Frans Amsterdam in Pattaya (deel 11): ‘Lichaamsbeweging’

Frans Amsterdam is weer neergestreken in Pattaya en vermaakt ons, tot er geen ‘vind ik leuk’ waarderingen meer zijn, met zijn belevenissen in een vervolgverhaal.

Onlangs suggereerde iemand in de reacties dat ik te weinig lichaamsbeweging zou krijgen, want veel verder dan in de onmiddellijke nabijheid van hotel en stamkroeg leek ik niet te komen. Dat is volkomen juist.

Binnen een straal van 200 meter is zo ongeveer alles te vinden wat een mens nodig heeft. Diverse ontbijtgelegenheden om uit te kiezen, waarna er uitgebreid koffie kan worden gedronken in de Wonderful 2 Bar. Daar wordt met een paar vaste bezoekers de toestand in de wereld in het algemeen en die in Pattaya in het bijzonder besproken. Mijn verhaaltjes schrijf ik ook meestal hier in de middag, als het toch veel te warm is om wat anders te doen.

En waarom zou ik hier weggaan? Mijn asbak wordt drie keer per uur geleegd, van tijd tot tijd word ik met een ijswaterdoekje opgefrist, er wordt regelmatig gecontroleerd of er nog voldoende sigaretten in mijn pakje zitten, als ik een kater heb wordt er paracetamol gehaald, om de paar dagen worden mijn nagels bijgeknipt en gevijld, er komt iemand langs om mijn schoenen te poetsen, als er nieuwe meisjes komen worden die aan mij voorgesteld, wanneer ik de sluitingstijd van de laundry weer eens dreig te vergeten komt de man mijn wasje naar de bar brengen… Zelfs het wisselen van Euro’s in Bahts heb ik uitbesteed, mijn vertrouwen is rotsvast en nog nooit beschaamd. Nee, dit is niet zomaar een beetje ordinair barhangen, dit is geheel verzorgd loungen in optima forma! Op een barkruk, dat dan weer wel.

Aan het eind van de middag een paar biertjes, om de eetlust op te wekken en de benen te strekken. Veel verder dan Soi 13/1 of 13/2 kom ik dan ook niet. ‘Eten kun je op elke hoek van de straat’, is vervolgens een understatement. Mocht ik voor het diner toch iets in gedachten hebben dat tot het overbruggen van enige afstand noopt, dan is daar altijd wel een motorbiketaxi die het aandurft om mij achterop te nemen.

Twee of drie uurtjes uitbuiken op de kamer, al dan niet met een ontspannende massage. Voor dat laatste hoef ik ook de deur niet uit, een berichtje naar één van de bekenden via Messenger of Thaifriendly en even later wordt er zachtjes aan de deur geklopt.

Dan wordt het tijd om de voorbereidingen voor de jacht te gaan treffen. Als er tenminste geen kink in de kabel komt, in de vorm van hevige regen of wanneer zich via de tablet al een geschikte kandidaat heeft gemeld. Meestal wordt het een motortaxi naar één van de gebieden waar de beer bars in geconcentreerde mate aanwezig zijn, zoals Drinking Street, Soi 3, Soi 6, Soi 7 en 8, Soi Made In Thailand, Soi Buakhao, Soi Honey, Soi LK Metro, Soi Diana, Soi 13/2 en /3, of de barcomplexen langs Second Road, Beach Road en Walking Street. Soms heb ik een ‘doel’, bijvoorbeeld iemand waarmee ik op Thaifriendly contact heb, maar nog niet in het echt gezien heb. Als zo iemand in een bar werkt, dan ga ik er meestal eerst wat mee drinken, en dan kijken we wel verder. Of ik ga zomaar lukraak op pad. Het maakt allemaal niet zoveel uit. Ook hier moet u zich echter beslist geen afmattende avondvierdaagses bij voorstellen, het is op z’n hoogst barhoppen.

Zodra ik mijn slag geslagen heb, laat ik twee motorbiketaxi’s aanrukken en gaat het retour Wonderful 2 Bar. Mocht ik nog zaken nodig hebben voor de nacht, dan worden die boodschappen weer graag gedaan door het onvolprezen personeel daar. Ondertussen speelt de band een paar van mijn favoriete nummers, maak ik dankbaar gebruik van de ‘pay two, get three’-aanbieding, en is er meestal nog wel een eetstalletje dat de aandacht trekt. Een paar ladydrinks strooien wordt natuurlijk wel op prijs gesteld, dat is de investering dubbel en dwars waard, je waant je in minimaal de business class van een vliegtuig, waarbij je alle stewardessen persoonlijk kent en vaak nog wel beter. Ze kennen jouw wensen ook op hun duimpje en lijken er een regelrecht genoegen in te scheppen het je zo goed mogelijk naar de zin te maken.

Soms gaat er iets mis, zoals vorige week. Een meisje dat ik in Soi LK Metro had gebarfined was iets te enthousiast met het nuttigen van de alcoholische consumpties en ging tegen 01.00 helemaal ‘out’. Niets meer mee aan te vangen. Daar heb ik dan totaal geen omkijken naar, de patiënt wordt al opgevangen voordat ze van haar kruk lazert, door vier dames voorzichtig op de grond gelegd, kussentje onder haar hoofd, handdoekje en een emmertje erbij, plus iemand om de belangrijkste lichaamsfuncties in de gaten te houden (zie foto boven). Een uurtje later zat er nog niet veel leven in, maar de bar ging wel sluiten. De hulp van twee motorbiketaxiboys werd ingeroepen. Die namen het meisje letterlijk in hun midden op, voorzichtig de Soi oversteken, keurig tot in de hotelkamer. Gevolgd door één van de behulpzame dames zich nu over haar persoonlijke bezittingen had ontfermd.

Van de enige substantiële lichaamsbeweging die op het programma stond kwam zo natuurlijk ook niets terecht….

– Herplaatst ter nagedachtenis aan Frans Amsterdam (Frans Goedhart ) † april 2018 –