Frans Amsterdam in Pattaya (deel 6)

Frans Amsterdam is weer neergestreken in Pattaya en vermaakt ons, tot er geen ‘vind ik leuk’ waarderingen meer zijn, met zijn belevenissen in een vervolgverhaal.

De W2 drukte-index is iets bijgetrokken naar 4.4. Met name zaterdag en zondag was die opmerkelijk laag, 2.1 en 1.9. De laagste waarden die ik ooit gemeten heb. Ik wijt het aan The Moneyfight. Zaterdag veel mensen vroeg naar bed om zondag op tijd op te staan, en als er dan van acht uur ‘s ochtends tot bijna twaalf uur wordt doorgebracht in de kroeg gaat zelfs bij de meeste long-stayers het licht toch even uit, waarbij de speciaal samengestelde ‘knock-out-breakfasts’ zonodig de genadeklap toebrengen of tot andere vormen van overgeven leiden.

In de Wonderful 2 Bar zijn mij ondertussen twee bordjes opgevallen, die er vroeger niet hingen. Ze zijn goed zichtbaar vanaf de straatkant. De vraag die rijst is dan: Wat zou dat nou betekenen? Het ziet eruit als een korte waarschuwing, gevolgd door een toelichting, en een soort ondertekening. Het zou bijvoorbeeld kunnen zijn: “GLAD! Tijdens en na regenbuien. De directie.”

Misschien waren er weer een paar lieden onfortuinlijk onderuit gegaan op de twee traptreden die de bar boven het straatniveau uit tillen. Bij nader inzien leek me dat niet logisch, aangezien de tekst uitsluitend in het Thais is en ze toch niet zo aso zullen zijn om alleen landgenoten voor het dreigend onheil te behoeden.

Google Translate is natuurlijk handig, maar zie die lettertjes allemaal eerst maar eens te vinden of samen te stellen, want de optie ‘maak een foto en laat google het verder lekker zelf uitzoeken’ is voor de Thaise taal natuurlijk niet beschikbaar. Drie koppen koffie, zes sigaretten en achtentwintig zweetdruppeltjes later kreeg ik iets van ‘Must not! Bring it to the store.’ Het leek inderdaad niet op een weeralarm.
Ik kon er weinig van maken. Ten einde raad een hulplijn ingeschakeld, één van de dames. Die wist het wel.
“Het is verkopers verboden goederen aan te bieden in de zaak. Afzender: Wonderful Bar.”

Daar zou ik nou zelf nooit op zijn gekomen, ook al niet omdat er de hele dag gewoon nog verkopers af en aan lopen om hun waren te slijten. Hebben die bordjes dan wel enige zin, vroeg ik me af. Nu was het iets lastiger om een antwoord los te krijgen. Eerst niet begrijpen, dan niet weten, en vervolgens doen alsof je gek bent. Dat prikkelt mijn nieuwsgierigheid nog meer. Je moet zoiets tactvol aanpakken, anders laten ze niks los. Eerst de aandacht verleggen, we gingen op de buienradar kijken of het nog ging regenen. Dat gelukkig niet. En waar kwam deze dame ook alweer vandaan? O ja, Surin. Surin opgezocht op Google Maps en als de plaatjes dan herkend worden ben je een heel eind. Nu als klap op de vuurpijl nog een ladydrink er tegenaan gooien, en de volledige overgave is afgedwongen.

Ik schoof wat dichter naar haar toe en fluisterde in haar oor dat ze vast wel wist hoe dat nou zat met die verkopers. Het bleek dat het verbod selectief wordt toegepast. Thaise verkopers en verkoopsters zijn gewoon nog welkom, maar vooral de veelal uit Vietnam afkomstige bloemenmeisjes en hun kauwgum en lichtgevende armbandjes verkopende kroost kunnen zo worden geweerd.

Of dat politiek nou helemaal correct is wil ik in het midden laten, ik ben een voorstander van deze maatregel. Die jonge bloemenmeisjes (zie foto) nemen elke avond tot diep in de nacht als extra ‘attractie’ hun o zo schattige baby mee op de arm, die dan al lang hoort te slapen. En zodra zo’n peuter te zwaar wordt om te tillen is de volgende alweer op komst. Daar mogen ze van mij best een stokje voor steken. Ik zal eens opletten of dit een éénbars actie is of dat ze ook elders uit het straatbeeld zijn verdwenen.