Frans Amsterdam in Pattaya (deel 4)

Andreas Marquardt / Shutterstock.com

Cat liet regelmatig weten dat het beroerd ging in Bahrein. Ze verdiende niet eens genoeg om de gedeelde kamerhuur te betalen, dus de schuld liep alleen maar op.

Als je erg goed in de markt ligt kun je daar overigens best wel aardig binnenlopen. Twee jaar geleden kwam ik in Pattaya een meisje tegen, zeg maar Pon, dat net drie maanden in Manama geweest was. Het is de hoofdstad van het wat vrijgevochten Islamitische landje Bahrein, en vele Arabische zakenlieden beleggen juist hier graag een vergadering, of brengen er een paar vrije dagen door.

Tal van dames uit de hele wereld willen daar graag een graantje van meepikken, wat inmiddels heeft geleid tot een levendige, georganiseerde seksindustrie, geschoeid op westerse leest. Dat wil voornamelijk zeggen: 3000 Baht (omgerekend) voor een half uur, 4000 Baht voor een uur, en een strikt ‘one shot and go’-beleid. De dames moeten wel 24 uur per dag ‘opzitten’ en elke klant laat een paar meisjes opdraven. Dan is het maar hopen dat de keuze op jou valt. Natuurlijk zijn er altijd klanten die de regels proberen te omzeilen, maar daarvoor is de broodnodige ‘security’ ingehuurd. Pon heeft zich wel eens in de badkamer moeten opsluiten om een gewelddadige klant van zich af te houden. Op het moment dat de security binnenviel had de klant net de deur van de badkamer gemolesteerd en haar al bij de keel gegrepen. Dat soort akkefietjes gebeurden met enige regelmaat.

Pon is een engeltje om te zien en zo scoorde zij gemiddeld wel bijna vier klanten per dag. Eén dag per week nam ze vrij. Maandelijkse omzet zo’n 350.000 Baht. Daar ging dan de huur van haar (eigen) kamer af, 100.000, de kosten van de security/organisatie, 50.000, en het levensonderhoud, 50.000, en bleef er 150.000 per maand over. Aangezien zij niet over een geldig visum beschikte voor de terugreis, moest daar ook voor worden gereserveerd, in totaal 100.000. Vliegreizen eraf en zo had ze na drie maanden toch dik 300.000 op haar rekening staan. En ze was een verzameling horrorverhalen rijker, want het zijn niet allemaal van die lieve jongens daar.

Zo zou haar terugvlucht pas ‘s avonds laat vertrekken, maar was haar dringend aanbevolen om zich al vroeg in de middag te melden. Dat deed ze dan ook, met de steekpenningen. Die werden netjes verdeeld onder een paar beambten, maar daarmee was ze er nog niet. Het was ook de bedoeling dat ze enige tijd met deze heren in een soort verhoorkamer zou verblijven, om de beurt. Er zat weinig anders op. Ondanks de slechte werkomstandigheden overwoog ze toch terug te gaan naar Bahrein, want in Pattaya bleef het sprokkelwerk, waarbij er aan het eind van een maand weinig over was. Uiteindelijk kon ze de drang niet weerstaan en ze zit er nu alweer 18 maanden, onafgebroken. Maar goed, als ze na een paar jaar genoeg gespaard heeft om hier iets levensvatbaars te beginnen is het allemaal niet voor niets geweest.

Zulke omzetten haalde Cat bij lange na niet. Na drie weken had ze 27.000 baht verdiend, te weinig om haar schuld terug te betalen en ze was diep ongelukkig. Er werd een beroep gedaan op een goede vriendin die haar een lening verstrekte en zo was ze dan met scha en schande weer een levenservaring rijker geworden.