Het is hier fantastisch!

Wie heeft er geen dierbare herinneringen aan het kostelijke reisprogramma “Het Is Hier Fantastisch”, gepresenteerd door Frits “de Vakantieman” Bom?

Ik heb er ooit 1 aflevering van gezien en dat was meteen de meest geruchtmakende. Bom had zijn tent opgezet op Schiphol en voelde vertrekkende vakantiegangers aan de tand over hun geografische kennis betreffende hun reisbestemming. Gewapend met een kaart van Europa en zijn handelsmerk; een kolossale geitenharen microfoon, besloop hij mensen bij de incheckbalie:

Bom: “Waar gaat de reis naartoe, beste mensen?”

Chantal: “We gaan lekker twee weekies naar Rhodos.”

Huib: “Naar Rhodos? We gaan niet naar Rhodos. We gaan naar Kos”.

Chantal: “Ik heb geboekt. Ik zal toch zeker zelf wel weten wat ik geboekt heb. We gaan naar Rhodos”.

Huib: “Op de Tickuuuuts, kijk dan effe op de tickets mens, daar staat “Kos”.

Chantal: “Hier, kijk jij maar”.

Huib: ”Corfu, staat hier. Gaan we naar Corfu? Daar zaten we vorig jaar ook al!”

Chantal: “Nee, man. Vorig jaar zaten we op Kreta!”

Bom: (sussend) ” Ik heb hier een kaart van Europa. Zou U met deze aanwijsstok Corfu even willen aanwijzen?’

De punt van de aanwijsstok zweefde op iets wat een eeuwigheid leek, richtingloos boven het Europees continent, om uiteindelijk met een droge tik in het hart van Denemarken te belanden.

Het gevoel dat ik als argeloze televisiekijker kreeg van deze vertoning was de naakte definitie van plaatsvervangende schaamte.

Jaren later, in mijn hoedanigheid van reisleider voor SOF Vakanties en STRAK Reizen, zou ik opnieuw te maken krijgen met staaltjes van hemeltergende geografische onbenulligheid.

SOF Vakanties organiseerde rondreizen naar alle uithoeken van de wereld tegen afbraakprijzen. Mijn groep bestond uit een dertigtal mensen en we voeren in een bootje de Mehkong rivier af in een gebied dat bekend staat als de Gouden Driehoek, waar Thailand, Laos en Burma bij elkaar komen.

”Cor, hoeveel ehlanden heeft Indinesie ehgenlijk?”, vroeg Claudia in onversneden Amsterdams.

Vreemde vraag, dacht ik, maar antwoordde “zo’n zeventienduizend. Hoezo?”

“Dus dat is zo’n Indinesich eiland”, opperde Claudia, terwijl ze met haar vervelde arm op de rivierover van Laos wees.

“Nee Claudia, dat is Laos, een buurland van Thailand. Indonesië ligt een paar duizend kilometer verderop. En dit is een rivier, geen zee.”

“Toch weet ik seker dat er in Indinesie ook een Laos is”.

“Je bedoelt waarschijnlijk gemberwortel, dat noemen ze in Indonesie “laos”.

“Nee, ik bedoel een ehland”.

Claudia werkte bij de Ethos. (“moet je teigenwoordig ook allemaal deploma’s voor hebben hoor”) Dus als je in Amsterdam bij de Ethos om anti-roos shampoo vraagt en de medewerkster komt met een stuk gemberwortel aanzetten, dan weet je dat die medewerkster Claudia is…

In het kleurrijke geselschap bevonden zich ook Hennie die met haar moeder, Truitje, op avontuur was in Thailand. Hennie en haar moeder kwamen uit Zeeuws-Vlaanderen -destijds een berucht herstuctureringsgebied- en spraken een koeterwaals waar ik absoluut geen kaas van kon maken. De volgende dialoog is een vertaling:

“Cor, hoeveel baht is 1 gulden?”

“Een baht is vijf cent, dus twintig baht is een gulden en vijftig baht is een knaak”.

Bij deze razendsnelle omrekening verscheen er een diepe frons in Hennie’s voorhoofd, altijd een teken dat Hennie nadacht. “Dus Thailand is duurder dan thuis?”

Hennie en Truitje hadden zich in de week daarvoor een dwarslaesie gewinkeld, ondanks mijn dringende advies om dat aan het eind van de vakantie te doen zodat ze al die teringzooi niet met zich mee hoefden te zeulen, zonder daarbij te beseffen hoeveel geld ze nu uitgaven. Ik kon daar maar 1 conclusie uit trekken: geld speelt geen rol in herstructureringsgebieden…

Ik heb na twee reizen de handdoek in de ring gegooid. Ik ben niet in de wieg gelegd om met zwak begaafden te werken in dampende rivierdelta’s en ben gaan werken in het Thaise middelbaar onderwijs. Het is daar fantastisch…