugargliders zijn groepsdieren. Alleen gehouden verpieteren ze, en zijn ze doodongelukkig. Bovendien is het houden van sugargliders en het vangen van deze prachtige kleine schepseltjes een illegale bezigheid. Echter, helaas op de Chatuchak market in Bangkok zijn ze op de afdeling huisdieren gewoon te verkrijgen. Ook opde vogeltjesmarkt in Yogyakarta (Indonesie) kwam ik ze vorige maand tegen.
Als het maar geld opbrengt !!
U hoeft niet per se naar Thailand of Indonesië.
Op Marktplaats variëren de prijzen tussen de € 150 en € 999, voornamelijk afhankelijk van de kleur.
De service ,,rent a goldfish”is voor iemand die niet alleen op zijn hotelkamer verbrengen wil, voor euro 3.50 nog een erg overzichtelijke prijs. Als je in Pattaya gezelschap op je kamer wilt hebben,kan het zomaar gebeuren,dat je zelf een degredatie ondergaat waarbij je plotseling zelf de goldfish bent.
Frans,ik hoor je over de meisjes,maar hoe zit het met de jongens?
Dan moet ik u teleurstellen. De gay-scene heeft mijn belangstelling niet.
Maar voor de liefhebbers is er ook op dat gebied genoeg te beleven hoor. Persoonlijk ken ik alleen ‘Boyz Town”, in en rond Soi 13/3 en 13/4 (Pattayaland 1 en 2). Het Jomtien Complex schijnt ook een geliefde plek te zijn, maar dat heb ik van horen zeggen.
Met de jongens zal het wel snor zitten maar aangezien Frans uit eigen belevingen verhaalt zal hij daar weinig sjoege van hebben.
Ik heb vanavond nog even geïnformeerd en naar horen zeggen zit je hier geramd.
Ja, sommige lezers zijn niet tevreden gesteld met het neerpennen van je eigen belevenissen maar zien je aan voor een onderzoeksjournalist. Pas op dat riooljournalistiek niet de kop opduikt.
gewoon leuk. zonder commentaar.
Ik vind uw verhaaltjes wel leuk. Zie ik het voor mij dat ik mij in mijn hotel in Bangkok midden in de nacht bij de receptie meld met het verzoek mij een gouden vis in een kom te bezorgen.
Denk ik dat mij niet eens gevraagd wordt of het wel goed met mij gaat maar vrees ik dat ik onmiddellijk naar een min of meer gesloten medische inrichting wordt begeleid.
Als dit niet gebeurd moet ik mij niet verbazen dat telkenmale als ik mij in de buurt van dezelfde balie begeef alle medewerkers spontaan een duik nemen onder de balie om te aldaar even bij te komen van de lachstuipen.
Maar goed, u heeft mij wel aan het lachen gemaakt en dat is toch ook wat waard nietwaar…………
” handje van om” en Chock-wauw in een zin. Moest erg lachen. Bedankt Frans, heerlijk ontbijtvoer!
Frans,
Ge zijd ne krak zeggen ze in den Belziek, ik ben volledig met u mee, alleen van dat goudvis verhaal “IN PATTAYA” geloof ik niets, maar
heb er wel goed om gelachen.
Doe vooral verder en je word nog wereldberoemd.
Groeten John
P.S. misschien kom ik u vanmiddag wel eens opzoeken in Wonderfull 2 bar
leuk weer Frans
ja soms wordt je op jezelf teruggeworpen kan overal zomaar gebeuren.
Doodzonde dat Frans overleden is! Ik mis zijn ongeëvenaarde humor zeer.
zo leuk verteld. GENOTEN !